«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού 

«Διότι εγώ είμαι ο Κύριος· δεν αλλοιούμαι· διά τούτο σεις, …, δεν απωλέσθητε» (Μαλ.3:6)

«διότι η καλωσύνη σας είναι ως νεφέλη πρωϊνή και ως δρόσος εωθινή ήτις παρέρχεται» (Ωσηέ 6:4)

«…πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον…» (Ησα.64:6)

Η ΑΓΑΠΗ του ΘΕΟΥ και η ΑΓΑΠΗ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Το θέμα αυτού του μηνύματος είναι πολύ ευρύ και πολύ σημαντικό αλλά το μήνυμά μου θα είναι – σε σχέση με τις διαστάσεις αυτού του θέματος – πολύ σύντομο! Το τιτλοφορώ: «Η αγάπη του Θεού και η αγάπη του ανθρώπου». Ας αρχίσουμε από την αγάπη του Θεού:

Τα χαρακτηριστικά της αγάπης του Θεού:

Η λόγος του Θεού μας λέει ότι τώρα τρία πράγματα μένουν: «πίστις, ελπίς, αγάπη», αλλά η πιό μεγάλη μεταξύ αυτών είναι η αγάπη. Ούτε οι γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, ούτε το χάρισμα της προφητείας, ούτε όλη η γνώση, ούτε η πίστη που εκτελεί θαύματα, ούτε οι υποτιθέμενες θυσίες έχουν κάποια αξία· χωρίς την αγάπη του Θεού αυτά τα χαρίσματα δεν ωφελούν! Ο Θεός είναι Εκείνος που δίνει όλα αυτά τα χαρίσματα και ο Θεός είναι που χορηγεί τη θεία αγάπη. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από πίστη ούτε και από ελπίδα! Για Εκείνον όλα είναι «παρόν»· τα πάντα αποτελούν επικαιρότητα! Δεν έχει, επίσης, ανάγκη αγάπης επειδή ο Ίδιος είναι αγάπη! Εμείς, οι άνθρωποι, είναι που έχουμε ανάγκη αυτών αρετών και ειδικά της αγάπης. Η αγάπη του φυσικού ανθρώπου δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη θεία αγάπη που ο Θεός χορηγεί σε όλους εκείνους που έχουν μετανοήσει, Τον έχουν εμπιστευθεί και περιπατούν ενώπιόν Του με καθαρή καρδιά και αγαθή συνείδηση. Η αγάπη που ο Θεός δίνει στα παιδιά Του μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει (1Κορ.13). Αυτή η αγάπη έχει τα χαρακτηριστικά της αγάπης που ο Θεός δίνει στους δικούς τους.

Λόγω της αγάπης που ο Θεός έχει είναι υπομονετικός και βραδύς στην οργή (Ιάκ.1:19), αντέχει τις αδυναμίες των ανθρώπων, θέτει τη δόξα Του στο να ξεχνά τις παραβάσεις τους (Παρ.19:11 και Μιχ.7:19) και παραμένει αναλλοίωτος. Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών (1Πέτ.4:8). Ναι, όλα τα υπομένει. Είναι μόνιμη και σταθερή. Είναι γραμμένο στον Μαλαχία κεφ.3 και εδ.6 ότι ο Θεός δεν μεταβάλλεται και γι’ αυτό και δεν έχουμε απωλεσθεί! Από τότε που ο άνθρωπος έπεσε στην αμαρτία, ο Θεός δεν έχει σταματήσει να τον «πολιορκεί» για να τον κάνει να επιστρέψει στην αγκαλιά Του· όχι για το συμφέρον Του αλλά για το καλό του αποστάτη ανθρώπου. Μας αγάπησε με αγάπηση αιώνια γι’ αυτό και μας είλκυσε με έλεος (Ιερ.31:3). Δεν απέρριψε τον άνθρωπον διά μέσου των αιώνων και δεν έχει κουραστεί να τον περιμένει. Έστειλε προφήτες και διδασκάλους για να τον βοηθήσει και να ετοιμάσει την ψυχή του να δεχθεί την αγάπη του Θεού και τις ευλογίες του. Παρά τα όσα Του κάναμε, δεν έχει μεταβληθεί και δεν μας έχει εγκαταλείψει. Κατελήφθην από θαυμασμό όταν διάβασα και κατάλαβα τη σημασία του μηνύματος του εδαφίου Ιερ.31:37 που λέει: «Ούτω λέγει Κύριος· Εάν ο ουρανός άνω δύναται να μετρηθή και τα θεμέλια της γης κάτω να εξιχνιασθώσι, τότε και εγώ θέλω απορρίψει παν το σπέρμα του Ισραήλ διά πάντα όσα έπραξαν, λέγει Κύριος» Ναι, δεν μας απέρριψε, όπως εκφράζεται θαυμάσια και στον ψαλμό 77 και τα εδάφια 7-9: «μήποτε ο Κύριος με αποβάλη αιωνίως, και δεν θέλει είσθαι ευμενής πλέον; ή εξέλιπε διαπαντός το έλεος αυτού; έπαυσεν ο λόγος αυτού εις γενεάν και γενεάν; Μήποτε ελησμόνησε να ελεή ο Θεός; μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;»

Αγαπητοί μου! Ο Θεός συγχωρεί όλες τις αμαρτίες μας, υπό την προϋποθεση ότι εμείς τις εξομολογούμεθα και μας καλεί παιδιά Του! Η Αγία Γραφή λέγει ότι ο Θεός κλαίει μυστικά, εξαιτίας της υπερηφανείας μας· από τα μάτια Του κυλούν δάκρυα, επειδή είμαστε δέσμιοι των αμαρτιών μας και των παθών μας (Ιερ.13:17). Ο Θεός έχει φανερώσει την αγάπη Του με τον πολυαγαπημένον Υιόν Του Ιησούν Χριστόν, ο οποίος μας αγάπησε με αγάπη που έφασε μέχρι τέλους (Ιωάν.13:1). Η απόδειξη ήταν η θυσία που έκανε για εμάς. Ο Θεός έστειλε το αντικείμενον της αγάπης Του, τον ίδιον τον Υιόν Του και τον παρέδωσε σε θάνατο για εμάς: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.3:16 και Ρωμ.5:6-9). Σε τούτο συνίσταται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός πρώτος μάς αγάπησε και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών μας (1Ιωάν.4:10). Αυτή η αγάπη φανερώθηκε στον σταυρό. Όχι όταν είμασταν απλώς χωρίς δύναμη, όχι όταν είμασταν αμαρτωλοί, αλλά όταν ακόμη είμασταν εχθροί Του! Μήπως η αγάπη Του περιορίστηκε στο σταυρό; Όχι! «Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί προς ταύτα; Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών; Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα; Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών· τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών. Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ.8:31-35). Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τις ευλογίες Του μας υπερασπίζεται! Είναι ο «Συνήγορός» μας!

Αγαπά να αγαθοποιεί όλους, δικαίους και αδίκους (Ματ.5:45), χωρίς δυσμενή διακριτική μεταχείρηση, επειδή είναι δίκαιος και είναι αγάπη! Το μόνο που ζητά είναι να υπάρχει η αλήθεια στο βάθος της καρδιάς του ανθρώπου (Ψαλ.51:6)· δεν περιφρονεί κανέναν. Απλώς, δεν μπορεί να έχει κοινωνία μ’εκείνους που είναι αμετανόητοι, πανούργοι και υποκριτές, έστω και αν είναι ιερείς, πάστορες ή ιεραπόστολοι (1Ιωάν.1:7). Η αγάπη Του προβλέπει το καλό μας και εκείνο που είναι συμφέρον για όλους και ειδικά για εκείνους που Του ανήκουν. Οι κατηγορίες του διαβόλου εναντίον μας δεν μπορούν να διεισδύσουν μέσα Του και να αλλάξουν την αναλλοίωτη αγάπη Του! Σέβεται την ελευθερία όλων και δεν υποχρεώνει κανένα.

Κλείνοντας αυτή τη συντομότατη περιγραφή που αφορά ορισμένα χαρακτηριστικά της αγάπης του Θεού, επιθυμώ να αναφέρω ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό της αγάπης Του: Δεν σκανδαλίζεται! Ο Θεός που μας αγαπά άνευ όρων δεν σκανδαλίζεται ποτέ μαζί μας! Αντιθέτως, μας κατανοεί, μας ανέχεται, προσπαθεί να μας βοηθήσει και να μας αποκαταστήσει είτε με προτροπές είτε και με κρίσεις που μπορούν να αφυπνίσουν και να ευαισθητοποιήσουν τη συνείδησή μας! Αλλοίμονον σ’ εμάς εάν σκανδαλιζόταν με τη συμπεριφορά μας!

Ας εξετάσουμε τώρα εν συντομία τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης αγάπης.

Τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης αγάπης:

Η ανθρώπινη αγάπη είναι μονόπλευρη. Αγαπούμε, συνήθως, εκείνους που μας αγαπούν. Δεχόμαστε να σηκώνουμε μόνο τα φορτία που θέλομε. Τουναντίον, η αληθινή αγάπη δεν αισθάνεται ότι σηκώνει φορτία και είναι έτοιμη να εγκαταλείψει ακόμη και πράγματα που της ανήκουν. Η ανθρώπινη αγάπη είναι μικρής αντοχής έναντι των πιέσεων. Αποθαρρύνεται εύκολα και σπάζει. Δεν επιμένει και δεν συνεχίζει τον αγώνα. Μάλιστα μια μητέρα μπορεί να ξεχάσει το παιδί της ή να το πουλήσει ή και να το σκοτώσει… Η υπομονή του ανθρώπου και η ανοχή του φθάνουν πολύ γρήγορα στα όριά τους έναντι των αδυναμιών και των αναγκών των άλλων. Είναι ασταθής και επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται κατά μέγα μέρος. Η ψυχική κατάσταση επηρεάζει τα αισθήματα της αγάπης. Οι διάφορες σκέψεις την επηρεάζουν. Οι ψευδείς κατηγορίες και η αμαρτία παγώνουν τον άνθρωπο και τον ωθούν να κλεισθεί στον εαυτόν του. Το πρωί κράζει «Ωσαννά» και το βράδυ «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Όταν η ανθρώπινη αγάπη απογοητευθεί στρέφεται προς άλλες κατευθύνσεις και ο άνθρωπος γίνεται πικρόχολος· προσκολλάται στα ζώα, στα σκυλιά ή στις γάτες κ.λπ., και υφίσταται κάποια διαστροφή. Σήμερα, ο ιερεύς ή ο πάστορας μας εμφανίζεται θαυμάσιος και την επομένη τον απορρίπτομε εάν δεν ανταποκρίνεται στα κριτήριά μας και στις απαιτήσεις μας. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κάποια αντίθεση φροντίζομε να εγκαταλείψουμε την εκκλησία και να ψάξουμε για κάποια άλλη… Αφήνομε τον εαυτόν μας να άγεται και να φέρεται από τα συναισθήματά μας και όχι από την έννοια του καθήκοντος. Η υπομονετική στάση κάποιου που είναι γλυκιά και ανεκτική μας ενοχλεί. Τον θεωρούμε αναίσθητον. Το ίδιο πράγμα ισχύει όταν κάποιος φαίνεται να είναι σκληρός ενώ στην στην πραγματικότητα δεν είναι, αλλά απλώς είναι δίκαιος και σταθερός.

Αυτά τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης αγάπης αποτελούν απόδειξη, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, ότι ο άνθρωπος δεν μένει στο φως και έχει μέσα του την αιτία της πτώσεως, το σκάνδαλον (1Ιωάν.2:10). Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί και μας βεβαιώνει ότι η αιτία αυτής της πτώσης πρέπει να αποδοθεί σε έλλειψη ριζών ή επιμονής (Ματ.13:21· Μάρκ.4:17) γι’αυτό και ο άνθρωπος σκανδαλίζεται με τις αδυναμίες και τις αμαρτίες των άλλων.

Όταν δεν του δίνουν εκείνο που περιμένει ή απαιτεί είναι έτοιμος να ξεσχίσει τον πλησίον Του! Δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις του. Η αληθινή αγάπη, αντιθέτως, δίνει και συγχωρεί και προσεύχεται… Καλούμε «αγάπη» τα συναισθήματα της τρυφερότητας και της στοργής μας που έχομε προς κάποια πρόσωπα, ακόμη και αν τα ενοχλούμε, τους στερούμε την ελευθερία και τα κάνουμε να ασφυκτιούν. Είναι μια αδυναμία που συναντάμε πολύ συχνά στους γονείς προς τα παιδιά τους ή τις συζύγους προς τους συζύγους τους ή και αντίθετα, κ.λπ. Καλούμε «αγάπη» εκείνο που αρέσει στον πλησίον μας αλλά που δεν του κάνει καλό, που δεν τον οικοδομεί, που υποθάλπει τα ελαττώματά του ή τα πάθη του ή τις αμαρτίες του.

Η αληθινή αγάπη δεν στοχεύει παρά να κάνει πραγματικό καλό στους άλλους. Προβλέπει το μακροπρόθεσμο αγαθό τους. Η αληθινή αγάπη στερεί κάτι βραχυπρόθεσμα για να δώσει αργότερα μόνιμα και καλύτερα πράγματα. Χτυπά και τιμωρεί βραχυχρονίως αλλά για να θεραπεύσει αργότερα. Χρησιμοποιεί τη ράβδο και προειδοποιεί για το κακό… Εκείνος που δεν προειδοποιεί δεν αγαπά… Άνθρωπος που δεν αγαπά τον εν Χριστώ αδελφόν του ή τον πλησίον του ως επίσης και την ειρήνην και την ενότητα δεν μπορεί να είναι πραγματικός χριστιανός! Καλούμε «αγάπη» όταν λέμε σε όλους «Ναι» αλλά η αληθινή αγάπη ξέρει να λέγει «όχι» όταν πρέπει. Η υποχώρηση σε αδικαιολόγητες αμαρτίες δεν οικοδομεί τον άλλον και δεν τον παρακινεί στην ανάπτυξή του. Καλούμε «αγάπη» τις μεγάλες και εντυπωσιακές θυσίες (διανομή αγαθών, σώμα διά να καυθεί κ.λπ.). Έχομε την εντύπωση ότι έχομε «αγάπη» όταν υπερασπιζόμαστε ορισμένα πρόσωπα ακόμη και με αδικαιολόγητο και μεροληπτικό τρόπο, όταν τα πρόσωπα αυτά ανήκουν στην οικογένειά μας ή στο δόγμα μας κ.λπ.!

Η θεραπεία:

Φίλοι μου! Η αγάπη του ανθρώπου δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη του Θεού! Εάν θέλουμε να έχουμε την αγάπη του Θεού στην καρδιά και τη ζωή μας, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ομολογήσουμε ταπεινά ότι μας λείπει, να τη ζητήσουμε με όλη μας την καρδιά, διότι ο Θεός θέλει και είναι έτοιμος να μας την δώσει! Ο Θεός θέλει και είναι έτοιμος να μας δώσει αυτό που Εκείνος απαιτεί από εμάς: Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν! Αυτή η αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα του Θεού δεν δίνεται, όμως, παρά σ’εκείνους που Τον υπακούνε (Πράξ.5:32) και που εκζητούν το θέλημά Του εξ όλης καρδίας.

Η λέξη «υπακοή», στα πλαίσια της Καινής Διαθήκης, δεν αναφέρεται στην υπακοή μας σύμφωνα με τον Μωσαϊκόν Νόμον, «Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης, κ.λπ.» (Κολ.2:21). Tούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι καταργεί τον έμφυτον ηθικόν νόμον των εντολών του Θεού (Μη φονεύσης. Και μη μοιχεύσης. Και μη κλέψης κ.λπ.) αλλά αναφέρεται βασικώς στη θέση της καρδιάς του ανθρώπου έναντι του Θεού και του συνανθρώπου του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον ο Θεός είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη εντολή από του «…θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου· αύτη είναι η πρώτη εντολή. Και δευτέρα ομοία, αύτη· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Μεγαλητέρα τούτων άλλη εντολή δεν είναι» (Μάρκ.12:30-31). Επίσης, «Και καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς» (Λουκ.6:31). Αυτοί οι λόγοι ομιλούν περί θέσεως της καρδίας που αποτελεί τον σπουδαιότερο παράγοντα στη ζωή μας: «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» (Παρ.4:23).

Η θέση της καρδίας εκδηλούται:

1. Διά της μετανοίας. Μετάνοια, κατά Θεόν, εννοούμε την αλλαγή νοοτροπίας μας, την αλλαγή της κατευθύνσεώς μας και την ηθική μεταμόρφωση της ζωής μας. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική μετάνοια αν ένα από αυτά τα τρία συνθετικά της στοιχεία λείπει. Εάν δεν αρχίσουμε με πραγματική μετάνοια δεν θα καταλήξουμε πουθενά. Μετάνοια σημαίνει, στην πραγματικότητα, αλλαγή θελήσεως, μεταμόρφωση και σταμάτημα της αμαρτίας. Μετάνοια σημαίνει πένθος για τη διαπραχθείσα αμαρτία και όχι για την αποτυχία… Μετάνοια σημαίνει παραγωγή καρπών αξίων της μετανοίας και όχι απλώς συναισθηματισμούς, μεταμέλεια (λύπη χωρίς μεταβολή ζωής) και δάκρυα χωρίς αλλαγή ζωής κατά Θεόν! Αυτός είναι ο πιό βασικός τρόπος υπακοής μας στον Θεόν! Η μετάνοια είναι θέση καρδίας υπέρ του Θεού και κατά της αμαρτίας! Αποτελεί πράξη δικαιοσύνης προς τον Θεόν: Παραδεχόμαστε ότι Εκείνος είναι δίκαιος και εμείς άδικοι!

2. Διά της πίστεως στα λόγια Του Θεού, ακριβώς όπως είναι διατυπωμένα στην Αγία Γραφή ΚΑΙ διά της εμπιστοσύνης μας στον χαρακτήρα του Θεού. Η υπακοή μας έγκειται, στην πραγματικότητα, στο ότι καλούμεθα να πιστεύσουμε τις υποσχέσεις του Θεού (για δύναμη, για χάρη, για προστασία, για οδηγία κλπ.) που βρίσκονται πίσω από κάθε εντολή Του. Ο Θεός δεν σε στέλνει… στον πόλεμο με δικά σου έξοδα… «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει» (1Θεσ.5:24). Υπακούομε στον Θεόν διότι εμπιστευόμεθα τις υποσχέσεις Του και τις εντολές Του. Η πίστη μας στα λόγια του Θεού και στον χαρακτήρα Του αποτελούν την υψίστη μορφή αποδόσεως τιμής και δικαιώσεως του Θεού στη συνείδησή μας και συνεπώς την υψίστη μορφήν υπακοής μας σ’Αυτόν!!! Αποτελεί πράξη δικαιοσύνης προς τον Θεόν: Παραδεχόμαστε ότι ο Θεός λέγει πάντα την αλήθεια· «πας δε άνθρωπος ψεύστης» (Ψαλ.116:11)! Όχι «κάνε» αλλά «πίστευσε για να μπορέσεις να κάνεις»… Η πίστη ενεργοποιεί τη θέληση, τον νουν και ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου… Η πίστη αποτελεί θέση της καρδιάς μας με την οποία αγκαλιάζουμε τον Χριστόν! Η Αγία Γραφή λέγει: «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ.10:9-10). ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΥΑΡΕΣΤΗΣΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ.

3. Διά της ανυποκρίτου αγάπης μας προς τον Σωτήρα μας Χριστόν και προς τους ανθρώπους. Η ειλικρινής και ένθερμη αγάπη μας για τους εν Χριστώ αδελφούς μας και για τους ανθρώπους γενικά είναι αποτέλεσμα του καθαρισμού των καρδιών μας διά του Πνεύματος και με την υπακοήν μας στην αλήθεια (1Πέτ.1:22). Η αγάπη μας για τον Χριστόν – ο οποίος μας αγάπησε πρώτος μέχρι σημείου να παραδώσει τη ζωή Του σε θάνατο για εμάς τους αμαρτωλούς – αποτελεί την καλύτερη έκφραση ευγνωμοσύνης της καρδιάς μας για τη σωτηρία που μας προσέφερε και μας γλύτωσε από τον αιώνιον όλεθρον… Συγχρόνως αποτελεί και πράξη δικαιοσύνης: Είναι δίκαιον να αγαπήσεις Εκείνον που σε αγάπησε και σε έσωσε, αξίζει την αγάπη σου. Είναι αδικία να Του την στερήσεις. Πρόκειται, λοιπόν, και πάλι για θέση καρδιάς έναντί Του. 

Συμπέρασμα

Αυτήν την «υπακοήν» επιθυμεί ο Θεός, περιμένει και απαιτεί από εμάς. Αυτήν περιμένει ο Θεός από εμάς και σ’αυτήν αναταποκρινόμενος εκχέει το Άγιον Πνεύμα Του σ’εμάς που διαποτίζει όλη την ύπαρξή μας: Σώμα, ψυχή και πνεύμα! Έτσι μπορούμε να σεβόμαστε και να αγαπούμε όχι μόνον τον Θεόν με όλην την καρδιά μας και να θέτουμε την καρδιά μας στην υπακοή της αληθείας αλλά επίσης να αγαπούμε και τον πλησίον μας με αγάπη που έχει τα χαρακτηριστικά της θείας αγάπης! Εκείνος που αγαπά τον Θεόν αγαπά επίσης και τον αδελφόν του (1Ιωάν.4:21). Εκείνος που αγαπά τον αδελφόν του μένει στο φως και σκάνδαλον δεν υπάρχει μέσα του (1Ιωάν.4:12) και ‘μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν’ (1Ιωάν.3:14). Αυτός δεν αγαπά με λόγον μόνον αλλά με έργον και αλήθεια (1Ιωάν.3:18). Γιατί; Διότι Κύριος ο Θεός του έχει περιτέμει την καρδίαν του για να αγαπά Κύριον τον Θεόν του εξ όλης της καρδίας του και εξ όλης της ψυχής του για να ζη (Δευτ.30:6). Γιατί; Διότι ο Κύριος έχει δώσει τους νόμους Του στην καρδιά του, έχει γράψει αυτούς επί της διανοίας του και τις αμαρτίες του και τις ανομίες του δεν τις θυμάται πλέον (Εβρ.10:16-17 και 8:10).

Ευλογημένο το Όνομά Του!!!

Ιωάννης Μπαλτατζής

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com