«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
«Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού…» (2Κορ.5:10)
Έμπροσθεν του βήματος του Χριστού
Καθώς εδιάβαζα τον λόγον του Θεού, η ψυχή μου κατελήφθη από βαθύ και ευσεβή φόβο όταν πρόσεξα το εδάφιο: «Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, διά να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (2Κορ.5:10). Εγώ, εγώ, εγώ «…πρέπει να εμφανισθώ έμπροσθεν του βήματος του Χριστού» να δώσω λόγο, για ό,τι έχω κάνει στη ζωή, είτε καλό είτε κακό, είτε κρυφά είτε φανερά ? Να δώσω λόγο, ακόμη και για ένα λόγο αργό (Ματ.12:36) ? Υπάρχει άνθρωπος δίκαιος ενώπιόν Του; Πόσο προσεκτικός, λοιπόν, θα πρέπει να είμαι, ώστε να αποφεύγω την αμαρτία και να ενεργώ αδιαφθόρως! Ναι, θα κριθώ σύμφωνα με τα έργα μου, με ό,τι είναι γραμμένο στα βιβλία… Ποιά βιβλία; Τα βιβλία του πάνσοφου Θεού μου – ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τη συνείδησή μου – όπου οι πράξεις μου καλές και κακές, ακόμη και οι συζητήσεις μου, καταγράφονται (Μαλ.3:16). Ναι, βάσει του πνευματικού νόμου Του – την Αγία Γραφή – τη λυδία λίθο με την οποία οι καρδιές και οι ζωές των ατόμων θα κριθούν! Και ρώτησα τον Κύριόν μου με σεβασμό: Ποιά είναι, Κύριε και Λυτρωτή μου, τα έργα μου που είναι καταχωρημένα στα βιβλία Σου; (Δαν.7:10). Η μόνη απάντηση που πήρα στο πνεύμα μου ήταν: Κάνε το καθήκον σου σύμφωνα με τον Λόγον μου! Μη φοβάσαι, δεν υπάρχει αδικία σε Μένα! Θα ιδείς ότι θα δικαιωθώ ‘εν τοις λόγοις Μου και θα είμαι άμεμπτος εις τας κρίσεις Μου’! (Ψαλ.51:4 και Ιώβ 34:10-12).
Μήπως ήταν η πρώτη φορά που είχα διαβάσει εκείνο το εδάφιο ή ήταν η πρώτη – πρώτη φορά που ήξερα ότι όλοι δηλ., ότι κανένας δεν θα μπορέσει να εκφύγει της δικαιοδοσίας αυτού του δικαστηρίου; Όλοι, ο καθένας μας θα πρέπει να δώσει λόγο για τον τρόπο που έζησε τη ζωή του, για τις πράξεις του και όχι για τις πράξεις κάποιου άλλου. Πρέπει να σημειώσουμε, εντούτοις, ότι οι ιερείς και οι ποιμένες θα πρέπει να δώσουν λόγο και για το ποίμνιόν τους (Εβρ.13:17), εάν συμπεριφέρθηκαν καθώς έπρεπε σ’εκείνους που είχαν ανατεθεί στη φροντίδα τους. Αυτό δεν απαλλάσει κανέναν από την ευθύνη του. Δεν θα είμαστε σε θέση να δικαιολογήσουμε τον εαυτόν μας λέγοντας: «Έφταιγε ο ιερέας ή ο πάστορας που δεν σώθηκα, που δεν μετανόησα και που δεν έθεσα την εμπιστοσύνη μου στον Χριστόν…». Τότε είναι που θα καταλάβουμε πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τώρα, όπως το έλεος του Θεού, τη σοφία Του, την προστασία Του και την οδηγία Του ως και τον τρόπο που έχουμε ζήσει τη ζωή μας.
Ήταν, όμως, η πρώτη-πρώτη φορά που η εικόνα ή καλύτερα ακόμα η σκηνή ή το «όραμα» που προσπαθούσα να φανταστώ ότι στέκομαι εμπρός στο βήμα της κρίσεως του Χριστού, που κατέστησε την ψυχή μου τόσο ταπεινά έμφοβη! Εάν δεν είχα εξαγορασθεί με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού που συγχωρεί και λησμονεί τις αμαρτίες όλων των αληθινών πιστών και τις καθαρίζει από πάσης αδικίας (Μιχ.7:19· Εβρ.8:12· 10:17· 1Ιωάν.1:9), εάν δεν υπήρχε η αναλλοίωτη αγάπη Του και εάν δεν μου είχε προσφερθεί η αιώνια ζωή δωρεάν, η καρδιά μου θα ήταν απελπιστικά απελπισμένη! Τότε η καρδιά μου αναφώνησε: «Αλλ’ εγώ διά του πλήθους του ελέους σου θέλω εισέλθει εις τον οίκόν σου· θέλω προσκυνήσει προς τον ναόν της αγιότητός σου μετά φόβου σου» (Ψαλ.5:7). Από εκείνη την ημέρα, η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να σκέπτεται και να μελετά αυτό που ο λόγος του Θεού λέγει για την ημέρα εκείνη, όταν ο καθένας μας θα εμφανισθεί εμπρός στο βήμα της κρίσεως του Χριστού. Από εκείνη την ημέρα, δεν έχω παύσει να προσεύχομαι για περισσότερη πνευματική διάκριση… Από εκείνη την ημέρα, δύο πράγματα επικρατούν στο πνεύμα μου, τα οποία θα επιθυμούσα να μοιραστώ μαζί σας:
Κατ’ αρχάς, μια ερώτηση: Ποιός είμαι ενώπιον του Κύριου ή πώς ο Θεός με βλέπει; Και,
Δεύτερον, ευγνωμοσύνη: Ευγνωμοσύνη που παρατείνει τη ζωή μου μέρα με τη μέρα και που μου δίνει τη δυνατότητα μετασχηματισμού μου σε αυτό που θέλει να γίνω προτού να εμφανιστώ στο βήμα της κρίσεώς Του!
Αγαπητοί μου φίλοι, από εκείνη την ημέρα, δεν κρατώ εγώ εκείνον τον λόγον αλλά εκείνος ο λόγος με κρατά!!!
Ειδικώτερα:
- Ποιός είμαι ή πώς ο Θεός με βλέπει;
Όταν ο Ιώβ έλαβε ένα είδος «οράματος» του ποίος είναι ο Θεός, ποία η σοφία του Θεού και το κυριαρχικό δικαίωμά Του, όταν κατάλαβε ότι είχε μιλήσει για πράγματα πάρα πολύ υψηλά γι’αυτόν, τα οποία δεν ήξερε και δεν καταλάβαινε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ταπεινώσει τον εαυτόν ενώπιον του Θεού και να μετανοήσει ‘εν χώματι και σποδώ’ (Ιώβ 42:56). Το γεγονός ότι κι εγώ ομιλώ για πράγματα που δεν καταλαβαίνω σαφώς, που είναι πάρα πολύ υψηλά για μένα και το γεγονός ότι, «Ιδού, διαβαίνει πλησίον μου, και δεν βλέπω αυτόν· διέρχεται, και δεν εννοώ αυτόν» (Ιώβ 9:11) ώθησαν την ψυχή μου, από εκείνη την ημέρα, να επαναλαμβάνω πολύ συχνά εκείνο που ο Ιώβ ζήτησε από τον Κύριον: «ό,τι δεν βλέπω, συ δίδαξόν με· εάν έπραξα ανομίαν, δεν θέλω πράξει πλέον» (Ιώβ 34:32).
Ας μην υπάρξει παρανόηση: Ο Θεός έχει δώσει τον λόγον Του και βάσει του λόγου Του, όπως σε καθρέφτη, πρέπει να εξετάζουμε και να συγκρίνουμε τον εαυτόν μας με τις απαιτήσεις του Θεού, επειδή βάσει του λόγου Του θα κριθούμε από την αλάνθαστη δικαιοσύνη Του! Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος που μας διδάσκει ό,τι δεν βλέπουμε και για να σταματάμε να αμαρτάνουμε, εάν έχουμε κάνει ή κάνουμε ανομία. Υπάρχει, εντούτοις, μεγάλη διαφορά μεταξύ της γνώσεως ενός ορισμένου λόγου του Θεού – είτε μιάς εντολής είτε μιάς υποσχέσεως – και να βλέπεις ο ίδιος λόγος να επιδρά στην ψυχή σου, ενεργοποιούμενος από το Άγιον Πνεύμα, να ξυπνά την ανθρώπινη συνείδηση και τα συναισθήματα. Αν και ήξερα πολύ καλά ότι «…πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, διά να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν», αυτό το εδάφιο δεν είχε τόσον έντονα επηρεάσει τη ζωή μου στο παρελθόν. Ήξερα ότι:
- «…ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν» (Εκκλ.12:14 και Λουκ.8:17· 12:3)
- «…θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ.2:6)
- «…έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν» (Ρωμ.14:12)
- «και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον» (Εβρ.4:13)
- «…και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών» (Αποκ.20:12· 22:12).
Ναι, ήξερα όλα αυτά τα ιερά εδάφια πολύ καλά αλλά δεν είχαν πιάσει ποτέ την ψυχή μου όπως συνέβη εκείνη την ημέρα. Από εκείνη την ημέρα, ο φόβος του Θεού και η επίγνωση ότι θα πρέπει να δώσω λόγο σ’Εκείνον που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς έχουν βαθύνει στην καρδιά μου. Η επίγνωση ότι οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι πάντα επάνω μου, και ότι βλέπει όλα τα βήματά μου, όλες τις πράξεις μου, τα σχέδια μου, τους σκοπούς μου, τις σκέψεις μου, τις λέξεις μου, τις επιθυμίες μου και όλα τα μυστικά της καρδιάς και της ζωής μου από την αρχή του έτους έως το τέλος του έτους (Δευτ.11:12 και Ιώβ 34:21) έχουν ενταθεί! Όλα όσα έχουμε σκεφθεί, επιθυμίσει ή κάνει θα εξετασθούν και ο άνθρωπος πρέπει να δώσει λόγον για όλα. Καμία αμαρτία που έχει αποκρυφτεί ή και μη ομολογηθεί και τακτοποιηθεί σε αυτήν τη ζωή θα αποκαλυφθεί εκεί· καμία αμαρτία που έχει ξεφύγει από όλα τα ανθρώπινα δικαστήρια δεν θα ξεφύγει εκεί. Τα μόνα κίνητρα/αρετές που αναγνωρίζονται από τον Θεόν ως υγιή και καλά είναι πίστη, μετάνοια και αγάπη στον Θεόν. Πολύ σχετικό και σημαντικό είναι το εδάφιο, που λέει, «Ώστε μη κρίνετε μηδέν προ καιρού, έως αν έλθη ο Κύριος, όστις και θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού» (1Κορ.4: 5).
Εκείνη την ημέρα, όλα τα έργα μας θα δοκιμαστούν από τη φωτιά της αγίας παρουσίας του Χριστού που θα φανερώσει την ποιότητα των έργων μας (1Κορ.3:10, 13). Όσον περισσότερο διακρίνουμε τώρα τους εαυτούς μας και τα έργα μας και συμμορφωνόμαστε προς το ορθόν και το δίκαιον τόσον λιγότερον θα κριθούμε και τώρα αλλά και εκείνη την ημέρα του Κυρίου (1Κορ.11:28, 31). Τα μεγάλα και σπουδαία κατορθώματά μας δεν θα μετρήσουν εάν τα κίνητρά μας δεν ήταν παρά μόνον για την αυτοπροβολή μας. Ας μη ξεχνούμε ποτέ εκείνο που μας λέγει ο απόστολος Πέτρος: «και αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός που θέλει φανή;» (1Πέτ.4:18).
Είναι σπουδαίο πράγμα να ζη κανείς όλη την ημέρα με αυτή την αίσθηση. Τότε ο άνθρωπος προσέχει τα βήματά του όλο και περισσότερο, διάγει αγία ζωή και παραχωρείται με πολλή επιμέλεια και αυταπάρνηση στα καθήκοντα της κλήσης του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι οι άνθρωποι του Θεού πρέπει να είναι επιμελείς και εργατικοί πριν εμφανιστούν εμπρός στο βήμα της κρίσεως του Χριστού, ο οποίος είναι ο διορισμένος δικαστής ολόκληρης της γης, ο μεγάλος Θεός μας Ιησούς Χριστός (Τίτ.2:13), ο μόνος παντοδύναμος, πάνσοφος, δίκαιος, άγιος, αμερόληπτος και αληθινός.
Όταν βλέπω τα πρόσωπα των Χριστιανών – είτε νέων είτε ηλικιωμένων είτε νεοαναγεννημένων Χριστιανών – να λάμπουν από την αγάπη τους για τον Λυτρωτή τους και να χαίρονται στον Κύριον και στη σωτηρία του, με άλλα λόγια, να λατρεύουν με αφοσίωση τον Κύριον, ορισμένες συγκρίσεις, σωστές ή λανθασμένες, έρχονται αυθόρμητα στο πνεύμα μου. Παραδείγματος χάριν:
- Ποιός είμαι στα μάτια σου, Κύριε Ιησού;
- Σε αγαπώ πραγματικά ή μόνον… με λόγον ή με γλώσσαν ή με έργον και αλήθειαν; (1Ιωάν.3:18)·
- Εφαρμόζω επιμελώς τον χρυσούν κανόνα, «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς…» ; (Ματ.7:12)·
- Εφαρμόζω πιστά την οδηγία του Αγίου Πνεύματος ότι, «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία»; (Ιάκ.4:17)·
- Έχω επίγνωση ότι οι… διδάσκαλοι… θα λάβουν μεγαλητέραν κατάκρισιν; (Ιάκ.3:1)·
- Συγχωρώ τους άλλους από όλη την καρδιά μου όπως συγχωρήθηκα εγώ από Σένα;
- Μήπως εκπλαγώ και ντροπιαστώ όταν ανοίξουν τα βιβλία και ιδώ το «προϊόν» της ζωής μου; Ώ, Κύριε Ιησού, μη επιτρέψεις ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο!
Αλλά γιατί τέτοιες ερωτήσεις έρχονται στο νου μου; Έρχονται επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω τί η Βίβλος λέει:
- «Και εάν τις νομίζη ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθη» (1Κορ.8:2)
- «Διότι εάν τις νομίζη ότι είναι τι ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά» (Γαλ.6:3)
2. Ευγνωμοσύνη
Όταν θυμάμαι πώς ο Θεός μας έσωσε, εμένα και ολόκληρη την οικογένειά μου από θάνατο όταν με πήρε ο ύπνος ενώ οδηγούσα με 120 χλμ την ώρα, όταν με πρόλαβε ο Θεός την τελευταία στιγμή από ένα άλλο φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχημα (ακριβώς ένα άλλο βήμα και θα είχα σκοτωθεί), πώς ο Θεός παρέβλεψε τον ανόητο και επικίνδυνο τρόπο με τον οποίον μεταχειρίστηκα την υγεία μου, αλλά προ πάντων πώς ο Θεός έσωσε την ψυχή μου από την κόλαση χάρι στη θυσία του Ιησού Χριστού στο σταυρό του Γολγοθά, η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη και δοξολογία! Γιατί εφείσθη τη ζωή μου από το θάνατο και την ψυχή μου από την αιώνια καταδίκη; Όταν αυτά τα γεγονότα της χάριτός Του έλαβαν χώρα δεν ήξερα τον λόγο για τον οποίο δεν συντελέσθην, αλλά τώρα ξέρω: Με αγάπησε με αιώνια και άπειρη αγάπη. Είμαι εδώ στη γη δοκιμαζόμενος, επειδή είμαι υπεύθυνη ηθική προσωπικότης. Με έχει θέσει εδώ για να μορφώσει τον χαρακτήρα μου για την αιωνιότητα ως μέλος της οικογενείας Του. Είναι πρέπον και αναγκαίον πριν λάβω την αιώνια κληρονομιά μου να έχω μετασχηματισθεί στην εικόνα Του. Ναι, προτού να εμφανιστώ εμπρός στο βήμα της κρίσεώς Του!
Τον ευχαριστώ μέρα νύχτα για την παράταση της ζωής μου μέρα με τη μέρα διότι οι οικτιρμοί αυτού ανανεώνονται κάθε πρωί· μεγάλη είναι η πιστότης Του (Θρην.3:22-23). Τον ευχαριστώ γιατί ανανεώνει τις δυνατότητες μεταμορφώσεώς μου σε αυτό που με θέλει να γίνω. Τον ευχαριστώ για όλα, ακόμη και για τις θλίψεις που η αγάπη και η σοφία Του επιτρέπουν στη ζωή μου, διότι γνωρίζω ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού (Ρωμ.8:28). Τον ευχαριστώ, ακόμα κι αν πρέπει να περάσω χρόνια «στην έρημο», επειδή γνωρίζω ότι όλα τα σχέδιά Του για μένα είναι σχέδια ειρήνης και όχι κακού για να μου δώσει το προσδωκόμενο τέλος (Ιερ.29:11).
Η ζωή μου υπήρξε πολύ-πολύ δύσκολη από τα νιάτα μου. Σήμερα, είναι τόσο δύσκολη, ώστε πολύ συχνά χάνω τον προσανατολισμό μου. Έχω περάσει από στιγμές μεγάλης απορίας αλλά χάρι στη χάρη Του, δεν έχει επιτρέψει ποτέ να φθάσω σε απελπισία! Με έχει κάνει δέσμιον της ελπίδος (Ζαχ.9:12). Έτσι, επαναλαμβάνω συχνά στο μυαλό μου ή με τη γλώσσα μου δύο φράσεις από ένα ύμνο του Ira Stamphill: «Έπλυνε τα μάτια μου με δάκρυα για να μπορώ να βλέπω» και «μου δάνεισε χρόνο πριν από την αιωνιότητα για να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω. Δεν ξέρω πότε ο δανικός χρόνος μου τελειώνει».
Έχοντας ειπεί ό,τι είπα σχετικά με τα συναισθήματα μου όταν διάβασα εκείνο το εδάφιο, κρίνω αναγκαίο να προσθέσω μερικές άλλες σκέψεις:
«Διότι πρέπει ΠΑΝΤΕΣ να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού»
Είναι εδάφιο που εξετάζομε μόνο για τους πιστούς; Οπωσδήποτε όχι! Πιστεύοντες και μη πιστεύοντες θα πρέπει να δώσουν λόγο των πράξεων, σκέψεων, επιθυμιών, σκοπών και σχεδίων τους (Εβρ.12:13 και Ρωμ.2:15-16)! Ναι, για όλα! Υπάρχει, εντούτοις, μια μεγάλη διαφορά μεταξύ πιστών και μη πιστών. Οι πιστοί έχουν περάσει από τον θάνατον στη ζωή και έχουν αιώνια ζωή: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.5:24). Επιπλέον, «…Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα» (Ρωμ.8:1). Αν και η σωτηρία είναι καθαρά εκ χάριτος, τί σημαίνουν τα λόγια του Παύλου, «… Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν»; (Φιλιπ.2:12), και ποιά είναι η έννοια της παραίνεσης «… και κάμετε εις τους πόδας σας ευθείας οδούς, διά να μη εκτραπή το χωλόν, αλλά μάλλον να θεραπευθή» (Εβρ.12:13) κ.λπ., κ.λπ.; Αν και η σωτηρία είναι καθαρά εκ χάριτος, εκείνος που σώζεται μπορεί να έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη ανταμοιβή, σύμφωνα με τον τρόπο που διάγει τη ζωή του και εργάζεται για τον Χριστόν, σύμφωνα με την πιστότητα με την οποία εκτελεί τη διακονία του. Οι μη πιστεύοντες δεν θα ιδούν ζωή επειδή η οργή του Θεού μένει επάνω τους: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού» (Ιωάν.3:36). Και η Βίβλος λέγει πάλι «Είθε να ήσαν σοφοί, να ενόουν τούτο, να εσυλλογίζοντο το τέλος αυτών» (Δευτ.32:29). Εντούτοις, εάν ο φόβος του Θεού ήταν στην καρδιά τους, θα ήταν αρκετά σοφοί, ώστε να απομακρυνθούν από το κακό. Εάν απομακρυνθούν από το κακό, θα αποκτήσουν σοφία και θα αντιμετωπίσουν το τέλος τους με ηρεμία! Όσον αφορά τους ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ τα καλά νέα του Χριστού δεν ξέρομε ποιά θα είναι τα κριτήρια του Θεού εμπρός στο βήμα της κρίσεώς Του. Το μόνο φως που έχουμε είναι: «οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων, εν τη ημέρα ότε θέλει κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού κατά το ευαγγέλιόν μου» (Ρωμ.2:15-16). Ο Θεός είναι δίκαιος Κριτής!
Διαφορετικά επίπεδα ανταμοιβών και κατακρίσεως
Υπάρχουν επίσης διαφορετικά επίπεδα ανταμοιβών ή στεφάνων σύμφωνα με τον καρπόν του πιστού: «Και οι εις την γην την καλήν σπαρέντες είναι ούτοι, οίτινες ακούουσι τον λόγον και παραδέχονται και καρποφορούσιν εν τριάκοντα και εν εξήκοντα και εν εκατόν» (Μάρκ.4:20) και διαφορετικά επίπεδα κατακρίσεως (Ιάκ.3:1· Ματ.23:13· Λουκ.20:47). Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνούμε ότι υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα αμαρτίας [παράδειγμα: «Απεκρίθη ο Ιησούς· Δεν είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, εάν δεν σοι ήτο δεδομένον άνωθεν· διά τούτο ο παραδίδων με εις σε έχει μεγαλητέραν αμαρτίαν» (Ιωάν.19:11)] όπως επίσης και συγχωρήσιμες και ασυγχώρητες αμαρτίες (η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος). Αυτές οι διακρίσεις είναι χρήσιμες αλλά δεν είναι αποφασιστικές όσον αφορά την ανθρώπινη κατάληξη εκτός από τη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Ένα πράγμα είναι, εντούτοις, σίγουρο και βέβαιο: Αυτό είναι ότι ακόμη και εκείνοι που διαπράττουν «μικρές αμαρτίες» (εάν μας επιτρέπεται να το ειπούμε) ή ζουν στην αδιαφορία θα καταδικαστούν τελικά, εάν πεθάνουν χωρίς να μετανοήσουν και να πιστέψουν στον Χριστόν. «Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλ.6:7). Εάν η αμαρτία τους δεν συγχωρηθεί με το αίμα Χριστού, «η ευγένειά τους» ή οι αποκαλούμενες «καλές πράξεις τους» δεν θα τους σώσουν! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος μας Ιησούς είπε: «και ελθών εκείνος (ο Παράκλητος – το Άγιον Πνεύμα) θέλει ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως· περί αμαρτίας μεν, διότι δεν πιστεύουσιν εις εμέ» (Ιωάν.16:8-9).
«Κατά τα πεπραγμένα … είτε ΚΑΛΟ είτε ΚΑΚΟ»
Αυτή η φράση σημαίνει: «καθώς αξίζει» ή «όποιας μεταχειρήσεως άρμοζε». Η λέξη «έργα» (Ρωμ.2:6) αναφέρεται, στην πραγματικότητα, όχι μόνο στην εξωτερική συμπεριφορά μας αλλά σε όλες τις πράξεις του νου και των κινήτρων μας. Με άλλα λόγια, στο χαρακτήρα ή στη συμπεριφορά μας (Παρ.24:12· Ματ.16:27· Αποκ.20:12· Ιερ.32:19). Μπορούμε να σωθούμε μόνο χάριν των αξιών του Κύριου Ιησού Χριστού (Τίτ.3:5) αλλά θα ανταμείφθούμε από τον Θεόν σύμφωνα με τα έργα μας (Ματ.16:27 και 1Κορ.3:8), ή καλύτερα ακόμα, σύμφωνα με το προϊόν της πίστεώς μας! Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε την απάντηση του Ιησού, όταν τον ρώτησαν οι άνθρωποι για τα έργα του Θεού: «Είπον λοιπόν προς αυτόν· Τι να κάμωμεν, διά να εργαζώμεθα τα έργα (πληθυντικός αριθμός) του Θεού; Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς· Τούτο είναι το έργον (ενικός αριθμός) του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον, τον οποίον εκείνος απέστειλε» (Ιωάν.6:28-29). Η πίστη, η αληθινή πίστη, είναι έργον του Θεού! Η αληθινή πίστη περιλαμβάνει τη μετάνοια! Η αληθινή πίστη περιλαμβάνει καθαρά κίνητρα, καλές εκούσιες επιλογές (Παρ.4:23) και την πιστή υπακοή! Η αληθινή πίστη παράγει καλά έργα! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος μας διέταξε: «…και λέγων ότι επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον» (Μάρκ.1:15). Η μετάνοια και η πίστη είναι οι καλύτερες «πράξεις μας», ή το Άλφα και το Ωμέγα της πνευματικής ζωής μας!
Ένα πρόσθετο συμπέρασμα: Μη κρίνετε!
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι θα κληθούμε να απολογηθούμε στον Θεόν, πρέπει να απέχουμε από του να κρίνουμε και να καταδικάζουμε τους αδελφούς μας. Αυτό το εδάφιο μας καλεί σε ταπεινοφροσύνη. Δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τον άλλον, σφετεριζόμενοι το λειτούργημα της κρίσεως, δηλαδή να καταδικάζουμε ή να προσβάλουμε. Έτσι ο Θεός αποκλείει τους κακοήθεις λογοκριτές που προσπαθούν να ανακαλύψουν κάτι ελαττωματικό στις ζωή των συνανθρώπων τους. Γι’αυτό το Άγιον Πνεύμα μας προστάζει: «Ώστε μη κρίνετε μηδέν προ καιρού, έως αν έλθη ο Κύριος, όστις και θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού» (1Κορ.4:5)
Θα ήθελα, εντούτοις, σε αυτό το σημείο, να κλείσω αναφέροντας κάτι που κάποιος έγραψε: «Η μεγάλη προτεραιότητα του Σατανά είναι σήμερα να κατασιγάσει κάθε έλεγχο, να κλείσει τα στόματα όλων των προφητών και των ‘φυλάκων’ και να δυσφημήσει όλα τα κηρύγματα εναντίον της αμαρτίας, λέγοντας ότι αυτό είναι πνεύμα πάρα πολύ κριτικό ……… Το να κρίνει κανείς κατά σάρκα είναι να κρίνει με διάθεση εκδικήσεως. Αυτό είναι, συχνά, κακοήθες, αλαζονικό και φαρισαϊκό. Αυτό είναι είδος κρίσεως που ο λόγος του Θεού απαγορεύει. Αλλά το να κρίνεις δίκαια σημαίνει ότι κρίνεις λυτρωτικά. Αυτό γεννιέται από αγάπη: κατ’ αρχάς, από αγάπη για τον πολύτιμον λόγον Του – έπειτα, από αγάπη για εκείνους για τους οποίους κλαις επειδή τους βλέπεις σε κίνδυνο. Η αγία κρίση προέρχεται από συντετριμμένη καρδιά».
Ο Θεός να μας ευλογεί αφθόνως!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
http://wordstaughtbythespirit.com
