«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού 

 «Δουλεύετε τον Κύριον εν φόβω και αγάλλεσθε εν τρόμω» (Ψαλ.2:11)

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εισαγωγή

Όταν οι άνθρωποι oμιλούν για «τον φόβον του Θεού» ή για «τον άγιον φόβον» εννοούν τον σεβασμόν αγάπης ή «τον ευσεβή φόβο» που οφείλεται στον Θεόν! Έχουν δίκηο. Αυτό είναι εκείνο που πίστευα επί πολύ καιρό… Αλλά, αργότερα, κατάλαβα ότι οι λέξεις αυτές δεν αποδίδουν πλήρως την έννοια της φράσης του «φόβου του Θεού» όπως αυτή χρησιμοποιείται στη Γραφή. Πρέπει, επίσης, να φοβούμεθα τον Θεόν όταν αμαρτάνουμε και δεν μετανοούμε επειδή «ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον…» (Εβρ.12:29 και Ψαλ.73:18-19). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν εδήλωσε μάταια: «Ουχί, σας λέγω, αλλ’ εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή» (Λουκ.13:3, 5). Ο απόστολος Παύλος, δεν έγραψε εις μάτην: «μήπως πάλιν όταν έλθω προς εσάς, με ταπεινώση ο Θεός μου και πενθήσω πολλούς των προαμαρτησάντων και μη μετανοησάντων διά την ακαθαρσίαν και πορνείαν και ασέλγειαν, την οποίαν έπραξαν» (2Κορ.12:21).

Ούτε εγράφη εις μάτην «Θέλεις ειπεί λοιπόν· Απεκόπησαν οι κλάδοι, διά να εγκεντρισθώ εγώ. Καλώς· διά την απιστίαν απεκόπησαν, συ δε διά της πίστεως ίστασαι· μη υψηλοφρόνει, αλλά φοβού· διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς κλάδους, πρόσεχε μήπως δεν φεισθή μηδέ σε. Ιδέ λοιπόν την χρηστότητα και την αυστηρότητα του Θεού, επί μεν τους πεσόντας την αυστηρότητα, επί σε δε την χρηστότητα, εάν επιμείνης εις την χρηστότητα· διότι άλλως και συ θέλεις αποκοπή.» (Ρωμ.11:19-22)

Ένα εδάφιον που είχε αγγίξει βαθειά την καρδιά μου στο παρελθόν ήταν: «Τις γνωρίζει την δύναμιν της οργής σου και του θυμού σου αναλόγως του φόβου σου; Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν» (Ψαλ.90:11-12). Τότε έγραψα: «Πατέρα μου ουράνιε, δίδαξέ με να μετρώ σωστά τις ημέρες μου, ώστε να μπορώ να προσκολλώ την καρδιά μου στη σοφία και να εννοήσω τον φόβον του Κυρίου. Βοήθησέ με, Κύριε, να χρησιμοποιώ καλά το χρόνο μου, το χρόνο που μου έχεις δανείσει πριν από την αιωνιότητα, και να προσκολλώ την καρδιά μου στο φόβο του Κυρίου. Αυτό θα αποτελεί την αναζήτησή μου για σοφία!» Πιστεύω ότι ο Κύριος απάντησε στην προσευχή μου με έναν παράξενο και απροσδόκητο τρόπο: Όπως διάβαζα ή μάλλον καθώς εντόνως και επανειλημμένως επαλήθευα την Αγία Γραφή στη σύγχρονη ελληνική, στα πλαίσια της εργασίας αντιγραφής της στον υπολογιστή μου, και έβλεπα είτε τις κρίσεις είτε τις ευλογίες που ακολουθούσαν μια λέξη, μια πράξη ή μια σκέψη των ανθρώπων για τους οποίους η Βίβλος ομιλεί, η ψυχή μου κατελήφθη από βαθειά αίσθηση ευσεβούς φόβου. Διδάχθηκα το φόβο του Κυρίου (Ψαλ.34:11), με τον ίδιο τρόπο που η αστυνομία διδάσκει τους οδηγούς αυτοκινήτων το φόβο και τη σύνεση με τη βοήθεια εικόνων δυστυχημάτων κατά μήκος των αυτοκινητόδρομων…

(Θεωρώ χρήσιμο να αναφέρω, στο σημείο αυτό, ότι έκανα την εργασία της μεταγραφής σε τρεις εκδόσεις: Πολυτονική, Μονοτονική και Άνευ τόνων, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Όταν ετελείωσα εκείνη την εργασία, διανεμήθηκε μέσω του προγράμματος Online Bible, αρχικά σε δισκέττες MS-DOS, έπειτα σε δισκέτες MS-WINDOWS και τελικά στο διαδίκτυο σε τρεις εκδόσεις. Αργότερα, δημοσιεύθηκε σε CD και τελικά σε DVDs με εικόνες υπό μορφήν slide-shows. Η διανομή τους έγινε και γίνεται πάντοτε δωρεάν.)

Η σημασία του φόβου του Θεού

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν κατάλαβα τη σημασία του φόβου του Θεού ήταν να διερωτηθώ εάν εγώ ο ίδιος υπέφερα ή θα μπορούσα να υποστώ παρόμοιες συνέπειες από μια κάποια κακή ή λανθασμένη επιλογή, μια λέξη, μια πράξη ή μια σκέψη. Γι’αυτό προσευχήθηκα στον Θεόν να μου δείξει πώς με βλέπει – ποιός είμαι στα μάτια Του – αίτημα που επαναλαμβάνω ακόμα και σήμερα: «ό,τι δεν βλέπω, συ δίδαξόν με· εάν έπραξα ανομίαν, δεν θέλω πράξει πλέον» (Ιώβ 34:32). Επιτρέψτε μου να αναφέρω ένα δείγμα αρνητικών και θετικών περιπτώσεων από την Αγία Γραφή:

Αρνητικές περιπτώσεις:

Ο Μωυσής: Είδα τον τρόπο με τον οποίον ο Κύριος τον μεταχειρίστηκε όταν έκανε ένα λάθος. Εθύμωσε μαζί του (Δευτ.1:37) επειδή αντί να λαλήσει προς εκείνον τον βράχο, όπως διατάχτηκε να κάνει, χτύπησε το βράχο δύο φορές με τη ράβδο του. Επίσης, επειδή μίλησε στο λαό σαν αυτοί, ο Μωυσής και ο Ααρών, και όχι ο Θεός, επρόκειτο να κάνουν το βράχο να εκβγάλει ύδωρ. Καμία αναφορά του ονόματος του Κυρίου για το θαύμα! (Αριθ.20:8-12). Ο Θεός του στέρησε την ευλογία να τον εισαγάγει στη Γη της Επαγγελίας. Ήταν ο Μωυσής ένας άπιστος ή ένας κακός άνθρωπος; Εντούτοις, ο Θεός υπήρξε τόσον αυστηρός μαζί του! Δεν υπήκουσε ακριβώς στις οδηγίες του Θεού. Ταπεινά ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω πλήρως τη σοβαρότητα της πράξης του και της αυστηρότητας του Θεού. Αλλά μόνο το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνω με κάνει για να είμαι περισσότερο έμφοβος…

Πράξη απιστίας του Ισραήλ στην Κάδης-Βαρνή:  Για μια πράξη απιστίας στην Κάδης, ο λαός Ισραήλ έπλανάτο επί σαράντα έτη στην έρημο και δεν εισήλθε στην κατάπαυση του Θεού! Ας φοβηθούμε, λοιπόν, ενώ μένει και για εμάς ευκαιρία να εισέλθουμε στην κατάπαυσή Του, φανεί κάποιος από εμάς να τη στερείται… (Εβρ.4:1-6).

Ο Ναδάβ και ο Αβιού, οι γιοί του Ααρών, που θανατώθηκαν επειδή έβαλαν θυμίαμα στα θυμιατήρια τους και χρησιμοποίησαν ‘ξένον πυρ’, μη επιτρεπόμενον ενώπιον του Κυρίου, αντίθετο προς την εντολήν Του (Λευιτ.10:1).

Διάφοροι βασιλείς του Ισραήλ, πόσο αυστηρά αντιμετωπίστηκαν από τον Θεόν διότι, τη στιγμή του κινδύνου, ζητούσαν βοήθεια από άλλους ειδωλολάτρες βασιλείς ή και έκαναν συμμαχίες με άλλους κακούς βασιλείς ή έστελναν να ρωτήσουν θεούς άλλων εθνών για να τους συμβουλευθούν εάν επρόκειτο θεραπευθούν από τις ασθένειές τους κ.λπ. (2Βασ.1:2-8)!

Ο Δαβίδ, ο οποίος υπέστη – κατά χάριν, επειδή ο Θεός συγχώρησε την αμαρτία του και ο ίδιος δεν θανατώθηκε – μια τιμωρία τέσσερις φορές μεγαλύτερη για την αμαρτία του… (2Σαμ.12:5-13). Ας μη ξεχνούμε ότι ο Δαβίδ φοβήθηκε τον Θεόν την ημέρα κατά την οποίαν η Κύριος επάταξε τον Ουζά… Δεν ετόλμησε να βάλει στον οίκον Του την κιβωτόν του Θεού (1Χρον.13:11-12)

Ο άρχων σύμβουλος του βασιλιά κατεπατήθη υπό του λαού εν τη πύλη, και απέθανε διότι δεν επίστευσε ότι ο Θεός θα μπορούσε να δώσει τροφή και απελευθέρωση στον πολιορκούμενο λαό (2Βασ.7:1-20).

Ο Ησαύ, ο οποίος δεν μπόρεσε να εύρει τόπο μετανοίας, αν και εξεζήτησε αυτήν μετά δακρύων, επειδή για ένα ‘πινάκιον φακής’ πούλησε τα πρωτοτόκιά του (Εβρ.12:16).

Ο Ναβουχοδονόσορ που ‘πλήρωσε’ με επτά έτη τρέλλας μια αλαζονική του σκέψη… (Δαν.4:30-33).

Ο Ζαχαρίας, που έμεινε άλαλος για μήνες… επειδή δεν επίστευσε τα λόγια του αγγέλου που θα εκπληρωνόταν «στον καιρόν τους» (Λουκ.1:18-20).

Ο Ανανίας και η Σαπφείρα! Τι φρικτό τέλος είχαν επειδή είπαν ένα ψέμα και προσποιήθηκαν ότι είναι πνευματικοί! Ένα ψέμα, που, στα μάτια μας, είναι ένα απλό ψέμα αλλά στα μάτια του Θεού ήταν ένα ψέμα στο Άγιο Πνεύμα! (Πράξ.5:1-11).

Ο λαός Ισραήλ πώς τιμωρήθηκε για τις αμαρτίες του και κυρίως για τα λόγια που είπε: «…το αίμα αυτού ας ήναι εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματ.27:25 και 23:35). Ο λαός «το πλήρωσε» καθ’όλους τους προηγούμενους αιώνες. Και στον 20όν αιώνα, με το ‘ολοκαύτωμα’ που ο Χίτλερ διέπραξε. Ο Θεός θα μας κρίνει για κάθε λόγο αργό… αλλά και θα μας ανταμείψει επίσης ακόμη και για ένα ποτήρι δροσερού νερού… Ποιός μπορεί, λοιπόν, να περιφρονήσει την ημέρα των μικρών πραγμάτων; (Ματ.12:36-37· 10:42 και Zec.4:10).

Θετικές περιπτώσεις:

Ο Αβραάμ: Ο ευσεβής φόβος του Αβραάμ τον οδήγησε σε μεγάλύτερη πίστη και τον ώθησε να κάνει μια πράξη υπακοής άνευ προηγουμένου: Να δεχθεί να πάρει την απόφαση να θυσιάσει τον μονογενή υιόν του (Γέν.22:12). Συνεπεία της ευσεβούς επιλογής του εγεννήθησαν εξ ενός μάλιστα νενεκρωμένου καθώς τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος, και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να αριθμηθεί.  Έγινε ο πατέρας της πίστεως και όλων των πιστών (Εβρ.11:8-12).

Αι μαίαι: Επειδή αι μαίαι εφοβούντο τον Θεόν και δεν εθανάτωναν τα νεογένητα αρσενικά εβραιόπουλα, όπως είχαν διαταχθεί από τον Φαραώ, έκαμεν εις αυτάς οίκους. (Εξοδ.1:21)

Ο Ιωσήφ δεν τόλμησε να διαπράξει μια τόσον μεγάλη αμαρτία κατά του Θεού, αν και νέος και επειράσθη με έναν τέτοιο προκλητικό τρόπο από τη σύζυγο του Αιγυπτίου! Εφοβείτο τον Θεόν! (Γέν.39:9). Και τό ήξευρε! Το είπε μια ημέρα στους αδελφούς του που είχαν έλθει στην Αίγυπτο να αγοράσουν τροφές! (Γέν.42:18). Τότε είπα μές στην καρδιά μου: «Εμείς αμαρτάνομε σε σένα, Πατέρα μας, για πράγματα πολύ μικροτέρας σπουδαιότητος. Πώς είναι λοιπόν ο φόβος Σου μέσα μας; Βοήθησέ μας, Κύριε, Σε παρακαλούμε!»

Ο Φινεές, για την πράξη ζήλου και δικαιοσύνης του και την ιερή αγανάκτηση κατά του κακού παρέμεινε εις μνημόσυνον αιώνιον… Ανταμείφθηκε: Του εδόθη διαθήκη ειρήνης και συνεχούς ιεροσύνης… (Αριθ.25:7-13).

Ο Νεεμίας, ο οποίος, αν και κυβερνήτης, δεν θέλησε ποτέ να είναι βάρος στον λαόν του· ενήργησε με αυτόν τον τρόπον λόγω του φόβου του Θεού. Ο φόβος του Θεού και η ευσέβεια συμβαδίζουν! Οποία νοοτροπία! Είθε και εμείς, Κύριε, να γίνουμε άνθρωποι που δεν θα γινόμαστε βάρος ή δεν θα καταπιέζομε ούτε τον πλησίον μας ούτε τα μέλη της οικογένειάς μας. Είθε να γίνουμε άνθρωποι τέτοιας πνευματικής αξιοπρέπειας! Ω΄, εάν είχαμε τέτοιους πολιτικούς άνδρες! (Νεεμ.5:15). Ο Θεός εξετάζει την καρδιά… Αλλά, μην ξεχνούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που είναι σωστό αλλά όχι με ‘τελεία καρδία’… (2Χρον.25:2). Είθε ο Κύριος μας Ιησούς να μας βοηθήσει να είμαστε προσεκτικοί στον τρόπον που ζούμε και χτίζουμε… (1Κορ.3:10).

Ο Ιώβ: Η πηγή του αμέμπτου και ευθέως χαρακτήρος του ως και της αποφυγής παντός κακού εκ μέρους αυτού του ανθρώπου του Θεού, καθώς επίσης και της επιγνώσεως ότι ζούσε στην παρουσία του Θεού και κάτω από το βλέμμα Του, ήταν μόνον ο φόβος του Θεού στην καρδιά του! (Ιώβ 1:1, 8). Είθε ένας τέτοιος χαρακτήρας να διαμορφωθεί και σ΄εμάς επίσης!

Ο Κορνήλιος: Η πηγή της ευσέβειας αυτού του ευσεβούς ανθρώπου, των συνεχών προσευχών του και των ελεημοσυνών του προς τους ανθρώπους ήταν μόνον ο φόβος του Θεού (Πράξ.10:2). Είθε η ίδια συμπεριφορά να διαμορφωθεί μέσα μας, Κύριε!

Οι πρώτοι Χριστιανοί περιπατούσαν με τον φόβον του Κυρίου, οικοδομούντο και η Εκκλησία ηυξάνετο με την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.9:31). Ο φόβος του Κυρίου στην καρδιά τους όχι μόνον αποτελούσε την αρχή της σοφίας και της ευσεβείας τους αλλά και της συνεχίσεως τους. Όταν υπακούμε στο θέλημα του Θεού με φόβο Κυρίου, τότε το Άγιον Πνεύμα έρχεται να μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε…

Μετά από όλες αυτές τις προαναφερθείσες κακές και καλές περιπτώσεις των καλών ή κακών επιλογών αντίστοιχα και έχοντας κατά νουν όλες τις σχετικές ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ προς εκείνους που δεν φοβούνται τον Θεόν καθώς και τις θαυμάσιες ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ υπέρ εκείνων που φοβούνται τον Θεόν, προσευχήθηκα στον ουράνιον Πατέρα μας και έγραψα, μεταξύ άλλων: «Μην επιτρέψεις, Πατέρα Άγιε, να νικώμαι από το κακό, αλλά να νικώ το κακό διά του αγαθού. Ας είναι ο φόβος Σου μέσα μου, ώστε να μισώ την αμαρτία! Βάλε τον φόβον Σου μέσα στην οικογένειά μας, ώστε να ευημερεί πνευματικά! Κύριε, μην επιτρέψεις ποτέ η ειρήνη και η ευημερία να βασιλεύσουν στο σπίτι μου χωρίς το φόβο του Θεού. Κύριε, βοήθα με, ώστε όπου κυβερνώ, να κυβερνώ δίκαια, κυβερνών με φόβο Θεού, ιδιαίτερα στα πλαίσια  της οικογένειάς μου. Κάνε με, Κύριε, άνθρωπον γεμάτον από τον φόβον Σου, ώστε να προσέχω σε όλους τους τρόπους μου, τις πράξεις μου και τα λόγια μου, ώστε να μη μπορούν να με κατηγορήσουν οι  εχθροί μου ή τα μέλη της οικογένειάς μου και γίνω πρόσκομμα σε κανέναν και σε τίποτε, ώστε να κατηγορηθεί η διακονία· αντίθετα, σε όλα τα πράγματα να επιδοκιμάζομαι ως πιστός οικονόμος των αληθειών του Θεού… Κύριε, είθε  ο φόβος Σου να με κάνει επιμελή και πιστόν άνθρωπον… Είθε  ο ευσεβής φόβος μου και η εμπιστοσύνη μου σε Σένα να μεταβιβάζεται σε άλλους! Πατέρα! Ακόμα και η απλή ακρόαση του λόγου Σου έμπνέει τον φόβον σου στους ανθρώπους. Βοήθησε, λοιπόν, εμένα και την οικογένειά μου να μελετούμε καθημερινά και επιμελώς τον λόγον Σου! Πατέρα μας, έχοντας τέτοιες άριστες εντολές και υποσχέσεις, βοήθα μας να καθαρίζομαστε από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνη εν φόβω Θεού.»

Η ουσία του φόβου του Θεού

Ο φόβος του Θεού περιγράφεται ως:

α) «μίσος κατά του κακού»: «Ο φόβος του Κυρίου είναι να μισή τις το κακόν· αλαζονείαν και αυθάδειαν και πονηράν οδόν και διεστραμμένον στόμα εγώ μισώ» (Παρ.8:13)

β) «σοφία»: «… Ιδού, ο φόβος του Κυρίου, ούτος είναι η σοφία, και η αποχή από του κακού σύνεσις» (Ιώβ 28:28, Παρ.1:7). Επιπλέον, εκείνος που έχει το φόβο του Θεού έχει καλή σύνεση ή ορθή λογική, δεδομένου ότι: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου· πάντες οι πράττοντες αυτάς έχουσι σύνεσιν καλήν…» (Ψαλ.111:10).

Συνεπώς, ο σοφός και συνετός άνθρωπος είναι εκείνος που, λόγω του φόβου του Κυρίου στην καρδιά του, μισεί το κακό και απομακρύνεται από παντος είδους κακού. Τα αμέσως προαναφερθέντα εδάφια και ορισμένα άλλα χωρία (Παρ.15:16 και Ησα.33:6), καθώς επίσης και το γενικό πνεύμα της Βίβλου αποδεικνύουν ότι ο μέγιστος θησαυρός του πιστού είναι ο φόβος του Θεού που παράγει φρόνηση και γνώση, οι οποίες, με τη σειρά τους, οδηγούν στη σωτηρία, ωθούν τον άνθρωπον σε καθαρισμό (Ψαλ.19:9), τον καθιστούν ευάρεστον στον Θεόν, ο οποίος τον πληροί με το Άγιον Πνεύμα. Είναι καλύτερο να έχει κανείς ολιγότερα υλικά αγαθά αλλά περισσότερο φόβο Θεού, ειρήνη και σταθερότητα.  Είθε ο Κύριος να καταστήσει ισχυρότερη αυτήν την αρχή μέσα μας! Ο λόγος του Θεού προχωρεί περαιτέρω: Λέγει ότι «Ο φόβος του Κυρίου είναι πηγή ζωής, απομακρύνων από παγίδων θανάτου» (Παρ.14:27). Πόσες φορές, η σύνεση, που είναι καρπός του ευσεβούς φόβου, μας έχει προστατεύσει από παγίδες του Σατανά και φυσικού θανάτου!  Ναι, αλλά πρέπει ταπεινά να ομολογήσουμε ότι δεν είναι η σύνεσή μας πάντοτε που μας έχει προστατεύσει αλλά εκείνο που μας προστατεύει είναι το χέρι του Θεού της αγάπης, εμάς τους ανόητους ανθρώπους που κάνομε πολύ συχνά ανόητες ενέργειες… Ας σταθούμε και ας αναλογισθούμε για λίγο το παρελθόν μας… και τις επεμβάσεις του Θεού!

Ο φόβος του Θεού δεν είναι προαιρετικός: αποτελεί εντολή

Ο ουράνιος Πατέρας μας έχει διατάξει:

• «Κύριον τον Θεόν σας θέλετε ακολουθεί και αυτόν θέλετε φοβείσθαι, και τας εντολάς αυτού θέλετε φυλάττει, και εις την φωνήν αυτού θέλετε υπακούει, και αυτόν θέλετε λατρεύει, και εις αυτόν θέλετε είσθαι προσκεκολλημένοι» (Δευτ.13:4)·
• «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου» (Εκκλ.12:13).

Τα εν λόγω εδάφια μου λένε ότι πρέπει: α) Να ακολουθώ τον Θεόν και όχι να προηγούμαι Αυτού …· β) Να προσκολλώμαι σ’Αυτόν· γ) Να τηρώ τις εντολές Του· δ) Να Τον υπηρετώ· ε) Να τον δοξάζω και να Τον επαινώ· στ) τελικά, να Τον φοβάμαι και να τρέμω ενώπιον Του.  Πολλά είναι τα εδάφια που προτρέπουν τον άνθρωπον να τρέμει τον λόγον του Θεού και τις εντολές Του. Είθε ο Κύριος να μας βοηθήσει να ζήσουμε με όλη την καρδιά μας σύμφωνα με την επιθυμία Του και τις εντολές Του!

Συνεπώς, ο ευσεβής φόβος οδηγεί στην πιστότητα· απελευθερώνει από τον φόβον του ανθρώπου και διατηρεί όλες τις άλλες χριστιανικές αρετές σε λειτουργία! Ο φόβος του Θεού σοφίζει τον άνθρωπον να μετανοήσει και η μετάνοιά του προετοιμάζει το έδαφος για την εγκατάσταση και λειτουργία της πίστεως, η δε πίστη προσθέτει τη μιά χριστιανική αρετή μετά την άλλη (2Πέτ.1:5-7). Τούτο σημαίνει ότι το Άγιον Πνεύμα ενεργεί μετά δυνάμεως στη ζωή του πιστού εκδηλώνοντας αφενός τα χαρίσματά Του και αφετέρου παράγοντας τον καρπόν του Πνεύματος που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις… (Γαλ.5:22). Ο Θεός δίνει το Άγιον Πνεύμα Του σ’εκείνους που Τον υπακούουν διά της μετανοίας, διά της πίστεως στους λόγους Του και διά της εμπιστοσύνης στον χαρακτήρα Του (Πράξ.5:32).  Ενθυμείσθε έναν από τους δύο συσταυρωθέντας μετά του Ιησού ληστές; Τα πνευματικά μάτια του άνοιξαν και κατάλαβε ποιός ήταν ο Ιησούς, ο επουράνιος Βασιλεύς, απλώς διότι, εν φόβω Θεού, επέπληξε τον άλλον ληστήν, λέγοντας: «Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως· διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε». Ενώ ο Ιησούς πέθαινε επάνω στον σταυρόν, ο ληστής είπε στον Ιησούν: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»!!! Ήταν ο πρώτος που εισήλθε στον Παράδεισον!!! Έτσι, βλέπομε ότι μεγάλη κατά πάντα είναι η ωφέλεια του φόβου του Θεού!

Ας αναφέρομε, επίσης, σ’αυτό το σημείο, εκείνο που δύο διάσημοι χριστιανοί συγγραφείς δήλωσαν για το φόβο του Θεού: «Ο φόβος του Θεού είναι η αρχή της σοφίας, και εκείνοι που δεν έχουν την αρχήν δεν έχουν ούτε μέση ούτε τέλος.» (John Bunyan) και «Εκείνος που φοβάται τον Θεόν δεν έχει τίποτα άλλο να φοβάται.» (C. H. Spurgeon).

Το αντίθετο του φόβου Θεού

Αντίθετα, οι μη πιστεύοντες φοβούνται άλλους θεούς (2Βασ.17:38) και φοβούνται και τρέμουν εκεί όπου δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβούνται (Αποκ.21:8· Ψαλ.53:5). Επιπλέον, φοβούνται άλλους ανθρώπους ακόμα και την ενοχλητική και απειλητική φωνή μελών της οικογένειάς τους. Είθε ο Κύριος να μας προστατεύει και να μην επιτρέψει να  «αγόμαστε και να φερόμαστε» από τις φωνές τους και να κάνουμε πράγματα που είναι δυσάρεστα στον Θεόν! Είθε να μας βοηθήσει, αντιθέτως, να κάνουμε όλα όσα είναι χρήσιμα για τους συνανθρώπους μας και τα μέλη της οικογένειάς μας για τη σωτηρία της ψυχής τους και για τη «πραγματική» ευημερία τους! Είθε η ανθρωποφοβία να μη επικρατήσει ποτέ στη ζωή μας! (1Σαμ.15:24 και Ιωάν.9:22). Συνήθως, οι μη πιστεύοντες φοβούνται τις κρίσεις του Θεού. Ευτυχώς η οργή του Θεού δεν προορίζεται για εκείνους που έχουν δεχτεί ταπεινά τη χάρη του Θεού (Ησα.2:19· Λουκ.21:26· Αποκ.6:16-17· Εβρ.10:27). «Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού…» (Ρωμ.8:1)

Ένα άλλο πράγμα που κάνει τους ανθρώπους να είναι σε κατάσταση ανίερου φόβου είναι η ένοχη συνείδηση! Πόσον αληθές! Η ένοχη συνείδηση, η «γύμνια» της συνείδησής μας, μας ωθεί να κρυφθούμε στις περιστάσεις της ζωής ή στο «σκοτάδι» ή στην απομόνωση. Ο φόβος του φωτός που αποκαλύπτει τα έργα μας κυριαρχεί! Στο βιβλίο της Γενέσεως 3:10, διαβάζομε: «Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός· και εκρύφθην» (Βλ. Επίσης, Γέν.4:14). Πόσον αληθινός είναι ο λόγος του Θεού όταν δηλώνει: «Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς, λέγει Κύριος» (Ησα.48:22· 57:21) και ότι «Ο φόβος του ασεβούς θέλει επέλθει επ’ αυτόν· η επιθυμία δε των δικαίων θέλει εκπληρωθή» (Παρ.10:24). Τί υπόσχεση και τί ευλογία!  Συνεπώς, οι άγιες επιθυμίες μας θα εκπληρωθούν! Σ’ευχαριστούμε, Κύριε!!! (Παρ.10:24). Και πόσον παρήγορος είναι ο λόγος του Θεού που λέγει:

• «Όστις όμως ακούει εμού, θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία· και θέλει ησυχάζει, μη φοβούμενος κακόν» (Παρ.1:33).
• «Ο Κύριος είναι φως μου και σωτηρία μου· τίνα θέλω φοβηθή; ο Κύριος είναι δύναμις της ζωής μου· από τίνος θέλω δειλιάσει;» (Ψαλ.27:1· Ρωμ.8:31-35· Ησα.8:12)
• «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη» (Ματ.10:28).

Έτσι, καταλήγομε στο συμπέρασμα ότι όταν εμπιστευόμαστε τον Θεόν προστατευόμαστε από ένοχο φόβο… Η Βίβλος επιβεβαιώνει ότι του ασεβούς η παρανομία λέγει εν τη καρδία μου, δεν είναι φόβος Θεού έμπροσθεν των οφθαλμών αυτού (Ψαλ.36:1).

Πρόσθετοι λόγοι για τους οποίους πρέπει να φοβούμεθα τον Θεόν

Οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να φοβούμεθα τον Θεόν έχουν ήδη αναφερθεί αλλά θα ήθελα να προσθέσω μερικούς ακόμα:

• Δεν έχουμε να κάνουμε με έναν «Θεούλη» ή με τον «Χριστούλη» αλλά με Κύριον τον Θεόν μας ο οποίος είναι Θεός των θεών και Κύριος των κυρίων, Θεός μέγας, ισχυρός και φοβερός, μη αποβλέπων εις πρόσωπον μηδέ λαμβάνων δώρον (Δευτ.10:17).
• Η δημιουργία του κόσμου. Ο Θεός είναι ο δημιουργός και συντηρητής του κόσμου, του σύμπαντος! (Κολ.1:16-17). Στάσου και σκέψου…
• Η αγάπη Του για μας: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.3:16) και
• Η συγχώρηση των αμαρτιών μας: «Παρά σοι όμως είναι συγχώρησις, διά να σε φοβώνται» (Ψαλ.130:4). Πώς είναι δυνατόν να μη Τον φοβάται κανείς; Τι θα γίνουμε εάν δεν συγχωρήσει τις αμαρτίες μας;

Κανε μας, Πατέρα μας, Σε παρακαλούμε, εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού Χριστού, ό,τι θέλεις να γίνουμε!

Σχέση μεταξύ φόβου Θεού, υπηρεσίας και λατρείας

Η Αγία Γραφή λέγει: «Τότε οι φοβούμενοι τον Κύριον ελάλουν προς αλλήλους· και ο Κύριος προσείχε και ήκουε και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού περί των φοβουμένων τον Κύριον και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού» (Μαλ.3:16). Επίσης, λέγει ότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά του Κυρίου Ιησού εν φόβω και με προθυμία να Τον υπηρετήσουν, εκεί είναι και Εκείνος εν τω μέσω αυτών (Ματ.18:20). Είναι εκεί για να τους ακούσει και να τους ευλογήσει! Οποία τιμή να σε επισκευφθεί και να σε ευλογήσει! Αυτά τα δύο εδάφια, ως επίσης και πολλά άλλα, μας λένε ότι η εκκλησία, η εκκλησιαστική ζωή των Χριστιανών, δεν είναι ένας μονόλογος αλλά ένας εκ περιτροπής διάλογος… (1Κορ.14:29-32)

Η Αγία Γραφή εντέλλεται: «Δουλεύετε τον Κύριον εν φόβω και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού. Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτόν» (Ψαλ.2:11-12). Αντιλαμβανόμαστε από αυτά τα εδάφια ότι η χαρά των αγίων και η υπηρεσία τους στον Ιησού Χριστόν είναι και πρέπει να συνοδεύονται από ένα αίσθημα φόβου και τρόμου, ακριβώς όπως στην περίπτωση των γυναικών που επεσκεύθησαν τον τάφον του Ιησού και που, καταληφθείσαι από φόβο και από χαρά (Λουκ.24:5) αναχώρησαν γρήγορα από τον τάφο και, με φόβο και με μεγάλη χαρά έτρεξαν να Τον υπηρετήσουν μεταφέροντας τις ειδήσεις στους αποστόλους (Ματ.28:8). Πιστεύω ότι, όταν τα λόγια τους εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία και δεν τις επίστευσαν πρέπει να κατελήφθησαν και πάλι  από φόβο, τρόμο αλλά και από θλίψη για λογαριασμό των αποστόλων. Είθε ο ουράνιος Πατέρας μας να μας εμπνεύει αυτό το πνεύμα της χαράς, του φόβου και του τρόμου για την αιώνια παρουσία του Αναστάντος!

Αυτά τα χωρία της Γραφής και το γεγονός ότι είμαστε πάντοτε ενώπιον του Κυρίου και εις επήκοον Αυτού, φέρνουν στο μυαλό μου το λυπηρό αίσθημα που έχω όταν  βλέπω Χριστιανούς – λέγω Χριστιανούς, άνδρες, γυναίκες, επισήμους και ανεπισήμους, και τη νεολαία, και όχι απλώς συμπαθούντας ή απίστους – που κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της εκκλησίας ή των ωρών λατρείας εμφανίζονται ενώπιον του Κυρίου είτε με άσεμνη ενδυμασία είτε μασώντας τσίχλα είτε συμπεριφέρονται όπως σε αγώνα ποδοσφαίρου. Αναρωτιόμουν: Έτσι θα συμπεριφερόταν εάν είχαν προσκληθεί από τον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο ή τον Βασιλέα της χώρας τους; Πώς θα παρουσιάζονταν και πώς θα έπρεπε να συμπεριφερθούν; Πόσον περισσότερον ενώπιον του βασιλέως των βασιλέων και του Κυρίου των Κυρίων; Ο Θεός είναι φοβερός σφόδρα εν τη βουλή των αγίων και σεβαστός εν πάσι τοις κύκλω αυτού (Ψαλ.89:7). Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος, στα μάτια των πιστών είναι φοβερός σφόδρα και σεβαστός ‘εν πάσι τοις κύκλω αυτού’, αλλά στα μάτια της μεγάλης μάζας των αποκαλούμενων Χριστιανών, είναι πάντα ο «Χριστούλης» όπως κατα την περίοδον των Χριστουγέννων.

Και τί μπορεί να ειπωθεί βλέποντας κανείς τη νεολαία της εκκλησίας να χορεύει με συνοδεία έντονης μουσικής και οργανωμένο τρόπο χορούς με σαφώς κοσμικές κινήσεις και να ισχυρίζεται ότι είναι «πνευματικοί χοροί». Τους συγκρίνει με τον αυθόρμητο και πλήρη χαράς και ευλαβείας χορό του βασιλέως Δαβίδ όταν μετέφερε την κιβωτό του Θεού! Και τι να ειπεί κανείς για μπαλέτα από μπαλαρίνες ή από μελλοντικούς χορευτές  που οργανώνει αυτή η ίδια η εκκλησία κατά την ώρα της πρωινής Κυριακάτικης λατρείας και να ισχυρίζεται ότι πρόκειται για καλλιτεχνική χριστιανική δραστηριότητα με την οποίαν συμφωνεί η Αγία Γραφή και που έχει την επιδοκιμασία του Αγίου Πνεύματος!!!

Ο χορός του Δαβίδ ήταν καθαρά αυθόρμητος και πνευματικός πηγάζων από την αφθονία της χαράς της καρδιάς του για την κιβωτό του Κυρίου.  Ήταν άνθρωπος ολοκληρωτικά αφιερωμένος στο θέλημα και στη δόξα του Θεού.  Ήταν άνδρας και δεν ήταν εκπαιδευμένος «χορευτής». Τέτοια επιχειρήματα αλλοιώνουν τον λόγον του Θεού και κάνουν την εκκλησία να παρεκκλίνει όταν πραγματοποιούνται τέτοιες δραστηριότητες στα πλαίσια της λατρείας της εκκλησίας! Η εκκλησία είναι ΟΙΚΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, λατρείας και αδελφικής κοινωνίας (Ησα.56:7). Ο λόγος του Θεού είναι αντίθετος προς το ξένο, ακατάλληλο, βέβηλο «πυρ» ενώπιον του Κυρίου, το οποίον δεν μας έχει διατάξει (Λευτ.10:1)… Τα χειροκρότηματα από το εκκλησίασμα για τέτοιους χορούς δεν σημαίνει την έγκριση του Θεού… Το γεγονός ότι πολλοί αγαπούν τους χορούς στην εκκλησία δεν σημαίνει ότι έχουν πνευματική σκέψη ή ότι οι χορευτές στην εκκλησία είναι βιβλικώς υποστηριζόμενοι. Εάν οι άνθρωποι θέλουν να ιδούν μπαλέτα κ.λπ. ας πηγαίνουν σε άλλους τόπους αλλά όχι ΕΝΤΟΣ της εκκλησίας.

Μήπως η Βίβλος λέγει ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και οι μαθητές Του χόρευαν; Είδαν ποτέ τους αποστόλους ή τους πρώτους Χριστιανούς, οι οποίοι αναστάτωσαν τον κόσμο με τα κηρύγματα τους περί μετανοίας, πίστεως και της εκ νεκρών αναστάσεως του Χριστού (Πράξ.κεφ. 2-3, 1Κορ.κεφ.1-2, 2Κορ.κεφ.1-2 κ.λπ. κ.λπ) να οργανώνουν τέτοια θεάματα; Μήπως βρήκαν κάτι σχετικό με χορούς ΕΝΤΟΣ του ναού της Παλαιάς Διαθήκης, ΕΝΤΟΣ των συναγωγών και ΕΝΤΟΣ των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών;  Τέτοια πράγματα λαμβάνουν χώρα σε μοντέρνες εκκλησίες όπου το κοσμικό πνεύμα έχει εισβάλει…  Τέτοιες εκκλησίες είναι καταδικασμένες αργά ή γρήγορα σε πνευματική τύφλωση. Άκουσαν ποτέ τέτοιοι καλλιτεχνικοί χοροί να συνέβαλαν σε πνευματικές αναζωπυρώσεις;

Ο καλύτερος τρόπος να ευαρεστούμε τον Κύριον είναι να Τον λατρεύουμε ‘εν πνεύματι και αληθεία’!  Ο καλύτερος τρόπος να αρέσκουμε στον Θεόν είναι να υπακούομε στη φωνή Του εν φόβω και τρόμω! Ο καλύτερος τρόπος είναι να αναφέρουμε πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού, την δε αγαθοποιΐαν και το μεταδοτικόν να μη λησμονούμε, διότι σε τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός!

Το μόνο πράγμα που είναι ασφαλές και βέβαιον είναι ότι τέτοιες δραστηριότητες γίνονται πηγή παραβάσεων και παρέχουν «τροφή» για επιζήμια, αν μη για καταστροφική κριτική… Η Βίβλος λέγει: «Εάν όμως ο αδελφός σου λυπήται διά φαγητόν, δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην· μη φέρε εις απώλειαν με το φαγητόν σου εκείνον, υπέρ του οποίου ο Χριστός απέθανεν» (Ρωμ.14:15). Η Βίβλος λέγει επίσης: «Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού διά φαγητόν. Πάντα μεν είναι καθαρά, κακόν όμως είναι εις τον άνθρωπον όστις τρώγει με σκάνδαλον. Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας μηδέ να πίης οίνον μηδέ να πράξης τι, εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί.» (Ρωμ.14:20-21). Επίσης, «Διά τούτο, εάν το φαγητόν σκανδαλίζη τον αδελφόν μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, διά να μη σκανδαλίσω τον αδελφόν μου» (1Κορ.8:13).  Επιπλέον, είναι γραμμένο: «…ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, διά του οποίου το σκάνδαλον έρχεται!» (Ματ.18:6-7· Λουκ.17:1-2).  Δεν έχομε τη «ελευθερία» να σκανδαλίζουμε ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα ή δεν είναι ώριμοι στην πίστη και να προσβάλλουμε την αδύνατη συνείδησή τους, η οποία είτε μολύνεται είτε ενθαρρύνεται να κάνει ανάρμοστα πράγματα! (1Κορ.8.13· Ματ.18:6-7· Λουκ.17:1-2· Ρωμ.14: 13· 14:20-21 κ.λπ.).

Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι ο «φόβος Θεού» είναι απαραίτητος για τη λατρεία του Θεού. Ένα από τα τέκνα του Θεού είπε: «Αλλ’ εγώ διά του πλήθους του ελέους σου θέλω εισέλθει εις τον οίκόν σου· θέλω προσκυνήσει προς τον ναόν της αγιότητός σου μετά φόβου σου» (Ψαλ.5:7). Ναι, Κύριε, γνωρίζομε ότι είναι χάρις στο πλήθος ελέους Σου που θα εισέλθουμε εις τον οικον της χάριτός Σου (τη σωτηρία Σου), εις τον οίκον Σου (την εκκλησία Σου) και θα εισέλθουμε στη βασιλεία Σου. Βοηθήσέ μας, λοιπόν, Κύριε, να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας, γεμάτοι από ένα βαθύ αίσθημα ευσεβούς φόβου. «Διά τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, διά της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν με σέβας και ευλάβειαν. Διότι ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον». Αμήν! Δεν υπάρχει παρά μόνον ένας τρόπος να Τον υπηρετήσουμε: Να Του δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για τη βασιλεία που έχομε κληρονομήσει, για την άπειρη χάρη που έχομε λάβει και με την αγία ζωή μας (Ψαλ.116:12-14). Δεν είναι αρκετό να οργανώνουμε στην εκκλησία μια όμορφη λατρεία, πολύ ευπαρουσίαστη και ευχάριστη· εκείνο που μετρά είναι η ευσέβεια και ο άγιος φόβος …

Σχέσις φόβου Θεού και αμαρτίας

Ο φόβος του Θεού είναι όχι μόνο αναγκαίος για την υπηρεσία του Θεού αλλά είναι επίσης απαραίτητος και για την αποφυγή της αμαρτίας: Είναι γραμμένο: «…Μη φοβείσθε· διότι ο Θεός ήλθε διά να σας δοκιμάση, και διά να ήναι ο φόβος αυτού έμπροσθέν σας διά να μη αμαρτάνητε» (Εξοδ.20:20). Ναι, «…διά να μη αμαρτάνητε»! Γιατί να μη αμαρτάνουν; Για να μπορεί η άπειρη αγάπη του Θεού να τους ευλογεί και να τους αγαθοποιεί! Εκείνοι που δεν έχουν το φόβο Του ενώπιόν τους έχουν την τάση να αμαρτάνουν… και είναι ο φόβος του Θεού που μας κάνει να αποφεύγουμε την αμαρτία! (Βλ. επίσης Ψαλ.36:1 και Παρ.16:6). Είθε ο  φόβος του Θεού να μας εμποδίζει να αμαρτάνουμε, να λυπούμε και να σβύνουμε το Άγιον Πνεύμα! (Εφε.4:30 και Θεσ.5:19). Ο Πατέρας της παραβολής του ασώτου υιού τον περίμενε πάντοτε και ανυπόμονα, δεν κρατούσε δε μέσα στην καρδιά του καμία πικρία κατά του ασώτου παιδιού του, αλλά ήταν αναγκαίον ο άσωτος να έλθει εις εαυτόν και να ειπεί στον πατέρα του: «…Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου…» (Λουκ.15:17-21). Τότε απεκατεστάθη η τρυφερή σχέση ανάμεσα στον πατέρα και στον γιό του!

Ο φόβος του Θεού είναι επίσης απαραίτητος για να μας κάνει να κυβερνάμε δικαίως: «… Ο εξουσιάζων επί ανθρώπους ας ήναι δίκαιος, εξουσιάζων μετά φόβου Θεού» (2Σαμ.23:3). Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι εκείνος που κυβερνά με φόβο Θεού κυβερνά κατά συνέπεια με δικαιοσύνη, ακριβώς λόγω του ευσεβούς φόβου του. Είθε ο Κύριος να μας βοηθήσει να κυβερνούμε στην οικογένειά μας και να συμπεριφερόμεθα στην εκκλησία Του με δικαιοσύνη και με φόβο Θεού. Και όχι μόνον τούτο, αλλά είναι επίσης απαραίτητος για  αμερόληπτη εφαρμογή δικαιοσύνης. Είθε όλες οι κρίσεις που προφέρουμε να μην είναι για τους ανθρώπους αλλά για το Θεόν, επειδή Αυτός είναι μαζί μας στην κρίση! Είθε να μας δίνει άφθονα το φόβο Του στην καρδιά μας, ώστε να μπορούμε να προσέχουμε τις πράξεις μας και να ενεργούμε πιστά και εν τελεία καρδία (2Χρον.19:6-9). Με ένα τέτοιο «οπλοστάσιο» εξόχων εντολών και υποσχέσεων, που γεμίζουν την καρδιά μας, δια της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος, θα είμαστε σε θέση «να απολαύσουμε» τον καθαρισμό σαρκός και πνεύματος (2Κορ.7:1). Πρέπει όμως να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το σωστόν όχι για να μη αμαρτήσουν στον Θεόν και να αποφύγουν την τιμωρία αλλά από αγάπη και σεβασμό είτε προς τον Θεόν είτε προς τους γονείς τους. Πολύ χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των παιδιών του Ιωναδάβ, υιού του Ρηχάβ που θέλησαν να σεβασθούν την επιθυμία/απαγόρευση που ο πεθαμένος ήδη πατέρας του είχε εκφράσει να μη πιουν ποτέ κρασί (Ιερ.35:1-16)

Λανθασμένος σεβασμός

Ας μου επιτραπεί να ανοίξω σε αυτό το σημείο μια σύντομη παρένθεση: Ο Θεός Πατέρας, ο Ιησούς Χριστός ο Υιός Του και το Άγιο Πνεύμα πρέπει να είναι το μόνο αντικείμενο του ευσεβούς φόβου και τρόμου μας και όχι οι «άγιοι» ή τα ξηρά κόκκαλά τους ή οι εικόνες τους!!! Γι αυτό είναι γραμμένο: «Τον Κύριον των δυνάμεων, αυτόν αγιάσατε και αυτός ας ήναι ο φόβος σας και αυτός ας ήναι ο τρόμος σας» (Ησα.8:13). Αγιάζεται ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός όταν στρέφουμε την καρδιά μας σε άλλα ανθρώπινα όντα όπως τη Μητέρα του Ιησού, τους νεκρούς αγίους για να μας σώσουν ή για να μας ευλογήσουν ή για να μας δώσουν χάρη ή για να μας βοηθήσουν στις ανάγκες μας σαν να ήταν πανταχού παρόντες και πανίσχυροι; Δεν έχουν ποτέ διαβάσει ότι υπάρχει ένας Θεός, και ΕΝΑΣ ΜΕΣΙΤΗΣ μεταξύ του Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΗΣΟΥΣ; (2Τιμ.2:5). Οι πνευματικοί ηγέτες, αλλά επίσης και οι πιστοί, δεν διάβασαν ποτέ τί ο Ιησούς δήλωσε:  «…Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι όσα αν αιτήσητε παρά του Πατρός ΕΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΟΥ, θέλει σας δώσει»; (Ιωάν.16:23). Τέτοιοι ηγέτες είναι άνθρωποι που «κατακρατούσι την αλήθειαν εν αδικία» (Ρωμ.1:18). Τέτοιοι ηγέτες κλείνουν την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων ! Ούτε αυτοί εισέρχονται ουδέ τους εισερχομένους αφήνουν να εισέλθουν (Ματ.23:13-14). Δυστυχώς, ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των πνευματικών ηγετών τους οποίους εχαρακτήρισεν ο Παύλος ως «πλανώντες και πλανώμενοι». Όσοι δε τους εναντιωθούν και τους ελέγξουν – επειδή θέλουν να ζήσουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού – θα διώχθούν άμεσα ή έμμεσα (2Τιμ.3:12-13). Η Βίβλος λέγει: «αλλά αγιάσατε Κύριον τον Θεόν εν ταις καρδίαις υμών, και εστέ πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν» (1Πέτ.3:15). Μια τέτοια τοποθέτηση θα μας οδηγήσει, πρώτον, να απολογούμεθα με πραότητα και φόβο προς κάθε άνθρωπον (Δευτ.14:23· Jos.4:24· Pr.23:17) και δεύτερον να είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε τα παιδιά μας και άλλους ανθρώπους για να μη φοβούνται κανένα άλλον παρά μόνον τον Θεόν και να προσέχουν πώς ακούνε και τί ακούνε! (Ps.34: 11). Από την πρώτη ημέρα που κατάλαβα τη σημασία του φόβου Του Θεού στη ζωή μου, δεν έχω σταματήσει να παρακαλώ τον Θεόν να βάλει το φόβο του στην καρδιά των παιδιών μου… 

Μια παρανόηση σχετικά με την προέλευση του ευσεβούς φόβου

Είναι γραμμένο ότι ο φόβος του Θεού στην καρδιά μας προέρχεται από τον Θεόν! Ιδού η απόδειξη: «και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν και οδόν μίαν, διά να με φοβώνται πάσας τας ημέρας, διά το καλόν αυτών και των τέκνων αυτών μετ’ αυτούς· και θέλω κάμει διαθήκην αιώνιον προς αυτούς, ότι δεν θέλω αποστρέψει απ’ οπίσω αυτών, διά να αγαθοποιώ αυτούς· και θέλω δώσει τον φόβον μου εις τας καρδίας αυτών, διά να μη αποστατήσωσιν απ’ εμού» (Ιερ.32:39-40). Αλληλούια! Ο Ησαΐας είπε: «Κύριε, ειρήνην θέλεις δώσει εις ημάς· διότι συ έκαμες και πάντα ημών τα έργα διά ημάς» (26:12), ο δε απόστολος Παύλος, διεκήρυξε: «Εν αυτώ, εις τον οποίον και ελάβομεν κληρονομίαν, προορισθέντες κατά την πρόθεσιν του ενεργούντος τα πάντα κατά την βουλήν του θελήματος αυτού» (Εφεσ.1:11). Τότε, κάποιος θα μπορούσε να αντείπει: «Συνεπώς, ο άνθρωπος δεν υπεύθυνος όταν είναι στερημένος από το φόβο του Θεού!» Όχι, απολύτως όχι! Είναι υπεύθυνος όχι μόνο για την έλλειψη φόβου Θεού στην καρδιά του αλλά είναι επίσης υπεύθυνος και για την έλλειψη όλων των άλλων θείων αρετών στη ζωή του! Είναι γραμμένο, και ό,τι είναι γραμμένο ισχύει:

• «… ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Ματ.23:37)·
• «Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα» (Ρωμ.1:28)
• «Και θέλετε με ζητήσει και ευρεί, όταν με εκζητήσητε εξ όλης της καρδίας υμών» (Ιερ.29:13).

Συμπέρασμα: Ο Θεός θα βάλει το φόβο Του μέσα μας ως επίσης και κάθε τί άλλο που συμβάλλει στη σωτηρία και την οικοδομή μας ΥΠΟ ΤΟΝ ΟΡΟΝ ότι το επιθυμούμε με όλη την καρδιά μας και συγκατατιθέμεθα να τον βάλει μέσα μας!!! Έτσι, είναι για το καλό μας και το καλό των παιδιών μας, καθώς επίσης και για να μπορέσει να μας εγγυηθεί μια στενή και αιώνια σχέση μαζί Του, που βάζει τον φόβον Του μέσα μας! ΑΥΤΟΣ ο χορηγός και ΑΥΤΟΣ ο εγγυητής!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ευτυχές τέλος για όλους εκείνους που φοβούνται τον Θεόν

• Ο Θεός ευαρεστείται εις τους φοβουμένους αυτόν, εις τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού· ο οφθαλμός του Κυρίου είναι επί τους φοβουμένους αυτόν επί τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού· (Ψαλ.147:11· Ψαλ.33:18)·
• Σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν (Ψαλ.103:13)· είναι δε δεκτοί εις Αυτόν (Πράξ.10:35)·
• Το έλεος του Κυρίου είναι από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβουμένους αυτόν· και η δικαιοσύνη αυτού επί τους υιούς των υιών (Ψαλ.103:17· Παρ.14:26· Λουκ.1:50)·
• Μακάριοι εκείνοι που φοβούνται τον Κύριον και εις τας εντολάς Αυτού ηδύνονται σφόδρα (Ψαλ.112:1· Ψαλ.115:13)·
• Είναι βοηθός και ασπίς εις τους φοβουμένους και ελπίζοντας επ’Αυτόν (Ψαλ.115:11)·
• Μόνον διά του φόβου του Κυρίου εκκλίνουσιν οι άνθρωποι από του κακού (Παρ.16:6)·
• Ο Κύριος προσέχει και ακούει όλες τις συζητήσεις των φοβουμένων Αυτόν και γράφεται βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον Αυτού (Μαλ.3:16)·
• Τις είναι ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Κύριον; αυτόν θέλει διδάξει την οδόν, την οποίαν πρέπει να εκλέξη (Ψαλ.25:12)· Αυτό σημαίνει ότι διοικείται υπό του Πνεύματος του Θεού και είναι υιός Αυτού (Ρωμ.8:14)
• Εκπληροί την επιθυμίαν των φοβουμένων Αυτόν, και της κραυγής αυτών εισακούει και σώζει αυτούς (Ψαλ.145:19) και
• Ο φόβος του Κυρίου προσθέτει ημέρας (Παρ.10:27). Αμήν!

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com