Home→GREEK→Όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς… (Πράξ.1:8)

Όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς… (Πράξ.1:8)

Posted on 13 Μαΐου, 2012 by 5 Απριλίου, 2016

“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού

« Όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς… » (Πράξ.1:8)

«αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ.1:8)

Μία επαγγελία, μία ενθάρρυνση και μία εντολή πορείας

Το εδάφιο που θα εξετάσουμε συμπεριλαμβάνει μιά υπόσχεση, μιά ενθάρρυνση και μιά εντολή πορείας για όλους εκείνους που ανήκουν στον πνευματικό στρατό του Κυρίου. Μιά υπόσχεση, διότι θα λάβουν δύναμη όταν το Άγιον Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο υποσχεθείς Οδηγός και Παράκλητος, επέλθει σε όλους εκείνους που Του ανήκουν.
Μιά ενθάρρυνση, διότι δεν θα αποσταλούν μόνοι στη μάχη με τις δικές τους δυνάμεις και τα δικά τους όπλα, και
Mιά διαταγή πορείας διά της οποίας θα τους δοθούν εντολές πού να πάνε, πότε να πάνε και τί να κάνουν. Αυτή ήταν η πρώτη βασική δήλωση του Κυρίου Ιησού σχετικά με την αρχή της ευαγγελιστικής περιόδου της Καινής Διαθήκης, κατά την οποία το Άγιον Πνεύμα θα είχε τον κύριο ρόλο.

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ, Η ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ και ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κάθε αληθής πιστός έχει το Άγιον Πνεύμα (Εφ.1:3) διότι είναι αδύνατo να ανήκει κάποιος στον Χριστόν χωρίς το Άγιον Πνεύμα. Είναι αδύνατο να έχουμε τη μαρτυρία του Θεού μέσα μας χωρίς να ανήκουμε στον Θεόν (Ρωμ.8:9· 1Κορ.3:16· 1Ιωάν.2:27· Ρωμ.8:14, 16 και Γαλ.4:6). Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η αρχική επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι επαρκής για τον αληθινό πιστό. Πρέπει να συνεχίσει να πληρούται διά του Αγίου Πνεύματος. Προκειμένου ο πιστός να συνεχίσει πληρούται, απαιτούνται η ενεργός υπακοή του πιστού και η συνεργασία του. Η εντολή «Και μη μεθύσκεσθε με οίνον, εις τον οποίον είναι ασωτία, αλλά πληρούσθε διά του Πνεύματος» (Εφεσ.5:18) απευθύνεται σε αληθείς πιστούς. Η πλήρωση με το Άγιον Πνεύμα είναι απολύτως αναγκαία για τη διακονία του πιστού και την παραγωγικότητά του. Αποτελεί συγχρόνως το αποτέλεσμα της μετανοίας και της πίστεως … Αλλά αυτή η «πλήρωση» της καρδιάς του πιστού δεν είναι παρά εκ μέρους Εκείνου που είναι ήδη εκεί. Τί θα συμβεί όταν αφήσεις ένα σφουγγάρι που κρατάς πιεσμένο μέσα στο χέρι σου μέσα στο νερό; Θα γεμίσει νερό! Ο αναγνώστης ας εννοεί… Αυτή η εντολή εκφράζεται στην προστακτική και στην παθητική φωνή. Δηλαδή είναι, μιά εντολή, ακριβώς όπως η εντολή, π.χ., μή μοιχεύσεις. Όσον αφορά την πλήρωση με το Άγιον Πνεύμα, ας προσέξουμε, ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε την καρδιά μας με το Άγιον Πνεύμα… Κάποιος άλλος, δηλαδή ο Θεός, μπορεί να την πληρώσει… υπό τον όρον ότι θα την παρουσιάσουμε «άδεια» (Ματ.5:3). H «πλήρωση» της καρδιάς δεν είναι μόνον για τους υπεραγίους αλλ’επίσης και για κάθε αμαρτωλό, ο οποίος έμαθε να λέγει την αλήθεια στην καρδιά του, να μετανοεί και να πιστεύει.

Ο καλύτερος τρόπος για να πλησθεί ο πιστός με το Άγιον Πνεύμα και τη δύναμή Του δεν είναι προσπαθώντας να γίνει καλύτερος αλλά ομολογώντας την αποτυχία του, ότι δεν υπήρξε υπάκουος κ.λπ. και ότι έχει ανάγκη από το Άγιον Πνεύμα. Ο Θεός πλένει με το αίμα του Ιησού κάθε τι που ομολογούμε ταπεινά και ειλικρινά και το Άγιον Πνεύμα πληροί την καρδιά του πιστού. Όμως, εάν υπάρχει γνωστή αμαρτία στη ζωή του, δεν θα υπάρξει πλέον πρόοδος εάν δεν μετανοήσει, δεν την ομολογήσει και δεν την απορρίψει. Θα υπάρξει μία ‘λιμνάζουσα’ κατάσταση η οποία αργά ή γρήγορα θα μετατραπεί σε αποστασία. Δεν πρέπει, λοιπόν, να λυπούμε το Άγιον Πνεύμα του Θεού, με το οποίο ‘εσφραγίσθημεν’ για την ημέρα της απολυτρώσεως, με συμπεριφορές που δεν είναι άξιες του Ευαγγελίου: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς διά του Χριστού» (Εφεσ.4:31-32). Δεν πρέπει να σβύνουμε το Πνεύμα (1Θεσ.5:19-20) αλλά, τουναντίον, να εκζητούμε την παρουσία και την ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος (Εφεσ.4:30-31· Πράξ.7:51· Παρ.29:1· 1Θεσ.5:19-20). Πρέπει να ‘σπείρωμε εις το Πνεύμα’… (Γαλ.6:8· Παρ.1:23· Πράξ.2:38· 1Ιωάν.1:7-9· Πράξ.5:32). Το αντίθετο του «κάνω το κακό» δεν είναι το «κάνω το καλό» αλλά «υπακούω στην αλήθεια». Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς τον Χριστόν. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς το Άγιον Πνεύμα. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραδεχθούμε με εντιμότητα την αλήθεια, να πούμε την αλήθεια ταπεινά μέσα στην καρδιά μας, να ομολογήσουμε την ανάγκη μας, την ανικανότητά μας, τις αποτυχίες μας, την αμαρτία μας και να εκζητήσουμε το έλεος και τη χάρη του Θεού. Ο Θεός θα μας συγχωρήσει και θα μας καθαρίσει.

Ο λόγος του Θεού μας περιγράφει με τρόπο θαυμάσιο και περιληπτικότατο όλα τα προαναφερθέντα, δηλ. τις απαιτήσεις του Θεού: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Κύριος παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου» (Μιχ.6:8). Το «καλόν» είναι να ζούμε με τον φόβον του Θεού (Δευτ.10:12-13)· το «να πράττης το δίκαιον» είναι να κρίνουμε εν αληθεία, πράγμα που σημαίνει να ζούμε με τιμιότητα έναντι του εαυτού μας και ενώπιον του Θεού, δηλαδή με μετάνοια και πίστη· «να αγαπάς έλεος» σημαίνει η καρδιά μας να κάνει την εκλογή να αγαπούμε με έργον και αλήθεια ως και να συγχωρούμε καθώς μας συγχώρησε ο Θεός· και τέλος «να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου», σημαίνει να μη υψηλοφρονούμε, ενθυμούμενοι πάντοτε ότι ένας σταυρός άξιζε σε όλους μας και σ’αυτόν τον σταυρόν καρφώθηκε ο Ιησούς για να μη υποστούμε τη τιμωρία της αιωνίας καταδίκης. Όταν ζητήσει ο άνθρωπος τη συγχώρηση των αμαρτιών του ταπεινά και ειλικρινά, τότε ο Θεός θα καθαρίσει την ψυχή του και θα τον πληρώσει με το Πνεύμα του το Άγιο. Αλλά προσοχή: Όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε την έκφραση “Εάν σου έκανα κακό, εάν, εάν, εάν”, εάν γνωρίζουμε ότι εκάναμε κακό… Περιπατώ στο φως σημαίνει ότι παραδέχομαι ταπεινά τους πνευματικούς λεκέδες που βλέπω μέσα μου. Το Άγιο Πνεύμα δεν μας ελέγχει για να μας κατακρίνει αλλά για να μας παρηγορήσει και πειθαρχήσει.

Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να ανοίξω μιά παρένθεση: Όταν το Άγιο Πνεύμα μας δοθεί επιδιώκει να μας βοηθήσει να υπακούσουμε και να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Φωτίζει το πνεύμα μας, προκειμένου η καρδιά μας (η θέλησή μας), να υπακούσει ή να παραχωρηθεί στο θέλημα του Θεού. Το ό,τι το πνεύμα μας φωτίζεται και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τούτο δεν σημαίνει ότι η καρδιά μας είπε το ΝΑΙ στο φως που ο νους μας πήρε: Η γνώση που λάβαμε δεν σημαίνει υπακοή! Όταν ο νους του ανθρώπου βρίσκεται σε πλάνη και το Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτει την πλάνη, ο δε άνθρωπος παραδέχεται την πλάνη του, τούτο δεν σημαίνει ότι η πλάνη έφυγε! Πρέπει η θέληση του ανθρώπου να συνεργασθεί, πρέπει να κάνει τη σωστή εκλογή και πρέπει να αποφασίσει να συμμορφωθεί με το θέλημα του Θεού… Ο λόγος του Θεού λέγει: «επειδή καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού, και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γείνη πλήρης η υπακοή σας» (2Κορ.10:6). Τούτο σημαίνει, όχι όταν «η σκέψη παραχωρηθεί» αλλ’όταν «η καρδιά παραχωρηθεί», τότε και μόνον τότε είναι δυνατή η καθαίρεση της πλάνης και των οχυρών της αντιστάσεως. Μόνον όταν ο άνθρωπος παραχωρηθεί (Ρωμ.12:1-2), μόνον όταν δώσει την καρδιά του (Παρ.23:26), τότε και μόνον τότε μεταβάλλεται ο χαρακτήρας του. Όταν η καρδιά πιστεύσει και ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, τότε, και μόνον τότε, η αλήθεια ελευθερώνει (Ιωάν.8:32). Δεν αρκεί καταλάβεις ή να παραδεχθείς διανοητικά… Ένας εκ των συνεργατών (συναδέλφων) μου, τον οποίον εθαύμαζα για τη φιλαλήθεια και αντικειμενικότητά του, μου είπε μιά μέρα: «Αυτά που κηρύττεις, Γιάννη, είναι απολύτως σωστά και τα παραδέχομαι αλλά δεν τη θέλω τη ζωή που κηρύττεις. Θέλω να κάνω το δικό μου, ό,τι μου αρέσει…»

Ευθύς ως νεκρωθούμε εν σχέσει προς την αμαρτία και το εγώ, τότε δεν υπάρχει εμπόδιο για το Άγιον Πνεύμα να πληρώσει αμέσως την καρδιά του πιστού! Και καθώς ο κάθε πιστός καλείται να παραχωρηθεί στον Θεόν… ακριβώς κατά τον ίδιον τρόπον καλείται να πλησθεί με Άγιον Πνεύμα. Ο πραγματικός αγιασμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το έργο του Πνεύματος στη καρδιά του πιστού. Αγιασμός σημαίνει καθαρισμός. Ο καθαρισμός καταλήγει σε πλήρωση με την παρουσία και τη φανέρωση του Αγίου Πνεύματος. Εαν παραχωρηθούμε ταπεινά και ειλικρινά στον Θεόν, ο Θεός μάς αναλαμβάνει, μάς καθαρίζει με το αίμα του Ιησού και τότε μάς πληροί αμέσως με το Άγιον Πνεύμα.

Η εκπλήρωση της επαγγελίας αναστατώνει τα πάντα

Ας εξετάσουμε προσεκτικά το εδάφιο αυτό που το επαναλαμβάνω: «αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ.1:8). Βλέπομε ότι αυτό είναι το εδάφιο κλειδί του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων διότι παν ότι οι Απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί είπαν και έκαναν οφείλετο στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και στην αποστολή που το Άγιον Πνεύμα τους είχε εμπιστευθεί. Χιλιάδες άνθρωποι επεστράφησαν στον Χριστόν αμέσως μετά την ημέρα της Πεντηκοστής, θαύματα έγιναν με τα χέρια των Αποστόλων και τελικά μιά καταπληκτική επίδραση ασκήθηκε από τον Χριστιανισμό επάνω σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αργότερα σε όλον τον κόσμον. Το ύδωρ (Πνεύμα), το οποίον ο Χριστός δίνει στον πιστόν γίνεται ‘εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον’ (Ιωάν.4:14).

Η Ρώμη κατέκτησε την Αθήνα στρατιωτικώς αλλά η Αθήνα κατέκτησε τη Ρώμη μέσω της μορφώσεως και της γλώσσας της. Κατά παρόμοιον τρόπον αλλά πιό θαυμαστό και θαυματουργικό, μιά χούφτα χριστιανών, παρά τούς διωγμούς που υπέστησαν στα χέρια των Ιουδαίων και των Ρωμαίων, «υπέταξαν» τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αναστάτωσαν τον κόσμο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Τα όπλα του Αγίου Πνεύματος ήταν η πίστη, η αγάπη και η καθαρότητα. Σημεία και μεγάλα θαύματα συνόδευαν τις μαρτυρίες των πρώτων χριστιανών. Πχ., «Ο δε Στέφανος, πλήρης πίστεως και δυνάμεως, έκαμνε τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ» (Ac.6:8). Τα θαύματα που ενεργούσαν οι πρώτοι χριστιανοί ήταν τέτοια, ώστε ο Σίμων που ενεργούσε στο παρελθόν μαγείες εζήλεψε τη εξουσία αυτή και ζήτησε από τον απόστολο Πέτρο, « … λέγων· Δότε και εις εμέ την εξουσίαν ταύτην, ώστε εις όντινα επιθέσω τας χείρας να λαμβάνη Πνεύμα Άγιον » (Πράξ.8:19).

Τί είναι το Άγιον Πνεύμα; Μία δύναμη διαιρετή ή ένα Πρόσωπο αδιαίρετο;

Η επαγγελία περί του Αγίου Πνεύματος δεν άργησε να εκπληρωθεί: «Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.2:1-4). Μήπως η δύναμη που έλαβαν οι απόστολοι ήταν ένα αόρατο πνευματικό υγρό, το οποίο όταν εξεχύθη επάνω τους παρήγαγε μιά συμπληρωματική πνευματική δύναμη; Όχι! Απολύτως όχι! Το Άγιον Πνεύμα ήλθε να κατοικήσει μέσα τους! Απίστευτο, ακατανόητο αλλά αληθινό! Ας θυμηθούμε τί έγραψε ο Ησαΐας: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων» (Ησα.57:15). Αυτή η «δύναμη» ήταν η φανέρωση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος ΜΕΣΑ τους. Το Άγιον Πνεύμα δεν ήταν και δεν είναι κάποιο πράγμα που μπορεί να διαιρεθεί και που μπορεί να δοθεί σε μερίδες σαν να ήταν ένα πράγμα ή μιά ύλη. Το Άγιον Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο αδιαίρετο. Ένα Πρόσωπο που μπορεί να μιλά, να μεσιτεύει, να παρέχει δύναμη, να δίνει συμβουλές και να μοιράζει χαρίσματα σύμφωνα με το κυριαρχικό του δικαίωμα. Διαβάζομε, «Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει» (1Κορ.12:11). Έχομε γίνει μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος (Εβρ.6:4). Το μέτρον της φανερώσεως του καρπού του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας εξαρτάται από τη συνεργασία μας με τον Θεόν!

Πώς το Άγιον Πνεύμα εκδηλώνεται;

Το Άγιον Πνεύμα εκδηλώνεται στον πιστόν με διαφόρους τρόπους αλλά κυρίως διά «δυνάμεως»:

Πρώτον και πάνω απ’όλα, εναντίον γνωστής αμαρτίας και επιτιθεμένων πειρασμών. Ο Παράκλητος απελευθερώνει τον άνθρωπον από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Εκδηλώνεται, επίσης, με τα χαρίσματα του Πνεύματος, όπως η σοφία, η πίστη, οι θεραπείες, η προφητεία, τα θαύματα, η διάκριση των πνευμάτων, η γλωσσολαλιά, η ερμηνεία των γλωσσών.
Δεύτερον, είναι ο Βοηθός του πιστού σε ό,τι κάνει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είτε αυτό έχει σχέση με την καθημερινή ζωή είτε με τη δύναμη να κηρύττει το ευαγγέλιο αποτελεσματικά ΚΑΙ με αντοχή σε μεγάλες δοκιμασίες (Ησα.57:15). Η παρουσία και η μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος είναι συνδεδεμένες με την αποστολή που αναθέτει στα παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Οι εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του πιστού εξαρτώνται από δύο παράγοντες: πρώτον, από το κυριαρχικό δικαίωμα του Αγίου Πνεύματος το οποίον διανέμει τα χαρίσματα και δίνει πνευματική δύναμη σύμφωνα με το θέλημά Του και δεύτερον, από την ενεργό συνεργασία του πιστού στις εισηγήσεις του Αγίου Πνεύματος.

Το Άγιον Πνεύμα είναι πιό δυνατό από τις φυσικές δυνάμεις (Ζαχ.4:6): το Άγιον Πνεύμα δίνει θάρρος στους πιστούς να καταγγέλουν την αμαρτία (Μιχ.3:8)· ικανώνει τους πιστούς να ομιλούν με εξουσία (Πράξ.4:33, 6:8)· γεμίζει τη ζωή με θεραπευτικές ιδιότητες (Πράξ.19:11-12)· ελέγχει τις μετακινήσεις των και επιλέγει τα πεδία δράσεως / αποστολής (Πράξ.10:19-20· 16:6)· διευθύνει την εκλογή των χριστιανών ηγετών (Πράξ.13:2)· υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού (Ιωάν.14:26)· ελέγχει τους αιχμαλώτους της αμαρτίας (Ιωάν.16:7-8) και οδηγεί τον άνθρωπον σε όλη την αλήθεια (Ιωάν.16:13). Με άλλα λόγια, το Άγιον Πνεύμα:

Ελέγχει τους ανθρώπους περί αμαρτίας (Ιωάν.16:8)·
Τους καθιστά ικανούς ως διακόνους της νέας διαθήκης, όχι του γράμματος αλλά του Πνεύματος (2Κορ.3:6)·
Τους κάνει να περιπατούν στις εντολές Του και να τις τηρούν (Εζεκ.36:27)·
Δίνει το χρίσμα Του ο δε άνθρωπος του Θεού δεν έχει ανάγκη να διδάσκεται από κάποιον (1Ιωάν.2:27)·
Θέτει στο στόμα του πιστού τα λόγια Του (Ησα.59:21) και ο άνθρωπος δεν ομιλεί με λόγους ανθρωπίνης σοφίας αλλά με λόγους διδακτούς του Αγίου Πνεύματος (1Κορ.2:13).

Προσωπικά, έχω μερικά σοβαρά προβλήματα με τη μοντέρνα έννοια του Βιβλικού όρου “ΔΥΝΑΜΗ” για την οποία ομιλούμε. Yπάρχουν ορισμένοι χριστιανοί που συγχέουν την αληθινή πνευματική δύναμη με : (α) εκδηλώσεις αμφιβόλου προελεύσεως και (β) με τα χαρίσματα του Πνεύματος ή/και με τα ταλέντα! Πιστεύω ακραδάντως ότι:

Ο Κύριός μας είναι Θεός θαυμάτων αλλά υπάρχουν ορισμένα πράγματα που με κάνουν καχύποπτο ως προς μερικά “χαρίσματα” και ορισμένα “θαύματα”. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτοδιαφήμιση για χαρίσματα του Πνεύματος που στην πραγματικότητα δεν έχουν: «Ο καυχώμενος εις δώρον (χάρισμα) ψευδές ομοιάζει σύννεφα και άνεμον χωρίς βροχής» (Παρ.25:14). Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που προσποιούνται ότι κάνουν θαύματα: «Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (2Κορ.11:14). Ας σταματήσω εδώ και ας μην αναφέρω συγκεκριμένες περιπτώσεις… Επί πλέον, μερικοί εργάτες δεν έχουν πνευματικόν λόγον, δεν έχουν πνευματικά επιχειρήματα, αλλά προσπαθούν να πείσουν τους ακροατές τους ότι είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου φωνασκούντες και χειρονομούντες επάνω στον άμβωνα. Η Αγία Γραφή, όμως, λέγει ότι «Οι λόγοι των σοφών εν ησυχία ακούονται μάλλον παρά την κραυγήν του εξουσιάζοντος μετά αφρόνων» (Κολ.9:17) και ότι «Οι λόγοι των σοφών είναι ως βούκεντρα και ως καρφία εμπεπηγμένα υπό των διδασκάλων των συναθροισάντων αυτούς· εδόθησαν δε παρά του αυτού ποιμένος» (Εκκλ.12:11). Ο Παύλος συμβούλευε τον Τιμόθεον λέγοντάς του: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν» (2Τιμ.2:16), και
Το Άγιον Πνεύμα χορηγεί πνευματικά χαρίσματα διανέμον ‘ιδία εις έκαστον ‘καθώς θέλει’. Η Α΄ Κορινθίους κεφ.12 και η Εφεσίους κεφ. 4 μάς δίνουν πολλές πληροφορίες περί αυτών. Όλα τα χαρίσματα που αναφέρονται στη Γραφή, είναι στην πραγματικότητα φανερώσεις του Αγίου Πνεύματος. Δεν οφείλονται στην αξία του ανθρώπου. Ορισμένοι πιστοί νομίζουν ότι λόγω του χαρίσματός τους είναι «πλήρεις» στην σωτηρία τους!!! Άλλως η σωτηρία τους δεν θα ήταν εξασφαλισμένη! Ως εάν η χάρη του Θεού δεν ήταν αρκετή για τη σωτηρία τους … Τί μοιραίο δεκανίκι! Δεν διάβασαν ποτέ ότι όλοι οι αληθείς πιστοί είναι «πλήρεις εν Αυτώ»; (Κολ.2:10).

Επί πλέον, δεν σέβονται ούτε και πειθαρχούν στις οδηγίες της Βίβλου περί των οποίων ομιλεί το 14^ον κεφάλαιον της Α΄Κορινθίους. Τονίζουν όχι τον καρπόν του Πνεύματος αλλά τα υπερφυσικά χαρίσματα… ως εάν η γνησιότητα ή/και η πληρότητα του πιστού εξαρτάται από τα χαρίσματά τους, ως εάν τα χαρίσματά τους αποτελούν εγγύηση της ποιότητας του πιστού. Δημιουργούν έτσι ένα κρυμμένο πνευματικό “apartheid”. Ποίας ποιότητας χριστιανοί ήταν οι Κορίνθιοι οι οποίοι υπετίθετο ότι είχαν λάβει το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος; Και ποίας ποιότητος είναι μερικοί σημερινοί χριστιανοί που υποτίθεται ότι έχουν λάβει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, και είναι συνεπώς πλήρεις Πνεύματος Αγίου, όταν συμπεριφέρονται με τρόπο χειρότερο από πολιτικούς του κόσμου τούτου, όταν μεταχειρίζονται κακώς τα ποίμνια, όταν στερούνται σοφίας, όταν δημιουργούν σχίσματα στην εκκλησία, όταν υποχρεώνονται να παραιτηθούν εξ αιτίας σκανδάλων ηθικής τάξεως ή κακής οικονομικής διαχειρήσεως, όταν περιορίζουν την ελευθερία του Πνεύματος μετατρέποντες τις εκκλησίες σε αίθουσες θρησκευτικών διαλέξεων ή σε μονολόγους (μονοδρόμους), όταν δεν σέβονται τον λόγον τους ή τις υποσχέσεις τους, όταν τονίζουν τα πνευματικά χαρίσματα και αμελούν τον καρπόν του Πνεύματος; Εκείνο που έχει σημασία είναι μόνον μία νικηφόρος, πλήρης καρπών του Αγίου Πνεύματος ζωή σύμφωνα με τον λόγον του Θεού! Όταν σταθούμε ενώπιον του θρόνου του Θεού για να κριθούμε, δεν θα ερωτηθούμε εάν πχ., γλωσσολαλήσαμε ή κάναμε θεραπείες αλλ’εάν υπακούσαμε στον λόγον Του και ζήσαμε μιά αγία ζωή γεμάτη από τον καρπό του Αγίου Πνεύματος που είναι η αγάπη, η υπομονή κλπ. και εάν ο χαρακτήρας του Ιησού εμορφώθη μέσα μας. «Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμον. Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού» (Γαλ.6:14-16).

Θα ήθελα, εντούτοις, να προσθέσω εδώ ένα συμπληρωματικό σημείο, προκειμένου να «ορθοτομήσω τον λόγον της αληθείας»:

Δογματικά προβλήματα:

Το άρθρο 7, του Καταστατικού των AG (Assemblies of God) έχει ως εξής: «7. ΠΙΣΤΕΥΟΜΕ … ότι το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα είναι μια Ξεχωριστή Εμπειρία που έπεται της Σωτηρίας που ενδυναμώνει τους πιστούς στη μαρτυρία τους και στην αποτελεσματική υπηρεσία τους, ακριβώς όπως έγινε και στην εποχή της Καινής Διαθήκης. [1 από 4 κύρια δόγματα των AG] : (Λουκ.24:49, Πράξ.1:4, 1:8, 1Κορ.12:1-31. Αυτή η εμπειρία είναι διαφορετική από έπεται της εμπειρίας της αναγεννήσεως. Πράξ.8:12-17, 10:44-46, 11:14-16, 15:7-9. Με το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος έρχεται: ένα ξεχείλισμα της πληρότητος του Αγίου Πνεύματος, Ιωάν.7:37-39, Πράξ.4:8, μιά εμβάθυνση του σεβασμού του Θεού, Πράξ.2:43, Εβρ.12:28, μια ενταντικοποίηση της παραχωρήσεως εις τον Θεόν και παραχωρήσεως εις το έργον Του, Πράξ.2:42 και μιά πλέον ενεργός αγάπη για τον Χριστόν, για τον λόγον Του και δια τους απολλυμένους, Μάρκ.16:20).

Επιτρέψτε μου να θέσω ένα ερώτημα: Μήπως το βάπτισμα στο Άγιον Πνεύμα – το οποίο συνδέουν οι AG υποχρεωτικά με το γλωσσολαλείν – ΈΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ της σωτηρίας; Αποκλείεται ότι τόσον η σωτηρία και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος σε μια ψυχή με την εκδήλωση της «γλωσσολαλιάς» να λαμβάνουν χώραν ταυτόχρονα; Αν διαβάσετε ξανά και προσεκτικά τις Πράξεις των Αποστόλων και προσέξετε επίσης τί συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως σε ανθρώπους που έρχονται σε επαφή, για πρώτη φορά, με το Ευαγγέλιο θα αλλάξει η γνώμη σας, υπό την προϋπόθεση ότι αγαπάτε την ΑΛΗΘΕΙΑ περισσότερο από «παράδοση» σας!

Το άρθρο 8 έχει ως εξής: « ΠΙΣΤΕΥΟΜΕ ότι… Η αρχική Φυσική Απόδειξη του Βαπτίσματος στο Άγιο Πνεύμα είναι η «γλωσσολαλιά», όπως την εβίωσαν την ημέρα της Πεντηκοστής και όπως αναφέρεται στις Πράξεις και στις Επιστολές»: Πράξ.2:4. Το λαλείν γλώσσας στην περίπτωση αυτή είναι η αυτή στην ουσία με εκείνην του χαρίσματος των γλωσσών, αλλά διάφορος ως προς στον σκοπόν και τη χρήση της: 1Κορ.12:4-10, 12:28.

Αυτό το άρθρο δεν είναι μεταξύ των «4 κυρίων δογμάτων των AG». Πώς γίνεται ένα από τα ΜΗ βασικά δόγματα, να υποσκελίζει τα «4 άλλα βασικά δόγματα των AG », όταν έρχεται η στιγμή της εκλογής διακόνων/πρεσβυτέρων στο Συμβούλιο της εκκλησίας; Ο αναγνώστης ας εννοεί… Εάν πνευματικά μέλη της εκκλησίας με καλή μαρτυρία προταθούν από μέλη της εκκλησίας αλλά που δεν γλωσσολαλούν, δεν κρίνονται άξια να γίνουν μέλη του πρεσβυτερίου (συμβουλίου) της εκκλησίας, επειδή δεν είναι βαπτισμένοι στο Άγιο Πνεύμα; Ανήκουν, συνεπώς, σε κάποια δεύτερη κατηγορία ή κλάσση χριστιανών; Μήπως αυτή η θεία φανέρωση (το γλωσσολαλείν) αποτελεί εγγύηση πνευματικότητος και ωριμότητος του ή των υποψηφίων; Μήπως η Αρχική Φυσική Απόδειξη του Βαπτίσματος του γλωσσολαλείν τους καθιστά σοφοτέρους για να αναλάβουν τη φροντίδα της Εκκλησίας, προκειμένου να αποφευχθούν ηγετικές κρίσεις ή κοσμικές δραστηριότητες και συμπεριφορές;

Οι ηγέτες της εκκλησίας δεν το δηλώνουν στην αρχή, όταν ο υποψήφιος υποβάλλει αίτηση για να γίνει μέλος, αλλά μόνον όταν έρχεται η στιγμή των εκλογών διακόνων ή πρεσβυτέρων!!! Ο Θεός απεχθάνεται τη στάση εκείνων που λένε: «… Μακράν απ’ εμού, μη με εγγίσης, διότι είμαι αγιώτερός σου. Ούτοι είναι καπνός εις τους μυκτήράς μου, πυρ καιόμενον όλην την ημέραν» (Ησα.65:5). Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν πνευματικοί ηγέτες που αγαπούν το δόγμα τους ή την εκκλησιαστικήν σταδιοδρομίαν τους περισσότερο από τον Χριστόν και τον Λόγον Του. Ξεύρουν καλά ότι έχουν άδικο, αλλά προτιμούν να μείνουν αιχμάλωτοι της «παραδόσεώς» τους. Κλείνουν τα μάτια τους, μήπως ιδούν με τα μάτια τους και ακούσουν με τα αυτιά τους, και καταλάβουν με την καρδιά τους και επιστραφούν. Γνωρίζουν καλά ότι, εάν ενεργήσουν σύμφωνα με τις Γραφές, ότι αυτό θα τους κοστίσει …!!! Ο αναγινώσκων ας εννοεί!

Πέρασα πολλές μέρες εξετάζοντας εντατικά το «πιστεύω» μου για να διαπιστώσω και πάλι, ποια είναι η διδασκαλία της Γραφής σχετικά με το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και το λαλείν γλώσσες. Εξέτασα ΟΛΑ τα σχετικά εδάφια … από όλες τις απόψεις! Τώρα, η θέση μου έχει γίνει πιο σταθερή από ποτέ!

Πλανημένες και απατηλές μέθοδοι

Δεδομένου ότι προτρεπόμεθα να ακολουθούμε την αγάπη, και να ζητούμε μετά ζήλου τα πνευματικά χαρίσματα και ιδιαίτερα την προφητεία, επειδή ο προφητεύων λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν και προτροπήν και παρηγορίαν, επειδή μεγαλύτερος είναι ο προφητεύων παρά ο λαλών γλώσσας, εκτός εάν διερμηνεύει και επειδή η αγάπη και η αγία ζωή ποτέ δεν θα παύσουν και να χάσουν την αξίαν τους, ΤΟΤΕ γιατί οι AG έχουν θέσει την προτεραιότητα και την έμφαση στη γλωσσολαλιά; (1Κορ.14:1-5 και 1Κορ.13). Οι γλωσσες θα παύσουν (1Κορ.13:8) αλλά η αγάπη και η αγία ζωή, που αποτελούν τον καρπόν της αληθούς αγάπης προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, ποτέ δεν θα εκλείψουν αλλά θα ανταμειφθούν. Η κακή συμπεριφορά, οι έριδες και οι διχασμοί θα καταδικασθούν…

Το λαλείν γλώσσας είναι ΈΝΑ από τα χαρίσματα ή επί το ορθότερον ΈΝΑ σημείον ! Μήπως όλα τα άλλα σημεία συνοδεύουν όλους τους πιστούς; (Μάρκ.16:17-18). Ασφαλώς όχι! Γιατί τότε επιμένουμε στις γλώσσες; Μπορούμε να ειπούμε ότι εκείνος που εκβάλλει δαιμόνια ή εκείνος που έχει το χάρισμα των ιαμάτων ότι δεν έχουν βαπτισθεί με το Άγιον Πνεύμα επειδή δεν έχουν γλωσσολαλήσει; Ο απόστολος Παύλος λέγει στην προς Εφεσίους επιστολήν του: “εις τον οποίον και σεις ηλπίσατε, ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε με το Πνεύμα το Άγιον της επαγγελίας, όστις είναι ο αρραβών της κληρονομίας ημών, μέχρι της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού αυτού, εις έπαινον της δόξης αυτού (1:13-14).Το σφράγισμα δια του Αγίου Πνεύματος αναφέρεται μόνον σε όσους έχουν γλωσσολαλήσει; Ιδού το σχετικόν αρχαίον κείμενον: «ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς ἀκούσαντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας ὑμῶν, ἐν ᾧ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ Πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ Ἁγίῳ» (Εφε.1:13). Αυτοί οι τρεις αόριστοι αναφέρονται σε ένα και το αυτό γεγονός.

Πού στην Αγία Γραφή είναι γραμμένο ότι «Η Αρχική Φυσική Απόδειξη του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος είναι το λαλείν γλώσσας,… ;» Τί είδους ερμηνευτική είναι αυτή; Μιά ερώτηση: Όλοι οι πιστοί όλων των εκκλησιών όλων των παρελθόντων αιώνων ποτέ δεν εβαπτίστησαν με το Άγιον Πνεύμα; Οι γίγαντες της πίστεως των παρελθόντων αιώνων και του παρόντος ως επίσης και πολλοί άλλοι αληθείς και καρποφόροι χριστιανοί… που δεν είχαν γλωσσολαλήσει δεν είχαν ποτέ βαπτισθεί με το Άγιον Πνεύμα; Ποίο είναι το νόημα της φράσεως: “… Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον ΚΑΘΏΣ ΘΈΛΕI ;… (1Κορ.12:11). Το Άγιον Πνεύμα άρχισε να βαπτίζει από τότε που δημιουργήθηκε το Πεντηκοστιανό κίνημα εδώ και ένα περίπου αιώνα;

Αυτό είναι ένα ανθρώπινο συμπέρασμα, μιά ανθρώπινη απαίτηση! Αυτή είναι ψευδοδιδασκαλία και ο τρόπος με τον οποίον ορισμενες εκκλησίες ή ορισμένοι Πεντηκοστιανοί την εφαρμόζουν είναι αιρετικός που δημιουργεί σχίσματα. Νωρίς στη δεκαετία του 50, επισκέφθηκα μια Εκκλησία της Πεντηκοστής που πιστεύει ότι εκείνοι που δεν είχαν μιλήσει σε γλώσσες δεν εσώθησαν! Ευτυχώς, όλοι οι Πεντηκοστιανοί δεν πιστεύουν στο ίδιο λάθος. Ο Παύλος και όλοι οι άλλοι απόστολοι ΠΟΤΈ δεν απήτησαν ένα τέτοιο πράγμα για τους Χριστιανούς ή από χριστιανούς ηγέτες! Οι απόστολοι Ιωάννης και Πέτρος ομιλούν πολύ (στις επιστολές τους), σχετικά με τον Σταυρό του Χριστού, το αίμα του Χριστού, τη λύτρωση, τη μετάνοια, την άγια ζωή, κ.λπ. Εάν η γλωσσολαλιά είναι τόσο ζωτικής σημασίας για τους χριστιανούς και τους χριστιανούς ηγέτες, γιατί δεν γίνεται ούτε καν μνεία της εν λόγω προϋποθέσεως; Ο Παύλος είπε: «αλλ’ εκήρυττον πρώτον εις τους εν Δαμασκώ και Ιεροσολύμοις και εις πάσαν την γην της Ιουδαίας, και έπειτα εις τα έθνη, να μετανοώσι και να επιστρέφωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες έργα άξια της μετανοίας» !!! (Πράξεις 26:20).

ΑΣ ΜΑΣ ΔΙΔΆΞΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΉ:

Γενικώς, τα κεφάλαια 12,13 και 14 της Α΄ Κορινθίους μάς λέγουν τα ακόλουθα σχετικώς με το υπό συζήτηση θέμα:

«… Ουδείς λαλών διά Πνεύματος Θεού λέγει ανάθεμα τον Ιησούν, και ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου. Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός· είναι και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι. Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. Διότι εις άλλον μεν δίδεται διά του Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, εις άλλον δε πίστις διά του αυτού Πνεύματος, εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων διά του αυτού Πνεύματος, εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών. ΠΆΝΤΑ ΔΕ ΤΑΎΤΑ ΕΝΕΡΓΕΊ ΤΟ ΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΌ ΠΝΕΎΜΑ, ΔΙΑΝΈΜΟΝ ΙΔΊΑ ΕΙΣ ΈΚΑΣΤΟΝ ΚΑΘΏΣ ΘΈΛΕΙ. Διότι καθώς το σώμα είναι εν και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι εν σώμα, ούτω και ο Χριστός· διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος ΕΒΑΠΤΊΣΘΗΜΕΝ ΕΙΣ ΕΝ ΣΏΜΑ, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, ΚΑΙ ΠΆΝΤΕΣ ΕΙΣ ΕΝ ΠΝΕΎΜΑ ΕΠΟΤΊΣΘΗΜΕΝ» (1Κορ.12:3-13).
«τα δε ευσχήμονα ημών δεν έχουσι χρείαν. Αλλ’ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δώσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, ΔΙΆ ΝΑ ΜΗ ΉΝΑΙ ΣΧΊΣΜΑ ΕΝ ΤΩ ΣΏΜΑΤΙ, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων» (1Κορ.12:24-25).
«Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών. Μη πάντες είναι απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες ενεργούσι θαύματα; μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας; μη πάντες διερμηνεύουσι; Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα. Και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω (1Κορ.12:28-31)
«Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν» (1Κορ.13:1-2).
«Ακολουθείτε την αγάπην· και ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε το να προφητεύητε… ο δε προφητεύων λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν και προτροπήν και παρηγορίαν» (1Κορ.14:1, 3).
«Θέλω δε πάντες να λαλήτε γλώσσας, μάλλον δε να προφητεύητε ΔΙΌΤΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΕΎΩΝ ΕΊΝΑΙ ΜΕΓΑΛΉΤΕΡΟΣ ΠΑΡΆ Ο ΛΑΛΏΝ ΓΛΏΣΣΑΣ, εκτός εάν διερμηνεύη, διά να λάβη οικοδομήν η εκκλησία» (1Κορ.14:5).
«πλην εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω διά του νοός μου, διά να κατηχήσω και άλλους, παρά μυρίους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον. Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας, αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας» (1Κορ.14:19-20).
«ΏΣΤΕ ΑΙ ΓΛΏΣΣΑΙ ΕΊΝΑΙ ΔΙΆ ΣΗΜΕΊΟΝ ΟΥΧΊ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΎΟΝΤΑΣ, ΑΛΛΆ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΊΣΤΟΥΣ Η ΠΡΟΦΗΤΕΊΑ ΌΜΩΣ ΕΊΝΑΙ ΟΥΧΊ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΊΣΤΟΥΣ, ΑΛΛΆ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΎΟΝΤΑΣ» (1Κορ.14:22).
Εάν λοιπόν συνέλθη η εκκλησία όλη επί το αυτό και λαλώσι πάντες γλώσσας αγνωρίστους, εισέλθωσι δε ιδιώται ή άπιστοι, δεν θέλουσιν ειπεί ότι είσθε μαινόμενοι; Αλλ’ εάν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος η ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων, και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών (1Κορ.14:23-25)

Τέλος, ποίον είναι το μήνυμα προς Εφεσίους: «εις τον οποίον και σεις ηλπίσατε, ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες ΕΣΦΡΑΓΊΣΘΗΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΎΜΑ ΤΟ ΆΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΊΑΣ, όστις είναι ο αρραβών της κληρονομίας ημών, μέχρι της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού αυτού, εις έπαινον της δόξης αυτού (Εφε.1:13-14); Αναφέρεται αποκλειστικώς σε εκείνους που γλωσσολάλησαν; Στην 1Κορ. Κεφάλαια 13 and 14, ο Παύλος ομιλεί περί της περιορισμένης χρησιμότητος της γλωσσολαλιάς και τους περιορισμούς που πρέπει να ακολουθούν εκείνοι που γλωσσολαλούν στις συναθροίσεις. Το ίδιο πνεύμα επικρατεί και στην προς Εφεσίους 4:11-13.

Υποστηρίζουν ότι, Η Αρχική Φυσική Απόδειξη, δηλ., η γλωσσολαλιά ως σημείον, δεν θα πρέπει να συγχέεται με το χάρισμα του λαλείν γλώσσες. Αληθές!

Συνεπώς:

Κανένα χάρισμα δεν μπορεί να υπάρξει και να ασκηθεί εάν δεν έχει περάσει ο κάθε πιστός από την Αρχική Φυσική Απόδειξη του να λαλήσει γλώσσες ως σημείον του Βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος!!! Και,
Κανείς που δεν έχει περάσει από τη εμπειρία της Αρχικής Φυσικής Απόδειξεως, του λαλείν γλώσσας, έχει βαπτισθεί με το Άγιον Πνεύμα! Ουδείς!

Το λαλείν γλώσσας προορίζετο ως σημείον, ως μέσον, για να πιστεύσουν οι μη πιστεύοντες στη δική τους γλώσσα. Επίσης, το χάρισμα του γλωσσολαλείν είναι για την προσωπική οικοδομή του πιστού και για την οικοδομή της εκκλησίας, υπό την προϋπόθεσιν της ερμηνείας των γλωσσών είτε υπό του ιδίου είτε υπό άλλου πιστού έχοντος το χάρισμα της ερμηνείας γλωσσών. Αυτό μετετράπη σε ορισμένες περιπτώσεις καύχηση, σε κενοδοξία και σε ψεύτικες απομιμήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Παύλος απεδοκίμασε εντόνως, μεταξύ άλλων αμαρτιών, αυτό το ατόπημα και την κατάχρηση στην Εκκλησία της Κορίνθου!

THE COMMAND: YOU SHALL BE WITNESSES TO ME…

Γιά ποιόν ή γιατί πράγμα θα έδιναν τη μαρτυρία τους οι απόστολοι;

Μία ερώτηση: για ποιόν ή για τί πράγμα θα έδιναν τη μαρτυρία τους οι απόστολοι; Είχαν ιδεί τον τρόπο με τον οποίον ο Χριστός είχε ζήσει· τα θαυματά Του· την πραότητα του χαρακτήρα Του· τα παθήματά Του· είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του· είχαν συνομιλήσει και συμφάγει μαζί Του· Τον είχαν ιδεί μετά την ανάστασή Του και όταν έγινε η ανάληψή Του στους ουρανούς. Έπρεπε, λοιπόν, να είναι μάρτυρες των παθημάτων και του θανάτου του Ιησού Χριστού, της αναστάσεώς Του και της αναλήψεώς Του στον ουρανό ως επίσης και της θειότητός Του και της Κυριότητός Του. Ήξευραν ότι επρόκειτο να έλθει πάλι για να κρίνει τον κόσμον και να βασιλεύσει. Εκείνοι που Τον είχαν ιδεί αναστημένο εκ των νεκρών ήταν πολλοί και δεν ήταν δυνατόν να έχουν απατηθεί. Διαβάζομε στις Πράξεις των Αποστόλων:

«όστις εφάνη επί πολλάς ημέρας εις τους μετ’ αυτού αναβάντας από της Γαλιλαίας εις Ιερουσαλήμ, οίτινες είναι μάρτυρες αυτού προς τον λαόν» (Πράξ.13:31)·
«και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ· τον οποίον εφόνευσαν κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ’ εις μάρτυρας τους προδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ’ αυτού, αφού ανέστη εκ νεκρών» (Πράξ.10:39-41· 22.15)·
«Και μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού, και χάρις μεγάλη ήτο επί πάντας αυτούς» (Πράξ.4:33).

Γι’αυτόν τον λόγον είχαν κληθεί. Ο Κύριος είπε μιά μέρα στους αποστόλους: «Αλλά και σεις μαρτυρείτε, διότι απ’ αρχής μετ’ εμού είσθε» (Ιωάν.15:27). Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Ιωάννης αρχίζει την πρώτη του επιστολή λέγων, «Εκείνο, το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής· και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν προς εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί και εφανερώθη εις ημάς εκείνο, το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν, απαγγέλλομεν προς εσάς· διά να έχητε και σεις κοινωνίαν μεθ’ ημών· και η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού. Και ταύτα γράφομεν προς εσάς, διά να ήναι πλήρης η χαρά σας» (1Ιωάν.1:1-4). Ο λόγος της μαρτυρίας τους ήταν να είναι μάρτυρες της αναστάσεώς Του (Πραξ.1:22· 2:32· 3:15). Οι αληθείς χριστιανοί πρέπει απλώς να ακολουθούν το παράδειγμά τους …

Ποιό έπρεπε να είναι το μήνυμά τους;

Οι πραγματικοί υπηρέτες του Θεού δεν πρέπει να κηρύττουν τα λόγια τους ή τις σκέψεις τους αλλά Ιησούν Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα εκ των νεκρών (Πράξ.8:5,35· 1Κορ.2:2)! «Διότι εκείνος, τον οποίον απέστειλεν ο Θεός, τους λόγους του Θεού λαλεί…» (Ιωάν.3:34)· «διαμαρτυρόμενος… την εις τον Θεόν μετάνοιαν και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν» (Πράξ.20:21) πάντοτε και παντού (Μάρκ.16:20· Πράξ.8:4), χωρίς δισταγμό (Πράξ.5:20· 20:20,27· Ρωμ.15:19), λαλώντας του Θεού τα λόγια (1Πέτ.4:11) και όχι καταπειστικούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας (1Κορ.1:17 2:1,4)· να μη κηρύττουν εαυτούς (2Κορ.4:5) ή να μη καπηλεύουν – με δόλο, κολακεία ή πανουργία – τον λόγον του Θεού (2Κορ.2:17· 4:2· 1Θεσσαλ.2:3,5). Τα μηνύματά τους πρέπει νά δίνωνται με παρρησία (Ησα.58:1· Εζε.2:6· Ματ.10:27,28)· με απλότητα λόγου (2Κορ.3:12)· με ζήλο (1Θεσ.2:8)· με σταθερότητα (Πράξ.6:4· 2Τιμ.4:2)· με συνέπεια (2Κορ.1:18,19)· με προσοχή στους εαυτούς τους (1Τιμ.4:16)· με καλή θέληση και αγάπη (Φιλιπ.1:15-17)· με πιστότητα (Εζεκ.3:17,18) και δωρεάν, ει δυνατόν (1Κορ.9:18· 1Θεσ.2:9).

Είναι γραμμένο, «… Έλθετε οπίσω μου και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων» (Ματ.4:19) και «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη» (2Τιμ.4:5). Όλοι οι αληθείς χριστιανοί εργάτες πρέπει να κάνουν κηρύγματα ευαγγελιστικά. Τί λυπηρόν είναι να βλέπεις εργάτες του Ευαγγελίου Κυριακή πρωί, όταν η εκκλησία είναι συνήθως γεμάτη από πιστούς, συμπαθούντας και μη πιστούς, να μη διαθέτουν έστω και πέντε λεπτά να μιλήσουν πώς ο άνθρωπος σώζεται και από τί σώζεται και να τον καλέσουν να μετανοήσει και να πιστεύσει στο Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού (Μάρκ.1:15). Ναι, και πόσον λυπηρόν είναι να μη προειδοποιούν το ακροατήριο για τις συνέπειες της απιστίας, της ανυπακοής και της αμαρτίας γενικώς (Λουκ.13:3, 5). Ο Θεός θέλει να μας κάνει ανθρώπους που να κερδίζουμε ψυχές, όποιο κι’αν είναι το χάρισμα που έχομε λάβει από τον Θεόν! Εκείνος που λέγει, “Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας ευαγγελιστής, συνεπώς, θα περιοριστώ στη διδασκαλία της Γραφής στο Πανεπιστήμιο ή στο Θεολογικό Σεμινάριο”· εκείνος πού λέγει ότι, “Εγώ είμαι ιεραπόστολος/τεχνικός, θα περιοριστώ στην εργασία μου”· ή εκείνος που λέγει ότι, “Εγώ είμαι επιχειρηματίας και δεν είναι δουλειά μου να ευαγγελίζομαι ψυχές”, έχει χάσει τον δρόμον του… Ο άνθρωπος του Θεού, ιεραπόστολος ή μη, πρέπει να κάνει και τα δύο… Εάν όχι, παρακούει στην εντολή του Κυρίου, έχασε τον ζήλο του και αργά ή γρήγορα θα ακούσει, «Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης» (Αποκ.2:5).

Το κήρυγμα πρέπει να κτυπά την αμαρτία με παρρησία. Είναι γραμμένο, «Αναβόησον δυνατά, μη φεισθής· ύψωσον την φωνήν σου ως σάλπιγγα και ανάγγειλον προς τον λαόν μου τας ανομίας αυτών και προς τον οίκον Ιακώβ τας αμαρτίας αυτών!» (Ησα.58:1). Μόνον η χάρη του Θεού μπορεί να σώσει, αλλά η χάρη του Θεού σώζει τους αμαρτωλούς που έχουν αναγνωρίσει την ενοχή τους, που έχουν ομολογήσει τις αμαρτίες τους με σκοπό να αλλάξουν. Καλούμεθα να κηρύξωμε το πλήρες ευαγγέλιο: Όχι μόνον το έλεος του Θεού αλλ’επίσης τη δικαιοσύνη του Θεού και την αυστηρότητα Του προς τους αμετανοήτους. Αυτό είναι το είδος του κηρύγματος που έκανε ο Ιησούς. Υπάρχουν εκκλησίες στις οποίες η λέξη «Κόλαση», «αιώνια καταδίκη», «όλεθρος αιώνιος» κλπ. δεν έχουν ακουσθεί εδώ και δεκαετίες!

Κάποιος μπορεί να ειπεί, «Ένας ευαγγελιστής μπορεί να το κάνει, αλλά ένας ποιμήν δεν μπορεί, διότι ορισμένοι άνθρωποι δυνατόν να εξοργισθούν, να σταματήσουν να δίνουν χρήματα και να εγκαταλείψουν την Εκκλησία». Ε, λοιπόν; Ο εργάτης του Θεού να κάνει το καθήκον του και ο Θεός είναι υπεύθυνος για τη συνέχεια. Όμως, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αναζωπυρώσει τους πιστούς και να φέρει στη ζωή νεκρές ψυχές. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν ευσεβώς, που κηρύττουν τον λόγον του Θεού και όχι τις δικές τους σκέψεις και που επιμένουν σε κάθε περίσταση, ευνοϊκή ή δυσμενή (2Τιμ.4:2), θα διωχθούν. Η Εκκλησία του Θεού δεν έχει ανάγκη από ομιλητές «γλυκείς» που ποτέ δεν πλήγωσαν τα αισθήματα κανενός, που δεν ερέθισαν κάποιον αλλά που σπανίως αφύπνισαν κάποιον πιστόν και που σπανίως έσωσαν κάποιον άπιστον! Οι ποιμένες δεν πρέπει να δίνουν στους ακροατές τους ψεύτικες ελπίδες, παρηγορίες και ασφάλεια. Πόσον ωφέλιμο θα είναι για τους κηρύττοντας να ενθυμούνται το κήρυγμα και τη ζωή των προφητών του Θεού!

Σε ωρισμένες περιπτώσεις, η χριστιανική διακονία ασκείται με τη δύναμη της σαρκός και όχι με τη δύναμη του Θεού, διότι, όπως ο Ναβάδ και ο Αβιού, ορισμένοι κήρυκες προσπαθούν να ευαγγελισθούν τους ανθρώπους με ξένο πυρ, όχι με πυρ Θεού (Λευιτ.10:1-2). Η κοινωνιολογία, η ψυχολογία, οι ανθρώπινες σκέψεις, οι «απαλοί» λόγοι, η ειρήνη-πάση-θυσία, ο σύγχρονος τρόπος ευαγγελισμού που συνοδεύεται από πολλά… décibels… προσελκύει μάζες ανθρώπων, αλλά μπορούν πράγματι να σώσουν ψυχές;

Γιατί οι χριστιανοί πρέπει να δίνουν τη μαρτυρία τους;

Ο κύριος λόγος για να δίνουν τη μαρτυρία τους είναι να κάνουν τους ανθρώπους να εννοήσουν την ενοχή τους και να πείσουν τους χαμένους αμαρτωλούς να πιστέψουν και να υπακούσουν στον Χριστόν για να σωθούν από την αιώνια καταδίκη. Πρέπει να τους διδάξουν σύμφωνα με τη Μεγάλη Αποστολή όπως αυτή έχει διατυπωθεί στο Ματ.28:18-20: «Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν».

Η Αγία Γραφή λέγει, «Ο καρπός του δικαίου είναι δένδρον ζωής· και όστις κερδίζει ψυχάς, είναι σοφός» (Παρ.11:30). Κάθε άλλο είναι άνευ σημασίας συγκρινόμενο με το έξοχο έργο να κερδίζει κανείς ψυχές. Ο Σωτήρας ο Ίδιος επεσήμανε ότι μιά ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από όλον τον κόσμο όταν είπε, «Επειδή τι θέλει ωφελήσει τον άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Η τι θέλει δώσει ο άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» (Μάρκ.8:36-37). Το κύριο έργο του χριστιανού είναι να κερδίζει ψυχές. Γι’αυτόν τον σκοπόν ήλθε ο Χριστός στον κόσμο, έζησε, απέθανε και ανέστη. Γίνεται περισσότερη χαρά στον κόσμο για έναν αμαρτωλό που μετανοεί παρά για ενενήντα εννέα δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας (Λουκ.15:7). «Όστις εξέρχεται και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού» Ψαλ.126:6).

Ποιοί καλούνται να κάνουν το έργο του ευαγγελισμού;

Η εντολή να ευαγγελίζονται τους χαμένους αμαρτωλούς δεν δόθηκε σε ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι χριστιανοί ή σε κατ’όνομα χριστιανούς αλλά σε αληθείς πιστούς οι οποίοι είναι έτοιμοι να δώσουν ακόμη και αυτήν τη ζωή τους, προκειμένου να υπακούσουν και να ευαρεστήσουν τον Σωτήρα και Κύριόν τους. Όχι σε ανθρώπους που Του λέγουν, «… Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια…» (Ματ.7:22-23), αλλά που είναι άνθρωποι που εργάζονται την ανομία! Όχι σε ανθρώπους χλιαρούς, τους οποίους ο Κύριος θα εξεμέσει εκ του στόματός Του. Ασφαλέστατα, επίσης, όχι σε ανθρώπους που δεν έχουν κληθεί υπό του Κυρίου να κηρύξουν και να διδάξουν αλλά οι οποίοι ενεργούν βάσει της δικής τους πρωτοβουλίας. Τέτοιοι άνθρωποι θα μείνουν άκαρποι. Δεν πρέπει να εκλαμβάνεται η ανοχή του Κυρίου ως θέλημα Του. . .

Το ρήμα «Υπάγετε» της Μεγάλης Ιεραποστολικής εντολής ισχύει για όλους τους πιστούς, όχι μόνον για τους κατ’επάγγελμα ιεραποστόλους και ποιμένες. Η πρόσκληση για σωτηρία είναι πρός όλους εξίσου! Έχομε τα ίδια δικαιώματα, υποχρεώσεις, προνόμια και υποσχέσεις. Όλοι, συνεπώς, πρέπει να βοηθήσουν κατά πάντα δυνατόν τρόπον στον ευαγγελισμό του κόσμου σύμφωνα με τις ικανότητες και την οδηγία που δίνει ο Θεός. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τα εκατομμύρια των μελών των εκκλησιών που αφήνουν το έργο αυτό σε μερικούς μόνον που εκζητούν να υπακούσουν στην Μεγάλη Ιεραποστολική Εντολή. Η ευθύνη για τον ευαγγελισμό του κόσμου έχει ανατεθεί στον καθένα χριστιανό.

Το να κερδίσει κανείς ψυχές δεν είναι θέμα ταλέντου ή σχολών

Το να κερδίζει κανείς ψυχές δεν είναι θέμα ταλέντου. Δεν είναι πρόβλημα σχολών ή βιβλίων για να μπορεί κάποιος να κερδίζει ψυχές! Είναι θέμα πιστότητος και υπακοής στη Μεγάλη Εντολή. Είναι θέμα υπακοής στην εντολή του Κυρίου: «… καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς» (Ιωάν.20:21). Είναι πρόβλημα συντετριμένης καρδιάς για τους αμαρτωλούς καθώς ο Χριστός ήλθε για «… να ζητήση και να σώση το απολωλός» (Λουκ.19:10). Εκείνοι που κερδίζουν ψυχές ξεχνούν τους εαυτούς τους και με τη δύναμη του Πνεύματος ζητούν να σώσουν τους αμαρτωλούς. Κηρύττουν απλώς τον λόγον και είναι έτοιμοι να τον μεταδώσουν στους άλλους «…εγκαίρως ακαίρως…» (2Τιμ.4:2). Οι χριστιανοί ξεύρουν ότι δεν μπορούν να φέρουν όλους τους χαμένους στον Χριστόν διότι «… ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής» (Ματ.7:13).

Πού πρέπει να είμεθα μάρτυρές Του;

Η Ιερουσαλήμ θα ήταν η αφετηρία και το πρώτο αντικείμενο της αποστολής των αποστόλων δηλαδή «… να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ» (Λουκ.24:47). Εκείνοι που έλαβαν την Μεγάλη Αποστολή θα ήταν μάρτυρες στις οικογένειές τους, στις εργασίες τους, στην πόλη τους, στην χώρα τους και ακόμη και σε άλλες χώρες γειτονικές και τελικά σε όλον τον κόσμον. Αυτή θα ήταν η παγκόσμια κατάκτηση για τον Χριστόν. Η Ιερουσαλήμ, η Ιουδαία και η Σαμάρεια ήταν οι τόποι όπου η μαρτυρία των αποστόλων θα συναντούσε τη μεγαλύτερη αντίσταση. Ο απόστολος Παύλος εκήρυξε το ευαγγέλιο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος από την Ιερουσαλήμ μέχρι την Ιλλυρία (Ρωμ.15:19). Και καθώς ο Κύριός μας είχε προφητεύσει στου Ματθαίου 24:14 «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος» (Ματ.24:14). Τότε και μόνον τότε θα έλθει το τέλος! Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα! Ολόκληρος ο κόσμος συμπεριλαμβάνεται στο σχέδιο του Χριστού ο Οποίος προσέταξε να πάμε σε όλον τον κόσμον και να κηρύξουμε σε όλους. Κάθε πρόσωπο που θα αποδεχθεί το ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΟ δικαίωμα του Χριστού στη ζωή του είναι μέλος της αληθούς παγκοσμίου Εκκλησίας Του. Η χριστιανική Εκκλησία, ανεξαρτήτως των πολλών τοπικών εκκλησιών και των πολυαρίθμων δογματικών αποχρώσεων, πρέπει να ευαγγελισθεί τους μη πιστούς και να κερδίσει ανθρώπους στον Χριστόν. «… υψώσατε τους οφθαλμούς σας και ίδετε τα χωράφια, ότι είναι ήδη λευκά προς θερισμόν» (Ιωάν.4:35) είναι η εντολή του Κυρίου! Κρίνων από τον εαυτόν μου, δυστυχώς, πόσον συχνά χάνομε την ευκαιρία να ευαγγελισθούμε τους γειτόνους μας και τους συναδέλφους μας …

Πότε πρέπει η μαρτυρία για τον Κύριον πρέπει να δίδεται;

Η Μεγάλη Ιεραποστολική Εντολή πρέπει να υπακούεται με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, με σοφία και διάκριση και όχι μόνον όταν μας βολεύει. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κηρύξουμε τον λόγον του Θεού κάτω από όλες τις περιστάσεις, τις ευνοϊκές και τις μη ευνοϊκές, με την απαιτούμενη όμως διάκριση. Πρέπει να κηρύττουμε τον λόγον του Θεού και να δίνουμε τη μαρτυρία μας όχι μόνον όταν μας υποδέχονται καλώς αλλά ακόμη και όταν φεύγουμε από τον ένα τόπον σε άλλον κάτω από συνθήκας σκληρού διωγμού … Είναι χρήσιμο να ενθυμούμεθα εκείνο που λέγει ο λόγος του Θεού ότι, πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των αποστόλων, και διασπαρέντες διήρχοντο ευαγγελιζόμενοι τον λόγον (Πράξ.8:1, 4).

Πώς η μαρτυρία μας πρέπει να γίνεται

Το κήρυγμά μας και η διδασκαλία μας πρέπει να γίνωνται με απόδειξη δυνάμεως Θεού. Όχι με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν. Μόνον εκείνοι που κάνουν το θέλημα του Θεού στη ζωή τους και διδάξουν, μόνον τέτοιοι χριστιανοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν γνήσιοι μάρτυρες και να ονομασθούν μεγάλοι στη βασιλεία των ουρανών (Ματ.5:19). Προς τούτο, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ TON ΔΙΔΑΞOYΜΕ. Έτσι, θα πλησθούν γνώσεως και ζήλου, με δύναμη και θάρρος και με όλα τα χαρίσματα και τις αναγκαίες ικανότητες για την υπηρεσία που ο Θεός τους έχει εμπιστευθεί. Ο Andrew Murray έγραψε: «Ο Θεός είναι έτοιμος να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για τη ζωή εκείνου που έχει πλήρως παραχωρηθεί σ’Αυτόν». Τότε και μόνον τότε, θα είναι δυνατόν να δούμε γνήσιες επιστροφές και τον καρπόν του Πνεύματος στη ζωή των νεοεπιστραφέντων. Ο Θεός έχει δεσμευθεί να δώσει στους πιστούς δύναμη ίση προς τις δοκιμασίες και τις διακονίες τους.

Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας

Τώρα, ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας όσον αφορά τη συνεργασία μας με το Άγιον Πνεύμα. Πώς και πότε εξερχόμεθα να δώσουμε τη μαρτυρία μας και να κηρύξουμε τον λόγον του Θεού; Γεμάτοι φόβο ή γεμάτοι παρρησία και θάρρος; Εύχομαι εγώ ο ίδιος και όλοι οι άνθρωποι του Θεού να είμαστε σαν τον προφήτη Μιχαία, ο οποίος εδήλωσε, «Αλλ’ εγώ βεβαίως είμαι πλήρης δυνάμεως διά του πνεύματος του Κυρίου και κρίσεως και ισχύος, διά να απαγγείλω εις τον Ιακώβ την παράβασιν αυτού και εις τον Ισραήλ την αμαρτίαν αυτού» (Μιχ.3:8). Εύχομαι εγώ ο ίδιος και όλοι οι άνθρωποι του Θεού να καταλάβουμε ότι η ζωή μας και η μαρτυρία μας πρέπει να είναι προϊόν του λόγου που ο Θεός απηύθυνε στον Ζοροβάβελ, «… Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου …” (Ζαχ.4:6). Η προσευχή μου για σας και για μένα είναι να μη είναι μόνον με λόγια και με γλώσσα αλλά με έργον και αλήθεια. Ναι, και να έχουμε πάντοτε τη νίκη κατά της αμαρτίας και την εξουσίαν του να πατούμε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει μας βλάψει (Λουκ.10:19). Η προσευχή μου είναι όπως εσείς και εγώ να μπορέσουμε να γίνουμε σαν τον Στέφανον ο οποίος πλήρης πίστεως και δυνάμεως… και οι φιλονεικούντες με τον Στέφανον δεν ηδύναντο να αντισταθώσιν εις την σοφίαν και εις το πνεύμα, με το οποίον ελάλει (Πράξ.6:8-10). Εάν θέλουμε να γίνουμε καλοί μάρτυρες του Κυρίου Ιησού Χριστού, πρέπει να ενοικούμεθα υπό του Αγίου Πνεύματος που ο Θεός δίνει «ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝΤΑΣ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ» (Πράξ.5:32). Γι’αυτό και είναι γραμμένο: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου» (Ac.3:19)…“… Μετανοήσατε………και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος” (Πράξ.2:38). Αμήν.

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.net

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com

“αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης. ” (Πράξ.1:8)

Μία επαγγελία, μία ενθάρρυνση και μία εντολή πορείας

Το εδάφιο που θα εξετάσομε συμπεριλαμβάνει μιά υπόσχεση, μιά ενθάρρυνση και μιά εντολή πορείας γιά όλους εκείνους που ανήκουν στον πνευματικό στρατό του Κυρίου. Μιά υπόσχεση, διότι θα λάβουν δύναμη όταν το Άγιον Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο υποσχεθείς Οδηγός και Παράκλητος, επέλθει σε όλους εκείνους που Του ανήκουν. Μιά ενθάρρυνση, διότι δεν θα αποσταλούν μόνοι στη μάχη και με τις δικές τους δυνάμεις και τα δικά τους όπλα, και μιά διαταγή πορείας διά της οποίας θα τους δοθούν εντολές πού να πάνε, πότε να πάνε και τί να κάνουν. Αυτή ήταν η πρώτη βασική δήλωση του Κυρίου Ιησού σχετικά με την αρχή της ευαγγελιστικής περιόδου της Καινής Διαθήκης, κατά την οποία το Άγιο Πνεύμα θα είχε τον κύριο ρόλο.

Κάθε αληθής πιστός έχει τό Άγιο Πνεύμα (Εφ.1:3) διότι είναι αδύνατo να ανήκει κανείς στον Χριστόν χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Είναι αδύνατο να έχομε τη μαρτυρία του Θεού μέσα μας χωρίς να ανήκομε στον Θεόν (Ρωμ.8:9· 1Κορ.3:16· 1Ιωάν.2:27· Ρωμ.8:14, 16 και Γαλ.4:6). Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η αρχική επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι επαρκής γιά τον αληθινό πιστό. Πρέπει να συνεχίσει να πληρούται διά του Αγίου Πνεύματος. Προκειμένου ο πιστός να συνεχίσει πληρούται, απαιτούνται η ενεργός υπακοή του πιστού και η συνεργασία του. Η εντολή “Και μη μεθύσκεσθε με οίνον, εις τον οποίον είναι ασωτία, αλλά πληρούσθε διά του Πνεύματος” (Εφεσ.5:18) απευθύνεται σε αληθείς πιστούς. Η πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα είναι απολύτως αναγκαία γιά τη διακονία του πιστού και την παραγωγικότητά του. Αποτελεί συγχρόνως το αποτέλεσμα της μετάνοιας και της πίστης … Αλλά αυτή η “πλήρωση” της καρδιάς του πιστού δεν είναι παρά εκ μέρους Εκείνου που είναι ήδη εκεί. Τί θα συμβεί όταν αφήσεις ένα σφουγγάρι που κρατάς πιεσμένο μέσα στο χέρι σου μέσα στο νερό; Θα γεμίσει νερό! Αυτή η εντολή εκφράζεται στην προστακτική και στην παθητική φωνή. Δηλαδή είναι, μιά εντολή, ακριβώς όπως η εντολή, π.χ., μή μοιχεύσεις. Όσον αφορά τη πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα, ας προσέξομε, ότι δεν μπορούμε να πληρώσομε την καρδιά μας με το Άγιο Πνεύμα… Κάποιος άλλος, δηλαδή ο Θεός, μπορεί να την πληρώσει… υπό τον όρον ότι θα την παρουσιάσομε “άδεια” (Ματ.5:3). H «πλήρωση» της καρδιάς δεν είναι μόνον γιά τους υπεραγίους αλλ’επίσης και γιά κάθε αμαρτωλό, ο οποίος έμαθε να λέγει την αλήθεια στην καρδιά του, να μετανοεί και να πιστεύει.

Ο καλύτερος τρόπος γιά να πλησθεί ο πιστός με το Άγιον Πνεύμα και τη δύναμή Του δεν είναι προσπαθώντας να γίνει καλύτερος αλλά ομολογώντας την αποτυχία του, ότι δεν έχει αγάπη μες στην καρδιά του, ότι υπήρξε παρήκοος κλπ. και ότι έχει ανάγκη από το Άγιον Πνεύμα. Ο Θεός πλένει με το αίμα του Ιησού κάθε τι που ομολογούμε ταπεινά και ειλικρινά και το Άγιον Πνεύμα πληροί το κενό ή τον χώρον που άφησε η καθαρισθείσα αμαρτία με το αίμα του Ιησού Χριστού. Όμως, εάν υπάρχει γνωστή αμαρτία στη ζωή του πιστού, δεν θα υπάρξει πλέον πρόοδος εάν δεν μετανοήσει, δεν την ομολογήσει και δεν την απορρίψει. Θα υπάρξει μία ‘λιμνάζουσα’ κατάσταση η οποία αργά ή γρήγορα θα μετατραπεί σε αποστασία. Δεν πρέπει, λοιπόν, να λυπούμε το Άγιον Πνεύμα του Θεού, με το οποίο ‘εσφραγίσθημεν’ γιά την ημέρα της απολυτρώσεως, με συμπεριφορές που δεν είναι άξιες του Ευαγγελίου: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς διά του Χριστού» (Εφεσ.4:31-32). Δεν πρέπει να σβύνομε το Πνεύμα (1Θεσ.5:19-20) αλλά, τουναντίον, να εκζητούμε την παρουσία και την ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος (Εφεσ.4:30-31· Πράξ.7:51· Παρ.29:1· 1Θεσ.5:19-20). Πρέπει να ‘σπείρωμε εις το Πνεύμα’… (Γαλ.6:8· Παρ.1:23· Πράξ.2:38· 1Ιωάν.1:7-9· Πράξ.5:32).

Το αντίθετο του «κάνω το κακό» δεν είναι το «κάνω το καλό» αλλά «υπακούω στην αλήθεια». Δεν μπορούμε να κάνομε τίποτε χωρίς τον Χριστόν. Δεν μπορούμε να κάνομε τίποτε χωρίς το Άγιον Πνεύμα. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνομε είναι να παραδεχθούμε με εντιμότητα την αλήθεια, να πούμε την αλήθεια ταπεινά μέσα στην καρδιά μας, να ομολογήσομε την ανάγκη μας, την ανικανότητά μας, τις αποτυχίες μας, την αμαρτία μας και να εκζητήσομε το έλεος και τη χάρη του Θεού. Ο Θεός θα μας συγχωρήσει και θα μας καθαρίσει.

Όταν ζητήσει ο άνθρωπος τη συγχώρηση των αμαρτιών του ταπεινά και ειλικρινά, τότε ο Θεός θα καθαρίσει την ψυχή του και θα τον πληρώσει με το Πνεύμα του το Άγιο. Αλλά προσοχή: Όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε την έκφραση “Εάν σου έκανα κακό, εάν, εάν, εάν”, εάν γνωρίζομε ότι εκάναμε κακό… Περπατώ στο φως σημαίνει ότι παραδέχομαι ταπεινά τους πνευματικούς λεκέδες που βλέπω μέσα μου. Το Άγιο Πνεύμα δεν μας ελέγχει γιά να μας κατακρίνει αλλά γιά να μας παρηγορήσει και πειθαρχήσει.

Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να ανοίξω μιά παρένθεση: Όταν το Άγιο Πνεύμα μας δοθεί επιδιώκει να μας βοηθήσει να υπακούσομε και να κάνομε το θέλημα του Θεού. Φωτίζει το πνεύμα μας, προκειμένου η καρδιά μας (η θέλησή μας), να υπακούσει ή να παραχωρηθεί στο θέλημα του Θεού. Το ό,τι το πνεύμα μας φωτίζεται και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τούτο δεν σημαίνει ότι η καρδιά μας είπε το ΝΑΙ στο φως που ο νους μας πήρε: Η γνώση που λάβαμε δεν σημαίνει υπακοή! Όταν ο νους του ανθρώπου βρίσκεται σε πλάνη και το Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτει την πλάνη, ο δε άνθρωπος παραδέχεται την πλάνη του, τούτο δεν σημαίνει ότι η πλάνη έφυγε! Πρέπει η θέληση του ανθρώπου να συνεργασθεί, πρέπει να κάνει τη σωστή εκλογή και πρέπει να αποφασίσει να συμμορφωθεί με το θέλημα του Θεού… Ο λόγος του Θεού λέγει: «επειδή καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού, και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γείνη πλήρης η υπακοή σας» (2Κορ.10:6). Τούτο σημαίνει όχι όταν «η σκέψη παραχωρηθεί» αλλ’όταν «η καρδιά παραχωρηθεί», τότε και μόνον τότε είναι δυνατή η καθαίρεση της πλάνης και των οχυρών της αντιστάσεως. Μόνον όταν ο άνθρωπος παραχωρηθεί (Ρωμ.12:1-2), μόνον όταν δώσει την καρδιά του (Παρ.23:26), τότε και μόνον τότε μεταβάλλεται ο χαρακτήρας του. Όταν η καρδιά πιστεύσει και υπακούσει την αλήθεια, τότε, και μόνον τότε, η αλήθεια ελευθερώνει (Ιωάν. 8:32). Δεν αρκεί καταλάβεις ή να παραδεχθείς διανοητικά… Ένας εκ των συνεργατών μου, τον οποίον εθαύμαζα για τη φιλαλήθεια και αντικειμενικότητα του, μου είπε μιά μέρα: «Αυτά που κηρύττεις, Γιάννη, είναι απολύτως σωστά και τα παραδέχομαι αλλά δεν τη θέλω τη ζωή που κηρύττεις. Θέλω να κάνω το δικό μου, ό,τι μου αρέσει…»

Ευθύς ως νεκρωθούμε εν σχέσει προς την αμαρτία και το εγώ, τότε δεν υπάρχει εμπόδιο γιά το Άγιο Πνεύμα να πληρώσει αμέσως την καρδιά του πιστού! Και καθώς ο κάθε πιστός καλείται να παραχωρηθεί στον Θεόν … ακριβώς κατά τον ίδιον τρόπον καλείται να πλησθεί με Άγιον Πνεύμα. Ο πραγματικός αγιασμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το έργο του Πνεύματος στη καρδιά του πιστού. Αγιασμός σημαίνει καθαρισμός. Ο καθαρισμός καταλήγει σε πλήρωση με την παρουσία και τη φανέρωση του Αγίου Πνεύματος. Εαν παραχωρηθούμε ταπεινά και ειλικρινά στον Θεόν, ο Θεός μας αναλαμβάνει, μας καθαρίζει με το αίμα του Ιησού και τότε μας πληροί αμέσως με το Άγιο Πνεύμα.

Η εκπλήρωση της επαγγελίας αναστατώνει τα πάντα

Ας εξετάσομε προσεκτικά το εδάφιο αυτό που το επαναλαμβάνω: “αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.” (Πράξ.1:8)

Βλέπομε ότι αυτό είναι το εδάφιο κλειδί του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων διότι παν ότι οι Απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί είπαν και έκαναν οφείλετο στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και στην αποστολή που το Άγιο Πνεύμα τους είχε εμπιστευθεί. Χιλιάδες άνθρωποι επεστράφησαν στον Χριστόν αμέσως μετά την ημέρα της Πεντηκοστής, θαύματα έγιναν με τα χέρια των Αποστόλων και τελικά μιά καταπληκτική επίδραση ασκήθηκε από τον Χριστιανισμό επάνω σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αργότερα σε όλον τον κόσμον. Το ύδωρ (Πνεύμα), το οποίον ο Χριστός δίνει στον πιστόν γίνεται ‘εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον’ (Ιωάν.4:14).

Η Ρώμη κατέκτησε την Αθήνα στρατιωτικώς αλλά η Αθήνα κατέκτησε τη Ρώμη μέσω της μορφώσεως και της γλώσσας της. Κατά παρόμοιον τρόπον αλλά πιό θαυμαστό και θαυματουργικό, μιά χούφτα χριστιανών, παρά τούς διωγμούς που υπέστησαν στα χέρια των Ιουδαίων και των Ρωμαίων, “υπέταξαν” τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αναστάτωσαν τον κόσμο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Τα όπλα του Αγίου Πνεύματος ήταν η πίστη, η αγάπη και η καθαρότητα. Σημεία και μεγάλα θαύματα συνόδευαν τις μαρτυρίες των πρώτων χριστιανών. Πχ., “Ο δε Στέφανος, πλήρης πίστεως και δυνάμεως, έκαμνε τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ.” (Ac.6:8). Τα θαύματα που ενεργούσαν οι πρώτοι χριστιανοί ήταν τέτοια, ώστε ο Σίμων που ενεργούσε στο παρελθόν μαγείες εζήλεψε τη εξουσία αυτή και ζήτησε από τον απόστολο Πέτρο, « … λέγων· Δότε και εις εμέ την εξουσίαν ταύτην, ώστε εις όντινα επιθέσω τας χείρας να λαμβάνη Πνεύμα Άγιον. » (Πράξ.8:19), κάτι που ήταν αδιανόητο…

Τί είναι το Άγιον Πνεύμα; Μία δύναμη διαιρετή ή ένα Πρόσωπο αδιαίρετο;

Η επαγγελία περί του Αγίου Πνεύματος δεν άργησε να εκπληρωθεί: “Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν..” (Πράξ.2:1-4). Μήπως η δύναμη που έλαβαν οι απόστολοι ήταν ένα αόρατο πνευματικό υγρό, το οποίο όταν εξεχύθη επάνω τους παρήγαγε μιά συμπληρωματική πνευματική δύναμη; Όχι! Απολύτως όχι! Το Άγιον Πνεύμα ήλθε να κατοικήσει μέσα τους! Απίστευτο, ακατανόητο αλλά αληθινό! Ας θυμηθούμε τί έγραψε ο Ησαΐας: “Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.” (Ησα.57:15). Αυτή η «δύναμη» ήταν η φανέρωση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος ΜΕΣΑ τους. Το Άγιον Πνεύμα δεν ήταν και δεν είναι κάποιο πράγμα που μπορεί να διαιρεθεί και που μπορεί να δοθεί σε μερίδες σαν να ήταν ένα πράγμα ή μιά ύλη. Το Άγιον Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο αδιαίρετο. Ένα Πρόσωπο που μπορεί να μιλά, να μεσιτεύει, να παρέχει δύναμη, να δίνει συμβουλές και να μοιράζει χαρίσματα σύμφωνα με το κυριαρχικό του δικαίωμα. Διαβάζομε, “Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει.” (1Κορ.12:11). Έχομε γίνει μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος (Εβρ.6:4). Το μέτρον της φανερώσεως του καρπού του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας εξαρτάται από τη συνεργασία μας με τον Θεόν!

Πώς το Άγιον Πνεύμα εκδηλώνεται;

Το Άγιον Πνεύμα εκδηλώνεται στον πιστόν με διαφόρους τρόπους αλλά κυρίως διά «δυνάμεως»: πρώτον και πάνω απ’όλα, εναντίον γνωστής αμαρτίας και επιτιθεμένων πειρασμών. Ο Παράκλητος απελευθερώνει τον άνθρωπον από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Εκδηλώνεται, επίσης, με τα χαρίσματα του Πνεύματος, όπως η σοφία, η πίστη, οι θεραπείες, η προφητεία, τα θαύματα, η διάκριση των πνευμάτων, η γλωσσολαλιά, η ερμηνεία των γλωσσών. Δεύτερον είναι ο Βοηθός του πιστού σε ό,τι κάνει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είτε αυτό έχει σχέση με την καθημερινή ζωή είτε με τη δύναμη να κηρύττει το ευαγγέλιο αποτελεσματικά ΚΑΙ με αντοχή σε μεγάλες δοκιμασίες (Ησα.57:15). Η παρουσία και η μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος είναι συνδεδεμένες με την αποστολή που αναθέτει στα παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Οι εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του πιστού εξαρτώνται από δύο παράγοντες: πρώτον, από το κυριαρχικό δικαίωμα του Αγίου Πνεύματος το οποίον διανέμει τα χαρίσματα και δίνει πνευματική δύναμη σύμφωνα με το θέλημά Του και δεύτερον, από τη ενεργό συνεργασία του πιστού στις εισηγήσεις του Αγίου Πνεύματος.

Επί πλέον, το Άγιον Πνεύμα είναι πιό δυνατό από τις φυσικές δυνάμεις (Ζαχ.4:6): το Άγιον Πνεύμα δίνει θάρρος στους πιστούς να καταγγέλουν την αμαρτία (Μιχ.3:8)· ικανώνει τους πιστούς να ομιλούν με εξουσία (Πράξ.4:33, 6:8)· γεμίζει τη ζωή με θεραπευτικές ιδιότητες (Πράξ.19:11-12)· ελέγχει τις μετακινήσεις των και επιλέγει τα πεδία δράσεως / αποστολής (Πράξ.10:19-20· 16:6)· διευθύνει την εκλογή των χριστιανών ηγετών (Πράξ.13:2)· υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού (Ιωάν.14:26)· ελέγχει τους αιχμαλώτους της αμαρτίας (Ιωάν.16:7-8) και οδηγεί τον άνθρωπον σε όλη την αλήθεια (Ιωάν.16:13). Με άλλα λόγια, το Άγιον Πνεύμα:

1. Ελέγχει τους ανθρώπους περί αμαρτίας (Ιωάν.16:8)·

2. Τους καθιστά ικανούς ως διακόνους της νέας διαθήκης, όχι του γράμματος αλλά του Πνεύματος (2Κορ.3:6)·

3. Τους κάνει να περιπατούν στις εντολές Του και να τις τηρούν (Εζεκ.36:27)·

4. Δίνει το χρίσμα Του ο δε άνθρωπος του Θεού δεν έχει ανάγκη να διδάσκεται από κάποιον (1Ιωάν.2:27)·

5. Θέτει στο στόμα του πιστού τα λόγια Του (Ησα.59:21) και ο άνθρωπος δεν ομιλεί με λόγους ανθρωπίνης σοφίας αλλά με λόγους διδακτούς του Αγίου Πνεύματος (1Κορ.2:13).

Προσωπικά, έχω μερικά σοβαρά προβλήματα με τη μοντέρνα έννοια του Βιβλικού όρου “ΔΥΝΑΜΗ” γιά την οποία ομιλούμε. Στις ημέρες μας, υπάρχουν ορισμένοι χριστιανοί που συγχέουν την αληθινή πνευματική δύναμη με (α) εκδηλώσεις αμφιβόλου προελεύσεως και (β) με τα χαρίσματα του Πνεύματος ή/και με τα ταλέντα! Πιστεύω ακραδάντως ότι:

Ø Ο Κύριός μας είναι Θεός θαυμάτων αλλά υπάρχουν ορισμένα πράγματα που με κάνουν καχύποπτο ως προς μερικά “χαρίσματα” και ορισμένα “θαύματα”. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτοδιαφήμιση γιά χαρίσματα του Πνεύματος που στην πραγματικότητα δεν έχουν: “Ο καυχώμενος εις δώρον (χάρισμα) ψευδές ομοιάζει σύννεφα και άνεμον χωρίς βροχής.” (Παρ.25:14). Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που προσποιούνται ότι κάνουν θαύματα: “Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός.” (2Κορ.11:14). Ας σταματήσω εδώ και ας μή αναφέρω συγκεκριμένες περιπτώσεις… Επί πλέον, μερικοί δεν έχουν πνευματικόν λόγον, δεν έχουν πνευματικά επιχειρήματα, αλλά προσπαθούν να πείσουν τους ακροατές τους ότι είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου φωνασκούντες και χειρονομούντες επάνω στον άμβωνα. Η Αγία Γραφή, όμως, λέγει ότι «Οι λόγοι των σοφών εν ησυχία ακούονται μάλλον παρά την κραυγήν του εξουσιάζοντος μετά αφρόνων» (Κολ.9:17) και ότι «Οι λόγοι των σοφών είναι ως βούκεντρα και ως καρφία εμπεπηγμένα υπό των διδασκάλων των συναθροισάντων αυτούς· εδόθησαν δε παρά του αυτού ποιμένος» (Εκκλ.12:11). Ο Παύλος συμβούλευε τον Τιμόθεον λέγοντάς του: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν» (2Τιμ.2:16), και

Ø Το Άγιον Πνεύμα χορηγεί πνευματικά χαρίσματα διανέμον ‘ιδία εις έκαστον καθώς θέλει’. Η Α΄ Κορινθίους κεφ.12 και η Εφεσίους κεφ. 4 μας δίνουν πολλές πληροφορίες περί αυτών. Όλα τα χαρίσματα που αναφέρονται στη Γραφή, είναι στην πραγματικότητα φανερώσεις του Αγίου Πνεύματος. Δεν οφείλονται στην αξία του ανθρώπου. Ορισμένοι πιστοί νομίζουν ότι λόγω του χαρίσματός τους είναι «πλήρεις» στην σωτηρία τους!!! Άλλως η σωτηρία τους δεν θα ήταν εξασφαλισμένη! Ως εάν η χάρη του Θεού δεν ήταν αρκετή γιά τη σωτηρία τους … Τί μοιραίο δεκανίκι! Δεν διάβασαν ποτέ ότι όλοι οι αληθείς πιστοί είναι «πλήρεις εν Αυτώ»; (Κολ.2:10).

Επί πλέον, δεν σέβονται ούτε και πειθαρχούν στις οδηγίες της Βίβλου περί των οποίων ομιλεί το 14^ον κεφάλαιον της Α΄Κορινθίους. Τονίζουν όχι τον καρπόν του Πνεύματος αλλά μάλλον τα υπερφυσικά χαρίσματα… ως εάν η γνησιότητα ή/και η πληρότητα του πιστού εξαρτάται από τα χαρίσματά τους, ως εάν τα χαρίσματά τους αποτελούν εγγύηση της ποιότητας του πιστού. Δημιουργούν έτσι ένα κρυμμένο πνευματικό “apartheid”. Ποίας ποιότητας χριστιανοί ήταν οι Κορίνθιοι οι οποίοι υπετίθετο ότι είχαν λάβει το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος; Και ποίας ποιότητος είναι μερικοί σημερινοί χριστιανοί που υποτίθεται ότι έχουν λάβει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, και είναι συνεπώς πλήρεις Πνεύματος Αγίου, όταν συμπεριφέρονται με τρόπο χειρότερο από πολιτικούς του κόσμου τούτου, όταν μεταχειρίζονται κακώς τα ποίμνια, όταν στερούνται σοφίας, όταν δημιουργούν σχίσματα στην εκκλησία, όταν υποχρεώνονται να παραιτηθούν εξ αιτίας σκανδάλων ηθικής τάξεως ή κακής οικονομικής διαχειρήσεως, όταν περιορίζουν την ελευθερία του Πνεύματος μετατρέποντες τις εκκλησίες σε αίθουσες θρησκευτικών διαλέξεων ή σε μονολόγους (μονοδρόμους), όταν τονίζουν τα πνευματικά χαρίσματα και αμελούν τον καρπόν του Πνεύματος; Εκείνο που έχει σημασία είναι μόνον μία νικηφόρος, πλήρης καρπών του Αγίου Πνεύματος ζωή σύμφωνα με τον λόγον του Θεού! Όταν σταθούμε ενώπιον του θρόνου του Θεού γιά να κριθούμε, δεν θα ερωτηθούμε εάν πχ., γλωσσολαλήσαμε ή κάναμε θεραπείες αλλ’εάν υπακούσαμε στον λόγον Του και ζήσαμε μιά αγία ζωή γεμάτη από τον καρπό του Αγίου Πνεύματος που είναι η αγάπη, η υπομονή κλπ. και εάν ο χαρακτήρας του Ιησού εμορφώθη μέσα μας. «Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμον. Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.» (Γαλ.6:14-16).

Γιά ποιόν ή γιατί πράγμα θα έδιναν τη μαρτυρία τους οι απόστολοι;

Μία ερώτηση: Γιά ποιόν ή γιά τί πράγμα θα έδιναν τη μαρτυρία τους οι απόστολοι; Είχαν ιδεί τον τρόπο με τον οποίον ο Χριστός είχε ζήσει· τα θαυματά Του· την πραότητα του χαρακτήρα Του· τα παθήματά Του· είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του· είχαν συνομιλήσει και συμφάγει μαζί Του· Τον είχαν ιδεί μετά την ανάστασή Του και όταν έγινε η ανάληψή Του στους ουρανούς. Έπρεπε, λοιπόν, να είναι μάρτυρες των παθημάτων και του θανάτου του Ιησού Χριστού, της αναστάσεώς Του και της αναλήψεώς Του στον ουρανό ως επίσης και της θειότητός Του και της Κυριότητός Του. Ήξευραν ότι επρόκειτο να έλθει πάλι γιά να κρίνει τον κόσμον και να βασιλεύσει. Εκείνοι που Τον είχαν ιδεί αναστημένο εκ των νεκρών ήταν πολλοί και δεν ήταν δυνατόν να έχουν απατηθεί. Διαβάζομε στις Πράξεις των Αποστόλων:

1. “όστις εφάνη επί πολλάς ημέρας εις τους μετ’ αυτού αναβάντας από της Γαλιλαίας εις Ιερουσαλήμ, οίτινες είναι μάρτυρες αυτού προς τον λαόν.” (Πράξ.13:31)·

2. “και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ· τον οποίον εφόνευσαν κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ’ εις μάρτυρας τους προδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ’ αυτού, αφού ανέστη εκ νεκρών·” (Πράξ.10:39-41· Πράξ.22.15)·

3. “Και μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού, και χάρις μεγάλη ήτο επί πάντας αυτούς.” (Πράξ.4:33).

Γι’αυτόν τον λόγον είχαν κληθεί. Ο Κύριος είπε μιά μέρα στους αποστόλους: “Αλλά και σεις μαρτυρείτε, διότι απ’ αρχής μετ’ εμού είσθε.” (Ιωάν.15:27). Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Ιωάννης αρχίζει την πρώτη του επιστολή λέγων, “Εκείνο, το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής· και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν και μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν προς εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί και εφανερώθη εις ημάς εκείνο, το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν, απαγγέλλομεν προς εσάς· διά να έχητε και σεις κοινωνίαν μεθ’ ημών· και η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού. Και ταύτα γράφομεν προς εσάς, διά να ήναι πλήρης η χαρά σας.” (1Ιωάν.1:1-4). Ο λόγος της μαρτυρίας τους ήταν να είναι μάρτυρες της αναστάσεώς Του (Πραξ.1:22· 2:32· 3:15). Οι αληθείς χριστιανοί πρέπει απλώς να ακολουθούν το παράδειγμά τους …

Ποιό έπρεπε να είναι το μήνυμά τους;

Οι πραγματικοί υπηρέτες του Θεού δεν πρέπει να κηρύττουν τα λόγια τους ή τις σκέψεις τους αλλά Ιησούν Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα εκ των νεκρών (Πράξ.8:5,35· 1Κορ.2:2)! “Διότι εκείνος, τον οποίον απέστειλεν ο Θεός, τους λόγους του Θεού λαλεί…” (Ιωάν.3:34)· “διαμαρτυρόμενος…την εις τον Θεόν μετάνοιαν και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν (Πράξ.20:21) πάντοτε και παντού (Μάρκ.16:20· Πράξ.8:4), χωρίς δισταγμό (Πράξ.5:20· 20:20,27· Ρωμ.15:19), λαλώντας του Θεού τα λόγια (1Πέτ.4:11) και όχι καταπειστικούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας (1Κορ.1:17 2:1,4)· να μη κηρύττουν εαυτούς (2Κορ.4:5) ή να μη καπηλεύουν – με δόλο, κολακεία ή πανουργία – τον λόγον του Θεού (2Κορ.2:17· 4:2· 1Th.2:3,5). Τα μηνύματά τους πρέπει νά δίνωνται με παρρησία (Ησα.58:1· Εζε.2:6· Ματ.10:27,28)· με απλότητα λόγου (2Κορ.3:12)· με ζήλο (1Θεσ.2:8)· με σταθερότητα (Πράξ.6:4· 2Τιμ.4:2)· με συνέπεια (2Κορ.1:18,19)· με προσοχή στους εαυτούς τους (1Τιμ.4:16)· με καλή θέληση και αγάπη (Φιλιπ.1:15-17)· με πιστότητα (Εζεκ.3:17,18) και δωρεάν, ει δυνατόν (1Κορ.9:18· 1Θεσ.2:9).

Είναι γραμμένο, “… Έλθετε οπίσω μου και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.” (Ματ.4:19) και “Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.” (2Τιμ.4:5). Όλοι οι αληθείς χριστιανοί εργάτες πρέπει να κάνουν κηρύγματα ευαγγελιστικά. Τί λυπηρόν είναι να βλέπεις εργάτες του Ευαγγελίου Κυριακή πρωί, όταν η εκκλησία είναι συνήθως γεμάτη από πιστούς και μη πιστούς, να μη διαθέτουν έστω και πέντε λεπτά να μιλήσουν πώς ο άνθρωπος σώζεται και από τί σώζεται και να τον καλέσουν να μετανοήσει και να πιστεύσει στο Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού (Μάρκ.1:15). Ναι, και πόσον λυπηρόν είναι να μη προειδοποιούν το ακροατήριο γιά τις συνέπειες της ανυπακοής και της αμαρτίας γενικώς (Λουκ.13:3, 5). Ο Θεός θέλει να μας κάνει ανθρώπους που κερδίζομε ψυχές, όποιο κι’αν είναι το χάρισμα που έχομε λάβει από τον Θεόν! Εκείνος που λέγει, “Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας ευαγγελιστής, συνεπώς, θα περιοριστώ στη διδασκαλία της Γραφής στο Πανεπιστήμιο ή στο Θεολογικό Σεμινάριο”· εκείνος πού λέγει ότι, “Εγώ είμαι ιεραπόστολος/τεχνικός, θα περιοριστώ στην εργασία μου”· ή εκείνος που λέγει ότι, “Εγώ είμαι επιχειρηματίας και δεν είναι δουλειά μου να ευαγγελίζομαι ψυχές”, έχει χάσει τον δρόμον του… Ο άνθρωπος του Θεού, ιεραπόστολος ή μη, πρέπει να κάνει και τα δύο… Εάν όχι, παρακούει στην εντολή του Κυρίου, έχασε τον ζήλο του και αργά ή γρήγορα θα ακούσει, “Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.” (Αποκ.2:5).

Το κήρυγμα πρέπει να κτυπά την αμαρτία με παρρησία. Είναι γραμμένο, “Αναβόησον δυνατά, μη φεισθής· ύψωσον την φωνήν σου ως σάλπιγγα και ανάγγειλον προς τον λαόν μου τας ανομίας αυτών και προς τον οίκον Ιακώβ τας αμαρτίας αυτών!” (Ησα.58:1). Μόνον η χάρη του Θεού μπορεί να σώσει, αλλά η χάρη του Θεού σώζει τους αμαρτωλούς που έχουν αναγνωρίσει την ενοχή τους, που έχουν ομολογήσει τις αμαρτίες τους με σκοπό να αλλάξουν. Καλούμεθα να κηρύξωμε το πλήρες ευαγγέλιο: Όχι μόνον το έλεος του Θεού αλλ’επίσης τη δικαιοσύνη του Θεού και την αυστηρότητα Του προς τους αμετανοήτους. Αυτό είναι το είδος του κηρύγματος που έκανε ο Ιησούς. Υπάρχουν εκκλησίες στις οποίες η λέξη “Κόλαση”, “αιώνια καταδίκη” κλπ. δεν έχουν ακουσθεί εδώ και δεκαετίες!

Κάποιος μπορεί να ειπεί, “Ένας ευαγγελιστής μπορεί να το κάνει, αλλά ένας ποιμήν δεν μπορεί, διότι ορισμένοι άνθρωποι δυνατόν να εξοργισθούν, να σταματήσουν να δίνουν χρήματα και να εγκαταλείψουν την Εκκλησία.” Ε, λοιπόν; Ο εργάτης του Θεού να κάνει το καθήκον του και ο Θεός είναι υπεύθυνος για τη συνέχεια. Όμως, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αναζωπυρώσει τους πιστούς και να φέρει στη ζωή νεκρές ψυχές. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν ευσεβώς, που κηρύττουν τον λόγον του Θεού και όχι τις δικές τους σκέψεις και που επιμένουν σε κάθε περίσταση, ευνοϊκή ή δυσμενή (2Τιμ.4:2), θα διωχθούν. Η Εκκλησία του Θεού δεν έχει ανάγκη από ομιλητές «γλυκείς» που ποτέ δεν πλήγωσαν τα αισθήματα κανενός, που δεν ερέθισαν κάποιον αλλά που σπανίως αφύπνισαν κάποιον πιστόν και που σπανίως έσωσαν κάποιον άπιστον! Οι ποιμένες δεν πρέπει να δίνουν στους ακροατές τους ψεύτικες ελπίδες, παρηγορίες και ασφάλεια. Πόσον ωφέλιμο θα είναι γιά τους κηρύττοντας να ενθυμούνται το κήρυγμα και τη ζωή των προφητών του Θεού!

Σε ωρισμένες περιπτώσεις, η χριστιανική διακονία ασκείται με τη δύναμη της σαρκός και όχι με τη δύναμη του Θεού, διότι, όπως ο Ναβάδ και ο Αβιού, ορισμένοι κήρυκες προσπαθούν να ευαγγελισθούν τους ανθρώπους με ξένο πυρ, όχι με πυρ Θεού (Λευιτ.10:1-2). Η κοινωνιολογία, η ψυχολογία, οι ανθρώπινες σκέψεις, οι «απαλοί» λόγοι, η ειρήνη-πάση-θυσία, ο σύγχρονος τρόπος ευαγγελισμού που συνοδεύεται από πολλά … décibels… προσελκύει μάζες ανθρώπων, αλλά μπορούν πράγματι να σώσουν ψυχές;

Γιατί οι χριστιανοί πρέπει να δίνουν τη μαρτυρία τους;

Ο κύριος λόγος γιά να δίνουν τη μαρτυρία τους είναι να κάνουν τους ανθρώπους να εννοήσουν την ενοχή τους και να πείσουν τους χαμένους αμαρτωλούς να πιστέψουν και να υπακούσουν στον Χριστόν γιά να σωθούν από την αιώνια καταδίκη. Πρέπει να τους διδάξουν σύμφωνα με τη Μεγάλη Αποστολή όπως αυτή έχει διατυπωθεί στο Ματ. 28:18-20: “Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν.”

Η Αγία Γραφή λέγει, “Ο καρπός του δικαίου είναι δένδρον ζωής· και όστις κερδίζει ψυχάς, είναι σοφός.” (Παρ.11:30). Κάθε άλλο είναι άνευ σημασίας συγκρινόμενο με το έξοχο έργο να κερδίζει κανείς ψυχές. Ο Σωτήρας ο Ίδιος επεσήμανε ότι μιά ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από όλον τον κόσμο όταν είπε, “Επειδή τι θέλει ωφελήσει τον άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Η τι θέλει δώσει ο άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;” (Μάρκ.8:36-37). Το κύριο έργο του χριστιανού είναι να κερδίζει ψυχές. Γι’αυτόν τον σκοπόν ήλθε ο Χριστός στον κόσμο, έζησε, απέθανε και ανέστη. Γίνεται περισσότερη χαρά στον κόσμο γιά έναν αμαρτωλό που μετανοεί παρά γιά ενενήντα εννέα δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας (Λουκ.15:7). “Όστις εξέρχεται και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού.” (Ψαλ.126:6).

Ποιοί καλούνται να κάνουν το έργο του ευαγγελισμού;

Η εντολή να ευαγγελίζονται τους χαμένους αμαρτωλούς δεν δόθηκε σε ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι χριστιανοί ή σε κατ’όνομα χριστιανούς αλλά σε αληθείς πιστούς οι οποίοι είναι έτοιμοι να δώσουν ακόμη και αυτήν τη ζωή τους, προκειμένου να υπακούσουν και να ευαρεστήσουν τον Σωτήρα και Κύριόν τους. Όχι σε ανθρώπους που Του λέγουν, “… Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια…” (Ματ.7:22-23), αλλά που είναι άνθρωποι που εργάζονται την ανομία! Όχι σε ανθρώπους χλιαρούς, τους οποίους ο Κύριος θα εξεμέσει εκ του στόματός Του. Ασφαλέστατα, επίσης, όχι σε ανθρώπους που δεν έχουν κληθεί υπό του Κυρίου να κηρύξουν και να διδάξουν αλλά οι οποίοι ενεργούν βάσει της δικής τους πρωτοβουλίας. Τέτοιοι άνθρωποι θα μείνουν άκαρποι. Δεν πρέπει να εκλαμβάνεται η ανοχή του Κυρίου ως θέλημα Του. . .

Το ρήμα “Υπάγετε” της Μεγάλης Ιεραποστολικής εντολής ισχύει γιά όλους τους πιστούς, όχι μόνον γιά τους κατ’επάγγελμα ιεραποστόλους και ποιμένες. Η πρόσκληση για σωτηρία είναι πρός όλους εξίσου! Έχομε τα ίδια δικαιώματα, υποχρεώσεις, προνόμια και υποσχέσεις. Όλοι, συνεπώς, πρέπει να βοηθήσουν κατά πάντα δυνατόν τρόπον στον ευαγγελισμό του κόσμου σύμφωνα με τις ικανότητες και την οδηγία που δίνει ο Θεός. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γιά τα εκατομμύρια των μελών των εκκλησιών που αφήνουν το έργο αυτό σε μερικούς μόνον που εκζητούν να υπακούσουν στην Μεγάλη Ιεραποστολική Εντολή. Η ευθύνη γιά τον ευαγγελισμό του κόσμου έχει ανατεθεί στον καθένα χριστιανό.

Το να κερδίσει κανείς ψυχές δεν είναι θέμα ταλέντου ή σχολών

Το να κερδίζει κανείς ψυχές δεν είναι θέμα ταλέντου. Δεν είναι πρόβλημα σχολών ή βιβλίων γιά να μπορεί κάποιος να κερδίζει ψυχές! Είναι θέμα πιστότητος και υπακοής στη Μεγάλη Εντολή. Είναι θέμα υπακοής στην εντολή του Κυρίου: “… καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς.” (Ιωάν.20:21). Είναι πρόβλημα συντετριμένης καρδιάς για τους αμαρτωλούς καθώς ο Χριστός ήλθε γιά “… να ζητήση και να σώση το απολωλός.” (Λουκ.19:10). Εκείνοι που κερδίζουν ψυχές ξεχνούν τους εαυτούς τους και με τη δύναμη του Πνεύματος ζητούν να σώσουν τους αμαρτωλούς. Κηρύττουν απλώς τον λόγον και είναι έτοιμοι να τον μεταδώσουν στους άλλους “ …εγκαίρως ακαίρως …” (2Τιμ.4:2). Οι χριστιανοί ξεύρουν ότι δεν μπορούν να φέρουν όλους τους χαμένους στον Χριστόν διότι “… ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής.” (Ματ.7:13).

Πού πρέπει να είμεθα μάρτυρές Του;

Η Ιερουσαλήμ θα ήταν η αφετηρία και το πρώτο αντικείμενο της αποστολής των αποστόλων δηλαδή “… να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ.” (Λουκ.24:47). Εκείνοι που έλαβαν την Μεγάλη Αποστολή θα ήταν μάρτυρες στις οικογένειές τους, στις εργασίες τους, στην πόλη τους, στην χώρα τους και ακόμη και σε άλλες χώρες γειτονικές και τελικά σε όλον τον κόσμον. Αυτή θα ήταν η παγκόσμια κατάκτηση γιά τον Χριστόν. Η Ιερουσαλήμ, η Ιουδαία και η Σαμάρεια ήταν οι τόποι όπου η μαρτυρία των αποστόλων θα συναντούσε τη μεγαλύτερη αντίσταση. Ο απόστολος Παύλος εκήρυξε το ευαγγέλιο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος από την Ιερουσαλήμ μέχρι την Ιλλυρία (Ρωμ.15:19). Και καθώς ο Κύριός μας είχε προφητεύσει στου Ματθαίου 24:14 “Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος. ” (Mt.24:14). Τότε καί μόνον τότε θα έλθει το τέλος! Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα! Ολόκληρος ο κόσμος συμπεριλαμβάνεται στο σχέδιο του Χριστού ο Οποίος προσέταξε να πάμε σε όλον τον κόσμον και να κηρύξομε σε όλους. Κάθε πρόσωπο που θα αποδεχθεί το κυριαρχικό δικαίωμα του Χριστού είναι μέλος της αληθούς παγκοσμίου Εκκλησίας Του. Η χριστιανική Εκκλησία, ανεξαρτήτως των πολλών τοπικών εκκλησιών και των πολυαρίθμων δογματικών αποχρώσεων, πρέπει να ευαγγελισθεί τους μη πιστούς και να κερδίσει ανθρώπους στον Χριστόν. “… υψώσατε τους οφθαλμούς σας και ίδετε τα χωράφια, ότι είναι ήδη λευκά προς θερισμόν.” (Ιωάν.4:35) είναι η εντολή του Κυρίου! Κρίνων από τον εαυτόν μου, δυστυχώς, πόσον συχνά χάνομε την ευκαιρία να ευαγγελισθούμε τους γειτόνους μας και τους συναδέλφους μας …

Πότε πρέπει η μαρτυρία γιά τον Κύριον πρέπει να δίδεται;

Η Μεγάλη Ιεραποστολική Εντολή πρεπει να υπακούεται με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, με σοφία και διάκριση και όχι μόνον όταν μας βολεύει. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κηρύξομε τον λόγον του Θεού κάτω από όλες τις περιστάσεις, τις ευνοϊκές και τις μη ευνοϊκές, με την απαιτούμενη όμως διάκριση. Πρέπει να κηρύττομε τον λόγον του Θεού και να δίνομε τη μαρτυρία μας όχι μόνον όταν μας υποδέχονται καλώς αλλά ακόμη και όταν φεύγομε από τον ένα τόπον σε άλλον κάτω από συνθήκες σκληρού διωγμού … Είναι χρήσιμο να ενθυμούμεθα εκείνο που λέγει ο λόγος του Θεού ότι, πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των αποστόλων, και διασπαρέντες διήρχοντο ευαγγελιζόμενοι τον λόγον (Πράξ.8:1, 4).

Πώς η μαρτυρία μας πρέπει να γίνεται

Το κήρυγμά μας και η διδασκαλία μας πρέπει να γίνωνται με απόδειξη δυνάμεως Θεού. Όχι με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν. Μόνον εκείνοι που είναι έτοιμοι να κάνουν το θέλημα του Θεού στη ζωή τους και να διδάξουν, μόνον τέτοιοι χριστιανοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν γνήσιοι μάρτυρες και να ονομασθούν μεγάλοι στη βασιλεία των ουρανών (Ματ.5:19). Προς τούτο, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΩΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΔΙΔΑΞΩΜΕ τον λόγον, με την παρουσία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, θα πλησθούν γνώσεως και ζήλου, με δύναμη και θάρρος και με όλα τα χαρίσματα και τις αναγκαίες ικανότητες γιά την υπηρεσία που ο Θεός τους έχει εμπιστευθεί. Ο Andrew Murray έγραψε: “Ο Θεός είναι έτοιμος να αναλάβει πλήρως την ευθύνη γιά τη ζωή εκείνου που έχει πλήρως παραχωρηθεί σ’Αυτόν”. Τότε και μόνον τότε, θα είναι δυνατόν να δούμε γνήσιες επιστροφές και τον καρπόν του Πνεύματος στη ζωή των νεοεπιστραφέντων. Ο Θεός έχει δεσμευθεί να δώσει στους πιστούς δύναμη ίση προς τις δοκιμασίες και τις διακονίες τους.

Τώρα, ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας όσον αφορά τη συνεργασία μας με το Άγιον Πνεύμα. Πώς και πότε εξερχόμεθα να δώσωμε τη μαρτυρία μας και να κηρύξομε τον λόγον του Θεού; Γεμάτοι φόβο ή γεμάτοι παρρησία και θάρρος; Εύχομαι εγώ ο ίδιος και όλοι οι άνθρωποι του Θεού να είμαστε σαν τον προφήτη Μιχαία, ο οποίος εδήλωσε, “Αλλ’ εγώ βεβαίως είμαι πλήρης δυνάμεως διά του πνεύματος του Κυρίου και κρίσεως και ισχύος, διά να απαγγείλω εις τον Ιακώβ την παράβασιν αυτού και εις τον Ισραήλ την αμαρτίαν αυτού.” (Μιχ.3:8). Εύχομαι εγώ ο ίδιος και όλοι οι άνθρωποι του Θεού να καταλάβομε ότι η ζωή μας και η μαρτυρία μας πρέπει να είναι προϊόν του λόγου που ο Θεός απηύθυνε στον Ζοροβάβελ, «… Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου …” (Ζαχ.4:6). Η προσευχή μου γιά σας και γιά μένα είναι να μη είναι μόνον με λόγια και με γλώσσα αλλά με έργο και αλήθεια. Ναί, και να έχομε πάντοτε τη νίκη κατά της αμαρτίας και την εξουσίαν του να πατούμε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει μας βλάψει.” (Λουκ.10:19). Η προσευχή μου είναι όπως εσείς και εγώ να μπορέσομε να γίνομε σαν τον Στέφανον ο οποίος πλήρης πίστεως και δυνάμεως … και οι φιλονεικούντες με τον Στέφανον δεν ηδύναντο να αντισταθώσιν εις την σοφίαν και εις το πνεύμα, με το οποίον ελάλει (Πράξ.6:8-10). Εάν θέλομε να γίνομε καλοί μάρτυρες του Κυρίου Ιησού Χριστού, πρέπει να ενοικούμεθα υπό του Αγίου Πνεύματος που ο Θεός δίνει “εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν” (Πράξ.5:32). Γι’αυτό και είναι γραμμένο: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου» (Ac.3:19)…“… Μετανοήσατε………και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος.” (Πράξ.2:38). Αμήν.

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

Αφήστε μια απάντηση Ακύρωση απάντησης

Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.

Words Taught by the Spirit

John BALTATZIS – Taught of God

Όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς… (Πράξ.1:8)

Αφήστε μια απάντηση Ακύρωση απάντησης