«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού

«…σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης» (Εφεσ.4:1-3).

Η ΕΝΟΤΗΣ των ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΣΚΑΝΔΑΛΑ και ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Κατά τη διάρκεια της μακράς πνευματικής πορείας μου, είδα εντελώς αδικαιολόγητους διχασμούς ως επίσης και φιλονικίες για εντελώς ασήμαντα πράγματα. Είδα περιπτώσεις που κάποια πρόσωπα, στην προσπάθειά τους να βάλουν τάξη, προκάλεσαν ακαταστασία και σκάνδαλα. Είδα ανθρώπους που, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τη θέλησή τους ή τις ιδέες τους ή τα σχέδιά τους ή τα καταστατικά της εκκλησίας τους κ.λπ., έγιναν αιτία μαχών και διχασμών. Όμως, η Αγία Γραφή και η πείρα μας διδάσκουν και μας αποδεικνύουν τη σημασία και τη χρησιμότητα της ενότητας.

Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: Η φύση της

Εάν εξετάσει κανείς προσεκτικά την Αγία Γραφή, μπορεί εύκολα να φθάσει στο συμπέρασμα ότι η ενότητα των χριστιανών αφορά την ενότητα του πνεύματός τους και των καρδιών τους. Δεν αναφέρεται στην ενοποίηση των εκκλησιών τους και των αντίστοιχων δογματικών αποχρώσεών τους. Θα ήταν περισσότερον από επιθυμητό να είμασταν όλοι ενωμένοι κάτω από μία μόνον δογματική σημαία, πιστή στη διδασκαλία της Βίβλου. Αλλά, αυτή η αγία ευχή δεν είναι για τώρα αλλά για την ημέρα που ο Ιησούς Χριστός θα επιστρέψει και θα εγκαταστήσει τη βασιλεία Του και όταν τα αληθινά παιδιά Του, που έχουν πλυθεί με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού, θα Τον ιδούν πρόσωπον προς πρόσωπον και θα γνωρίσουν την αλήθεια που τους αφορά στο σύνολό της. Πράγματι, η Βίβλος διδάσκει ότι η διαφορά απόψεως επιτρέπεται αλλά ότι οι διαπληκτισμοί και οι διχασμοί δεν επιτρέπονται. Ιδού η σχετική Βιβλική απόδειξη: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτε τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός» (Φιλιπ.3:15). Η μόνη περίπτωση που ο λόγος του Θεού δεν αποκλείει τα σχίσματα είναι «…διά να γείνωσι φανεροί μεταξύ σας οι δόκιμοι» (1Κορ.11:18-19).

Ούτε εσείς ούτε εγώ γνωρίζομε την απόλυτη αλήθεια. Μόνον ο Θεός γνωρίζει με απόλυτον τρόπον ποίο είναι το σωστό, το δίκαιο και το καλό. Η ύπαρξη μιας διάφορης άποψης σημαίνει ότι ένας από τους δύο κάνει λάθος ή και οι δύο κάνουν λάθος ή μάλιστα και οι δύο έχουν δίκηο αλλά βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικόν τρόπον ή ότι δεν δίνουν την ίδια σημασία ή την ίδια σπουδαιότητα στους ίδιους όρους.

Υπήρξαν κάποτε τρεις εκ γενετής τυφλοί που ήθελαν να εννοήσουν πώς μοιάζει ένας ελέφαντας! Ο πρώτος τυφλός, αφού άγγιξε το πόδι του ζώου αναφώνησε λέγοντας: «Φαίνεται σαν ένας πάσαλος». Ο δεύτερος που άγγιξε τα πλευρά τα συνέκρινε με έναν τοίχο. Τέλος, ο τρίτος άγγιξε την προβοσκίδα. Γι’αυτόν τον τελευταίον, ο ελέφαντας του φάνηκε σαν ένας χοντρός σωλήνας! Και οι τρεις δεν είχαν ιδεί παρά μία πλευρά της αλήθειας. Και οι τρείς ήταν έτοιμοι να ‘αλληλοκτυπηθούν’ για τη δική «τους» μερική αλήθεια αλλά που δεν αντιστοιχούσε στην πλήρη αλήθεια…

Η σύζυγός μου και εγώ δεν είχαμε πάντοτε την ίδια γνώμη κατά τη διάρκεια της υπερπεντηκονταετούς συζυγικής ζωής μας αλλά αυτό δεν μας οδήγησε στο να αλληλομισηθούμε ή να πάρουμε διαζύγιο… Εάν υπάρχει κάποια διαφορετική άποψη αντιμετωπίζεται κατά τον εξής τρόπο. Περιμένω είτε εγώ να καταλάβω κάτι, είτε εκείνη να καταλάβει την άποψή μου. Υπήρξαν φορές που ο Θεός με ώθησε, ως κεφαλή της οικογένειας, σε θέματα μεγάλης σπουδαιότητος, να ενεργήσω μόνος χωρίς να συμβουλευθώ κανένα. Ο Θεός έχει υποσχεθεί να μας οδηγήσει ‘εις πάσαν την αλήθειαν’… (Ιωάν.16:13). Και είναι πιστός! Αυτή η υπόσχεση του Θεού, πρέπει να τονισθεί, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά εάν, αφενός εμπνεόμαστε από πνεύμα ταπεινοφροσύνης και κατανόησης και αφετέρου, από την επίγνωση ότι οι σκέψεις και οι δρόμοι του Θεού είναι πολύ βαθείς, ανεξερεύνητοι και διάφοροι των δικών μας (Ησα.55:8-9). Αλλά…

Γιατί αυτή η ενότητα;

Η ενότητα είναι η βάση της επιτυχίας για κάθε πνευματική ή μη πνευματική επιτυχία, επειδή «η δύναμις είναι εν τη ενώσει». Είτε οι χριστιανοί το πιστεύουν είτε όχι, αποτελούν ένα σώμα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων (Ρωμ.12:5). Πρέπει, λοιπόν, να συνεργαζόμαστε, με επιμονή και συντονισμό όπως τα μέλη του ανθρωπίνου σώματος. Η ενότητα είναι απαραίτητη στις δύσκολες στιγμές και στις στιγμές της αδυναμίας: Όταν ο ένας πέφτει ο άλλος μπορεί να τον βοηθήσει ή να τον σηκώσει (Εκκλ.4:9-12)· όταν ο ένας είναι κουρασμένος και αποθαρρυμένος ο άλλος μπορεί να τον υποστηρίξει (Έξοδ.17:12). Η ενότητα είναι, επίσης, απαραίτητη για να δώσει περισσότερη δύναμη στην προσευχή: «Πάλιν σας λέγω ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματ.18:19-20). Η ενότητα είναι απαραίτητη για να δοξάζεται ο Κύριος, επειδή οι διαπληκτισμοί και οι διχασμοί φέρνουν ντροπή.

Συμπέρασμα: Όταν υπάρχει ενότητα, υπάρχει συνεργασία, αρμονία, χαρά, αδελφική κοινωνία, αλληλεγγύη, πρόοδος και δύναμη. Υπάρχει ένα ολόκληρο οπλοστάσιο πνευματικών ευλογιών, για την οικοδομή των πιστών και τη σωτηρία απίστων. Όταν υπάρχει πραγματική πνευματική ενότητα, τούτο σημαίνει ότι ο φόβος του Θεού, η μετάνοια, η υπακοή και η πίστη λειτουργούν καλά… ΤΟΤΕ, υπάρχει ζωή γεμάτη από προσευχή και γλυκειά κοινωνία με τον Θεόν. Αντίθετα, όταν δεν υπάρχει ενότητα όλα σωριάζονται! Η ενότητα μπορεί να συγκριθεί με την υγεία του σώματός μας. Πράγματι, όταν χάσουμε την υγεία μας, τότε καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμη ήταν και είναι!

Η διαφορά γνώμης έχει όρια…

Το πνευματικό επίπεδό ενός εκάστου διαφέρει από του άλλου. Είναι, επομένως, φυσικόν να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά. Η διαφορά γνώμης δεν είναι, επομένως, αμαρτία. Στο εδάφιο που μελετούμε υπάρχει μια πολύ σημαντική φράση όσον αφορά τις διαφορετικές απόψεις: «…και ΕΑΝ ΦΡΟΝΗΤΕ ΤΙ ΑΛΛΩΣ ΠΩΣ, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός». Αυτή η φράση έχει τρία συμπληρωματικά νοήματα:

• Ότι είναι επιθυμητόν οι χριστιανοί να είναι της αυτής γνώμης, αλλά ότι είναι πιθανόν και επιτρεπτόν να μην είμεθα της αυτής γνώμης σε κάποιο σημείο·
• Ότι η διαφορά γνώμης αναφέρεται σε κάποιο σημείο, δηλ. σε σημείο ήσσονος σημασίας και όχι σε θεμελιώδεις αρχές, και
• Ότι ο Θεός έχει αναλάβει την ευθύνη – εάν Του ανήκουμε – να μας διαφωτίσει και να μας οδηγήσει σε όλη αλήθεια…

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να κάνω μία γενικού χαρακτήρος παρένθεση: Ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι οπλισμένος με πνεύμα ευρύ, καλό και που να ανέχεται τους ανθρώπους άλλων θρησκειών και δογμάτων. Τούτο βεβαίως δεν σημαίνει ότι πρέπει, κατ’ ανάγκην, να υπάρχει και ενότητα πνεύματος. Η ενότητα και η ελευθερία του πνεύματος – στα πλαίσια του θελήματος του Θεού – είναι πολύτιμες ευλογίες που ο Θεός μας έχει δώσει. Έχω, όμως, σοβαρές αμφιβολίες για τη δυνατότητα αληθινής πνευματικής ενότητας μεταξύ των ΕΠΙΣΗΜΩΝ χριστιανικών δογμάτων και ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ για οικουμενικές κινήσεις που αποβλέπουν σε συμπροσευχές και πνευματικούς διαλόγους μεταξύ χριστιανικών δογμάτων με άλλες θρησκείες όπως τον Βουδδισμό, τον Μωαμεθανισμό, τον Ινδουισμό κ.λπ. Τέτοια πραγματική πνευματική ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Εκείνοι που προσπαθούν να επιτύχουν τέτοια ενότητα προσπαθούν μάταια και διαπράττουν επίσης αμαρτία! Ιδού, εξάλλου, σε τί ο Θεός μας καλεί: «Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, διά να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Και αν ο Θεός μας καλεί να έχουμε τέτοια αγάπη, ακόμα και για τους εχθρούς μας, πολύ περισσότερο για ανθρώπους που με καλή θέληση και καλόπιστα ανήκουν σε άλλα δόγματα και θρησκείες. Άλλο πράγμα είναι να μη μαλώνει, να μη μισεί ο ένας τον άλλον ή και να μη σκοτώνει ο ένας τον άλλον, και άλλο πράγμα να έχει πραγματική πνευματική ενότητα. Αρκεί να θυμηθούμε εκείνο που ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (2Κορ.6:14-18). Δεν χρειάζεται άλλο επιχείρημα.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επιδιώκουμε, με όλους τους ανθρώπους, εκείνα τα πράγματα που μας ενώνουν και όχι που μας χωρίζουν, ώστε, όσον το δυνατόν, να ζούμε ειρηνικά και να αγωνιζόμαστε μαζί για την ειρήνη και γενικά για το θέλημα του Θεού… Αγαπώ και θέλω να αγαπώ όλους τους ανθρώπους και να ζω ειρηνικά μαζί τους ανεξάρτητα από τη θρησκεία και τη δογματική τοποθέτησή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να απολαμβάνω πραγματική πνευματική ενότητα. Πρέπει να ομολογήσω με βαθύτατη θλίψη ότι τέτοια πνευματική ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει με ανθρώπους που καταφεύγουν στη μεσιτεία της Μαρίας, της ευλογημένης μητέρας του Ιησού, ή σ’εκείνην των νεκρών Αγίων για να σωθούν, να λάβουν χάρη, προστασία ή ευλογία – ως εάν ήσαν πανταχού παρόντες και προς τούτο εξουσιοδοτημένοι – ενώ o μόνος Μεσίτης μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων είναι ο Ιησούς Χριστός (1Τιμ.2:5). Δεν μπορώ να έχω αληθινή πνευματική ενότητα με ανθρώπους που προσκυνούν ή και λατρεύουν εικόνες και ξηρά κόκκαλα νεκρών Αγίων. Ούτε με ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ και το Άγιον Πνεύμα απλή απρόσωπη δύναμη!

Και εάν αυτό ισχύει για τις διάφορες χριστιανικές μετονομασίες, πολύ περισσότερο ισχύει για άλλες θρησκείες όπως το Ισλάμ, τον Ινδουισμόν, τον Βουδισμό, κ.λπ. Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να έχουμε οποιαδήποτε αληθινή πνευματική ενότητα, ενώπιον του Θεού, με τις διάφορες θρησκείες και χριστιανικές παραδόσεις που η ανθρώπινη αλαζονική ιδιογνωμοσύνη έχει δημιουργήσει…

Κλείνοντας αυτήν τη παρένθεση, θα ήθελα να δηλώσω με έμφαση ότι η προσευχή του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας σχετικά με την ενότητα των πιστών (Ιωάν. κεφ.17) δεν ήταν ματαία. Εισηκούσθη από τον Θεόν τον Πατέρα Του. Ναι, δεν ήταν ματαία! Οι πραγματικοί Χριστιανοί – ανεξάρτητα από τη δογματική τοποθέτησή τους – εκείνοι δηλ. που είναι αναγεννημένοι πιστοί, οι αμαρτίες των οποίων έχουν πλυθεί με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, που είναι αφιερωμένοι αληθινά στον Θεόν (Ρωμ.12:1-2), που έχουν ως κανόνα της ζωής τους τον λόγον του Θεού και καμία άλλη ανθρώπινη μη βιβλική παράδοση, αυτοί δεν χρειάζεται να προσπαθούν να ενωθούν με άλλους πραγματικούς πιστούς επειδή είναι ήδη ενωμένοι!!! Είναι μεταξύ τους όπως ένα κομάτι σίδηρο και ένας μαγνήτης! Εάν συμβεί να συναντηθούν κάπου, ταυτίζονται αμέσως και αρχίζουν να έχουν πνευματική κοινωνία! Όταν ο χριστιανός «Α» είναι πραγματικά ενωμένος με τον Χριστόν και ο χριστιανός «Β» είναι επίσης ενωμένος με τον Χριστόν, τότε και οι δυό τους είναι αυθόρμητα, ενωμένοι μεταξύ τους!

Αίτια των διαιρέσεων

Οι χριστιανοί έχουν την ίδια ιδεολογική ταυτότητα: Πιστεύουν στην Αγία Γραφή και έχουν ένα κοινό σκοπό, δηλαδή να ζουν μια αγία ζωή, ευάρεστη στον Θεόν και να κερδίζουν χαμένες ψυχές στον Χριστόν. Επιπλέον, επιδιώκουν να έχουν κοινωνία με τον Θεόν και μεταξύ τους. Το θέλημα του Θεού για τα παιδιά Του είναι να φθάσουν «…πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ.4:13). Συνεπώς, ο εγωισμός, η αλαζονεία, η άγνοια, οι πεπλανημένες διδασκαλίες και παραδόσεις, καθώς επίσης το «ιμπεριαλιστικό» πνεύμα που ωθεί ορισμένους να θέλουν να επιβληθούν στους άλλους, οδηγεί τους ανθρώπους σε τύφλωση και σε πνευματική κώφωση που καταλήγουν σε διαστρέβλωση της αλήθειας και σε διχασμούς. Είναι ο διάβολος που δημιουργεί αυτό το μπλοκάρισμα και αυτή την τύφλωση, έτσι ώστε ο λαμπρός φωτισμός ευαγγελίου να μη μπορεί να διεισδύσει στο πνεύμα όλων εκείνων που δεν υπακούουν στους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος. Όταν η διαφορετική γνώμη οφείλεται σ’ένα θρασύ πνεύμα, σ’ένα πνεύμα γεμάτο άσοφη τόλμη και απερισκεψία, αυτό το πνεύμα οδηγεί σε ανοησίες, σε πράξεις φανατισμού, σε διαιρέσεις και σε καταστροφές που δεν είναι παρά προϊόν σαρκικού πνεύματος. «Τα χείλη του άφρονος εμβαίνουσιν εις έριδας, και το στόμα αυτού προσκαλεί ραπίσματα» (Παρ.18:6). Ο Θεός μας καλεί να μη μαχόμεθα ποτέ για εγωιστικές αιτίες (2Τιμ.2:24-25) ή για δικές μας ιδέες αλλά να προσπαθούμε, αντίθετα, να διατηρούμε την ενότητα του πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης και της αγάπης.

Ο Θεός μας ζητά να αποφεύγουμε συστηματικά τους διαπληκτισμούς που οφείλονται σε έχθρα, σε έλλειψη υπομονής, σε εριστικό πνεύμα (Παρ.26:21) και στο θυμό (Παρ.29:22). Ο θυμώδης άνθρωπος διεγείρει μάχας (Παρ.15:18), πού οφείλονται σε αμφισβητήσεις λέξεων (1Τιμ.6:4) και στην υπερηφανία, επειδή «Μόνον από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις· η δε σοφία είναι μετά των δεχομένων συμβουλάς» (Παρ.13:10). «… ο υπερυψόνων την πύλην αυτού ζητεί όλεθρον» (Παρ.17:19). Τουναντίον, αποτελεί ‘τιμή στον άνθρωπον να παύη από της έριδος’ (Παρ.20:3), και να μη κάνει τίποτε από προσωποληψία ή από ματαιοδοξία (Φιλιπ.2:3). Ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι ταπεινός, διδακτικός και επιδεκτικός διδασκαλίας (2Τιμ.2:24)…. και να επιδιώκει το δρόμο της αγάπης που καλύπτει όλα τα σφάλματα (Παρ.10:12). Δυστυχώς, η ανθρώπινη αγάπη δεν ανέχεται πάντα, δεν πιστεύει πάντα, δεν ελπίζει πάντα, δεν υπομένει πάντα. Η αληθινή θεία αγάπη, αντιθέτως, δίνει, συγχωρεί και προσεύχεται…! (1Κορ.13:1-13).

ΣΚΑΝΔΑΛΑ

Πόσες προσπάθειες, πράγματι, να κερδιθεί κάποιος στον Χριστόν, να γίνει ώριμος Χριστιανός και να διατηρηθεί πιστός στον Ιησού μέσα στις αντιξοότητες! Και μετά από όλες αυτές τις προσπάθειες, οποία απώλεια και λύπη να τους βλέπουμε να εγκαταλείπουν την εκκλησία, να πηγαίνουν από μία εκκλησία σε άλλη ή να δημιουργούν σχίσματα και νέες εκκλησίες εξαιτίας σκανδάλων που δημιουργούνται είτε από τους ηγέτες της εκκλησίας είτε από πνευματικώς σαρκικά μέλη! Έτσι να δημιουργούνται όχι αδελφές Εκκλησίες αλλά, τουναντίον, εχθρικές εκκλησίες!!! Εάν ο απόστολος Παύλος ήταν μεταξύ μας θα αισθανόταν, δίχως άλλο, εκείνο που είχε αισθανθεί όταν είδε παρόμοια προβλήματα μεταξύ των συγχρόνων αδελφών του: «Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;» (2Κορ.11:29). Μήπως οι πνευματικοί ηγέτες μας και όλοι εμείς ζούμε με ένα τέτοιο πνεύμα; Ένα εδάφιο αποκαλυπτικό επί του θέματος είναι αυτό που βρίσκουμε στην Α΄ Ιωάν.2:10-11: «Όστις αγαπά τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει, και σκάνδαλον εν αυτώ δεν είναι». Συνεπώς, αυτός που αγαπά δεν έχει σκάνδαλο μέσα του! Ο Θεός που μας αγαπά άνευ όρων δεν σκανδαλίζεται ποτέ μαζί μας! Αντιθέτως, μας κατανοεί, μας ανέχεται, θέλει να μας βοηθήσει και να μας αποκαταστήσει είτε με προτροπές είτε και με δοκιμασίες που μπορούν να αφυπνίσουν και να ευαισθητοποιήσουν τη συνείδησή μας! Αλλοίμονον σ’εμάς εάν ο Θεός σκανδαλιζόταν με τη συμπεριφορά μας…

Να σκανδαλισθούμε και να εγκαταλείψουμε την εκκλησία! Για ποιά αιτία; Γιά προσωπικούς λόγους; Πώς θα μπορέσουμε να δικαιολογηθούμε ή να συγχωρηθούμε στους «νεογένητους» χριστιανούς, στους αδελφούς μας που μας αγαπούν και προσεύχονται με πιστότητα για εμάς ή μάλιστα ακόμη στα ίδια μας τα παιδιά; Θα μας θέσουν το ερώτημα: «Εφόσον λέγατε ότι το να είσαι χριστιανός είναι ένα θαυμάσιο και ασύγκριτο πράγμα, γιατί το εγκαταλείψατε; Εξαιτίας της συμπεριφοράς κάποιου ή μερικών; Αφιερωθήκατε στους αδελφούς και στην εκκλησία ή αφιερωθήκατε στον Κύριον Ιησούν Χριστόν; Ο διχασμός σας έχει αδικήσει τους αδελφούς και τον Κύριον Ιησούν!»

Ενεργώντας υπό το κράτος θυμού και αγανάκτησης εναντίον κάποιου που έχει διαπράξει μια αδικία ή μια αμαρτία, συμβαίνει ενίοτε να αμαρτάνουμε εμείς προσπαθώντας να επιβάλουμε τάξη (Γαλ.6:1). Μερικές φορές φθάνουμε σε σημείο να κάνουμε εκδίκηση. Μιλάμε εναντίον των αδελφών μας δυσφημώντας τους είτε κρυφά είτε φανερά ή μάλιστα και δημόσια (Ψαλ.50:20). Δεν θα έπρεπε να αντισταθούμε σ’αυτήν την παρόρμηση; Δεν θα ήταν συμφερότερον για μας να αδικηθούμε μάλλον παρά να διαπράξουμε εμείς μια αδικία; (Ματ.5:29 και 1Κορ.6:7). Πρέπει να ομολογήσουμε ταπεινά και να μετανοήσουμε διότι έχουμε ενίοτε αδίκως κατηγορήσει ή υποψιαστεί κάποιον…

Όταν δεν είμαστε σύμφωνοι με τους υπευθύνους της εκκλησίας διότι τα πράγματα δεν συμβαίνουν σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες και πεποιθήσεις ή είμαστε μπροστά σε μια μερική αντίθεση επιδιώκουμε να εγκαταλείψουμε την εκκλησία και να ψάξουμε για κάποια άλλη… Παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας και όχι από την έννοια του καθήκοντος! Δυστυχώς, όταν τέτοια προβλήματα δημιουργούνται μεταξύ αδελφών, πραγματοποιείται αυτό που είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή: «Αδελφός δυσαρεστηθείς υποτάσσεται δυσκολώτερα παρά οχυρά πόλις· αι δε διαφοραί αυτών είναι ως μοχλοί φρουρίου» (Παρ.18:19). Μπορεί ο Κύριος να μας ευλογήσει εάν δεν επιμένουμε και δεν πολεμάμε με πιστότητα και ειλικρίνεια;

Όταν βρισκόμαστε μέσα σε τέτοια χαοτική κατάσταση, έχομε την τάση να κατακρίνουμε! Αλλά ας μη ξεχνούμε ότι αυτές οι κρίσεις δυνατόν να γίνουν για τους αδελφούς μας προσκόμματα ή πέτρες σκανδάλου (Ρωμ.14:13). Η καλή θέλησή μας, η καλή πίστη μας, η ειλικρίνειά μας, ακόμη και η πλήρης αθωότητά μας δεν μας προστατεύουν από δημιουργία σκανδάλων (Ρωμ.14:20). Η ελευθερία μας να ενεργήσουμε όπως μας αρέσει μπορεί να δημιουργήσει σκάνδαλα στη ζωή των άλλων (Ρωμ.14:21· 1Κορ.8:13). Τότε, κινδυνεύουμε να ακούσουμε από το στόμα του Κυρίου τα εξής λόγια: «όστις όμως σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου πέτρα επί τον τράχηλον αυτού και να καταποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης» (Ματ.18:6).

Βεβαίως, δεν μπορούμε πάντα να αποφύγουμε τα σκάνδαλα. Μερικές φορές, είναι μάλιστα ανάγκη να έρχονται τα σκάνδαλα για να φαίνονται οι δόκιμοι ανάμεσά μας (1Κορ.11:19), αλλά ‘ουαί εις τον άνθρωπον διά του οποίου έρχονται τα σκάνδαλα’! (Ματ.18:7). Ο Κύριος, προκειμένου να μας προειδοποιήσει, μας ομιλεί με ένα εξαιρετικά αυστηρόν τρόπον: «Και εάν η χειρ σου ή ο πους σου σε σκανδαλίζη, έκκοψον αυτό και ρίψον από σού· καλήτερον σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν χωλός ή κουλλός, παρά έχων δύο χείρας ή δύο πόδας να ριφθής εις το πυρ το αιώνιον…» (Ματ.18:8-9· Ιωάν.16:1). Καλύτερα να υποστείς μιά αδικία παρά να διαπράξεις μια αδικία ενώπιον του Κυρίου! Όταν ένα σκάνδαλο συμβεί, είναι πολύ σπάνιο αυτό το σκάνδαλο να περιορισθεί ανάμεσα σε δύο ή τρία ενδιαφερόμενα πρόσωπα αλλά διαδίδεται και μολύνει πολλούς άλλους που… διασκορπίζονται! Αποτέλεσμα: Το Όνομα του Κυρίου βλασφημείται. (Ματ.26:31). Δυστυχώς, κανένας δεν είναι προστατευμένος από μιά τέτοια «μόλυνση» ή «ρύπανση». Ο Θεός να μας φυλάξει! (Ματ.26:33). Είναι κακό πράγμα να σκανδαλισθείς για μια οποιαδήποτε προσωπική αιτία αλλά είναι πολύ πιό σοβαρό να σκανδαλισθείς με τον Κύριον (Λουκ.6:61· 7:23) που επιτρέπει τέτοια σκάνδαλα (Ματ.11:2-6· Λουκ.7:23). Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος δεν θα σκανδαλισθεί εν Εμοί, εδήλωσε ο Ιησούς!

Οι πνευματικοί σκοποί των Εκκλησιών, των χριστιανικών Ενώσεων, Οργανώσεων κ.λπ., παραμένουν αλλά τα πρόσωπα αλλάζουν ή τις εγκαταλείπουν! Δεν είναι οι εκκλησίες που αμφισβητούνται αλλά κάποιοι υπεύθυνοι σ’αυτές ή κάποια μέλη τους! Ο λόγος του Θεού μας δίνει πολύ σοβαρές προειδοποιήσεις σχετικά με εκείνους που ζουν ατάκτως (1Θεσ.5:14 και 2Θεσ.3:6), που κάνουν διχοστασίες και σκάνδαλα (Ρωμ.16:17) και κυρίως εκείνους που, αδελφοί ονομαζόμενοι, είναι πόρνοι ή πλεονέκτες ή ειδωλολάτρες ή λοίδοροι ή μέθυσοι ή άρπαγες… (1Κορ.5:11).

Ας φοβηθούμε, λοιπόν, τον Θεόν: Ας κάνουμε το καθήκον μας και ας μην αποθαρρυνόμαστε! Ας κάνουμε το καθήκον μας, όχι με τη δική μας νοοοτροπία αλλά σύμφωνα με τον λόγον του Θεού! Κλείνοντας αυτήν τη παρένθεση που αφορά όλους αλλά ιδιαίτερα τους υπευθύνους των εκκλησιών, θα ήθελα να σας αναφέρω δύο εδάφια της Βίβλου:

• «Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή» (2Τιμ.2:5) και
• «δεικνύων κατά πάντα σεαυτόν τύπον των καλών έργων, φυλάττων εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, λόγον υγιή και ακατάκριτον, διά να εντραπή ο εναντίος, μη έχων να λέγη διά σας μηδέν κακόν» (Τίτ.2:7-8)

Τί ο Θεός δηλώνει, προστάζει και μάς υπόσχεται

Είναι γραμμένο:

• «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην» (1Κορ.1:10)
• «Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε, τελειοποιείσθε, παραμυθείσθε, φρονείτε το αυτό, ειρηνεύετε· και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών» (2Κορ.13:11)
• Ο Θεός μας ζητά να προσδεχόμαστε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός μας προσεδέχθη εις δόξαν Θεού και να συγχωρούμε αλλήλους καθώς και ο Χριστός μας συνεχώρησε. Επιπλέον, να ενδυθούμε την αγάπη που είναι σύνδεσμος της τελειότητος και να ξεχνούμε τις διαφωνίες μας (Κολ.3:13-14 και Ρωμ.15:7). Αυτό σημαίνει πολλή κατανόηση και πολλή υπομονή προς τους αδύνατους, τους οποίους πρέπει να μεταχειριζόμαστε με πραότητα και ευγένεια…, και
• Η καλύτερη μέθοδος γιά να φθάσουμε στην ενότητα είναι να ταπεινούμεθα ενώπιον του Κυρίου και στην αλήθειά Του! Τότε ΕΚΕΙΝΟΣ, θα μας φωτίσει και θα μας ενώσει (Ιερ.3:18· 50:4 και Ωσηέ 1:11). Εκείνος που δέχεται ταπεινά την αλήθεια που κάποιος λέγει, έστω και αν αυτός είναι ο εχθρός του, δεν ταπεινώνεται στον αντίπαλό του αλλά στην αλήθεια, δηλαδή στον ίδιο τον Χριστό που είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και που δεν περιφρονεί κανέναν (Ιάκ.4:10).

Ας μη ξεχνούμε ότι ο Ιησούς είναι η Ειρήνη μας. Μας έχει ενώσει και έχει γκρεμίσει το μεσότοιχο του φραγμού (Εφεσ.2:14). Τούτο σημαίνει ότι κάθε τι που μας χώριζε και που μας χωρίζει έχει καταστραφεί από τον σταυρόν του Ιησού!!! Πρέπει, λοιπόν, να επιδιώκουμε τα ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΔΕΟΥΝ και όχι τα πράγματα που μας χωρίζουν… που, σύμφωνα με τη Βίβλο, ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ. Ο Χριστός απογύμνωσε ‘τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού’!!! (1Ιωάν.3:8· Εβρ.2:14-15 και Κολ.2:15). Όλες οι πηγές και οι αιτίες χωρισμών ανάμεσα στους πιστούς είναι του διαβόλου που έχει νικηθεί. Ας πιστέψουμε στη νίκη, ας την περιμένουμε με υπομονή και εμμονή και θα την κατακτήσουμε. Τα αληθινά παιδιά του Θεού είναι ενωμένα ΗΔΗ. Η προσευχή του Κυρίου Ιησού Χριστού (Ιωάν. Κεφ.17) έχει υπερισχύσει και ισχύει πάντα. Έχει εισακουσθεί. Εκείνοι, στις καρδιές των οποίων ο φόβος του Θεού ζει, εξετάζουν επιμελώς να βρουν τα πράγματα που τους συνδέουν και όχι τα πράγματα που τους χωρίζουν.

Πότε η ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει

Η ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή, χωρίς διάλογο, χωρίς κατανόηση. Δεν μπορεί, επίσης, να υπάρξει επί τη βάσει αμφιβόλων συμβιβασμών και με τον οποιονδήποτε. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η ενότητα νωρίτερα ή αργότερα θα εκραγεί, επειδή η ενότητα και η ειρήνη δεν μπορούν να διατηρηθούν σε βάρος της καθαρότητας της συνείδησης και της αληθείας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα και η ειρήνη χωρίς την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την πνευματική ελευθερία. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα όταν εμποδίζονται να λειτουργήσουν τα πνευματικά χαρίσματα· όταν οι προφήτες, οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι, παραμερίζονται (1Κορ.14:3· 1Πέτ.4:10-11). Ομοίως, η ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει όταν υπάρχει πνεύμα υποψιών, πικρίας και κριτικής. Ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν, εξαιτίας ενός σφάλματος ή αμαρτίας, απορρίπτουμε κάποιον οριστικά και τον διαγράφουμε από τον κατάλογον των αδελφών. Η ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αγάπη που παράγει την υπομονή και την κατανόηση και ειδικά την πραότητα και την ταπεινοφροσύνη.

Ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν κάποιος υποστηρίζει τις δικές του ιδέες του και πεποιθήσεις περισσότερο από την αλήθεια της Βίβλου· ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν κάποιος υποστηρίζει το καταστατικό και τις παραδόσεις της εκκλησίας του περισσότερο από τον αλάνθαστο λόγο του Θεού· ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν κάποιος υπακούει στον ποιμένα του ή στον ιερέα του μάλλον παρά στο θέλημα του Θεού· ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν ο κάποιος αγαπά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος περισσότερο από τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος· εάν κάποιος θέλει να κατέχει το Άγιον Πνεύμα και όχι να κατέχεται από το Άγιον Πνεύμα και τελικά εάν ο πιστός δεν έχει επίγνωση ότι κανένας πιστός δεν είναι εξασφαλισμένος έναντι της αμαρτίας και της πλάνης και των συνεπειών τους, παρά μόνον εάν είναι συνδεδεμένος εντελώς με την κεφαλήν – δηλαδή τον Χριστόν.

Πώς μπορεί να υπάρχει και να διατηρηθεί η ενότητα του Πνεύματος όταν ο ένας ετοιμάζεται για ειρήνη και άλλος ετοιμάζεται για πόλεμο (Ψαλ.120:7· 140:2) ή με κάποιον που βαδίζει με δικές του αμαρτωλές επιθυμίες και την τεμπελιά του και που αντί να βοηθήσει τους αδελφούς του «το σκάζει»; Ο Ιησούς ήλθε να κάνει χωρισμό σε παρόμοιες περιπτώσεις… «Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;» (Αμ.3:3 και Φιλιπ.1:27) Και μπορούν να φέρουν δόξα στον Ιησούν Χριστόν ‘χριστιανοί’ διηρημένοι και διασκορπισμένοι;

Πότε η ενότητα μπορεί να υπάρξει

Ας εξετάσουμε τώρα κάτω από ποιές προϋποθέσεις η ενότητα μπορεί να υπάρξει: Η ενότητα μπορεί να υπάρξει, όταν υπάρχει πνεύμα καλής πίστεως και καλής θελήσεως· η ενότητα μπορεί να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο σε σημείο που όλοι να φθάσουν στην ίδια γνώμη. Η συντετριμμένη καρδιά ενώνει τους πιστούς όσον αφορά τον σκοπόν και τα μέσα (Ιερ.3:18· 50:4· Ωσηέ 1:11). Όταν είμαστε ενωμένοι πραγματικά, ο κόσμος μπορεί να ιδεί σε εμάς τις αρετές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Oι σχέσεις της αγάπης, της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης είναι που μιλούν στους μη πιστεύοντας περισσότερο από όλες τις διδασκαλίες και τα λόγια μας και που μπορούν να τους βοηθήσουν να βρουν το δρόμο που οδηγεί στον Θεόν. Εάν οι χριστιανοί θέλουν την ειρήνη και την ενότητα, πρέπει να κάνουν μια προσπάθεια να συμφιλιωθούν· να συνεξηγηθούν και να συμφιλιωθούν για να βρουν την επαφή στα πλαίσια της δικαιοσύνης και της αγάπης, ειδάλλως οι προσευχές τους δεν μπορούν να εισακουσθούν (Ματ.5:23-26· 1Ιωάν.3:20-22). Είναι γραμμένο: «Σας παρακαλώ λοιπόν εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως, καθ’ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης. Εν σώμα και εν Πνεύμα…» (Εφεσ.4:1-5). Εάν ο αδελφός μου είναι τέλειος, γιατί να τον υποφέρω; Μήπως εγώ είμαι τέλειος; Δεν έχω κι’εγώ ανάγκη οι άλλοι να με υποφέρουν;

Συνεπώς, η πρωταρχική προϋπόθεση είναι: Να αγαπάμε την αλήθεια πάνω από κάθε τι άλλο και να βαδίζουμε στο φως. Εάν βαδίζουμε μέσα στο φως, στη διαφάνεια, τότε μπορούμε να έχουμε κοινωνία με τον Θεόν και ο ένας με τον άλλον. Τότε θα υπάρξει ειρήνη και ενότητα. Ο Θεός δίνει το Πνεύμα Του μόνον σ’εκείνους που Τον υπακούνε (Πράξ.5:32). Είναι ποτέ δυνατόν να φθάσουμε σ’αυτόν τον στόχον χωρίς να αγαπούμε τον Κύριον μας με όλη την καρδιά μας; Επαναλαμβάνω: Ο Θεός δίνει το Πνεύμα Του μόνον σ’εκείνους που Τον υπακούνε, σ’εκείνους που υπακούουν στις εντολές Του.

Παρεμβάλλω την ερώτηση: Προσεύχονται ορθώς εκείνοι που απευθύνουν τις προσευχές τους απευθείας στο Άγιο Πνεύμα, προκειμένου να λάβουν τις ευλογίες Του; Δεν διδάσκει η Αγία Γραφή ότι οι προσευχές μας πρέπει να απευθύνονται στον ‘Πατέρα Θεόν εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού’; Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας εδίδαξε πώς να προσευχόμεθα (Ματ.6:9-13· Ιωάν.16:23 κλπ….). Ο Πατέρας είναι Εκείνος που δίνει το Άγιον Πνεύμα σ’εκείνους που Τον υπακούνε! Σ’εκείνους που τον υπακούνε όχι με τα έργα του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης αλλά με ΤΑ ΕΡΓΑ του Νόμου της Καινής Διαθήκης που δεν είναι παρά η μετάνοια και η πίστη: «… Μετανοείτε, και πιστεύετε εις το Ευαγγέλιον» (Μάρκ.1:15).

ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Συμφιλίωση δεν μπορεί να λάβει χώραν όταν κυριαρχεί η υπερηφάνεια. Μόνο με διάλογο καλής θελήσεως και καλής πίστεως – βασιζόμενον επί της Αγίας Γραφής – μπορούμε να καταφέρουμε να καταστρέψουμε την εχθρότητα και να σώσουμε την ειρήνη. Αυτή η αρχή ισχύει σε όλους τους τομείς της ζωής: Στο γάμο, στην οικογένεια, στην πολιτική και στην εκκλησία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ηγέτες της εκκλησίας αφαιρούν άμεσα ή έμμεσα τη δυνατότητα συμμετοχής των πιστών στις πνευματικές ή και στις διοικητικές δραστηριότητες της εκκλησίας, απαγορεύουν το διάλογο ή ακόμη εφαρμόζουν μεθόδους που παραβαίνουν φανερά ορισμένες εντολές του Θεού. Μιά τέτοια συμπεριφορά μπορεί να καταλήξει σιγά-σιγά στη δημιουργία μιας εκκρηκτικής ατμόσφαιρας που δυνατόν να οδηγήσει είτε σε ένα κενό ανάμεσα στους ηγέτες και τα μέλη είτε σε διχασμό με καταστροφικές συνέπειες. Για να αποκατασταθεί η ειρήνη, η χαρά και η αρμονία, η σύγκρουση πρέπει να λυθεί. Ο διάλογος πρέπει να βασιστεί στην αρχή της ισότητας ανάμεσα στα συγκρουόμενα πρόσωπα υπό την προϋπόθεση του σεβασμού των εξουσιών και της ιεραρχίας αλλά και της αρχής να λέγεις και να ζεις την αλήθεια με αγάπη. Ο διάλογος δεν μπορεί να καταλήξει σε αποκατάσταση των σχέσεων παρά μόνον όταν επικρατήσει το πνεύμα της υπακοής στην ΕΝΤΟΛΗ του Ιησού «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου (την προσευχή σου ή το χρήμα σου) εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου. Ειρήνευσον με τον αντίδικόν σου ταχέως, ενόσω είσαι καθ’ οδόν μετ’ αυτού, μήποτε σε παραδώση ο αντίδικος εις τον κριτήν και ο κριτής σε παραδώση εις τον υπηρέτην, και ριφθής εις φυλακήν (πνευματικήν)· αληθώς σοι λέγω, δεν θέλεις εξέλθει εκείθεν, εωσού αποδώσης το έσχατον λεπτόν» (Ματ.5:23-26). Πήγαινε και πες του με ειλικρίνεια και αγάπη «βοήθησέ με να καταλάβω», παρακαλώ. Αλλά ας μη ξεχνούμε ότι η συμφιλίωση μπορεί να διευκολυνθεί εάν είμαστε ταχείς και ειλικρινείς στο να μετανοήσουμε, να συγχωρήσουμε και να πάμε στον πλησίον μας, ώστε να κάνουμε μια προσπάθεια γιά συμφιλίωση. Προσοχή: Είναι γραμμένο: «Διότι άγγελος κατέβαινε κατά καιρόν εις την κολυμβήθραν και ετάραττε το ύδωρ· όστις λοιπόν εισήρχετο πρώτος μετά την ταραχήν του ύδατος, εγίνετο υγιής από οποιανδήποτε νόσον έπασχεν» (Ιωάν.5:4). Παραβολικώς, όταν υπάρχει «ταραχή του ύδατος» στις σχέσεις μας μόνον αυτός που «εισέρχεται πρώτος», αυτός που ταπεινώνεται πρώτος, αυτός είναι εκείνος που θα «θεραπευθεί»…!!! Εάν η προσπάθειά μας πετύχει, έχομε κερδίσει όχι μόνο τον αδελφό μας αλλά έχομε επίσης εξαλείψει την ηθική και πνευματική πηγή της «ρύπανσης» που μπορεί «να μολύνει» εμάς τους ίδιους και το περιβάλλον μας.

ΠΡΟΤΡΟΠΗ

Υπό μορφήν συμπεράσματος, θα ήθελα να ειπώ ότι η αληθής ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν τα πρόσωπα δεν είναι παιδιά Θεού και εάν αυτά τα παιδιά του Θεού δεν είναι εξ όλης της καρδίας τους προσκεκολλημένα στον Κύριον. Η ενότητα είναι προϊόν των αρετών του Αγίου Πνεύματος μέσα μας. Εάν εγώ είμαι προσκολλημένος με όλη μου την καρδιά στον Κύριον γίνομαι ένα πνεύμα μαζί Του. Εάν εσείς είσθε προσκολλημένοι με όλη σας την καρδιά στον Κύριο γίνεσθε ένα πνεύμα μαζί Του. Εάν όλοι είμαστε προσκολλημένοι στον Κύριον γινόμαστε ένα πνεύμα μαζί Του και μεταξύ μας. Τότε, η ενότητα θα είναι αυθόρμητη και θα παράξει τα αποτελέσματά της. ΕΑΝ, όλοι οι αληθινοί πιστοί, σήμερα, ζήσουν στερεωμένοι με μια ψυχή, με ένα πνεύμα που αγωνίζεται για την πίστη του Ευαγγέλιου και με αγάπη ο ένας γιά τον άλλον (Πράξ.4:32· Φιλιπ.1:27 και 1Πέτ.3:8), εμμένοντες ομόφωνα στην προσευχή (Πράξ.1:14), ΤΟΤΕ, θα ιδούν το χέρι του Θεού να ενεργεί θαύματα!!!

ΕΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com