«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού 

(ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ)

 «Εάν ο λαός μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά μου…»

«Εάν κλείσω τον ουρανόν και δεν γίνηται βροχή, και εάν προστάξω την ακρίδα να καταφάγη την γην, και εάν αποστείλω θανατικόν μεταξύ του λαού μου, και ο λαός μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά μου, ταπεινώσωσιν εαυτούς και προσευχηθώσι και εκζητήσωσι το πρόσωπόν μου και επιστρέψωσιν από των οδών αυτών των πονηρών, τότε εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών και θεραπεύσει την γην αυτών» (2Χρον.7:13-14).

(Επίσης, παράλληλες παραπομπές: 2Χρον.6:26-28· 36-38· 1Βασ.8:37-39· Αββακ.3:2· 1Κορ.11:31-32· 1Πέτ.5:11· Ιάκ.4:10· Ψαλ.81:8-15).

Η βιβλική βάση της πραγματικής αναζωπύρωσης του πιστού

Το πολύ γνωστό εδάφιο 2Χρον.7:14 και τα παράλληλα μέρη της Αγίας Γραφής αποτελούν τη Βιβλική βάση της πραγματικής αναζωπύρωσης του ΠΙΣΤΟΥ, της διατήρησής του σε κατάσταση πνευματικής ευημερίας και σε σταθερή ανοδική πορεία. Στις ημέρες μας, εάν μιλήσετε σε μια εκκλησία για την ανάγκη πνευματικής αναζωπύρωσης, πιθανώς, θα κληθείτε από την αρμόδια επιτροπή της εκκλησίας προκειμένου να ανακριθείτε για την προπέτειά σας! Δεν είναι ένα θέμα που αρέσει σ’εκείνους που «κυβερνούν» την εκκλησία και που βλέπουν τους εαυτούς τους να προσβάλλονται ή να ταπεινώνονται, επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αναγνωρίσουν το μέρος ευθύνης τους για τον πνευματικό λήθαργο της εκκλησίας τους. Η ύπαρξη και η εκδήλωση των πνευματικών χαρισμάτων – αληθινών ή ψεύτικων – η συσσώρευση χρημάτων, υλικών αγαθών και κτηρίων, οι θαυματουργικές θεραπείες – αληθινές ή ψεύτικες – καθώς επίσης και οι πολυάριθμες δραστηριότητες της εκκλησίας ή μάλλον ο ακτιβισμός της, αποτελούν τα μόνα κριτήρια της πνευματικής ευημερίας της εκκλησίας……

Η πνευματική αναζωπύρωση επιβάλλεται σήμερα ως ανάγκη, όλον και περισσότερον ως απαραίτητη καθώς το τέλος των καιρών της οικονομίας της χάριτος πλησιάζει. Τα χαρακτηριστικά της είναι: η θρησκευτική αποστασία, η αποκατάσταση του έθνους του Ισραήλ από το 1948, η τεράστια ικανότητα των υπερδυνάμεων να καταστρέψουν τον πλανήτη μας εντελώς, η επιταχυνόμενη οικολογική επιδείνωση του πλανήτη μας, η αύξηση της γνώσης, η ταχεία πρόοδος της τεχνολογίας, τα ταξίδια γύρω από τη γη όπως οι τουρίστες ή οι αστροναύτες, οι πόλεμοι και οι φήμες των πολέμων, οι πολυάριθμες εθνικές εξεγέρσεις, οι λιμοί και οι λοιμοί και οι σεισμοί, οι ψευδοδιδασκαλίες που διαδίδονται όλο και περισσότερο, η άνθηση της κακοήθειας, η αγάπη που ψυχραίνεται όλο και περισσότερο, καθώς επίσης και η πρόοδος της διαδόσεως του Ευαγγελίου παντού στον κόσμο αποτελούν σημεία ή μάλλον αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι η επιστροφή του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι πλησίον. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η συνεχώς επεικτεινομένη εχθρότητα των περισσοτέρων κρατών κατά του Ισραήλ! Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι η νύχτα έχει προχωρήσει πολύ και συνεπώς είναι καιρός για εμάς να ξυπνήσουμε.

Το νόημα των λόγων του Θεού σχετικά με την αναζωπύρωση:

Οι αρχές:

Το προαναφερθέν κείμενο, ως επίσης και μερικά άλλα παράλληλα κείμενα, καθιστούν σαφείς τις ακόλουθες αρχές:

• Η πρώτη αρχή: Όταν υπάρχει προβληματική κατάσταση αυτή οφείλεται, πολύ συχνά, στις αμαρτίες των ανθρώπων, που ο κυρίαρχος Θεός αποδοκιμάζει, ούτως ώστε να μη καταδικαστούν μετά του κόσμου. Είπα «πολύ συχνά», επειδή δεν πρέπει να συγχέουμε τις δοκιμασίες που ο Κύριος επιτρέπει για την ανάπτυξη της πίστης μας με τις κρίσεις που είναι συνέπεια αμαρτιών και ενός απειθούς πνεύματος·
• Η δεύτερη αρχή: Δεν υπάρχει καμία απελευθέρωση χωρίς μετάνοια, εξομολόγηση της αμαρτίας με το όνομά της, αυταπάρνηση, ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Ιησούν Χριστόν· (Ιερ.29:13· Δευτ.4:29·1Ιωάν.1:8-10 κ.λπ), και
• Η τρίτη αρχή: Όταν οι προαναφερθέντες όροι τηρηθούν, τότε ο Θεός, αφ’ ενός, συγχωρεί την αμαρτία και αφαιρεί τη δύναμή της από τον πιστό και, αναλόγως των περιπτώσεων, ακόμη και τις συνέπειες της αμαρτίας, και, αφ’ ετέρου προσθέτει πνευματικές και υλικές ευλογίες.

Οι εξαιρέσεις:

Υπάρχουν, φυσικά, μερικές εξαιρέσεις: Συγκεκριμένα σχέδια Θεού, ανεξήγητα μυστήρια που φαίνονται μερικές φορές να είναι σε αντίφαση προς ορισμένες δηλώσεις και υποσχέσεις του Θεού καθώς επίσης και προς το γενικό πνεύμα της Βίβλου. Δύο παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν: Το ένα του Ιώβ και το άλλο του Παύλου με τον σκόλωπα στη σάρκα. Δεν είναι, εντούτοις, η στιγμή να μιλήσουμε γι’αυτά. Ο Θεός είναι Εκείνος που τους έφερε στη «έρημο» για να πειρασθούν και να δοκιμαστούν, έτσι ώστε η δοκιμασία τους να μετασχηματίσθεί σε «θύρα ελπίδος» (Ωσηέ 2:15).

Τί είναι αναζωπύρωση και τι δεν είναι

Όταν κάποιος ομιλεί για πνευματική αναζωπύρωση, πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι αναφέρεται σε ευαγγελισμό των ανθρώπων και σε μαζικές επιστροφές. Αυτή η έννοια είναι λανθασμένη! Η πνευματική αναζωπύρωση είναι για τους Χριστιανούς· είναι μια νέα αρχή υπακοής στον Θεόν. Ο Θεός ξυπνά εκείνους που ανήκουν σ’ Αυτόν, οι οποίοι είναι ακόμα εν ζωή αλλά κοιμούνται ή είναι χλιαροί και κινδυνεύουν να εξεμεσθούν ή να πεθάνουν.

«Η αναγέννηση» ή η «νέα γέννηση» ή η «πνευματική ανάσταση» είναι για τους μη πιστεύοντας. Ο Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Εφέσου, λέγει: «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν,……… και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού» (Εφεσ.2:1-6 και Λουκ.15:24). Επομένως, ο πιστός που είναι νυσταλέος ή κοιμισμένος ή είναι χλιαρός και μέλλει να εξεμεσθεί είναι ανάγκη να αναζωπυρωθεί ενώ ο άπιστος που είναι πνευματικά νεκρός πρέπει πνευματικά «να αναγεννηθεί» ή μάλλον «να αναστηθεί.» Κανείς δεν μπορεί να «αναζωπυρώσει ή ξυπνήσει ένα πτώμα» !!! 

Η αναζωπύρωση δεν είναι παρά επιστροφή στην εφαρμογή των βασικών σημείων, των θεμελιωδών αρχών της Επουράνιου Βασιλείας, των βασικών χριστιανικών αρχών που είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, η ΠΙΣΤΗ στον λόγον του Θεού, και η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στο χαρακτήρα του Θεού. Όλα αυτά αποσκοπούν στην ανανέωση του νοός και της καρδιάς του πιστού! Τέτοια ανανέωση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς ειλικρινή μετάνοια για το λήθαργο, τη μετριότητα, την αυτάρκεια και την αυτο-ικανοποίηση μέσα στις οποίες ο πιστός ζει. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αληθινή πρόοδος χωρίς επιστροφή στο σταυρό: α) για να ζητήσει συγχώρεση και β) να σηκώσει το σταυρό του και να ακολουθήσει Εκείνον «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ.4:25). Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για τον πιστόν να ανακτήσει την αγαλλίαση της σωτηρίας του και αληθινό χριστιανικό χαρακτήρα… Αυτός είναι, επίσης, ο μόνος τρόπος να γίνει ώριμος Χριστιανός και αληθινός και πιστός υπηρέτης του Θεού, ικανός να αγγίζει τη συνείδηση των άλλων ανθρώπων! Η αναγέννηση δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα στη ζωή του Χριστιανού εάν δεν περάσει από τη ριζική εμπειρία, ως αυτή που περιγράφεται στα εδάφια Λουκ.14:26-27, Ρωμαίους 12:1-2 και Εβρ.12:4 ως και από μια συνεχή, αυστηρή και πιστή υπακοή στον λόγον του Θεού, περί των οποίων κατωτέρω!

Πολλοί Χριστιανοί θεωρούν ότι, προκειμένου να αναζωπυρωθεί κάποιος πρέπει να καταβάλει μια τιμή και να κάνει μια θυσία. Λάθος!!! Διερωτηθήκαμε ποτέ εάν αποτελεί πράγματι καταβολή μιας τιμής όταν εγκαταλείπουμε την αμαρτία, τη μετριότητα, την αυτο-ικανοποίηση και τη χλιαρότητα – που θέτει σε κίνδυνο το αιώνιο μέλλον μας – προκειμένου «αγοράσουμε» την αιώνια ζωή; Αποτελεί πράγματι «θυσία» να σταματήσεις την αμαρτία, τη σαρκικότητα και τη χλιαρότητα, προκειμένου να αποκτήσεις τις αιώνιες ευλογίες; Ας θυμηθούμε τί έγραψε ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς την εκκλησία των Φιλίππων: «Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν· μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν και να ευρεθώ εν αυτώ μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην………διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού (Φιλιπ.3:7-10). Η καλύτερη θυσία είναι «το ταπεινό πνεύμα και η συντετριμμένη καρδία» (Ησα.57:15; Ψαλ.51:17).

Αυτός, ο ΑΓΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ παρέδωσε τον εαυτόν του για μάς· μήπως είναι τιμή ή θυσία εάν εμείς «παραδώσουμε»… τον εγωισμό μας, την υπερηφάνειά μας, την αυτοϊκανοποίησή μας και τις σαρκικές φιλοδοξίες μας και Του αναθέσουμε τη φροντίδα μας; (Ρωμ.12:1-2; 1Πέτ.5:6-7). Όταν γίνει αυτό, ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί ο πιστός αναζωπυρωμένος είναι να συνεχίσει να μετανοεί και να ζει με πιστότητα: «Το δε επίλοιπον ζητείται μεταξύ των οικονόμων, να ευρεθή έκαστος πιστός» (1Κορ.4:2).

Όσον αφορά τον μη πιστόν

Η πνευματική «ανάσταση» του απίστου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά εάν αναγνωρίσει την αμαρτία του στην καρδιά του, ομολογήσει τον Χριστόν ως ΚΥΡΙΟΝ της ζωής του ενώπιον του Θεού και επικαλεσθεί το όνομά Του: «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· ……… διότι Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή» (Ρωμ.10:9-13). Με άλλα λόγια, ο άπιστος πρέπει να πιστεύσει ότι ο Θεός τον αγαπά και ότι του προσφέρει μια νέα ζωή. Είναι απαραίτητο να εννοήσει ότι δεν μπορεί να έχει σχέση με τον Θεόν λόγω της αμαρτίας του, ότι η συνέπεια της αμαρτίας είναι αιώνιος θάνατος, και ότι η μόνη λύση είναι ο Χριστός. Αυτός πλήρωσε εντελώς το χρέος των αμαρτιών μας πεθαίνοντας στη θέση μας στο σταυρό, ανέστη, και είναι ζωντανός σήμερα, ‘μεσιτεύων υπέρ ημών’. Προσοχή! Αυτό το εδάφιο δεν χρησιμοποιεί την έκφραση «Σωτήρα Ιησούν» αν και ο Ιησούς είναι Σωτήρας, αλλά την έκφραση τον ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ! Σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να γίνει αποδεκτός ο Χριστός ως ο Κύριος της ζωής του. Ο Κύριός του θα του δίνει διαταγές και ο άνθρωπος θα πρέπει να Τον υπακούει… Είναι απαραίτητο, επομένως, να Τον ευχαριστήσει για τη συγχώρεσή του, να Τον υπακούει αποστρεφόμενος τις αμαρτίες του, να έχει προσωπική σχέση με Αυτόν και να Του εμπιστευθεί τη ζωή του. Αυτή η παραχώρησή του θα τον κάνει παιδί του Θεού! «Το Εγώ του» θα υποταχθεί στον Χριστόν, ως ΚΥΡΙΟΝ του! Ο Ιησούς πρέπει να γίνει Κύριος επάνω στην εργασία του, στην οικογένειά του, στον χρόνον του, στα αγαθά του, ακόμη και στις διασκεδάσεις του.

Αρκεί, επομένως, να αρχίσει τη νέα ζωή του με μια απλή αλλά ειλικρινή ομολογία: «Ω Θεέ, ξέρω ότι είμαι αμαρτωλός! Πιστεύω ότι ο Ιησούς πήρε τη θέση μου όταν πέθανε στο σταυρό. Πιστεύω ότι το αίμα Του που χύθηκε, ο ενταφιασμός του και η ανάστασή Του ήταν για μένα. Τον δέχομαι τώρα ως λυτρωτή μου και ως Κύριον της ζωής μου. Τον ευχαριστώ για τη συγχώρεση των αμαρτιών μου, το δώρο της σωτηρίας και την αιώνια ζωή καθώς επίσης και για τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, χάρις στην ελεήμονα χάρη Του. Αμήν.» 

Όσον αφορά τους Χριστιανούς

 Εάν «…ο λαός μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά μου …». Αυτή η έκφραση σημαίνει ότι η αναζωπύρωση πρέπει να αρχίσει από τον οίκον του Θεού. Όταν οι Χριστιανοί πράγματι αναζωπυρώνονται, δηλ. μετανοούν και επιστρέφουν ταπεινά στην υπακοήν των εντολών του Θεού, συνειδητοποιούν τις κρίσεις που πρόκειται να πέσουν στους μη πιστεύοντας, στους αποστάτες και στρεφομένους στα οπίσω κ.λπ., τότε αρχίζουν να εργάζονται για τον Θεόν, να προτρέπουν τους απίστους να δώσουν την καρδιά τους στον Χριστόν. Λυπούνται βαθειά για την κακοτυχία των απίστων και κάνουν ό, τι μπορούν να μοιραστούν την ευτυχία που απολαμβάνουν εν Κυρίω. Σπέρνουν τον λόγον του Θεού, τον ποτίζουν με τις προσευχές τους, με τα δάκρυα τους και μερικές φορές με τα παθήματά τους, ο δε Θεός προσθέτει την ευλογία του και κάνει ο ‘σπόρος’ να φυτρώνει και να αυξάνει. Τότε, η διακονία τους θα καταλήξει σε επιστροφές στον Χριστόν που θα είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας του πιστού, της πρόνοιας του Θεού και της ενεργοποίησης του λόγου Του από το Άγιον Πνεύμα.

Το Πνεύμα του Θεού μπορεί να φανερώσει τη δύναμή Του και τα πνευματικά χαρίσματά Του στον πιστόν όταν ο πιστός σταματήσει να εμποδίζει Αυτό με την αμαρτία του και με την αντίστασή του στους ελέγχους του Θεού (Παρ.1:15· Πράξ.5:32· Εφε.4:20). Δεν μπορεί να υπάρξει καμία πνευματική αναζωπύρωση χωρίς μετάνοια και ταπείνωση του πιστού ενώπιον του Κυρίου. Ακριβώς όπως στην περίπτωση ενός αμαρτωλού που επιστρέφει στον Χριστόν, το πρώτο βήμα είναι η μετάνοια και η πίστη, έτσι είναι και για τον πιστόν – αλλά από μια άλλη αφετηρία! Αναζωπυρούται μέσω μιας βαθιάς εμπειρίας μετανοίας, μιάς συντετριμμένης καρδιάς, μιάς βαθιάς ταπείνωσης και απόρριψης κάθε γνωστής αμαρτίας. Η επιστροφή ενός αμαρτωλού και η αναζωπύρωση του πιστού περνούν και για τους δύο, ανάλογα με την περίπτωση, από την υπακοή τους στην αλήθεια (1Πέτ.1:22). Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορεί ο άνθρωπος να καθαρίσει την ψυχή του. Υπακοή με ειλικρίνεια και καλή θέληση! Να υπακούσει σε τί; Να υπακούσει στον Θεόν με μετάνοια και με εμπιστοσύνη και με εφαρμογή της πίστης του σε όλους τους λόγους και τις υποσχέσεις Του! Να υπακούσει όχι μόνο με λόγια αλλά με έργα και αλήθεια. Η κοινωνία μας δεν απονέμει μετάλλια για την ακεραιότητά μας αλλά ο Θεός δίνει. Είναι απαραίτητο να παραδεχθούμε ειλικρινά και ταπεινά την αλήθεια στην καρδιά μας (όπως είναι γραμμένο στον Ψαλμό 15, εδάφιο 2) σε όλα όσα είμαστε και κάνουμε. Ώστε ο καθένας, όπως είναι γραμμένο στη Βίβλο 1Βασ.8:38, «…όταν γνωρίση έκαστος την πληγήν της καρδίας αυτού και εκτείνη τας χείρας αυτού προς τον οίκον τούτον» (1Βασ.8:38)…

Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια πληγή· η πληγή του καθενός διαφέρει!

Ο απλός πιστός λέγει:

• «Ναι, Κύριε, αμάρτησα· αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό, αυτό που είπα ήταν ψέμα, υπερβολή, υπεκφυγή …»

Άλλος λέγει:

• «Ναι, Κύριε, δίνω υποσχέσεις και δεν τις τηρώ… και χάνω την αξιοπιστία μου…».

Άλλος λέγει:

• «Ναι, Κύριε, αντέδρασα με ευέξαπτο και βίαιο τρόπο… Επέτρεψα στις ωθήσεις της ψυχής μου να με παρασύρουν. Κύριε, αισθάνομαι πικρία και εκδίκηση…»

Άλλος:

• «Ναι, Κύριε, η συμπεριφορά μου δεν ήταν τίμια· η συμπεριφορά μου ήταν εγωιστική…· λόγω του εγωισμού μου, δεν φροντίζω την οικογένειά μου όπως πρέπει…»

Άλλος:

• «Κύριε, πολύ συχνά ελέγχομαι από τον λόγο που ο Ιησούς είπε: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς…»

Και κάποιος άλλος, ανάλογα με την περίπτωσή του, θα ειπεί:

• «Ναι, Κύριε, είμαι υπερήφανος και ματαιόδοξος· η υπερηφάνειά μου ή η δήθεν αξιοπρέπειά μου δεν μου επιτρέπει να ζητήσω συγγνώμη και δεν είμαι έτοιμος να συγχωρήσω τις παραβάσεις των άλλων· δεν σπεύδω να ζητήσω συγγνώμη αμέσως για τις αμαρτίες μου ενώπιόν Σου, ενώπιον των συνανθρώπων μου και προς τα μέλη της οικογένειάς μου και αποφεύγω να κάνω την αναγκαία αποκατάσταση. Κύριε, η πιό μεγάλη δυσκολία μου είναι να ζητήσω συγχώρηση από εκείνους που προσέβαλα» ή
• «Δεν είμαι πάντα έτοιμος να αναγνωρίσω τις επιτυχίες και τις αξίες άλλων ανθρώπων» ή
• «Έχω την τάση να δυσφημώ και να έχω προστριβές… μια τάση να κουτσομπολεύω· να ανταποδίδω λοιδορία αντί λοιδορίας αντί να ευλογώ» ή
• «Ο οφθαλμός μου δεν είναι καθαρός και απλός… Ναι, Κύριε, η ευσέβειά μου έχει μειωθεί… » ή
• «Παραμελώ να θυσιάζομαι, προκειμένου να κάνω το ορθόν και ευάρεστον ενώπιόν Σου»· ή
• «Η καρδιά μου δεν ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τη συγχώρεση των αμαρτιών μου»· ή
• «Δεν επιδίδομαι στην ανάγνωση και στη μελέτη του λόγου Σου· επιτρέπω στην εργασία μου και στις μέριμνες μου να απορροφούν όλον τον χρόνον μου· αναρωτιέμαι συχνά πού είναι ο θησαυρός μου! Αμελώ να έχω την καθημερινή κατ’ οίκον λατρεία» ή
• «Όταν είμαι σε δύσκολη κατάσταση, με καταλαμβάνει φόβος, ρίχνω ανήσυχες ματιές γύρω μου και ξεχνώ ότι, εσύ είσαι ο Θεός μου» ή
• «Είμαι δίγνωμος «ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς μου» ή
• «Δεν έχω ποτέ προσφέρει τον εαυτόν θυσία ζώσα, αγία, ευάρεστη ενώπιόν Σου, που είναι η λογική λατρεία μου. Δεν προσπαθώ με όλη την καρδιά μου να διακρίνω ποιό είναι το θέλημά Σου, όπως ακριβώς κάνω για τα προσωπικά μου συμφέροντα», ή
• «Η συμπεριφορά μου σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων μου αποκαλύπτει ότι, εσύ Κύριε, δεν έχεις την πρώτη θέση στη ζωή μου· ταπεινά ομολογώ ότι αποφεύγω να επιστρέψω χρήματα ή άλλα πράγματα που άλλοι μου έχουν δανείσει» ή
• «Ναι, Κύριε, σπαταλώ πάρα πολύ χρόνο εμπρός στην τηλεόραση· ομολογώ ότι ο κόσμος και τα πράγματα του κόσμου με προσελκύουν. Μου αρέσουν τα αστεία και οι ευχάριστες ανόητες συζητήσεις και αποφεύγω συζητήσεις, οι οποίες Σε αφορούν, προκειμένου να μη θεωρηθώ ως φανατικός πιστός Σου. Η συνείδησή μου με κατηγορεί συχνά για αμαρτίες παράλειψης».

«Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με και μάθε τους στοχασμούς μου· και ιδέ, αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας· και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον» (Ψαλ.139:23-24)

Άλλος, που φροντίζει το έργον του Κυρίου, ίσως, θα ειπεί:

• «Κηρύττω συχνά για την ανάγκη πνευματικής αναζωπύρωσης αλλά Εγώ ο ίδιος δεν είμαι πραγματικά αναζωπυρωμένος. Έχω εγκαταλείψει την πρώτη αγάπη μου για Σένα· όμως, δεν θέλω οι άλλοι το αντιληφθούν»· ή
• «Έχω την τάση να εμφανίζομαι στους άλλους περισσότερο πνευματικός από ό,τι πραγματικά είμαι… Ενδίδω στον πειρασμό να κάνω καλή εντύπωση στους ακροατές μου με λογοτεχνικές εκφράσεις, όμορφες παρουσιάσεις των κηρυγμάτων μου και έξυπνα αστεία, προκειμένου να ελκύσω την προσοχή και τους επαίνους τους αλλά, πραγματικά, ομολογώ ότι δεν ενδιαφέρομαι επαρκώς για την πνευματικήν προκοπή των ακροατών μου: Κηρύσσω την αγάπη, το έλεος και τη χάρη του Θεού χωρίς εκ των προτέρων να έχω αναστατώσει τη συνείδησή τους επισημαίνοντας την ενοχή τους! Ελέησέ με, Κύριε! Πώς είναι δυνατόν εγώ να ασκήσω την εξουσία του λόγου σου στη συνείδηση των ακροατών μου όταν με καταδικάζει η δική μου η συνείδηση;» ή
• «Το κήρυγμά μου είναι χωρίς δύναμη επειδή μου λείπει το χρίσμα Σου! «Θεραπεύω» τους ακροατές μου κατά τρόπο επιφανειακό ενώ πεθαίνουν από τον καρκίνο της αμαρτίας. Μιλώ συχνά για πράγματα σχετικά με τη Βίβλο και για Σένα αλλά δεν κηρύσσω τον λόγον Σου και το θέλημά Σου που μπορούν να αγγίξουν τη συνείδησή τους…» ή
• «Μιλώ για αναζωπύρωση ως εάν η αναζωπύρωση είναι ένα θαύμα και πρόκειται να πέσει από τον ουρανό χωρίς ο πιστός να έχει τηρήσει μερικούς όρους, ως εάν τα πάντα εξαρτώνται από την επέμβασή Σου, χωρίς την ενεργό συμμετοχή του Χριστιανού»· ή
• «Εφευρίσκω συχνά δικαιολογίες για να μην ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του έργου Σου και «να μην ενοχλήσω» τους ακροατές μου, την άνεσή μου, τις οικογενειακές συνήθειές μου και τον ελεύθερο χρόνο μου. Αναγνωρίζω ότι δεν έχω την καρδιά ενός πιστού υπηρέτου,την καρδιά ενός μαχητού προσευχής»· ή
• «Δεν έχω βάρος για εκείνους που χάνονται… και αμελώ να δίνω τη μαρτυρία μου για Σένα και να χρησιμοποιώ το πνευματικό χάρισμα που μου έχεις δώσει. Δεν προσεύχομαι όπως οφείλω για τα προβλήματα και τις ανάγκες των άλλων και για την εκκλησία μου»· ή
• «Αποφεύγω συστηματικά να λύνω τις συγκρούσεις μεταξύ των πιστών και βραδύνω, επίσης, να συγχωρώ άλλους ανθρώπους· αντίθετα έχω την τάση «να καλύπτω» τις συγκρούσεις έτσι ώστε να ξεχαστούν»· ή
• «Εκείνο που με ενδιαφέρει δεν είναι αυτό που Εσύ σκέπτεσαι για μένα αλλά τί οι άλλοι σκέπτονται για μένα. Ω Κύριε, ομολογώ ότι εγώ που διακυρήττω και διδάσκω τον λόγον Σου, έχω την τάση να λέγω στους ανθρώπους εκείνο που θέλουν να ακούσουν και μερικές φορές να προσποιούμαι το υπερφυσικό… επειδή στο βάθος της καρδιάς μου εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η δημοτικότητά μου και να έχω πολλούς ανθρώπους στην εκκλησία μου»· ή
• «Δεν έχω το θάρρος ή την τόλμη να καταδικάσω τις αμαρτίες τους, να τους καταστήσω ανήσυχους για τις ψυχές τους και να καταδικάσω τις μοντέρνες κοσμικές τάσεις της εκκλησίας· αντίθετα, έχω τη συνήθεια να λέγω πάντα «ναι» για να τους αρέσω, για να εξασφαλίζω τη δημοτικότητά μου, για να μην τους κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για τις αιώνιες συνέπειες που θα προκύψουν από την ανυπακοή τους»· ή
• «Κάνω συμβιβασμούς που κηλιδώνουν τη θέση μου ενώπιον Σου»· ή
• «Δεν ζητώ να έχω συνεργάτες με ισχυρή και βαθιά πνευματική προσωπικότητα και που να αγαπούν πάνω απ’ όλα την αλήθεια και τη διαφάνεια αλλά προτιμώ πλούσιους ή υψηλά ισταμένους και στους οποίους να μπορώ εύκολα να ασκήσω την επιρροή μου…»· ή
• «Πολύ φοβούμαι ότι συχνά η υπερήφανη και απείθαρχη ψυχή μου χρησιμοποιεί «ξένο πυρ» στο κήρυγμά μου καταφεύγοντας στην ηθικολογία, την ψυχολογία, την κοινωνιολογία, τις ανθρώπινες σκέψεις, κ.λπ.»

Άλλαξέ με, Σε ικετεύω, Κύριε, σύμφωνα με τον λόγον Σου!

Η αναζωπύρωση, επομένως, μπορεί να συγκριθεί με επιστροφή στην πιστή υπακοή στον Ιησούν Χριστόν. Όταν αυτή η επιστροφή λάβει χώραν, τότε, ο πιστός εκφράζεται όπως ο Ιώβ: «Ήκουον περί σου με την ακοήν του ωτίου, αλλά τώρα ο οφθαλμός μου σε βλέπει· διά τούτο βδελύττομαι εμαυτόν, και μετανοώ εν χώματι και σποδώ» (Ιώβ 42:5-6)· «ό,τι δεν βλέπω, συ δίδαξόν με· εάν έπραξα ανομίαν, δεν θέλω πράξει πλέον» (Ιώβ 34:32). Όταν ο πιστός έχει πραγματικά αναζωπυρωθεί η μετάνοιά του συνεχώς βαθαίνει…

Η αναζωπύρωση αποτελεί αποκατάσταση των προτύπων της Καινής Διαθήκης

To να περιμένεις μιά συλλογική πνευματική αναζωπύρωση δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην απολαύσεις προηγουμένως την προσωπική σου αναζωπύρωση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει συλλογική αναζωπύρωση χωρίς προσωπική αναζωπύρωση. Η συλλογική αναζωπύρωση αρχίζει συνήθως μέσω κάποιου αναζωπυρωμένου πιστού. Η πνευματική αναζωπύρωση είναι έργον Θεού που αποκαθιστά ένα πρόσωπο ή μια εκκλησία στα πρότυπα που έχει θεσπίσει η Καινή Διαθήκη. Ποιά είναι αυτά τα πρότυπα ή οι κανόνες; Ας τους αναφέρουμε εν συντομία:

• «…και το να αγαπά τις αυτόν εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της συνέσεως και εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της δυνάμεως, και το να αγαπά τον πλησίον ως εαυτόν, είναι πλειότερον πάντων των ολοκαυτωμάτων και των θυσιών» (Μάρκ.12:33). Το να αγαπάς τον Θεόν, επομένως, και τον πλησίον σου με αυτόν τον τρόπο δεν αποτελεί θυσία αλλά υποχρέωση!
• «Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου» (Λουκ.14:27).
• «και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού» (Ματ.10:38)
• «Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας» (Εβρ.12:4) 

Είναι αλήθεια ότι σωζόμαστε ‘διά της χάριτος’ του Θεού. Είναι, επίσης, σωστόν ό,τι συγχωρούμεθα και σωζόμεθα με το πολύτιμο αίμα του Κυρίου μας Ιησού. Μήπως όμως τούτο μας απαλλάσει από την υποχρέωση να αγαπούμε τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν με όλη την καρδιά μας; Δεν ξέρετε ότι εκείνος που παραβαίνει τη μεγίστη εντολή διαπράττει τη μεγίστη αμαρτία; Το βιβλίο της Αποκαλύψεως μας λέγει ότι η πνευματική κατάσταση της εκκλησίας της Εφέσου δεν ήταν καλή: «Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης» (Αποκ.2:4-5). Μπορούμε να είμαστε άξιοι του Ιησού και να είμαστε μαθητές Του χωρίς να θέλουμε να σηκώνουμε τον σταυρόν μας και να Τον ακολουθούμε; Εάν αυτά τα πρότυπα ή οι κανόνες δεν εφαρμοστούν στην πράξη από τον πιστόν, ιδού η συνέπεια: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός· ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (Αποκ.3:15-16). Τι σημαίνει «μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου;» Σωτηρία, τιμωρία ή όλεθρο; Κρίνατε εσείς! Ένα πράγμα είναι βέβαιον: «Φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ.10:31). Έτσι, η αναζωπύρωση, στην πραγματικότητα, αποτελεί ανανέωση της πρώτης αγάπης του χριστιανού για τον Χριστόν, ένα νεο ξεκίνημα υπακοής στον Θεόν.

Ο Θεός είναι πιό πρόθυμος να δώσει την αναζωπύρωση από ότι εμείς να την λάβουμε

Εάν επιστρέψουμε στο υπό μελέτην κείμενο, συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει μια απλή αλληλουχία σκέψεων: Ο Θεός δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μας δώσει την πνευματική αναζωπύρωση εάν τηρήσουμε ορισμένους όρους, δηλαδή εάν ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας, προσευχηθούμε και εκζητήσουμε το πρόσωπόν Του και επιστρέψουμε από τις πονηρές οδούς μας. Είναι, επομένως, ανώφελο για τον πιστό να περνά ώρες πολλές, εκλιπαρώντας τον Θεόν να του στείλει αναζωπύρωση, εάν δεν έχει την πρόθεση να αλλάξει. Δεν μπορούμε να αναζωπυρώσουμε τους εαυτούς μας, δεν μπορούμε ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας, διότι η σάρκα δεν μπορεί να παραγάγει την ταπεινότητα και δεν μπορούμε να τηρήσουμε όλους τους άλλους όρους παρά μόνον εάν κάνουμε σωστή επιλογή μέσα στην καρδιά μας και δώσουμε στον Θεόν την ειλικρινή συγκατάθεσή μας. Εάν ναι, τότε ο Θεός θα το κάνει! «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» (Παρ.4:23) και Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί (στην αναζωπύρωση), όστις και θέλει εκτελέσει! (1Θεσ.5:24). Εάν, επομένως, η πρόθεση να αλλάξεις δεν υπάρχει, θα ήταν προτιμότερον ακόμα και να μην προσευχηθείς. Η προσευχή χωρίς απόφαση να αλλάξεις ζωή είναι άχρηστη. Ο Θεός δεν ακούει ευχές ή απλές επιθυμίες αλλά αποφάσεις! Μπορείτε να προσεύχεσθε για αναζωπύρωση μέχρι το τέλος της ζωής σας, αλλά, εάν δεν έχετε την πρόθεση να αλλάξετε, δηλ. να μετανοήσετε, να ταπεινώσετε τους εαυτούς σας, να εξομολογηθείτε την αμαρτία σας, να βάλετε τη ζωή σας σε τάξη και να εμπιστευθείτε τον εαυτόν σας στον Θεόν, η προσευχή σας είναι ανώφελη… Τί εμποδίζει τις ευλογίες του Θεού; Η αμαρτία! «Ιδού, η χειρ του Κυρίου δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση, ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση· αλλ’ αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, διά να μη ακούη» (Ησα.59:1-2). Τί προκαλεί την αναζωπύρωση; Η υπακοή: η υπακοή που καταδεικνύεται από τη μετάνοια και την εμπιστοσύνη στον Θεόν… Ο βασιλεύς Δαβίδ έγραψε: «Εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου, ο Κύριος δεν ήθελεν ακούσει» (Ψαλ.66»18). Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ολοκληρωθεί αυτή η αλήθεια από την ακόλουθη αλήθεια: Είναι αλήθεια ότι πρέπει να μελετούμε τη Βίβλο και να προσευχόμεθα για να διατηρούμε τη χριστιανική ζωή μας σε καλή κατάσταση αλλά είναι ακόμη πιό αληθές ότι εάν δεν διατηρούμε μια συνείδηση που δεν μας κατακρίνει (1Ιωάν.3:21), δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να διατηρήσουμε μια ζωή γεμάτη από την κατανόηση του λόγου του Θεού, από προσευχή και από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος!!!

Η αναζωπύρωση εξυψώνει τον λόγον του Θεού και οδηγεί σε ευαγγελισμό ψυχών

Η ιστορία της εκκλησίας αποδεικνύει ότι σε όλες τις περιπτώσεις όπου ο Θεός αναζωπύρωσε τους ανθρώπους Του, τούτο είχε ως αποτέλεσμα το Ευαγγέλιο να προβληθεί. Δύναται να λεχθεί ότι οι αναζωπυρώσεις ευδοκιμούν με τον λόγον του Θεού και ότι ο λόγος εξυψώνεται κατά τη διάρκεια των αναζωπυρώσεων. Φυσικά, είναι δυνατό να υπάρξει ευαγγελισμός των ψυχών χωρίς αναζωπύρωση, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή αναζωπύρωση που να μην οδηγεί σε ευαγγελισμό ψυχών.

Ψάξε και βρες

Ας αναζητήσουμε και ας βρούμε, αγαπητοί φίλοι, ο καθένας μας ποιά είναι η πληγή της καρδιάς μας· ποιό πράγμα ή ποιά κατάσταση πρέπει να υποστούμε ή να δεχθούμε που θα ήταν η πλέον οδυνηρή για μάς. Με άλλα λόγια: Ας βρούμε το μεγαλύτερο εμπόδιο – σύμφωνα με τον λόγον του Θεού – που εμποδίζει την αναζωπύρωσή μας (1Βασ.8:37-39)· ας επιμείνουμε σ’αυτό, ας μη προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπο διαφυγής, ας μη προσπαθήσουμε να βρούμε ή να επινοήσουμε δικαιολογίες ή να εξαπατήσουμε τους εαυτούς μας ή άλλους ή να βρούμε τρόπο διαφυγής χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα μας. «Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον. Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς, λέγοντες, Ημαρτήσαμεν και απεστατήσαμεν…» (Θρην.3:40-42). Και αλλού είναι γραμμένο:

• «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή» (Παρ.28:13)
• «Μόνον γνώρισον την ανομίαν σου, ότι ημάρτησας εις Κύριον τον Θεόν σου, και διήρεσας τας οδούς σου εις τους ξένους υποκάτω παντός πρασίνου δένδρου, και δεν υπηκούσατε εις την φωνήν μου, λέγει Κύριος» (Ιερ.3:13)

Η προσωπική μου αναζωπύρωση

Δεν έχω πείρα από συλλογικές πνευματικές αναζωπυρώσεις αλλά είχα μια προσωπική πνευματική αναζωπύρωση πριν από πολλά χρόνια: Έχει χαρακτηρίσει τη ζωή μου κατά τρόπο ανεξίτηλο.

Συγχωρημένος, ευτυχής και εν ειρήνη· αδυναμίες και πνευματική δίψα

Και τώρα, μια προσωπική νότα, ένα μέρος της ομολογίας μου σε γενικές γραμμές: Μετά την επιστροφή μου στον Χριστόν, η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Ο Θεός αφαίρεσε το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μου και της ενοχής μου και μου έβαλε το ελαφρύ φορτίο να θυμάμαι ότι οι αμαρτίες μου και η ενοχή μου είχαν συγχωρηθεί και είχαν ξεχασθεί. Αισθανόμουνα ότι δεν περπατούσα αλλά ότι είχα φτερά και πετούσα! Η σωτηρία μου ήταν το νέο τραγούδι μου. Η σωτήρια χάρη του Θεού ήταν η μόνιμη μαρτυρία μου. Ήταν σχεδόν αδύνατο κάποιος να έμενε μαζί μου για λίγα λεπτά χωρίς τον ευαγγελισθώ. Ήμουν πολύ ευτυχής. Η μόνη επιθυμία μου ήταν να καταστήσω και άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους με την σωτήρια χάρη του Θεού!

Παρά την εσωτερική πνευματική πρόοδό μου που είχε γίνει φανερή και στην εξωτερική μου ζωή, υπήρχε, όμως, ένα είδος λύπης στην καρδιά μου. Αισθανόμουνα – καθώς μελετούσα την Αγία Γραφή και συνέκρινα τον εαυτόν μου – ότι ήμουν αδύνατος, μη όντας σε θέση να αντιστέκομαι πάντα στους πειρασμούς μου και στις αδυναμίες μου και ότι δεν είχα την πνευματική ικανότητα να καταλαβαίνω εύκολα τον λόγον Του, να διακρίνω το θέλημα Του και να Τον υπηρετώ αποτελεσματικά. Δεν ζούσα στην αμαρτία, σε γνωστή αμαρτία, αλλά δεν ήμουν πάντα ικανός να κάνω ό,τι έπρεπε και ήθελα. Ήμουν, επομένως, διψασμένος για πνευματική δύναμη, ωριμότητα και καρποφορία. Μια ημέρα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, ο έλεγχος του Πνεύματος και ο φόβος του Θεού ήταν τόσο έντονοι που είπα στον Κύριο: «Εάν με στείλεις στην κόλαση, Κύριε, θα έχεις δίκηο, αλλά Σε παρακαλώ, Κύριε: Έλεος…»

Ούτε οι προσπάθειες άλλων Χριστιανών να με ανακουφίσουν λέγοντάς μου ότι «είναι φυσικό διότι είμαστε αδύνατα και εύθραυστα ανθρώπινα όντα» ούτε το ότι «έχουμε τον Ιησού που συγχωρεί τις αμαρτίες μας» κ.λπ., ούτε οι άνθρωποι που επεστράφησαν στον Χριστόν μέσω της διακονίας μου μπορούσαν να ανακουφίσουν την καρδιά μου. Ήμουν πεπεισμένος, σύμφωνα με τη Βίβλο, ότι υπήρχε κάτι περισσότερο για μένα. Τώρα, καθώς ρίχνω το βλέμμα μου πίσω, βλέπω ότι ο Θεός με προετοίμαζε, με τη βοήθεια της «πνευματικής λύπης μου και της δίψας μου», για ένα πιό υψηλό πνευματικό επίπεδο.

Αφιέρωση: μια νικηφορόρος ήττα που ποτέ δεν ξεχνιέται

Μια ημέρα, στις 6 Ιανουαρίου 1954, δέκα τρεις μήνες μετά από τη επιστροφή μου στον Χριστόν, πήγα στη Β΄ Ευαγγελική Εκκλησία Αθηνών. Ο ποιμήν εκήρυξε από τη Γένεση 32:24-32 σχετικά με την πάλη του Ιακώβ με τον άγγελο του Θεού. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν τα λόγια του Ιακώβ στον άγγελο: «… δεν θέλω σε αφήσει να απέλθης, εάν δεν με ευλογήσης». Μετά από τη λατρεία, καθώς έβγαινα από την εκκλησία, είδα επάνω σε ένα μικρό τραπεζάκι χριστιανικής φιλολογίας ένα βιβλίο με τον τίτλο «Πλήρης παραχώρησις» υπό του Andrew Murray, το οποίο και αγόρασα αμέσως. Το μήνυμα που είχα ακούσει εκείνο το πρωί και το βιβλίο που είχα αγοράσει, αλλά ειδικά η δίψα μου για μια πληρέστερη ζωή εν Χριστώ υποκίνησε την ψυχή μου να κάνει ό,τι έκανε. Το πνεύμα μου και η γλώσσα μου επαναλάμβαναν συνεχώς: «… δεν θέλω σε αφήσει να απέλθης, εάν δεν με ευλογήσης»  

Ξάπλωσα εκείνο το βράδυ αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ. Τα μεσάνυχτα, σηκώθηκα και άρχισα να διαβάζω εκείνο τo μικρό βιβλίο «Πλήρης παραχώρησις» που το τελείωσα μέχρι την αυγή. Το αποτέλεσμα αυτού που είχα ακούσει το πρωί και είχα διαβάσει τη νύχτα ήταν ένας πλήρης αυτοέλεγχος, μιά αυθόρμητη αυτο-εξέταση. Δεν αντελήφθην όμως ότι το Άγιον Πνεύμα εργάζονταν μέσα μου. Δεν είχα, εκείνη την στιγμή, στο μυαλό μου τα λόγια της Βίβλου που λένε: «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι» (2Κορ.13:5).

Οδηγήθηκα σε έναν λεπτολόγο έλεγχο της καρδιάς και της ζωής μου, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, καθώς επίσης και σε ένα τεστ της ζωής μου σχετικά με τα καθήκοντα και τις ευθύνες μου. Η προσοχή μου επικεντρώθηκε σε ένα σημείο: Ήξερα καλά ότι, εάν δεχόμουνα να χάσω εκείνο το οποίον φοβόμουνα ή εάν ο Κύριος μου επέβαλε εκείνο το οποίον θα ήταν το πλέον οδυνηρό πράγμα στη ζωή μου τότε θα εσήμαινε, στην περίπτωσή μου, μια ζωή κατεστραμένη από κάποια άποψη. Τότε ήταν που για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι κρατούσα ένα ‘κλειδί’ στα χέρια μου – εν αγνοία της συνειδήσεώς μου – ένα κλειδί που εμπόδιζε τον Κύριον να με ευλογήσει περαιτέρω. Οποίο δίλημμα! Οποία αγωνιώδης επιλογή! Οποία κρίση συνειδήσεως! Η μόνη ανταμοιβή μου, εάν δεχόμουνα «την καταστροφή μου», θα ήταν μια συνείδηση σε κατάσταση ειρήνης με το Θεό, μια συνείδηση που θα απολάμβανε την επιδοκιμασία του Θεού, μια συνείδηση που είχε θέσει την εμπιστοσύνη της στον Σωτήρα της…

Έχοντας επισημάνει το πρόβλημά μου, τα εγκατέλειψα όλα, προκειμένου να διατηρώ μια καθαρή καρδιά και μια καλή συνείδηση που να συνοδεύονται από ειλικρινή πίστη προς τον Θεόν. Τότε ήταν που για πρώτη–πρώτη φορά κατάλαβα ότι τα εδάφια Ρωμ.12:1-2 προορίζονται για τους πιστούς, οι οποίοι έχουν συγχωρηθεί ήδη, έχουν σωθεί και έχουν αναγεννηθεί. Αντιλήφθηκα ότι οι λόγοι αυτοί απευθύνονται στους αδελφούς εν Χριστώ! «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ.12:1-2).

Άλλα εδάφια που το Άγιον Πνεύμα χρησιμοποίησε για να με ενθαρρύνει και να πείσει να κάνω εκείνο το βήμα της πίστης και της υπακοής ήταν τα ακόλουθα:

• «όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν» (Ματ.13:46)
• «Και είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού· Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου» (Ματ.25:21).
• «Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας» (Εβρ.12:4)

Ως ειλικρινής Χριστιανός, προσέφερα – όλα ότι ήμουν και είχα – σ’ Εκείνον ως θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν. Έκανα το μέρος μου: Αρνήθηκα κάθε τι που θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο στην πνευματική ζωή μου και Του προσέφερα τη λογική λατρεία μου, δηλαδή ό,τι Του όφειλα. Όταν το εμπόδιο που εμπόδιζε τη δράση του Αγίου Πνεύματος απερρίφθη, κατάλαβα, κατά πρώτον λόγον, ότι ήταν ο Κύριος Εκείνος που απαιτούσε από εμένα να κάνω ό,τι ήδη είχα κάνει, διαφορετικά, θα ήμουν κλέφτης των πραγμάτων που Του ανήκαν· δεύτερον, δεν θα τον είχα αγαπήσει όπως έπρεπε και, τρίτον, πείστηκα ότι αυτός ήταν ο όρος, ή η «απαραίτητη προϋπόθεση» εάν ήθελα να ανανεώνωμαι συνεχώς στον εσωτερικόν άνθρωπον και να κάνω πρόοδο στην πνευματική ζωή μου.

Εκείνη η ημέρα της παραχωρήσεώς μου σ’ Αυτόν ήταν για μένα η ημέρα της πλέον ενδόξου ήττας μου που ποτέ δεν μπορώ να ξεχάσω.

Το πνευματικό αποτέλεσμα: «φως και τελειότητες»

Καθώς ήμουν κουρασμένος εκείνο το πρωί, έπεσα να κοιμηθώ. Όταν ξύπνησα αργά το πρωί, αισθανόμουν πολύ κουρασμένος αλλά υπήρχε στο βάθος της καρδιάς μου ένα αίσθημα ειρήνης ενός ανθρώπου που είχε κάνει το καθήκον του! Τίποτα περισσότερο από το καθαρό και απλό καθήκον του. Ήταν σχεδόν μεσημέρι, 7 Ιανουαρίου 1954, όταν κάθισα να διαβάσω τη Βίβλο μου. Καθώς εδιάβαζα, έμεινα έκπληκτος, για πρώτη φορά μετά από την επιστροφή μου στο Χριστό, από τη σαφήνεια που είχαν οι λέξεις και τα μηνύματα της Βίβλου! Μπορούσα να καταλαβαίνω τον λόγον του Θεού εύκολα και σε βάθος! Πνευματικό φως και πνευματική σύνεση πλημμύρισαν το πνεύμα μου. Η γνώση του Χριστού, της αγάπης Του, της πρόνοιάς Του, του θελήματός Του γέμισαν την ύπαρξή μου. Εκτός αυτού, και ειδικά, μια βαθιά αγάπη για την αλήθεια. Ήμουν τόσο ευτυχής που άρχισα να πηδώ και να τραγουδώ και να φωνάζω από χαρά… σε σημείο που είπα: «Εάν συνεχισθεί θα με σπάσει… Δεν μπορώ να αντέξω… άλλο. Δεν μπορώ να αντέξω αυτήν την χαρά, ουράνιε Πατέρα μου!» Την επόμενη ημέρα, φεύγοντας από το σπίτι για να πάω στο πανεπιστήμιο, σήκωσα τα μάτια μου προς τον γαλάζιο ουρανό της όμορφης χώρας μου και είπα στον Θεόν: «Καλημέρα, Πατέρα μου!» Δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω εκείνη την σύντομη προσευχή της ευσεβούς οικειότητας και τρυφερότητας!

Εκείνη η εμπειρία μετετράπη, με την πάροδο των ετών, σε μια βαθιά, μόνιμη και αγία αισιοδοξία. Το φως που χύθηκε στο πνεύμα μου, ενωμένο με μια καθημερινή μελέτη της Βίβλου, μετετράπη σε πηγή φωτός και σε πνευματική σοβαρότητα καθώς επίσης και σε ικανότητα να χρησιμοποιώ τον λόγον του Θεού αποτελεσματικά ανάλογα με τις ανάγκες και τις περιστάσεις. Τότε, ήταν που κατάλαβα τι σημαίνει να «καυχώμαι εν Κυρίω». Καυχώμουν ταπεινά ότι ο Κύριος με είχε σώσει, ότι ο Κύριος με είχε ευλογήσει, ότι ο Κύριος με είχε αγιάσει, ότι ο Κύριος μου είχε δώσει φως κ.λπ., κ.λπ. Εκείνη η πνευματική εμπειρία αντιστοιχούσε, πραγματικά, στην αφετηρία ενός συνεχούς αγιασμού. Επίσης, κατάλαβα ότι ο Θεός δεν θα κάνει ποτέ για μας εκείνο που απαιτεί από εμάς να κάνουμε! Μακάριοι εκείνοι που κατανοούν αυτές τις ένδοξες αλήθειες και τις βάζουν σε εφαρμογή!

Συμπερασματικά, μπορώ να σας εγγυηθώ, βάσει του αλανθάστου λόγου του Θεού, ότι εάν συνεχίζουμε να μετανοούμε και να απορρίπτουμε την αμαρτία μας θα υπάρχουν άφθονες πνευματικές βροχές στη ζωή μας και θεραπεία «της γης μας»· ναι, ημέρες αναψυχής από μέρους του Κυρίου· ναι, ευλογίες επάνω σε ευλογίες· ναι «χάρις αντί χάριτος» ! (Ιωάν.1:16). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήλθε να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου και να δώσει νίκη εναντίον της αμαρτίας και των αμαρτωλών παθών μας· να δώσει πνευματικά χαρίσματα, χαρά, ειρήνη και προ πάντων αιώνια ζωή! Είμαστε έτοιμοι να Του δώσουμε τη συγκατάθεσή μας για να τα πραγματοποιήσει στη ζωή μας;

Ο Θεός να σας ευλογεί πλουσίως! Αμήν!

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com