“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
«Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού…»
«Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν » (2Πέτ.3:9)
Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού…
Το Άγιον Πνεύμα μας λέγει με τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, ότι ο Κύριος έρχεται ακριβώς στην ώρα Του! Ποτέ δεν έρχεται πάρα πολύ νωρίς! Ποτέ δεν έρχεται πάρα πολύ αργά! Ποτέ δεν κάνει λάθη! Αν και στα μάτια των ανθρώπων, υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ μιάς ημέρας και χιλίων ετών, όμως, στα μάτια του Θεού, δεν υπάρχει διαφορά. Όλα τα παρελθόντα, τα παρόντα και τα μέλλοντα είναι πάντοτε ενώπιόν Του: Η καθυστέρηση χιλίων ετών δεν είναι τίποτε μπροστά Του όπως η αναβολή ενός πράγματος για μιά ημέρα ή ακόμη και για μιά ώρα.
Ένα παράδειγμα: Στα μάτια της Μάρθας, το γεγονός ότι ο Ιησούς δεν ήλθε αμέσως όταν προειδοποιήθηκε από τις δύο αδελφές του Λαζάρου ότι ο αδελφός τους ήταν άρρωστος, ήταν ένα λάθος: Έφθασε πάρα πολύ αργά! Του είπαν: «… εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει » (Ιωάν.11:21). Ο Ιησούς, όμως ήξευρε καλά τί είχε κάνει: Καθυστέρησε την αναχώρησή Του επί δύο ημέρες και έφθασε τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατον του Λαζάρου! Γιατί; Όχι μόνον για να στερεωθεί η πίστη των μαθητών Του σ’Αυτόν αλλ’επίσης για να πιστεύσουν και σωθούν και πολλοί άλλοι. Δεν έκανε λάθος. Έφθασε στην ώρα Του σύμφωνα με το «ρολόγι» Του και τα σχέδιά Του! Τί πολύτιμο μάθημα για την ανάπτυξη της πίστεώς μας στα λόγια Του και της εμπιστοσύνης μας στον χαρακτήρα Του! Όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι εν Αυτώ, το ναι και εν Αυτώ το αμήν (2Κορ.1:20)! Όλες οι κρίσεις Του εκπληρούνται ακριβώς στο δευτερόλεπτο, σύμφωνα με το «ρολόγι» Του, στον καιρόν Του! Η ανυπομονησία μας και η έλλειψη διακρίσεώς μας ώθεί να πιστεύουμε το αντίθετο.
Πόσες φορές δεν μιλήσαμε ακριβώς όπως ο προφήτης Ιερεμίας: «… Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου » (Θρήν.3:18). Ο Ψαλμωδός ομολόγησε λέγων: «Εγώ δε είπα εν τη εκπλήξει μου, Απερρίφθην απ’ έμπροσθεν των οφθαλμών σου· πλην συ ήκουσας της φωνής των δεήσεών μου, ότε εβόησα προς σε» (Ψαλ.31:22). Κάποιος άλλος διερωτήθηκε εάν ο Ύψιστος δεν είναι πλέον ο Ίδιος· εάν άλλαξε· εάν δεν είναι πλέον ευμενής· εάν εξέλειπε το έλεός Του· εάν οι υποσχέσεις Του δεν ισχύουν πλέον και μες την οργήν Του δεν έκλεισε τους οικτιρμούς Του; (Ψαλ.77:7-10). Ομολόγησε, όμως, στο τέλος, ότι όλοι του οι φόβοι δεν ήταν παρά αποτέλεσμα της αδυναμίας του και της ελλείψεως εμπιστοσύνης στον Θεόν! Ο Κύριος διαβεβαιώνει εμάς που πιστεύομε σ’Αυτόν ότι και παρ’ελπίδα μπορούμε να ελπίζουμε (Ρωμ.4:18), ότι μας έχει κάνει «δεσμίους της ελπίδος» (Ζαχ.9:12) και ότι η αγάπη «πάντα ελπίζει» (1Κορ.13:7).
Δεν είναι μόνον η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεόν, που είναι η πηγή της ανυπομονησίας μας και της έλλείψεως εμπιστοσύνης. Όχι, τούτο οφείλεται, επίσης, στο ό,τι ο άνθρωπος περιπατεί εν φαντασία και εις μάτην ταράττεται … (Ψαλ.39:6-7). Πόσες φορές δεν έχομε ειπεί εσύ και εγώ ακριβώς το ίδιο ή κάτι παραπλήσιο; Η πιστότης του Θεού, όμως, μας έχει διαψεύσει και μας έχει αποδείξει ότι όλοι οι φόβοι μας ήταν αδικαιόλητοι. Θυμάμαι συχνά την περίπτωση των γυναικών εκείνων που «…έλεγον προς εαυτάς· Τις θέλει αποκυλίσει εις ημάς τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι ο λίθος ήτο αποκεκυλισμένος· διότι ήτο μέγας σφόδρα» (Μάρκ.16:3-4). Εμείς πάμε ακόμη παρακάτω: Τον ατιμάζομε σαν να μη ήταν ικανός να επέμβει εγκαίρως … Ο Κύριος, όμως, δεν είναι ανυπόμονος. Ξεύρει τί κάνει! Θέλει να μη γείνωμε νωθροί, αλλά μιμηταί των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας (Εβρ.6:12). Η παντογνωσία Του και η θεία σοφία Του μας οδηγούν καλώς και για το καλό μας.
Όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες στιγμές, πιστεύομε ότι δεν θα καταφέρουμε να αντέξουμε ή να ανατισταθούμε μέχρι τέλους, αλλά Εκείνος, γνωρίζοντας τις δυνάμεις μας, δεν θα επιτρέψει ποτέ να πειρασθούμε πέραν των δυνάμεών μας: Ω, ναί, «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (1Κορ.10:13), λέγει ο απόστολος Παύλος. Ω, ναί, «Διότι ο Κύριος θέλει κρίνει τον λαόν αυτού, και θέλει μεταμεληθή διά τους δούλους αυτού, όταν ίδη ότι απωλέσθη η δύναμις αυτών…» (Δευτ.32:36). Τελικά, όταν η ‘θύελλα’ κοπάσει, διαπιστώνομε ότι αι βουλαί του Θεού δεν είναι βουλαί ημών ουδέ οδοί ημών αι οδοί Του… Αλλ’ όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί Του είναι υψηλότεραι των οδών ημών και αι βουλαί Του των βουλών ημών (Ησα.55:8-9). Ο Θεός, ο οποίος είναι πιστός, δεν θα επιτρέψει να πειρασθούμε παραπάνω από τη δύναμή μας. Αυτό σημαίνει ότι όταν πέφτουμε στην αμαρτία είναι δική μας η ευθύνη! Ας ταπεινωθούμε, λοιπόν, ενώπιον Αυτού παραδεχόμενοι ό,τι έχομε κάνει …
Ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος ώστε να υποθέσει κανείς ότι σαν άνθρωπος δεν θα εκπληρώσει την υπόχεσή του είτε λόγω υπερβολικής καθυστερήσεως είτε διότι άλλαξε τα σχέδιά Του είτε διότι ξέχασε την υπόσχεσή Του είτε διότι δεν είναι πλέον σε θέση να την τηρήσει (1Σαμ.15:29· Αριθ.23:19). Ας ομολογήσουμε ταπεινά ότι εμείς είμαστε εκείνοι που δεν τηρούμε συχνά τις υποσχέσεις μας, αλλά όχι ο Κύριος! Ένας εκ των προϊσταμένων μου, ένας σοβαρός άνθρωπος και καλού χαρακτήρος, ένας χριστιανός Καθολικός αλλά μη τηρών την πίστη του, μου είπε κάποτε: “Αλλά δεν βλέπεις πόσοι αιώνες έχουν περάσει και τίποτε δεν έχει συμβεί και ιδιαιτέρως όσον αφορά την Δευτέρα Έλευσή Του;” Ο καημένος! Αγνοούσε τους λόγους του Αγίου Πνεύματος που λέγει: «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα…» (2Πέτ.3:9). Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί κατ’όνομα χριστιανοί που έτσι νομίζουν, που αποθαρρύνονται και που αποκαρδιώνουν τους άλλους και δίνουν αφορμή στους χλευαστές να ισχυρίζονται ότι οι υποσχέσεις του Θεού ποτέ δεν θα εκπληρωθούν.
Μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές …
Η επιθυμία του Θεού είναι όπως οι άνθρωποι έχουν τον χρόνον να μετανοήσουν και ευκαιρία να σωθούν: «…όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (1Τιμ.2:4). Αγνοούν ότι ο Θεός είναι Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός (Ψαλ.86:15). Είναι, λοιπόν, αναγκαίον να πιστεύσουμε ότι η μακροθυμία του Κυρίου αποβλέπει στη σωτηρία μας (2Πέτ.3:15). Οποία αγάπη, οποία υπομονή, οποία καλοσύνη! Ο Θεός δεν θέλει κανείς να απολεσθεί· όμως πολλοί θα απολεσθούν διότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών (Ιωάν.3:19). Εάν, τουναντίον, είχαν κάνει τη σωστή πράξη δικαιοσύνης μέσα στην καρδιά τους, με κατά Θεόν λύπην, παραδεχόμενοι αυτό που είναι και αυτό που κάνουν, η χάρη του Θεού θα μπορούσε τότε να βασιλεύσει επάνω τους και να πλουτίσει έτσι τη ζωή τους. Τότε όλες οι υποσχέσεις προστασίας και ευλογίας θα μπορούσανε να είναι στην «ημερησία διάταξη» … Αλλά πως είναι ποτέ δυνατόν οι άνθρωποι να ιδούν τη χάρη του Θεού να «πλημμυρίζει» τη ζωή τους όταν ζουν είτε μέσα στις επιθυμίες της σαρκός, στην επιθυμία των οφθαλμών και στην αλαζονεία του βίου είτε στην υποκρισία και σε αμαρτωλούς συμβιβασμούς; Η χάρις του Θεού δεν είναι για τους τέλειους άνδρες ή τις τέλειες γυναίκες αλλά για εκείνους που παραδέχονται ταπεινά και με φόβο Θεού ποίοι είναι, τί έχουν κάνει ή τί κάνουν και που θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον Χριστόν… Η μετάνοια και η πίστη είναι τα μέσα με τα οποία αποφύγει κανείς την απώλεια. Κάνουν λάθος όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η χάρη του Θεού περνάει παντού. Όχι! Η χάρις του Θεού μπορεί να βασιλεύσει μόνον υπό έναν όρον και αυτός ο όρος είναι η δικαιοσύνη… (Ρωμ.5:21). Η μετάνοια αποτελεί τη βασική πράξη δικαιοσύνης μεταξύ ανθρώπου και Θεού! Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς μετάνοια και χωρίς πίστη δι’αγάπης ενεργουμένη.
Ο σκοπός των «καθυστερήσεων» του Θεού
Ο Θεός, προκειμένου να μας φέρει σε μετάνοια, χρησιμοποιεί χρηστότητα, υπομονή και μακροθυμία· η αγαθότης του Θεού μας φέρνει σε μετάνοια (Ρωμ.2:4). Μας περιμένει! Βεβαίως, χρησιμοποιεί παιδεία, προτροπές, προειδοποιήσεις κ.λπ., για να μας ξυπνήσει από τον πνευματικό μας ύπνο. Εάν ο γιός σου ή η κόρη σου κάνει κάτι κακό και μένει σ’αυτό, είσαι έτοιμος να «μακρο-θυμίσεις» ελπίζοντας, περιμένοντας, κ.λπ., για την επιστροφή και σωτηρία του (της). Γιατί; Διότι αγαπάς το παιδί σου και αισθάνεσαι υπεύθυνος γι’αυτό. Εάν κάποιος που δεν ανήκει στην οικογένειά σου συμπεριφέρεται κακώς, τότε η “μακρο” θυμία σου δεν είναι τόσον μακρά· είναι βραχείας διαρκείας, εάν όχι μηδενική. Είναι, λοιπόν, η υπομονή και η αγαθότης του Θεού που οδηγούν τον άνθρωπον σε αληθή μετάνοια! Ας γίνουμε, λοιπόν, μιμηταί Του! Δεν είναι η βία ή ο φόβος ή ο τρόμος … Είναι, όμως, αληθές ότι ο φόβος των συνεπειών της αμαρτίας δεν μένει χωρίς αποτέλεσμα, διότι είναι επίσης γραμμένο ότι «Διά χάριτος και αληθείας καθαρίζεται η ανομία· και διά του φόβου του Κυρίου εκκλίνουσιν οι άνθρωποι από του κακού» (Παρ.16:6). Ο κάθε άνθρωπος δεν θα πρέπει να θεωρεί ως απόδειξη το γεγονός ότι επειδή δεν αποκόπτεται αμέσως εξ αιτίας των αμαρτιών του ό,τι ο Θεός, τελικά, δεν θα τον τιμωρήσει, αλλά ως απόδειξη ότι τώρα τον υπομένει και του δίνει μεγάλη ευκαιρία ν’αποκτήσει αιώνιον ζωήν. Κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να συμπεράνει ότι ο Θεός δεν θα εκτελέσει τις απειλές Του προς πάντα αμαρτάνοντα.
Το τέλος της “μακροθυμίας”
Μήπως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η μακροθυμία Του είναι χωρίς τέλος και ότι οι αμαρτωλοί δεν πρόκειται ποτέ να κριθούν; Όχι, όχι, όχι! Η μακροθυμία Του θα σταματήσει κάποια μέρα και τότε όλοι μας θα θερίσουμε ό,τι σπείραμε! Όλοι μας θα σταθούμε ενώπιον του θρόνου του Θεού να δώσουμε λόγο για ό,τι κάναμε στη ζωή μας. Το γεγονός ότι δεν θέλω ή δεν επιθυμώ ο πλησίον μου να απολεσθεί δεν σημαίνει ότι δεν θα απολεσθεί εάν δεν μετανοήσει και πιστεύσει στη σώζουσα θυσία του Χριστού. Εμείς, ως γονείς, ποτέ δεν επιθυμήσαμε να τιμωρήσουμε τα παιδιά μας αλλά βρεθήκαμε συχνά κάτω από την ηθική ανάγκη να τα τιμωρήσουμε.
Συμπέρασμα
Ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού· Δεν θέλει κανείς να απολεσθεί. Όμως, δεν θέλει να επιβάλει τη σωτηρία Του. Εάν ο άνθρωπος δεν μετανοεί, θα του αξίζει απλώς η αιώνια καταδίκη. Είναι γραμμένο «Ειπέ προς αυτούς· Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· διά τι να αποθάνητε…;» (Εζεκ.33:11). Ο Θεός ερρύθμισε κάθε τι που ήταν αναγκαίο, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μετανοήσουν και να δεχθούν το έλεος του Θεού διά της θυσίας του Ιησού επί του σταυρού. Είναι γραμμένο ότι, εάν κάποιος έλθει σ’Αυτόν με ειλικρινή μετάνοια και επιθυμεί να σωθεί, δεν θα εκβληθεί έξω. «Παν ό,τι μοι δίδει ο Πατήρ, προς εμέ θέλει ελθεί, και τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω» (Ιωάν.6:37). Συνεπώς, «πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων;» (Εβρ.2:3)
Είθε όλοι οι άνθρωποι, πιστοί και μη πιστοί να εννοήσουν, εκτιμήσουν και αξιοποιήσουν πλήρως τη μακροθυμία του Θεού πριν είναι πολύ αργά! Αμήν!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
http://wordstaughtbythespirit.com
“Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.” (2Πέτ.3:9)
Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού …
Το Άγιον Πνεύμα μας λέγει με τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, ότι ο Κύριος έρχεται ακριβώς στην ώρα Του! Ποτέ δεν έρχεται πάρα πολύ νωρίς! Ποτέ δεν έρχεται πάρα πολύ αργά! Ποτέ δεν κάνει λάθη! Αν και στα μάτια των ανθρώπων, υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ μιάς ημέρας και χιλίων ετών, όμως, στα μάτια του Θεού, δεν υπάρχει διαφορά. Όλα τα παρελθόντα, τα παρόντα και τα μέλλοντα είναι πάντοτε ενώπιόν Του: Η καθυστέρηση χιλίων ετών δεν είναι τίποτε μπροστά Του όπως η αναβολή ενός πράγματος γιά μιά ημέρα ή ακόμη και γιά μιά ώρα.
Ένα παράδειγμα: Στα μάτια της Μάρθας, το γεγονός ότι ο Ιησούς δεν ήλθε αμέσως όταν προειδοποιήθηκε από τις δύο αδελφές του Λαζάρου ότι ο αδελφός τους ήταν άρρωστος, ήταν ένα λάθος: Έφθασε πάρα πολύ αργά! Του είπαν: “… εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει” (Ιωάν.11:21). Ο Ιησούς, όμως ήξευρε καλά τί είχε κάνει: Καθυστέρησε την αναχώρησή Του επί δύο ημέρες και έφθασε τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατον του Λαζάρου! Γιατί; Όχι μόνον γιά να στερεωθεί η πίστη των μαθητών Του σ’Αυτόν αλλ’επίσης γιά να πιστεύσουν και σωθούν και πολλοί άλλοι. Δεν έκανε λάθος. Έφθασε στην ώρα Του σύμφωνα με το «ρολόγι» Του και τα σχέδιά Του! Τί πολύτιμο μάθημα γιά την ανάπτυξη της πίστης μας στα λόγια Του και της εμπιστοσύνης μας στον χαρακτήρα Του! Όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι εν Αυτώ, το ναι και εν Αυτώ το αμήν (2Κορ.1:20)! Όλες οι κρίσεις Του εκπληρούνται ακριβώς στο δευτερόλεπτο, σύμφωνα με το «ρολόγι» Του, στον καιρόν Του! Η ανυπομονησία μας και η έλλειψη διακρίσεώς μας ώθεί να πιστεύομε το αντίθετο.
Πόσες φορές δεν μιλήσαμε ακριβώς όπως ο προφήτης Ιερεμίας: “… Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου” (Θρήν.3:18). Ο Ψαλμωδός ομολόγησε λέγων: “Εγώ δε είπα εν τη εκπλήξει μου, Απερρίφθην απ’ έμπροσθεν των οφθαλμών σου· πλην συ ήκουσας της φωνής των δεήσεών μου, ότε εβόησα προς σε” (Ψαλ.31:22). Κάποιος άλλος διερωτήθηκε εάν ο Ύψιστος δεν είναι πλέον ο Ίδιος· εάν άλλαξε· εάν δεν είναι πλέον ευμενής· εάν εξέλειπε το έλεός Του· εάν οι υποσχέσεις Του δεν ισχύουν πλέον και μες την οργήν Του δεν έκλεισε τους οικτιρμούς Του; (Ψαλ.77:7-10). Ομολόγησε, όμως, στο τέλος, ότι όλοι του οι φόβοι δεν ήταν παρά αποτέλεσμα της αδυναμίας του και της ελλείψεως εμπιστοσύνης στον Θεόν! Ο Κύριος διαβεβαιώνει εμάς που πιστεύομε σ’Αυτόν ότι και παρ’ελπίδα μπορούμε να ελπίζομε (Ρωμ.4:18), ότι μας έχει κάνει “δεσμίους της ελπίδος” (Ζαχ.9:12) και ότι η αγάπη “πάντα ελπίζει” (1Κορ.13:7).
Δεν είναι μόνον η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεόν, που είναι η πηγή της ανυπομονησίας μας και της έλλείψης εμπιστοσύνης. Όχι, τούτο οφείλεται, επίσης, στο ό,τι ο άνθρωπος περιπατεί εν φαντασία και εις μάτην ταράττεται … (Ψαλ.39:6-7). Πόσες φορές δεν έχομε ειπεί εσύ και εγώ ακριβώς το ίδιο ή κάτι παραπλήσιο; Η πιστότης του Θεού, όμως, μας έχει διαψεύσει και μας έχει αποδείξει ότι όλοι οι φόβοι μας ήταν αδικαιόλητοι. Θυμάμαι συχνά την περίπτωση των γυναικών εκείνων που “… έλεγον προς εαυτάς· Τις θέλει αποκυλίσει εις ημάς τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι ο λίθος ήτο αποκεκυλισμένος· διότι ήτο μέγας σφόδρα” (Μάρκ.16:3-4). Εμείς πάμε ακόμη παρακάτω: Τον ατιμάζομε σαν να μη ήταν ικανός να επέμβει εγκαίρως … Ο Κύριος, όμως, δεν είναι ανυπόμονος. Ξεύρει τί κάνει! Θέλει να μη γείνωμε νωθροί, αλλά μιμηταί των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας (Εβρ.6:12). Η παντογνωσία Του και η θεία σοφία Του μας οδηγούν καλώς και γιά το καλό μας.
Όταν αντιμετωπίζομε δύσκολες στιγμές, πιστεύομε ότι δεν θα καταφέρομε να αντέξομε ή να ανατισταθούμε μέχρι τέλους, αλλά Εκείνος, γνωρίζοντας τις δυνάμεις μας, δεν θα επιτρέψει ποτέ να πειρασθούμε πέραν των δυνάμεών μας: Ω, ναί, “Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε” (1Κορ.10:13), λέγει ο απόστολος Παύλος. Ω, ναί, “Διότι ο Κύριος θέλει κρίνει τον λαόν αυτού, και θέλει μεταμεληθή διά τους δούλους αυτού, όταν ίδη ότι απωλέσθη η δύναμις αυτών …” (Δευτ.32:36). Τελικά, όταν η ‘θύελλα’ κοπάσει, διαπιστώνομε ότι αι βουλαί του Θεού δεν είναι βουλαί ημών ουδέ οδοί ημών αι οδοί Του… Αλλ’ όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί Του είναι υψηλότεραι των οδών ημών και αι βουλαί Του των βουλών ημών (Ησα.55:8-9). Ο Θεός, ο οποίος είναι πιστός, δεν θα επιτρέψει να πειρασθούμε παραπάνω από τη δύναμή μας. Αυτό σημαίνει ότι όταν πέφτομε στην αμαρτία είναι δική μας η ευθύνη! Ας ταπεινωθούμε, λοιπόν, ενώπιον Αυτού παραδεχόμενοι ό,τι έχομε κάνει …
Ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος ώστε να υποθέσει κανείς ότι σαν άνθρωπος δεν θα εκπληρώσει την υπόχεσή του είτε λόγω υπερβολικής καθυστερήσεως είτε διότι άλλαξε τα σχέδιά Του είτε διότι ξέχασε την υπόσχεσή Του είτε διότι δεν είναι πλέον σε θέση να την τηρήσει (1Σαμ.15:29· Αριθ.23:19). Ας ομολογήσομε ταπεινά ότι εμείς είμαστε εκείνοι που δεν τηρούμε συχνά τις υποσχέσεις μας, αλλά όχι ο Κύριος! Ένας εκ των προϊσταμένων μου, ένας σοβαρός άνθρωπος και καλού χαρακτήρος, ένας χριστιανός Καθολικός αλλά μη τηρών την πίστη του, μου είπε κάποτε: “Αλλά δεν βλέπεις πόσοι αιώνες έχουν περάσει και τίποτε δεν έχει συμβεί και ιδιαιτέρως όσον αφορά την Δευτέρα Έλευσή Του;” Ο καημένος! Αγνοούσε τους λόγους του Αγίου Πνεύματος που λέγει: “Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα …” (2Πέτ.3:9). Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί κατ’όνομα χριστιανοί που έτσι νομίζουν, που αποθαρρύνονται και που αποκαρδιώνουν τους άλλους και δίνουν αφορμή στους χλευαστές να ισχυρίζονται ότι οι υποσχέσεις του Θεού ποτέ δεν θα εκπληρωθούν.
Μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές …
Η επιθυμία του Θεού είναι όπως οι άνθρωποι έχουν τον χρόνον να μετανοήσουν και ευκαιρία να σωθούν: “…όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας” (1Τιμ.2:4). Αγνοούν ότι ο Θεός είναι Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός” (Ψαλ.86:15). Είναι, λοιπόν, αναγκαίον να πιστεύσομε ότι η μακροθυμία του Κυρίου αποβλέπει στη σωτηρία μας (2Πέτ.3:15). Οποία αγάπη, οποία υπομονή, οποία καλοσύνη! Ο Θεός δεν θέλει κανείς να απολεσθεί· όμως πολλοί θα απολεσθούν διότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών (Ιωάν.3:19). Εάν, τουναντίον, είχαν κάνει τη σωστή πράξη δικαιοσύνης μέσα στην καρδιά τους, με κατά Θεόν λύπην, παραδεχόμενοι αυτό που είναι και αυτό που κάνουν, η χάρη του Θεού θα μπορούσε τότε να βασιλεύσει επάνω τους και να πλουτίσει έτσι τη ζωή τους. Τότε όλες οι υποσχέσεις προστασίας και ευλογίας θα μπορούσανε να είναι στην «ημερησία διάταξη» … Αλλά πως είναι ποτέ δυνατόν οι άνθρωποι να ιδούν τη χάρη του Θεού να «πλημμυρίζει» τη ζωή τους όταν ζουν είτε μέσα στις επιθυμίες της σαρκός, στην επιθυμία των οφθαλμών και στην αλαζονεία του βίου είτε στην υποκρισία και σε αμαρτωλούς συμβιβασμούς; Η χάρη του Θεού δεν είναι γιά τους τέλειους άνδρες ή τίς τέλειες γυναίκες αλλά γιά εκείνους που παραδέχονται ταπεινά και με φόβο Θεού ποίοι είναι, τί έχουν κάνει ή τί κάνουν και που θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον Χριστόν… Η μετάνοια και η πίστη είναι τα μέσα με τα οποία αποφύγει κανείς την απώλεια. Κάνουν λάθος όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η χάρη του Θεού περνάει παντού. Όχι! Η χάρη του Θεού μπορεί να βασιλεύσει μόνον υπό έναν όρον και αυτός ο όρος είναι η δικαιοσύνη … Η μετάνοια αποτελεί τη βασική πράξη δικαιοσύνης μεταξύ ανθρώπου και Θεού! Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς μετάνοια και χωρίς πίστη δι’αγάπης ενεργουμένη.
Ο σκοπός των “καθυστερήσεων” του Θεού
Ο Θεός, προκειμένου να μας φέρει σε μετάνοια, χρησιμοποιεί χρηστότητα, υπομονή και μακροθυμία· η αγαθότης του Θεού μας φέρνει σε μετάνοια (Ρωμ.2:4). Μας περιμένει! Βεβαίως, χρησιμοποιεί παιδεία, προτροπές, προειδοποιήσεις κλπ., γιά να μας ξυπνήσει από τον πνευματικό μας ύπνο. Εάν ο γιός σου ή η κόρη σου κάνει κάτι κακό και μένει σ’αυτό, είσαι έτοιμος να “μακρο-θυμίσεις” ελπίζοντας, περιμένοντας, κλπ., για την επιστροφή και σωτηρία του (της). Γιατί; Διότι αγαπάς το παιδί σου και αισθάνεσαι υπεύθυνος γι’αυτό. Εάν κάποιος που δεν ανήκει στην οικογένειά σου συμπεριφέρεται κακώς, τότε η “μακρο” θυμία σου δεν είναι τόσον μακρά· είναι βραχείας διαρκείας, εάν όχι μηδενική. Είναι, λοιπόν, η υπομονή και η αγαθότης του Θεού που οδηγούν τον άνθρωπον σε αληθή μετάνοια! Ας γίνομε, λοιπόν, μιμηταί Του! Δεν είναι η βία ή ο φόβος ή ο τρόμος … Είναι, όμως, αληθές ότι ο φόβος των συνεπειών της αμαρτίας δεν μένει χωρίς αποτέλεσμα, διότι είναι επίσης γραμμένο ότι “Διά χάριτος και αληθείας καθαρίζεται η ανομία· και διά του φόβου του Κυρίου εκκλίνουσιν οι άνθρωποι από του κακού” (Παρ.16:6). Ο κάθε άνθρωπος δεν θα πρέπει να θεωρεί το γεγονός ότι επειδή δεν αποκόπτεται αμέσως εξ αιτίας των αμαρτιών του ως απόδειξη ό,τι ο Θεός, τελικά, δεν θα τον τιμωρήσει, αλλά ως απόδειξη ότι τώρα τον υπομένει και του δίνει μεγάλη ευκαιρία ν’αποκτήσει αιώνιον ζωήν. Κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να συμπεράνει ότι ο Θεός δεν θα εκτελέσει τις απειλές Του προς πάντα αμαρτάνοντα.
Το τέλος της “μακροθυμίας”
Μήπως μπορούμε να συμπεράνομε ότι η μακροθυμία Του είναι χωρίς τέλος και ότι οι αμαρτωλοί δεν πρόκειται ποτέ να κριθούν; Όχι, όχι, όχι! Η μακροθυμία Του θα σταματήσει κάποια μέρα και τότε όλοι μας θα θερίσομε ό,τι σπείραμε! Όλοι μας θα σταθούμε ενώπιον του θρόνου του Θεού να δώσωμε λόγο γιά ό,τι κάναμε στη ζωή μας. Το γεγονός ότι δεν θέλω ή δεν επιθυμώ ο πλησίον μου να απολεσθεί δεν σημαίνει ότι δεν θα απολεσθεί εάν δεν μετανοήσει και πιστεύσει στη σώζουσα θυσία του Χριστού. Εμείς, ως γονείς, ποτέ δεν επιθυμήσαμε να τιμωρήσομε τα παιδιά μας αλλά βρεθήκαμε συχνά κάτω από την ηθική ανάγκη να τα τιμωρήσομε.
Συμπέρασμα
Ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού· Δεν θέλει κανείς να απολεσθεί. Όμως, δεν θέλει να επιβάλει τη σωτηρία Του. Εάν ο άνθρωπος δεν μετανοεί, θα του αξίζει απλώς η αιώνια καταδίκη. Είναι γραμμένο “Ειπέ προς αυτούς· Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· διά τι να αποθάνητε …;” (Εζεκ.33:11). Ο Θεός ερρύθμισε κάθε τι που ήταν αναγκαίο, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μετανοήσουν και να δεχθούν το έλεος του Θεού διά της θυσίας του Ιησού επί του σταυρού. Είναι γραμμένο ότι, εάν κάποιος έλθει σ’Αυτόν με ειλικρινή μετάνοια και επιθυμεί να σωθεί, δεν θα εκβληθεί έξω. “Παν ό,τι μοι δίδει ο Πατήρ, προς εμέ θέλει ελθεί, και τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω” (Ιωάν.6:37). Συνεπώς, “πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων;” (Εβρ.2:3)
Είθε όλοι οι άνθρωποι, πιστοί και μη πιστοί να εννοήσουν, εκτιμήσουν και αξιοποιήσουν πλήρως τη μακροθυμία του Θεού πριν είναι πολύ αργά! Αμήν!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
