“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
ΑΝΑΘΕΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΣΟΥ…
«Έλπιζε επί Κύριον και πράττε το αγαθόν· κατοίκει την γην και νέμου την αλήθειαν· και ευφραίνου εν Κυρίω, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου. Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει· και θέλει εξάξει ως φως την δικαιοσύνην σου και την κρίσιν σου ως μεσημβρίαν. Αναπαύου επί τον Κύριον και πρόσμενε αυτόν· μη αγανάκτει διά τον κατευοδούμενον εν τη οδώ αυτού, διά άνθρωπον πράττοντα παρανομίας. Παύσον από θυμού και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει ώστε να πράττης πονηρά» (Ψαλ.37:3-8)
Θέλω να σας μιλήσω επί ενός εδαφίου, το οποίον αποτελεί, όπως συχνά το αποκαλώ, «Το εδάφιο της ζωής μου»! Το εδάφιο αυτό είναι: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλ.37:5). Το εδάφιο αυτό, γραμμένο με μεγάλα γράμματα σ’ένα φύλλο χαρτιού, είναι κρεμασμένο στον τοίχο μπροστά μου μέσα στο γραφείο μου. Αυτός ο λόγος του Θεού είναι η πνευματική μου πυξίδα… Μιά πνευματική επωδός!
Πριν σας μιλήσω επί του θέματος αυτού, θα ήθελα να σας ειπώ δυό λόγια σχετικά με την επιστροφή μου στον Χριστόν: Όταν ήμουν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, μιά ερώτηση στο μυαλό μου με απασχολούσε και εμπόδιζε την ψυχή μου να βρει την ειρήνη της. Η ερώτηση ήταν: «Εάν, ό,τι η Βίβλος λέγει σχετικά με τη σωτηρία και την αιώνια καταδίκη είναι αληθές, τότε πού είσαι, Γιάννη, και τί θα συμβεί σε σένα μετά θάνατον; Ονομάζεσαι χριστιανός, αλλά δεν είσαι πραγματικός χριστιανός, διότι δεν πιστεύεις και δεν υπακούεις σε ό,τι η Γραφή λέγει. Επί πλέον, η ζωή σου, αν και σχετικώς ηθική ως προς τα ανθρώπινα “πρότυπα”, δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό χριστιανισμό. Γιατί, λοιπόν, δεν προβαίνεις στα απαραίτητα διαβήματα, ώστε η λέξη “χριστιανός” να διαγραφεί από το δελτίο ταυτότητός σου; Πρέπει, πρέπει, πρέπει, τουλάχιστον, να προσπαθήσεις να βρεις τί είναι αληθές και τί ψευδές. Είναι πολύ σπουδαίο· μη αναβάλεις τη στιγμή να βρεις την αλήθεια και να πάρεις θέση.»
Ξεκίνησα αμέσως μιά δύσκολη έρευνα που διήρκησε περισσότερο από έξη μήνες. Αυτή η έρευνα ήταν τόσον έντονη που άρχισα να αμελώ τις πανεπιστημιακές σπουδές μου. Τελικά, οι Μεσσιανικές προφητείες ήταν εκείνες που οδήγησαν την ψυχή μου στην πίστη και στη σωτηρία. Η πίστη μου στηρίχθηκε σ’αυτές: Άνθρωποι του Θεού, μερικοί εξ αυτών βασιλείς, άλλοι ιερείς, άλλοι ποιμένες κλπ., που είχαν ζήσει σε διάφορους τόπους και διάφορους αιώνες, κινούμενοι υπό του Αγίου Πνεύματος προφήτευσαν, κατά τη διάρκεια μιάς περιόδου χιλίων περίπου ετών, σχετικά με τη ζωή και τη διακονία του Χριστού λεπτομερώς, δηλαδή: Γιά τη θαυματουργική γέννησή Του, τον τόπον της γεννήσεώς Του, τη ζωή Του, τα λόγια Του, τα έργα και τα θαύματά Του, τη σταύρωσή Του, τον ενταφιασμόν Του, την ανάστασή Του, την ανάληψή Του κ.λπ.
Η μεγάλη μου δυσκολία ήταν επικεντρωμένη επί της αυθεντικότητος της Αγίας Γραφής και της αναστάσεως του Χριστού διότι είναι γραμμένο: «και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας (…) αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (1Κορ.15:14, 17). Όταν τελικώς, επείσθην περί της αυθεντικότητος της Αγίας Γραφής και περί της αναστάσεως του Ιησού – δεν είναι όμως τώρα η στιγμή να μιλήσουμε λεπτομερώς γι’αυτά – η ψυχή μου κατελήφθη από θαυμασμό, σεβασμό, φόβο και τρόμο. Τα ιστορικά γεγονότα, σε συνδυασμό με την “bona fide” ενός ανθρώπου καλής θελήσεως, με βοήθησαν να συλλάβω το αντικείμενο της πίστεως μου, δηλαδή αυτόν τούτον τον Ιησούν Χριστόν. Διαπίστωσα ότι χρειαζόταν περισσότερη πίστη να είσαι ένας ανόητος άπιστος και ένας άθεος παρά να είσαι ένας σοβαρός πιστός. Τότε έπεσα στα γόνατά μου και εζήτησα από τον Θεόν τη συγχώρηση των αμαρτιών μου και τη σωτηρία της ψυχής μου. Αυτό το γεγονός έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1952. Η έρευνά μου μετετράπη σε βεβαιότητες … και σε έργα πίστεως!
Τώρα, θα σας εξηγήσω γιατί, μετά την επιστροφή μου στον Χριστόν, αυτό το εδάφιο έγινε το πιό σπουδαίο στη ζωή μου. Θεωρώ το εδάφιο Ψαλ.37:5 ως ‘το εδάφιο της ζωής μου’. Επί τη βάσει αυτού του εδαφίου ξεκίνησα το ταξίδι της πραγματικής και βαθειάς πνευματικής ζωής μου και που έγινε η πνευματική μου πυξίδα σ’όλη τη ζωή μου μέχρι σήμερα. Αυτό το εδάφιο μου λέγει πρακτικά: ‘Πάρε το πρόβλημά σου, άφησέ το στα χέρια του Αγαθού, Παντοδυνάμου, του Παντογνώστη Θεού που σε αγαπά· περίμενε υπομονετικά, εν ειρήνη και σιωπή την επέμβασή Του: Αυτός θα εργασθεί για σένα … για λογαριασμό σου … για το καλό σου!’
Όταν βρίσκομαι εμπρός σε διλήμματα και δεν κατορθώνω να διακρίνω τη φωνή του Κυρίου, προκειμένου να κάνω ή να υποστώ κάτι· όταν είμαι σε απορία, μη δυνάμενος να διακρίνω τη σχέση μεταξύ των θαυμασίων υποσχέσεων του Θεού και των οδυνηρών και επικινδύνων γεγονότων της ζωής μου· όταν με κρίνουν αδίκως και η δικαία αγανάκτηση κατά του κακού με ωθεί να αντιδράσω με τρόπον που ενδέχεται να ατιμάσει τον Θεόν· όταν κακοί ανθρωποι προσπαθούν να με βλάψουν ή όταν αισθάνομαι την ‘αναπνοή’ του Διαβόλου που προσπαθεί να με αποθαρρύνει· και όταν διστάζω να κάνω κάποιο διάβημα, φοβούμενος ότι ένα λανθασμένο βήμα θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποια καταστροφή· τότε, ενθυμούμαι το εδάφιο αυτό, και εν επιγνώσει εμπιστεύομαι το πρόβλημά μου ή τον εαυτόν μου ή και τα δύο στον Θεόν, θέτω την ελπίδα μου στον Θεόν και περιμένω υπομονετικά και εν σιωπή την επέμβαση του επουράνιου Πατέρα μας … Περιμένω Εκείνον να ενεργήσει …
Ξέρω καλά ότι δεν σας λέγω τίποτε το νέο! Αυτό μπορεί να είναι και η πείρα σας! Αποτελεί πνευματική άσκηση κάθε πραγματικού πιστού. Ο μη πιστός δεν μπορεί να ασκήσει αυτή την πίστη στα λόγια του Θεού και δεν μπορεί να εμπιστευθεί στον χαρακτήρα Του διότι είναι γραμμένο: “Πίστις προς άπιστον εν ημέρα συμφοράς είναι ως οδόντιον σεσηπός και πους εξηρθρωμένος” (Παρ.25:19). Δεν ξέρω πώς εσείς αντιμετωπίζετε τα προβλήματά σας και ποιές είναι οι ιδιαίτερες δυσκολίες σας σε παρόμοιες περιπτώσεις ή ποιά είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σας. Όσο για μένα, οι πιό δύσκολες στιγμές είναι οι στιγμές όταν μπορώ να απαλλαγώ από το πρόβλημά μου, δίνοντας εγώ ο ίδιος τη λύση! Ο λόγος είναι ότι, εκείνες τις στιγμές, η καρδιά μου καταλαμβάνεται από φόβους όσον αφορά τις πιθανές πνευματικές συνέπειες της πράξεώς μου ή κάποιου λόγου που θα εξέλθει εκ των χειλέων μου. «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου αλλά πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι» (1Κορ.10:23). Ένα λανθασμένο βήμα και το όνομα του Κυρίου κινδυνεύει να βλασφημηθεί… Μη έχοντας εμπιστοσύνη στη σοφία μου και φοβούμενος τον Σατανά, τον θανάσιμο και πανούργο εχθρό μου, περιμένω όπως ό Θεός ενεργήσει αντί για μένα και για λογαριασμό μου … Δεν τολμώ να διαλέξω το μονοπάτι μου, έστω και αν μπορώ. Λέγω στον Κύριο: ‘Το θέλημά Σου να γίνει και όχι το δικό μου, ανεξάρτητα αν πρέπει να περάσω από σκοτάδι· μου αρκεί ότι το χέρι Σου να με κρατά και να με οδηγεί.’ Αυτή η συμπεριφορά μου είναι στην πραγματικότητα η πραγματική μου σοφία, δηλαδή να έχω εμπιστοσύνη στον Θεόν και να αφήνω τα αποτελέσματα στα χέρια Του…
Είναι αυτή μιά παθητική συμπεριφορά; Όχι, κάθε άλλο! Είναι ο φόβος του Θεού στη καρδιά μου, η πίστη στα λόγια Του και η εμπιστοσύνη στον χαρακτήρα Του εν δράσει! Όμως, όταν είμαι πεπεισμένος ότι είναι ο Κύριος που με καλεί να ειπώ κάτι ή να κάνω κάτι, τότε οι αμφιβολίες και ο φόβος εξαφανίζονται και γίνομαι δυνατός: «… οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων» (Πρ.28:1). Όταν η βεβαιότης εισέλθει στην καρδιά μου, τότε γίνομαι υπομονετικός, ήρεμος και σταθερός. Είναι αμαρτία να ενεργεί κανείς χωρίς να έχει το ‘πράσινο φως’ από τον Κύριον, από τον γραπτό λόγο Του. Ο Παύλος είπε στην προς Ρωμαίους: «… παν ό,τι δεν γίνεται εκ πίστεως (εκ πεποιθήσεως), είναι αμαρτία” (Ρωμ.14:23).
Γενικά, όταν ο λόγος του Θεού λέγει: «Αφιέρονε τα έργα σου εις τον Κύριον, και αι βουλαί σου θέλουσι στερεωθή» (Παρ.16:3), δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ανενεργοί και οκνηροί, μη κάνοντας τίποτα και αφήνοντας όλα να γίνουν από τον Κύριον. Όχι, πρέπει να είναι επιμελείς και εργατικοί, πρέπει να αναζητούν την οδηγία του Θεού και πρέπει να ζητούν τη δύναμη και βοήθεια για να κάνουν το καθήκον τους, να εμμένουν και να εξαρτώνται απ’Αυτόν για την επιτυχία. Με άλλα λόγια: Ο Θεός θα κάνει ό,τι έχει υποσχεθεί: Κάθε τι που είναι για το αγαθό σου αλλά και για τη Δόξα Του. Ο Κύριος θα κάνει για σένα ό,τι εσύ δεν μπορείς να κάνεις εσύ … Ο άνθρωπος που περιμένει υπομονετικά να λάβει από το χέρι του Θεού ό,τι Εκείνος θα έκρινε καλόν να του στείλει, ευτυχία ή αντιξοότητες, έχει κερδίσει την πνευματική μάχη και έχει δώσει στον Θεόν την τιμή που Του ανήκει. Αποτελεί πράξη ταπεινοφροσύνης που οδηγεί στην υπακοή. Ο άνθρωπος πρέπει να αναθέτει, με ένθερμη προσευχή τα προβλήματά του στο αγαθό θέλημά του Θεού και πρέπει να περιμένει την ευλογημένη έκβαση από μέρους του Κυρίου. «Πόσον δε πολύτιμοι είναι εις εμέ αι βουλαί σου, Θεέ· πόσον εμεγαλύνθη ο αριθμός αυτών» (Ψαλ.139:17).
Όσον για μένα, έχω πάντοτε επιτύχει; Όχι! Αλλά, … η πεποίθησή μου και η απόφασή μου είναι να αφήνω τον Κύριον να ενεργεί… Δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου. Εξαρτώμαι από Εκείνον. Προτιμώ ο Κύριος να διαλέγει για μένα τον τρόπον και τη στιγμή… Τότε γνωρίζω ότι, οι μερίδες μου θα πέσουν εις τόπους τερπνούς· θα λάβω ώραιοτάτην κληρονομίαν, καθώς ο Ψαλμωδός λέγει (Ψαλ.16:6).
Ασφαλώς, ανάλογα με τις περιπτώσεις και τις περιστάσεις, το Πνεύμα του Θεού μου υπενθυμίζει ορισμένες υποσχέσεις ή αρχές της Βίβλου που φωτίζουν τον νουν μου και με ενθαρρύνουν. Όταν ο λαός Ισραήλ εξήλθε από τη γη της Αιγύπτου, ο Κύριος τους είπε: «πλην ας ήναι διάστημα μεταξύ υμών και εκείνης, έως δύο χιλιάδων πηχών κατά το μέτρον, μη πλησιάσητε εις αυτήν, διά να γνωρίζητε την οδόν την οποίαν πρέπει να βαδίζητε· διότι δεν επεράσατε την οδόν ταύτην χθές και προχθές» (Ιησ.Ναυή 3:4). Αυτό σημαίνει ότι εγώ πρέπει να ακολουθώ την ‘κιβωτό’ και όχι να προηγούμαι αυτής, όχι να πηγαίνω πριν απ’αυτήν… Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι είναι αναγκαίο να διακρίνω τη φωνή του Κυρίου πριν ενεργήσω! Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, αποτελεί και μιά νέα εμπειρία, μιά καινούργια δοκιμασία, ένα μονοπάτι στο οποίο πρέπει να περπατήσω για πρώτη φορά … Η Βίβλος λέγει: «Και επισκέπτεσαι αυτόν κατά πάσαν πρωΐαν και δοκιμάζεις αυτόν κατά πάσαν στιγμήν» (Ιώβ 7:18). Συνεπώς, σύνεση, εξάρτηση και φόβο Θεού. «Παγίς είναι εις τον άνθρωπον, προπετώς να λαλή· περί ιερών και μετά τας ευχάς να σκέπτηται» (Παρ.20:25). Ναι, … Οι λογισμοί του επιμελούς φέρουσι βεβαίως εις αφθονίαν· παντός δε προπετούς βεβαίως εις ένδειαν (Παρ.21:5).
Μιά μικρή παρένθεση: Έχω γνωρίσει στη ζωή μου πολλούς ανθρώπους που υπήρξαν πολύ πιό συνετοί από μένα αλλά η σύνεσή τους αφορούσε τα συμφέροντά τους και όχι τη δόξα του Θεού. Η σύνεση είναι χρήσιμη από ανθρωπίνης πλευράς αλλά όμως δεν συμβάλλει στη σωτηρία του ανθρώπου… Είθε ο Κύριος να τους ανοίξει τα μάτια και να μάθουν τον φόβον του Κυρίου, ώστε να γίνουν σοφοί και να θεωρήσουν τα τέλη τους και όχι τα υλικά συμφέροντά τους.
Μία από τις δυσκολίες της ψυχής μου είναι ότι θέλω να βλέπω τη λύση αμέσως και με τον δικό μου τρόπο! Τότε ο Κύριος μου υπενθυμίζει κάτι που με είχε διδάξει όταν ήμουν ακόμη νέος: “Γιάννη, όταν χαλάσει το ρολόγι σου, το εμπιστεύεσαι στον ωρολογοποιό. Μένεις στο μαγαζί του ωρολογοποιού γιά να του δείξεις τι χρειάζεται να γίνει; Εάν τον ενοχλήσεις με την ανυπομονησία σου, θα σου το επιστρέψει και θα σου δείξει την πόρτα… Γιατί επιτρέπεις στην αλαζονική σου ανυπομονησία να Μ’εμποδίζει να φροντίσω το πρόβλημά σου; Δεν Με εμπιστεύεσαι; Εάν ναι, άσε Με να ενεργήσω”. Στον Ψαλμό 106 υπάρχει μία φράση που με έχει πολύ οικοδομήσει: «… δεν περιέμειναν την βουλήν αυτού» (εδ.13).
Δεν είναι το μόνον εδάφιον που μας επιβεβαιώνει την ανάγκη να έχουμε την αυτή στάση έναντι του Κυρίου. Περιέχεται στη Βίβλο μιά ολόκληρη σειρά προτροπών που συνοδεύονται από υποσχέσεις. Έχοντας πιστεύσει με όλη μου την καρδιά ότι, «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει» (Ματ.24:35· Μάρκ.13:31 και Λουκ.21:33):
- Όταν ο Κύριος μου λέγει, εάν αναθέτω στον Κύριον την οδόν μου, μου εγγυάται ότι θα με υποστηρίξει· δεν θα επιτρέψει να σαλευθεί ο δίκαιος (Ψαλ.55:22)·
- Όταν ο Κύριος μου λέγει, ότι εάν αναθέτω τα έργα μου στον ΚΥΡΙΟΝ, μου εγγυάται ότι οι βουλές μου θα στερεωθούν (Παρ.16:3)·
- Όταν ο Κύριος μου λέγει, εάν δεν μεριμνώ για τίποτε, αλλά κατά πάντα γνωρίζω τα ζητήματά μου προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως, μου εγγυάται την ειρήνη Του (Φιλπ.4:6-7)·
- Όταν ο Κύριος μου λέγει, εάν ζητώ πρώτον την βασιλείαν και τη δικαιοσύνη Του, μου εγγυάται ότι όλα τα άλλα πράγματα που χρειάζομαι θα μου προστεθούν (Ματ.6:33· 1Πέτ.5:7)·
- Όταν ο Κύριος μου λέγει, εάν φοβούμαι τον Κύριον και υπακούω στη φωνή Του αλλ’όμως συμβεί να περιπατώ στο σκοτάδι και να μη έχω φως, μου εγγυάται ότι μπορώ να εμπιστεύομαι και να στηρίζομαι στο όνομα του ΚΥΡΙΟΥ (Ησα.50:10)·
- Όταν ο Κύριος μου λέγει, ότι ακόμη και αν με στείλει σε αιχμαλωσία, μου εγγυάται ότι θα είναι γιά το καλό μου, διότι οι βουλές Του για μένα είναι βουλές ειρήνης και όχι κακού για να μου δώσει το προσδοκώμενο ευλογημένο μέλλον (Ιερ.29:11· Δαν.9:2· Ψαλ.105:17-19)·
- Όταν γνωρίζω ότι, εάν κάποιος με αδίκησε ή ήθελε να με καταστρέψει, ο Κύριος μου εγγυάται ότι Αυτός είναι Εκείνος που βασιλεύει και ότι σ’Αυτόν ανήκει η εκδίκηση και η αναταπόδοση·
- Όταν ο Κύριος μου λέγει : Eάν Τον αγαπώ, ο Κύριος μου εγγυάται ότι θα κάνει όλα τα πράγματα να συνεργούν γιά το αγαθό μου (Ρωμ.8:28)
Τότε,
γιατί να μη αναθέτω τα πάντα σ’Αυτόν και να μη Τον εμπιστεύομαι και να μη περιμένω Εκείνος να ενεργήσει;
Αυτό το ίδιο το εδάφιο με έκανε να εννοήσω κάτι άλλο πολύ σπουδαίο: Ο Θεός δεν θα ενεργήσει για μένα, δεν θα μου δώσει την επιθυμία της καρδιάς μου, εάν δεν Τον εμπιστευθώ, εάν δεν πράττω το καλόν και εάν δεν ζω με πιστότητα. Ναι, εάν δεν ευφραίνομαι εν Κυρίω ή εάν η καρδιά μου δεν είναι ευθυγραμμισμένη προς το θέλημά Του! Με άλλα λόγια: Δεν θα ενεργήσει υπέρ εμού εάν δεν αναθέσω την οδόν μου και τον εαυτόν μου στον Θεόν!!! Πλήρης παραχώρηση! Η αγάπη Του είναι πάντοτε παρούσα και μπορώ να πηγαίνω μετά παρρησίας στον θρόνον της χάρης Του, ώστε να δύναμαι να λαμβάνω έλεος και να βρίσκω χάρη, προς βοήθεια στην ώρα της ανάγκης μου (Εβρ.4:16).
Θα ήθελα να τελειώσω το μήνυμά μου με μιά εμπειρία που εσημείωσε όλη τη ζωή μου. Δεκατρείς μήνες μετά την επιστροφή μου στον Χριστόν, η αφιέρωσή μου έλαβε χώρα στις 7 Ιανουαρίου του 1954, επί τη βάσει των εδαφίων Ρωμ.12:1-2: “Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον”. Την επόμενη μέρα, τη νύχτα της 8ης Ιανουαρίου 1954, είχα ένα πνευματικό όνειρο: Είδα στο όνειρό μου ότι ήμουν μόνος σε μιά μικρή βάρκα με πανιά εν μέσω της θαλάσσης. Φυσούσε ένας ευνοϊκός άνεμος για ταξίδι, ούτε πολύ ισχυρός, ώστε να δημιουργεί κίνδυνο για τη ζωή μου ούτε πολύ αδύνατος, ώστε να εμποδίζει τη βάρκα μου να προχωρά. Ξαφνικά, διερωτήθηκα: “…Μα, τί κάνω; Πού κατευθύνομαι;” Ανήσυχος, πήγα να πιάσω το τιμόνι, αλλά είδα με έκπληξη, ότι δεν υπήρχε τιμόνι… Η ανησυχία μου μεγάλωσε… Μέσα σ’εκείνη μου τη σύγχυση ‘άκουσα’ μιά φωνή – χωρίς, όμως, να είμαι σε θέση να ειπώ από πού εκείνη η «φωνή» ερχόταν: «Μη φοβάσαι, άσε τον άνεμο να φυσά στα πανιά της βάρκας σου. Θα σε οδηγήσει σε καλό λιμάνι…» Τότε, ξύπνησα. Κατάλαβα ότι αυτό ήταν ένα μήνυμα από τον Κύριον, μέσω αυτού του ονείρου, για όλη τη ζωή μου: Αυτό εσήμαινε, ότι σε όλη τη ζωή μου δεν θα είχα τη δυνατότητα να πιάσω το τιμόνι της ζωής μου και να την κατευθύνω αλλά ότι πάντοτε θα με οδηγούσε ο άνεμος του κυρίαρχου Πνεύματος του Θεού σε καλά λιμάνια! Αυτό ήταν μια επιβεβαίωση από τον Κύριον σχετική προς την αρχήν της αγάπης Του, της Προνοίας Του, του κυρίαρχου δικαιώματός Του και των προθέσεών Του να μου δώσει ειρήνη και όχι κακό, αλλ’επίσης και της ανικανότητός μου να κυβερνήσω τη ζωή μου… Μιά επιβεβαίωση που μου δόθηκε κατά τρόπον ιδιαίτερον και προσωπικόν. Όταν ρίχνω μιά ματιά στην παρελθούσα ζωή μου, το μόνο που βλέπω είναι η εκπλήρωση εκείνου του προφητικού ονείρου… Εκείνο που ο Θεός μου ζητούσε να κάνω ήταν ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ, ΜΕ ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΙΩΠΗ το αποτέλεσμα των ενεργειών του Θεού… (Ιερ.3:25-29). Όχι τιμόνι αλλά ασφάλεια! Συνεπώς, τίποτα για το οποίο να μπορώ να καυχηθώ! Στο βιβλίο του Ιερεμίου είναι γραμμένο: «Κύριε, γνωρίζω ότι η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού» (Ιερ.10:23). Αργότερα, ο Κύριος με εδίδαξε ότι οι ενέργειες του Θεού δεν αφαιρούν τις δικές μου ευθύνες! Ο Θεός με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν εξαρτάται από μένα να κατευθύνω τα διαβήματα μου αλλά εξαρτάται από μένα να κάνω τις δικές μου υπεύθυνες επιλογές από τις οποίες θα εξαρτάται η εξέλιξη της ζωής μου. Δέν είναι ματαίως γραμμένο, «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» (Παρ.4:23). Είθε ο Κύριος να μας δώσει την αναγκαία ικανότητα να διακρίνουμε πώς αυτές οι δύο πνευματικές αρχές μπορούν και πρέπει να εφαρμόζονται στη ζωή μας!
Εκείνο το γεγονός του Ιανουαρίου 1954 έχει αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στην ψυχή μου! Στη συνέχεια, μιά χιονοστιβάδα προβλημάτων έπεσε επάνω μου. Τότε ήταν, λίγες μέρες αργότερα, που το Άγιον Πνεύμα μου έδωσε το εδάφιο που μελετούμε: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλ.37:5). Κατά το μέτρο που το πνεύμα μου συγκατατίθεται στο θέλημα του Θεού, το Άγιον Πνεύμα μου ερμηνεύει τη σημασία εκείνου του εδαφίου, σε όλες του τις διαστάσεις, και η ψυχή μου λίγο λίγο ωριμάζει … Ο Θεός να σας ευλογήσει!
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
http://wordstaughtbythespirit.com
