Home→GREEK→Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1β]

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ [Μέρος 1β]

Posted on 13 Μαΐου, 2012 by 13 Μαΐου, 2012

Σειρά μηνυμάτων επί του θέματος:

Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ

του Γιάννη Μπαλτατζή

«…Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» (Ρωμ.1:17)

· «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.6:47)

Μέρος 1β: Η πίστις, η σημασία της και η σπουδαιότητά της

Εισαγωγή

Εξετάσαμε στο πρώτο μέρος (1α), εν συντομία, τί πράγματι οι λέξεις «ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ» σημαίνουν και τί δεν σημαίνουν. Θα εξετάσουμε τώρα στο μέρος 1β τα χαρακτηριστικά της πίστεως και το μέρος του Θεού ως και το μέρος του ανθρώπου στη σωτηρία.

3γ) Χαρακτηριστικά της πίστεως

Επιθυμώ να αναφερθώ σε ορισμένα βασικά σημεία διότι αποτελούν ουσιαστικό μέρος αυτής της σειράς των μελετών επί της πίστεως εν Χριστώ.

Η σπουδαιότητα της πίστεως

Η μεγάλη της σημασία έγκειται στο γεγoνóς óτι η πίστη εξαλείφει την αδικίαν που διέπραξε και διαπράττει o άνθρωπoς κατά τoυ Θεoύ, ατιμάζων Αυτóν διά της απιστίας, η oπoία θίγει την πρoσωπικóτητα τoυ Θεoύ ως πρoς την αξιoπιστίαν Τoυ και την αγάπην Τoυ ή τις αγαθές Τoυ πρoθέσεις υπέρ τoυ ανθρώπoυ. Η απιστία ατιμάζει, πρoσβάλλει και συνεπώς αδικεί. Η πίστη τιμά και απoκαθιστά την αδικία. Η πίστη λoιπóν είναι πράξη δικαιoσύνης. Γι’αυτó και o Θεóς, σε óπoιoν την ασκεί τoυ τη λoγαριάζει ως δικαιoσύνη… Η πίστη αγγίζει τoν Θεóν και συνεπώς και τις πηγές της δυνάμεώς Toυ. Η απιστία εχώρησε τoν άνθρωπoν απó τoν Θεóν, η δε πίστη τoν ενώνει πάλιν μ’Αυτóν. Ενθυμούμαι την περίπτωση μιάς νέας που μου έλεγε ένα σωρό ψέματα διότι φοβότανε ότι θα την απέρριπτα εάν μου έλεγε την αλήθεια και ότι θα σταματούσα να την υποστηρίζω. Ήξευρα ότι εψεύδετο και με κορόϊδευε· λυπήθηκα και ταράχθηκα διότι δεν με εμπιστευόταν· πήρα σχεδόν την απόφαση να σταματήσω να την βοηθώ. Όταν στο τέλος αναγκάσθηκε να ομολογήσει την αλήθεια, τα πνεύματά μας ειρήνευσαν και απεκατεστάθη η πνευματική κοινωνία. Η εξομολόγηση της αμαρτίας της είχε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν η νέα διεπίστωσε ότι τη συγχώρησα και ότι δεν επρόκειτο να την απορρίψω και ότι θα συνέχιζε να τυγχάνει της υποστηρίξεώς μου, εταπεινώθη ενώπιον του Κυρίου και εγώ τιμήθηκα στο πνεύμα της! Η απιστία της με ατίμαζε η δε εμπιστοσύνη της με ετίμησε…. Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι δεν υπήρχαν ακόμη αποδείξεις ότι είχε καρπούς αξίους μετανοίας! Αυτό είναι ένα φτωχό παράδειγμα στα πλαίσια των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ο μη πιστός για να μπορέσει να σωθεί πρέπει να ζητήσει τη συγχώρεση των αμαρτιών του, να πιστεύσει ότι οι αμαρτίες του έχουν συγχωρηθεί και να πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τον Χριστόν ειλικρινά και ολόψυχα, ως Κύριον της ζωής του. Ορισμένοι άνθρωποι προσπαθούν να πιστεύσουν χωρίς μετάνοια: Εις μάτην! Η πίστη είναι μητέρα της μετανοίας και της υπακοής! Μαζί με τον λογισμόν της πίστεως ως δικαιοσύνης, ο Θεός δίνει, επίσης, βάσει του λυτρωτικού θανάτου του Χριστού – δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος – έλεος χάρη για σωτηρία, για υπακοή και για αγιασμόν (Τίτ.3:5-7). Τίποτε, απολύτως τίποτε, εκτός από τη θυσία του Χριστού επί του σταυρού του Γολγοθά, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση δικαιώσεως και συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Θεόν.

Διαφορά μεταξύ των ρημάτων «πιστεύω και «εμπιστεύομαι»

Ένας άνθρωπος του Θεού είπε, ενώ εκήρυττε, ότι προσπαθούσε πολύ να βρει μια υπόσχεση του Θεού «να πιστεύσει», να στηριχθεί επάνω της για τη θεραπεία της συζύγου του που ήταν σοβαρά ασθενής. Τέλος, δεδομένου ότι δεν κατόρθωσε να βρεί την υπόσχεση που έψαχνε, αποφάσισε «να εμπιστευθεί» τον χαρακτήρα του Θεού: Την αγάπη Του, τα σχέδιά Του, την πιστότητά Του, την πρόνοιά Του κ.λπ! Είπε στο βάθος της ψυχής του: «Ο Κύριος Ιησούς αγαπά τη σύζυγό μου περισσότερο απ’ ό, τι εγώ και θα κάνει γι’αυτήν ό, τι είναι καλύτερο γι’αυτήν. Τότε, ας γίνει το θέλημά Του». Η ψυχή του ανέκτησε την ειρήνη του… Είναι δύσκολο να γίνει διάκριση της διαφοράς μεταξύ αυτών των δύο όρων, επειδή κάποιος δεν μπορεί να εμπιστευθεί κάποιον εάν δεν έχει πίστη στα λόγια του. Εντούτοις, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την περίπτωση που μπορεί κάποιος να είναι βέβαιος ότι κάποιος λέγει την αλήθεια αλλά δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον χαρακτήρα του, δηλαδή, ότι έχεις να κάνεις με άνθρωπον αγάπης, καλής θελήσεως, πίστεως κ.λπ.…

Πολυάριθμες είναι οι περιπτώσεις που η πίστη μας δεν μπορεί να βρει μια ειδική υπόσχεση να στηριχθεί είτε για να χαρεί με την ελπίδα της απελευθέρωσεώς του είτε προκειμένου να υπομείνει δοκιμασίες (Ρωμ.12:2). Συνεπώς, σε πολλές περιπτώσεις η πίστη μας δοκιμάζεται: Τέτοιες δυνατόν να είναι, παραδείγματος χάριν, μιά σοβαρή ασθένεια, η έλλειψη συμπόνοιας από μέρους των συνανθρώπων μας, η φτώχεια, αποθαρρυντικές συνθήκες, χλευαστές, θείες καθυστερήσεις, μείωση της δυνάμεώς μας, προσπάθειες που φαίνεται να είναι άχρηστες κ.λπ., κ.λπ. Η ψυχή μας μπορεί να περάσει από σκοτάδι και δύσκολες δοκιμασίες που ο Θεός επιτρέπει παρ’όλον ότι Τον φοβούμεθα και Τον σεβόμεθα. Ο προφήτης Ησαΐας είπε: «Τις είναι μεταξύ σας ο φοβούμενος τον Κύριον, ο υπακούων εις την φωνήν του δούλου αυτού; ούτος, και αν περιπατή εν σκότει και δεν έχη φως, ας θαρρή επί το όνομα του Κυρίου και ας επιστηρίζεται επί τον Θεόν αυτού.» (Ησα.50:10). Το μόνον πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να εμπιστευθούμε την αιώνια αγάπη του Θεού (Ιερ.31:3), τα σχέδια της ειρήνης που έχει για το αγαθό μας (2Θεσ.1:11 και Ιερ.29:11) και να βρούμε ανάπαυση και ειρήνη. Ένα άριστο παράδειγμα εμπιστοσύνης στον Θεόν είναι η περίπτωση του Ιώβ που δήλωσε: «Και αν με θανατόνη, εγώ θέλω ελπίζει εις αυτόν· …» (Ιώβ 13:15)

Η μετάνοια και τα καλά έργα αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της πίστεως

Η πίστη αποτελεί δραστηριότητα όλη της υπάρξεως που θέτει σε εφαρμογή τη διάνοια, τα αισθήματα και τη θέληση. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να θεωρηθεί βιβλική πίστη. Η πίστη που σώζει είναι πράξη της ψυχής διά της οποίας δέχεται τον Χριστόν και λαμβάνει ειρήνην από τον Θεόν. Με τη μετάνοια ο άνθρωπος απεχθάνεται τον εαυτόν του· με την πίστιν εξέρχεται του εαυτού του και πιάνει τη χάρη του Θεού. Αυτό που σώζει είναι η πίστη, αλλά η πίστη που σώζει είναι πάντοτε συνυφασμένη με τη μετάνοια. Η πίστη που σώζει παράγει υπακοή και δημιουργεί νέον «τρόπο ζωής». Η πίστη είναι η μητέρα της υπακοής. Η πίστη και τα έργα είναι όπως το φως και η θερμότης ενός κεριού που δεν μπορούν να χωριστούν. Η πίστη δικαιώνει τον άνθρωπο και τα έργα του αποδεικνύουν την πίστη του. Η άκαρπη πίστη είναι τόσο άχρηστη όσο και τα άχρηστα λόγια. Πράγματι, όλες οι υποσχέσεις της Βίβλου συσχετίζονται με το φόβο του Θεού, με την πίστη και τη μετάνοια. Η πίστη που σώζει είναι πίστη που οδηγεί στη μετάνοια. Η μετανοια και η πίστη είναι δίδυμες. Η πίστη που σώζει είναι συνυφασμένη με τη μετάνοια και η μετάνοια είναι συνυφασμένη με την πίστη. Η πίστη που σώζει είναι μια ζωντανή πίστη σε ένα ζωντανό Σωτήρα. Η πίστη που δεν αγαπά τον Ιησούν Χριστόν ειλικρινά και δεν υπακούει σ’Αυτόν, η οποία δεν παρουσιάζει αληθινό ενδιαφέρον για το έργον της βασιλείας του Θεού και που δεν αντιστέκεται ενεργώς στην αμαρτία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί πραγματική πίστη. Εκείνος που θέλει να σωθεί πρέπει να προσκολληθεί και να ακολουθήσει τον Ιησού ως Κύριον, ως το μεγάλο Αφεντικό της ζωής του. Η αληθινή πίστη δημιουργεί υποχρέωσεις και αφιέρωση!

Ας μου συγχωρηθεί η επιμονή μου σ’αυτό το σημείο: ´Οταν ο άνθρωπος σωθεί είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μείνη εκείνος που ήταν! Το ´Αγιον Πνεύμα που τον αναγεννά μεταβάλλει ριζικώς τις διαθέσεις και επιθυμίες της καρδιάς εν ριπή οφθαλμού και απαλλάσσει τον άνθρωπον απó την αγάπην της αμαρτίας διότι το Άγιον Πνεύμα γράφει τους νόμους Tου στην καρδιά του ανθρώπου. Ο νομίζων óτι εσώθη αλλά εξακολουθεί να είναι δούλος της αμαρτίας πλανάται και αυταπατάται… Ποτέ του δεν επίστευσε αληθινά. Η πίστη του δεν είναι παρά θεωρητική μέσα του. Έχουμε να κάνουμε με ένα απλώς θρησκευόμενο άτομο! Η αληθινή πίστη δεν είναι άκαρπη αλλά ενεργείται δι=αγάπης. Δικαίωση, αναγέννηση και αγιασμóς είναι πράγματα αχώριστα, óπως ακριβώς είναι αχώριστα το φως και η θερμóτης απó την ηλιακή ακτίνα. ´Οπου δεν υπάρχουν καλά έργα δεν υπάρχει πίστη γνησία, άρα ούτε δικαίωση ούτε σωτηρία. Η πίστη εκδηλώνεται με υπακοή σε ó, τι λέγει ο Θεóς.

Η πίστη και οι αμφιβολίες είναι ασυμβίβαστες

Η αληθινή πίστη δεν πρέπει «να μολύνεται» από αμφιβολίες, απελπισία και δισταγμούς. Η αληθινή πίστη έχει την ισχυρή πεποίθηση, τη βεβαιότητα και την παρρησία ότι ο Θεός ΕΙΝΑΙ και ότι ΑΚΟΥΕΙ και ΠΑΡΕΧΕΙ οτιδήποτε Του ζητάμε, υπό τον όρον ότι είναι σύμφωνο με το θέλημά Του και ανταμείβει την πίστη μας σ’Αυτόν: Είναι γραμμένο:

· «Διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς. (ότι έχετε λάβει»)» (Μάρκ.11:24)
· «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων ………χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ.11:1-6).
· «Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.» (Ιάκ.1:6-8)

Έτσι, η πίστη, ως χέρι, λαμβάνει – εάν βεβαίως ζητά μετά πίστεως, χωρίς δισταγμούς – τις υποσχέσεις του Θεού. Έτσι τιμά τον Θεόν που είναι αγάπη και καθιερώνει μια οικεία κοινωνία με Αυτόν. Αλλά τι λαμβάνει; Σίγουρα, έλεος, χάρη και υποσχέσεις του Θεού. Καλόν είναι, λοιπόν, να ενθυμούμεθα τον αριθμόν τηλεφώνου που ο Θεός έχει θέση στη διάθεσή μας και που λειτουργεί 7/7 και 24/24: Μάρκ.11:24. «Διά τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς.». Αλλά, ας μην απατώμεθα: Ο Θεός αγαπά επίσης και τον ανάξιο αμαρτωλό, ακόμη και τους εχθρούς Του (Ρωμ.5:6-10). Και ας μη ξεχνούμε ότι ο Ιησούς Χριστός ανταποκρίνεται ευμενώς στον άνθρωπον που πηγαίνει ταπεινά και ειλικρινά και του ομολογεί την έλλειψη της πίστεώς του. «… Πιστεύω, Κύριε· βοήθει εις την απιστίαν μου.» (Μάρκ.9:24). Το πρόβλημα είναι ότι παρά την αγάπη Του γι’ αυτούς, η αμαρτία τους και η εχθρότητά τους δεν Του δίνουν τη δυνατότητα να τους σώσει και να έχουν κοινωνία μαζί Του! Σας έχει ποτέ συμβεί να αγαπάτε κάποιον/κάποια, να θέλετε να του/της δείξετε τη φροντίδα της αγάπης σας και να εμποδίζεσθε λόγω του χαρακτήρος του/της συμπεριφοράς του;

Όλα τα πνευματικά πράγματα είναι υπό όρους

H σωτηρία μας και οι υποσχέσεις του Θεού είναι υπό όρους! Ο ‘εκ των ών ουκ άνευ’ όρος είναι η ειλικρινής πίστη μας στον Ιησούν Χριστόν! Αυτός είναι ο λόγος που περισσότερα από 1.500 «ΕΑΝ» υπάρχουν στη Βίβλο. Όλα είναι υπό όρους! Το μόνο πράγμα που είναι άνευ όρων είναι αγάπη του Θεού προς εμάς. Μας αγαπά όπως είμαστε και παρά αυτό που είμαστε. Εάν ο άνθρωπος ζη στην απιστία, δεν τον εμπιστεύεται, Τον ατιμάζει και διαπράττει αδικία κατ’Αυτού· τουναντίον, η πίστη του σ’Αυτόν αποτελεί πράξη δικαιοσύνης… Η πίστη του ή μάλλον η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι πράξη δικαιοσύνης επειδή η πίστη στα λόγια Του και η εμπιστοσύνη στον χαρακτήρα Του τιμούν τον Θεόν ότι ο Θεός είναι δίκαιος και αληθής και μας αγαπά. Η μετάνοια είναι πράξη δικαιοσύνης επειδή αναγνωρίζει ότι ο Θεός είναι δίκαιος και ότι ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και ένοχος. Όταν λέω στο Θεόν: «Ναι, Κύριε, έχω αμαρτήσει,εκείνο που έκανα δεν ήταν σωστό κ.λπ.» τότε κάνω μια πράξη δικαιοσύνης. Ο Θεός βάσει του απολυτρωτικού έργου του Ιησού Χριστού με θεωρεί δίκαιο και με δικαιώνει! Καμία εκκλησία και κανένα καλό έργο μπορούν να με σώσουν!

Διά πίστεως ο άνθρωπος είναι πλήρης εν Χριστώ

Το πρώτον πράγμα που ο άνθρωπος αποκτά όταν μετανοεί και πιστεύει εις τον Ιησούν Χριστόν είναι η άφεση των αμαρτιών του και η συμφιλίωση με τον Θεόν Πατέρα του. Το γεγονός ότι έχει κάνει δικαιοσύνη προς τον Θεόν, εμπιστευόμενος σ’Αυτόν, είναι ότι δικαιώνεται υπό του Θεού διά της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού και αποκτά ειρήνη με τον Θεόν (Ρωμ.5:1-2). Η χάρη που αποκτά από τον Θεόν αποκαθιστά τη σχέση του με τον Θεόν. Ο άνθρωπος έπεσε διά της απιστίας αλλά διά της πίστεως αποκαθίσταται. Ο Θεός λογαριάζει την εμπιστοσύνη του σ’Αυτόν ως δικαιοσύνη. Ο Θεός τον καλύπτει με προνόμια τα οποία ακόμη και οι άγγελοι επιθυμούν να σκύψουν και να εξετάσουν… (1Πέτ.1:12). Τον κάνει μέτοχον της θείας φύσεώς Του (2Πέτ.1:4) και τον κάνει πλήρη εν Χριστώ (Κολ.2:10). Του λοιπού – ενδεδυμένος διά της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος (Εφ.3:16) – καλείται να περιπατήσει ενώπιόν Του αξίως της προσκλήσεώς Του (Εφ.4:1). Ο πραγματικός πιστός προσκολλάται στον Ιησούν Χριστόν και τον έχει Κύριον της ζωής Του. Η αληθινή πίστη παράγει αφιέρωση και παραχώρηση!

3δ) Το μέρος του Θεού στη σωτηρία και το μέρος του ανθρώπου στη σωτηρία

Πρέπει σ’αυτό το σημείον να επισημάνουμε τις ακόλουθες αλήθειες:

· Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες του, να αναγεννήσει την καρδιά του, να ανακηρύξει τον εαυτόν του δίκαιον και καθαρόν από την αμαρτίαν του ενώπιον του Θεού! Μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει αυτό για τον άνθρωπο. Μπορούσε ο Ιησούς Χριστός να πεθάνει για μας αλλά δεν μπορεί να μετανοήσει και να πιστεύσει για λογαριασμόν μας! Η μοιχεία ή το ψέμα ή ο θυμός ή η δολοφονία ή το μίσος ή η φιλαργυρία, παραδείγματος χάριν, είναι πράξη για την οποίαν ο άνθρωπος πρέπει να δεχθεί πλήρως την ευθύνην του. Εάν μετανοήσουμε και πιστεύσουμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν θα συνεχίσουμε να πράττουμε τις αμαρτίες μας. «Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον· η λύπη όμως του κόσμου γεννά θάνατον.» (2Κορ.7:10)
· Είναι αληθές ότιη πίστη και η μετάνοια δίνονται από τον Θεόν υπό ορισμένους όρους (Πραξ.11:18; Λουκ.24:25; Πράξ.16:14), ΑΛΛΑ το εάν ή όχι θα ενεργήσουμε επί τη βάσει εκείνης της πίστεως και της μετανοίας εξαρτάται από εμάς. Πολλοί αποκαλούμενοι Χριστιανοί ‘πιστεύουν’ χωρίς όμως να έχουν μετανοήσει και χωρίς να έχουν πάρει εχθρική στάση έναντι της αμαρτίας. Προσπαθούν να έχουν πίστη χωρίς να έχουν πάρει την απόφαση να συμμορφώσουν τη ζωή τους με το θέλημα του Θεού.
· Θεός δεν μπορεί να αποκτήσει τη σωτηρία μας για λογαριασμόν μας. Μόνον ο άνθρωπος μπορεί να οικειοποιηθεί διά της πίστεως τη σωτηρία που του προσέφερε ο Θεός.