“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
«…διά να παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού…»
«τον οποίον ημείς κηρύττομεν, νουθετούντες πάντα άνθρωπον και διδάσκοντες πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, διά να παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού» (Κολ.1:28)
Η αποστολή του Παύλου και το πάθος του
Ο Παύλος από την Ταρσό, μετά την επιστροφή του στον Χριστόν, κλήθηκε και ξεχωρίσθηκε υπό του Ιησού Χριστού και του Πατέρα Θεού, να είναι απόστολος για ν’ αναγγείλει το Ευαγγέλιο του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός του είχε εμπιστευθεί τον ευαγγελισμό των απίστων και την οικοδομήν των πιστών. Η αποστολή του Παύλου ήταν ν’αναγγείλει τον Ιησούν Χριστόν, να προτρέπει όλους τους ανθρώπους πανταχού να μετανοούν και να διδάσκει πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, γιά να παρουσιάσει στον Θεόν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ (Κολ.1:28). Στην καρδιά του Παύλου κυριαρχούσε ένα πάθος: Εκείνοι που «κερδίζονταν» στον Χριστόν να γίνουν δυνατοί εν Χριστώ και να τους παραστήσει ενώπιόν Του, αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους, (Κολ.1:22). Όχι πλέον νήπιους, κυματιζόμενους και περιφερόμενους με πάντα άνεμον διδασκαλίας (Εφε.4:14· Εβρ.5:14) αλλά πνευματικά ενήλικες εν Χριστώ, ώριμους χριστιανούς (Εβρ.4:2). Ο Κύριός μας έλεγε: “εστέ λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος” (Ματ.5:48). Γι’αυτό και, όλες οι επιστολές του Παύλου ήταν προορισμένες γιά τους πιστούς. Τους πρότρεπε να περπατούν με τρόπο άξιο της προσκλήσεως που τους είχε απευθύνει (Εφεσ.4:1· 1Θεσσαλ.2:12) και του Ευαγγελίου του Χριστού, γιά να στέκονται ‘εις εν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μιά ψυχή διά την πίστιν του ευαγγελίου’ (Φιλιπ.1:27). Ήθελε όλοι να ευαρεστούν κατά πάντα, να καρποφορούν εις παν έργον αγαθόν και να αυξάνουν εις την επίγνωσιν του Θεού, (Κολ.1:10)! Προσπαθούσε να βοηθήσει τους πιστούς να καταντήσουν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού (Εφεσ.4:13). Τους προέτρεπε να περιπατούν σύμφωνα με το Πνεύμα και να έχουν τον καρπόν του Πνεύματος, δηλαδή αγάπη, χαρά, υπομονή, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πιστότητα, πραότητα, εγκράτεια· με άλλα λόγια, να τους εφοδιάσει με μιά πνευματική εμβάθυνση!
Χριστιανοί στους οποίους ο Χριστός δεν είχε μορφωθεί
Ο Παύλος υπέφερε όταν έβλεπε ορισμένους χριστιανούς να μένουν πίσω, να τρικλύζουν και να πέφτουν! Γι’ αυτό και διαβάζομε στην προς Γαλάτας 4:19 «Τεκνία μου, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν». Τούτο σημαίνει ότι παρά την πίστη τους στον Χριστόν, ο Χριστός δεν είχε ακόμη μορφωθεί μέσα τους! Ο Χριστός δεν βασίλευε πλήρως μέσα τους και δεν είχαν ακόμη «αγκαλιάσει» πλήρως τη διδασκαλία Του. Γιατί; Διότι ο καρπός του Πνεύματος έλειπε. Τα έργα της σαρκός στη ζωή τους τους το επρόδιδαν: υπήρχαν στη ζωή τους έργα της σαρκός όπως μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι κλπ. (5:19-21). Ο Παύλος τους προειδοποιούσε ότι ‘οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει’. Τους έλεγε επίσης (5:15) «…Εάν όμως δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους, προσέχετε μη υπ’ αλλήλων αφανισθήτε». Στην περίπτωση των Κορινθίων – παρά την πίστη τους στον Χριστόν – κινδύνευαν να πεθάνουν πνευματικώς γιατί είχαν μεταξύ τους έριδες, ζηλοτυπίες, θυμούς, μάχες, καταλαλιές, ψιθυρισμούς, αλαζονείες, ακαταστασίες και κυρίως γιατί δεν είχαν μετανοήσει (2Κορ.12:20-21). Ήταν ακόμη σαρκικοί! Εστρατοπεύδευαν στις θέσεις τους …
Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις βλέπομε τον Παύλο να κατατάσσει ορισμένους πιστούς στην κατηγορία των χριστιανών, όπου ο Χριστός δεν είχε ακόμη μορφωθεί μέσα τους! Σε όλες του τις επιστολές δίνει παντού πολύ σαφείς οδηγίες αλλά κυρίως στην επιστολή του προς τους πιστούς της Ρώμης: «Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν,…… αλλά παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν.» (Ρωμ.6:12-14). Και, συνεχίζοντας, τούς λέγει: «…Διότι καθώς παρεστήσατε τα μέλη σας δούλα εις την ακαθαρσίαν και εις την ανομίαν προς την ανομίαν, ούτω τώρα παραστήσατε τα μέλη σας δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν. (Ρωμ.6:19). Συνεπώς, ο σκοπός είναι ο αγιασμός, χωρίς του οποίου ουδείς θα ιδεί τον Κύριον (Εβρ.12:14; 2Κορ.7:1; 1Θεσ.4:3; 4:7). Οι φράσεις κλειδιά σ’αυτά τα χωρία είναι: μη υπακούετε στις επιθυμίες της σαρκός και παραστήσετε τους εαυτούς σας στον Θεόν! Ο απόστολος συγκεκριμενοποιεί την προτροπήν του σχετικά με μιά ζωή άξια της ουρανίου προσκλήσεως λέγοντάς τους: “Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία” (Ρωμ.12:1).
Η αιτία του προβλήματος
Εγνώρισα χριστιανούς ειλικρινείς και καλής θελήσεως που ήθελαν να κάνουν το θέλημα του Θεού αλλ’ όμως δεν το κατάφερναν! Γι’αυτόν τον λόγον παραχωρούνταν τη μιά μέρα. Την επομένη, όταν είχαν μιά πτώση στην αμαρτία, ξανα-παραχωρούνταν! Και αυτός ο φαύλος κύκλος, αυτή η επαναληπτική φθοροποιός συμπεριφορά, συνεχιζόνταν επί έτη. Προσπάθησα να καταλάβω την αιτία. Διαπίστωσα, πρός μεγάλη μου έκπληξη, ότι η απάντηση ήταν πολύ – πολύ απλή: η πίστη έλειπε!!! «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ.11:6). Η Βίβλος μας λέγει: «… Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε (ελάβατε), και θέλει γείνει εις εσάς.» (Μάρκ.11:24). Σε ορισμένους ενδεχομένως δεν είχε ωριμάσει και η θέλησή τους…
Αυτά τα προβλήματα οφείλονται, εν μέρει, σε διδασκαλίες και παραδόσεις λανθασμένες, που εμποδίζουν την πίστη να λειτουργήσει κανονικά στην καθημερινή ζωή. Εάν η πίστη δεν λειτουργεί καλά, εξ αιτίας αμφιβολιών, γνωστής αμαρτίας και απελπισίας, τίποτε δεν είναι δυνατόν στην πνευματική ζωή. Βεβαίως, η πίστη δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά παρά κάτω από ορισμένες συνθήκες, μεταξύ των οποίων κατέχουν βασικό ρόλο η καλή συνείδηση και το πνεύμα της συγχωρητικότητος!… Βάζει κανείς καθαρό νερό γιά να πιεί μέσα σε βρώμικο ποτήρι; Ασφαλώς όχι! “Εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου (γνωστήν αμαρτίαν), ο Κύριος δεν ήθελεν ακούσει”, λέγει ο ψαλμωδός (Ψαλ.66:18). Ομοίως, ο ουράνιός μας Πατέρας δεν εμπιστεύεται την πίστη μέσα σε μιά καρδιά που δεν είναι καθαρή, της οποίας η συνείδηση την κατηγορεί γιά γνωστή αμαρτία ή και γιά πνεύμα που δεν συγχωρεί και εάν βεβαίως δεν επιθυμεί το θέλημα του Θεού «εξ όλης καρδίας» και δεν κράζει ολόψυχα γιά απελευθέρωση!
Δύο βασικά και συγκεκριμένα προβλήματα
Γιά να κάνω το πρόβλημα της κακής λειτουργίας της πίστεως πιό συγκεκριμένο και πιό σαφές θα αναφερθώ σε δύο σημεία τά οποία έχουν κακώς κατανοηθεί και κακώς ερμηνευθεί και που προκαλούν σοβαρές πνευματικές ζημίες στη ζωή μας.
1. Ο φόβος ή η πεποίθηση ότι δεν είναι δυνατόν παρά να πέφτομε στην αμαρτία
Μεταξύ των εδαφίων που ερμηνεύονται κακώς είναι το εξής: “Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.” (1Ιωάν.1:9). Το εδάφιο αυτό θέλει να ειπεί σαφώς ότι ο Χριστός μας συγχωρεί ΚΑΙ καθαρίζει τις αμαρτίες μας ακόμη και εκείνες που είναι βαθειά ριζωμένες μέσα στη φύση μας ή στον χαρακτήρα μας. Ο Θεός μας ανανεώνει και μας μεταμορφώνει καθαρίζοντας την καρδιά μας, από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος, εκπληρώνων τον αγιασμόν μας (2Κορ.7:1).
Δυστυχώς, υπάρχει η πεπλανημένη διδασκαλία, ότι δεν είναι δυνατόν παρά να πέφτομε στην αμαρτία ή ακόμη να πέφτομε στην ίδια αμαρτία διότι είμεθα περιβεβλημένοι από αδυναμίες και διότι η δύναμη της αμαρτίας είναι πάντοτε παρούσα όσο ζούμε. Επίσης, υπάρχει η πεπλανημένη αντίληψη ότι εκείνοι που διδάσκουν τη “νικηφόρο ζωή”, δηλαδή ότι είναι δυνατόν να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από τη δύναμη της σαρκός, από τις κακές συνήθειες, από τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες κατηγορούνται ότι διδάσκουν, στην πραγματικότητα, την ψευδή διδασκαλία περί «αναμαρτησίας». Όμως, η αλήθεια του Θεού μένει: και η αλήθεια είναι ότι «αναμαρτησία» μεν δεν υπάρχει αλλά ότι η νικηφόρα ζωή είναι δυνατή και αποτελεί εντολή. Αποτελεί εντολή γιά τον πιστόν! Και άν αποτελεί εντολή, τότε, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, είναι δυνατή. Ο Θεός μπορεί να σώσει στο παντελές! Μιά ζωή “σήκω-πέσε” δεν είναι φυσιολογική χριστιανική ζωή! Ιδού μία δήλωση/περιγραφή της φυσιολογικής χριστιανικής ζωής: «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.» (Γαλ.5:24).
Διαπιστούται, μετά λύπης, ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι, έστω και άν ομολογούν τις γνωστές τους αμαρτίες, θά πέσουν πιθανότατα ξανά στις ίδιες αμαρτίες λόγω του χαρακτήρος τους ή της ιδιοσυγκρασίας τους ή του περιβάλλοντός τους. Και γίνεται σ’αυτούς σύμφωνα με την απιστία τους! Αυτό ίσως οφείλεται γιατί ζουν ακόμα την πείρα του 6ου και 7ου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους [Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου; – (7:24)] και δεν πέρασαν στην πείρα του κεφαλαίου 8 [Επειδή όσοι διοικούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού. (8 :14)]. Δεν έχουν ακόμη απαλλαγεί από την υπερηφάνεια τους, τον θυμό, την πλεονεξία, τον πονηρό οφθαλμό, τη ματαιοδοξία, την κακή κριτική κλπ. Βεβαίως, το γεγονός ότι κάποιος απαλλάχθηκε από κάποια γνωστή αμαρτία ή πάθος ή κακή συνήθεια δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να προσέχει να μή ξαναπέσει (1Κορ.10:12),
Επι πλέον, υπάρχει σύγχυση στο πνεύμα ορισμένων μεταξύ των εκφράσεων «έχω αμαρτία» και «κάνω αμαρτία»: Η Βίβλος μας διδάσκει ότι υπάρχει αμαρτία μέσα μας χωρίς εμείς να την έχομε συνειδητοποιήσει. Γι’αυτό και ο Ιώβ ζητούσε από τον Κύριο: «ό,τι δεν βλέπω, συ δίδαξόν με· εάν έπραξα ανομίαν, δεν θέλω πράξει πλέον.» (Ιώβ 34:32). Ο Θεός μας θεωρεί υπευθύνους γιά γνωστή αμαρτία… Δεν είναι πνευματικώς ωφέλιμο να ζητούμε συγχώρεση γιά αμαρτίες που δεν έχομε διαπράξει. Τουναντίον, ο Θεός μας προστάζει να ζητούμε τη συγγνώμη Του κάθε φορά που αμαρτάνομε. Ο πειρασμός δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι όταν υποκύπτομε στον πειρασμό… Το γεγονός ότι δεν είναι η πάλη μας εναντίον σε αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον στά πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια, σημαίνει ότι πρέπει να αναλάβομε την πανοπλίαν του Θεού και να διακρίνομε τις πονηριές του Διαβόλου γιά να δυνηθούμε να αντισταθούμε στην ημέρα την πονηρή (Εφε.6.10-13).
Αν είναι αληθές ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος, είναι εξ ίσου και ακόμη περισσότερον αληθές ότι ο Θεός έθεσε στη διάθεσή μας όλη τη αναγκαία δύναμη γιά να αντισταθούμε στην αμαρτία και τους πειρασμούς του Διαβόλου, με τους οποίους προσπαθεί να μας κάνει να πέσομε και να μας δέσει … Δεν είναι έτσι; Η χάρη που ο Θεός μας έδωσε είναι υπέρ-αρκετή γιά να μας βοηθήσει να νικήσομε τη δύναμη της αμαρτίας, να αντισταθούμε στους πειρασμούς και να αντιληφθούμε τις πανουργίες του Διαβόλου. Δεν είπε ο Παύλος ότι: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού»; (Φιλιπ.4:13). Η Βίβλος λέγει επίσης: «όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ.7:25).
Πόσον είναι θαυμαστόν, πόσον είναι ενθαρρυντικόν, πόσον είναι παρηγορητικόν! Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μπορεί να σώζει εντελώς – πλήρως – κατά πάσα στιγμή και κάτω από όλες τις περιστάσεις! Είναι πράγματι “χαρμόσυνη είδηση” όχι μόνον γιά τον αμαρτωλό, ανεξαρτήτως του πόσον βαθειά βυθισμένος μέσα στην αμαρτία είναι αλλά επίσης και γιά τους αγίους Του. Ναι, γιά τους πιστούς, διότι ανεξάρτητα του πόσον δραματική ή απελπιστική είναι η θλίψη τους, η δυσκολία τους ή η δοκιμασία τους, ο ΙΗΣΟΥΣ πρόβλεψε την έκβασιν, ώστε να δύνανται να υποφέρουν (1Κορ.10:3). Αυτό δεν είναι αληθές μόνον γιά το παρόν αλλά και γιά το μέλλον, ανεξάρτητα του πόσον περίπλοκη θα είναι η ανάγκη μας. Αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας (Εβρ.4:16). Γιατί, λοιπόν, να φοβάμαι; «Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν· επειδή έτι θέλω υμνεί αυτόν· αυτός είναι η σωτηρία του προσώπου μου και ο Θεός μου.» (Ψαλ.42:11).
Η λανθασμένη αυτή διδασκαλία που είναι ευρέως διαδεδομένη καθιστά τον Θεόν αδύναμον ή ανίκανον να ελευθερώσει τη ψυχή μας από τίς αδυναμίες μας και από ορισμένες αμαρτίες συνδεδεμένες με τον χαρακτήρα μας, όπως η οργή, η λαιμαργία κλπ. Επί πλέον, ενισχύει τον εχθρόν μας!!! Είναι μιά πλάνη και μιά παγίδα οφειλόμενες στην απιστία μας. Ζητάμε από τον Θεόν να μας συγχωρήσει· πιστεύομε ότι μας συγχωρεί αλλά φοβούμεθα ή μάλλον πιστεύομε ότι θα πέφτομε ξανά και ξανά. Δεν μπορούμε να διατηρήσομε την πεποίθηση ότι ο Θεός μπορεί να σώσει εις το παντελές – ακόμη και ως πρός τον έλεγχον της γλώσσας – τους προσερχομένους εις Αυτόν διά του Χριστού. Δεν πιστεύομε, στην πραγματικότητα, ότι Πιστός είναι εκείνος όστις μας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει (1Θεσ.5:24). Βασιζόμαστε στις δυνάμεις μας και στην πείρα του παρελθόντος. Και λόγω της αδυναμίας μας να πιστεύσομε σωστά γίνεται σε μάς κατά την απιστία μας! Αυτή η συμπεριφορά σημαίνει ότι δεν πιστεύομε στην υπόσχεση του Θεού ότι, “Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.” (1Κορ.10:13). Συνεπώς, όταν υποχωρούμε στον πειρασμό είναι δική μας η ευθύνη και είμαστε ένοχοι!
2. Η λανθασμένη γνώμη ότι πρέπει να ταπεινούμεθα και να αφιερούμεθα καθε μέρα
Ένα άλλο εδάφιο κακώς ερμηνευόμενο είναι: “Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία (Ρωμ.12:1). Λόγω του αυτού προβλήματος της απιστίας, πολλοί είναι εκείνοι μεταξύ των χριστιανών που πιστεύουν ότι είναι αναγκαίον να επανα-αφιερούμεθα στον Θεόν κάθε μέρα. Τι θα συμβεί εάν ξεχάσομε ή αμελήσομε μία ημέρα την απόφασή μας να παραχωρήσομε τον εαυτόν μας; Ας σταματήσομε και ας σκεφθούμε: Προσφέρομε τον εαυτόν μας ως θυσία ζώσα στο θυσιαστήριο του Θεού σήμερα· την επομένη ερχόμεθα πάλι να προσφέρομε τον εαυτόν μας στον Χριστόν διότι πέσαμε σε κάποια αμαρτία ή γιατί είμαστε πολύ ζηλωτές. Διερωτάται κανείς: Αφού θέσαμε και αφήσαμε την «προσφορά» μας, δηλαδή τον εαυτόν μας, στο θυσιαστήριο του Θεού, χθές, ως θυσία ζώσα, πώς η προσφορά μας είναι ακόμη στα χέρια μας, σήμερα; Δέχθηκε ο Θεός την προσφορά μας χθές ή όχι; Η μόνη περίπτωση να μη δεχθεί ο Θεός αυτό που βάλαμε στα χέρια Του είναι να μη είμαστε ειλικρινείς ή να μη το ζητούμε εξ όλης καρδίας! Αντί να ξανα-αφιερωνόμαστε θα ήταν προτιμώτερο να διαπιστώσουμε την αιτία του προβλήματος. Η αδυναμία της σαρκός και το περπάτημά μας «διά της όψεως» μας κάνουν να πέφτομε από τη θέση της πίστεως. Η Βίβλος όμως μας λέγει: «διότι περιπατούμεν διά πίστεως, ουχί διά της όψεως (2Κορ.5:7).
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι αναγκαίον και πνευματικά ωφέλιμο να ξανα-αφιερώνονται στον Θεόν καθημερινά! Στηρίζονται στο εδάφιο που λέγει: «…Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ας με ακολουθή.» (Lu.9:23). Αλλά, τί σημαίνει αυτό; Να επαναλαμβάνει κανείς τη διαδικασία της αφιερώσεως κάθε μέρα, προκειμένου να Τον ακολουθεί κάθε μέρα; Η ιδέα τους, όπως την εννοούν, είναι πολύ λανθασμένη διότι το να γίνεις μαθητής του Ιησού Χριστού μπορεί να συγκριθεί με ένα συμβόλαιο υπογραφόμενο μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού ή με την εγγραφή στο Πανεπιστήμιο. Πρέπει να υπογράφεις το συμβόλαιο κάθε μέρα; Πρέπει να εγγράφεσαι στο Πανεπιστήμιο κάθε μέρα;
Ο χριστιανός που έχει πνεύμα και καρδιά σε κατάσταση υγείας ζητά συγγνώμη κάθε φορά που του συμβαίνει να πέφτει σε αμαρτία (1Ιωάν.1:9). Δεν «ανανεώνει» κάθε μέρα τη συνθήκη που έκανε με τον Θεόν (Ψαλ.50:5), δίνοντας π.χ. την καρδιά του στον Θεόν ξανά και ξανά γιά να αναγεννηθεί και να γίνει παιδί Θεού… Ο χριστιανός που αποφάσισε να υπηρετήσει τον Θεόν γινόμενος – επισήμως ή ανεπισήμως – ιεραπόστολος, έκανε μιά συνθήκη με τον Θεόν· δεν γίνεται ιεραπόστολος κάθε μέρα… Δεν επαναλαμβάνει αυτή τη διαδικασία κάθε μέρα διότι είναι ήδη ιεραπόστολος. Το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να πλησιάζει μετά παρρησίας τον θρόνον της χάριτος, γιά να λάμβάνει έλεος και να ευρίσκει χάρη προς βοήθειαν στην ώρα της ανάγκης (Εβρ.4:16) και να προσεύχεται στον Κύριον κάθε μέρα – κάθε στιγμή – γιά να τον βοηθεί να εκπληρώνει με πιστότητα το καθήκον του ως καλός οικονόμος (1Κορ.4:2).
Εάν υποσχεθήκατε την ημέρα του γάμου σας να είσθε πιστός στη γυναίκα σας όλες τις ημέρες της ζωής σας, μήπως της επαναλαμβάνετε την ίδια υπόσχεση κάθε μέρα; Εάν επαναλαμβάνετε την ίδια υπόσχεση κάθε μέρα, η σύζυγός σας θα καταλήξει τελικά να υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά… Μήπως επαναλαμβάνετε την υπόσχεσή σας προς αυτήν επαναλαμβάνοντας την τελετήν του γάμου; Εάν συμβεί να συμπεριφερθείτε κακώς προς τη σύζυγό σας, πρέπει να ταπεινωθείτε και να της ζητήσετε να σας συγχωρήσει (ακόμη και εβδομήντα φορές επτά την ημέρα) αλλά δεν πρέπει βεβαίως να της επαναλάβετε πρόταση γάμου ή να επαναλάβετε την τελετή του γάμου! Και εάν αγαπάτε πραγματικά την γυναίκα σας (ή η γυναίκα τον άνδρα της) και πραγματικά μετανοήσατε γιά τη κακή σας συμπεριφορά, δεν θα επαναλάβετε την κακή σας συμπεριφορά. Το ίδιο ισχύει, κατ’αναλογίαν, σε σχέση με τον Θεόν. Ακριβώς όπως δώσαμε κάποια μέρα και κάποια στιγμή την καρδιά μας στον Θεόν, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κάποια στιγμή, παραστήνομε τα σώματά μας θυσία ζώσα, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική μας λατρεία. Και εάν Τον αγαπούμε πραγματικά θα τηρούμε τις εντολές του και θα συμπεριφερόμεθα πρεπόντως. Όσον αφορά δε την αμαρτία, η Αγία Γραφή λέγει: «Ούτω και σεις φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμ.6:11). Αυτή η απόφαση και η κατάσταση να θεωρείτε τους εαυτούς σας νεκρούς ως προς την αμαρτία αντανακλώνται πρακτικά με το εδάφιο «πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, διά να φανερωθή εν τω σώματι ημών και η ζωή του Ιησού.» (2Κορ.4:10).
Συμπέρασμα: Πρέπει να κάνομε το καθήκον μας κάθε μέρα, να σηκώνομε τον σταυρόν μας ή το φορτίον μας κάθε μέρα, να υπομένομε τις δοκιμασίες μας υπομονετικά κάθε μέρα και όχι μία φορά μόνον ή σποραδικά με τρόπον ηρωικόν. Η συμπεριφορά της πιστής εκτέλεσης του καθήκοντός μας είναι ο καρπός μιάς αποφάσεως αυταπαρνήσεως ή υπακοής που λαμβάνεται μιά στιγμή με σκοπό να ακολουθήσομε τον Χριστόν με μόνιμο τρόπο. Είναι μιά κινητήριος απόφαση! Από τη στιγμή που πήρες την απόφαση ενώπιον του Θεού, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΡΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΟΥ κάθε μέρα. Είναι γραμμένο: «Όταν άνθρωπός τις κάμη ευχήν προς τον Κύριον ή ομόση όρκον, ώστε να δέση την ψυχήν αυτού με δεσμόν, δεν θέλει παραβή τον λόγον αυτού θέλει κάμει κατά πάντα όσα εξήλθον εκ του στόματος αυτού.» (Αριθ.30:3).
Ποιά είναι η κατάστασή μας;
Ας μή απατώμεθα. Το μόνο πράγμα που απαιτείται είναι να συνεχίσομε να τηρούμε επιμελώς εκείνο το οποίον υποσχεθήκαμε στον Θεόν. Ο Χριστός που γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου δεν θα αναλάβει ποτέ την ευθύνη να βοηθήσει έναν άνθρωπο να τηρήσει τη δέσμευσή του, εάν αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ειλικρινής στην πρόθεσή του να τηρήσει την υπόσχεσή του! Ο Θεός δεν δέχεται να ευλογήσει, να δώσει το Άγιόν Του Πνεύμα και την δύναμη κατά της αμαρτίας και του Διαβόλου σε ανθρώπους δίγνωμους, που δεν θα είναι πιστοί και οι οποίοι θα γίνωνται σύμμαχοι του Διαβόλου και της αμαρτίας τη μία ημέρα και την άλλη ημέρα θα προσπαθούν να τιμήσουν τον Θεόν με τα χείλη! Τουναντίον, όταν ο άνθρωπος δώσει ειλικρινά την καρδιά του στον Θεόν, τότε ο Θεός περιτέμει την καρδίαν του γιά να Τον αγαπά εξ όλης της καρδίας του και εξ όλης της ψυχής του, γιά να ζη (Δευτ.30:6)· θέτει τον νόμον Του στα ενδόμυχα του και γράφει αυτόν μέσα στην καρδιά του (Ιερ.31:33 – Εβρ.8:10) και βάζει τον φόβον Του γιά να μη αποστατήσει απ’ Αυτού (Ιερ.32 :40)! Αλληλούια!
Ο Θεός να μας φυλάξει από απιστία, από αμετανοησία, από δογματικές πλάνες και λανθασμένες διδασκαλίες! Ο Θεός να μας δώσει το πάθος να υπακούομε στο θέλημά Του γιά τη δόξα Του και γιά το καλό μας. Ναί, ώστε το Άγιον Πνεύμα να μπορέσει να μας παραστήσει κατενώπιον του Θεού τελείους εν Χριστώ Ιησού, αμώμους και ανεγκλήτους. Αμήν!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ