«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού

«Και μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού» (Πράξ.4:33)

Ένα πολύ μικρό μέρος της προσωπικής μου ομολογίας

Η αναγέννησή μου βασίστηκε στο θέμα του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού. Ο Θεός με οδήγησε με τέτοιο τρόπο, ώστε η πίστη μου να βασίζεται στα πιό βασικά σημεία της χριστιανικής πίστεως: Στη γέννησή του Ιησού Χριστού εκ της παρθένου, στον θάνατόν Του και στην ανάστασή Του! Η κυρία δυσκολία μου ήταν εστιασμένη τόσον στην αυθεντικότητα της Αγίας Γραφής όσον και στην ανάσταση του Χριστού, διότι είναι γραμμένο: «και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας………αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (1Κορ.15:14, 17). Όταν πείστηκα τελικά για την αυθεντικότητα της Βίβλου (ειδικώτερα μέσω των Μεσσιανικών προφητειών αλλ’επίσης μέσω των αναντίρρητων εξωβιβλικών ιστορικών γεγονότων, των σχετικών με την ζωή του Ιησού και του λαού Ισραήλ) και για την ανάσταση του Ιησού, η ψυχή μου κατελήφθη από θαυμασμό, δέος, φόβο και τρόμο. Οι ιστορικές αποδείξεις, συνδεδεμένες με την «καλή πίστη» ενός ανθρώπου απλής και καλής θελήσεως, με βοήθησαν να καταλάβω το αντικείμενο της πίστεως, το οποίο είναι ο Ίδιος ο Ιησούς. Η έρευνά μου κατέληξε σε βεβαιότητες… και σε έργα πίστεως! Όλη η ζωή μου άλλαξε. Το σκοτάδι αντικατεστάθη από το φως. Συνειδητοποίησα ότι χρειαζόταν περισσότερη «πίστη» να είναι κανείς ένας ανόητος άπιστος και άθεος, όπως εγώ, από του να είναι ένας σοβαρός πιστός. Τότε, έπεσα στα γόνατά μου και παρακάλεσα τον Θεόν για τη συγχώρηση των αμαρτιών μου και για τη σωτηρία της ψυχής μου επί τη βάσει του εδαφίου: «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή·» (Ρωμ.10:9).

Είμαι βέβαιος ότι ο Θεός δεν έδωσε σημασία τόσον στην υπερβολικά περιορισμένη γνώση που είχα γι’Αυτόν και το θέλημά Του όσον και στη λίαν περιορισμένη γνώση μου περί του εαυτού μου αλλά δέχθηκε την παραχώρησή μου σ’Αυτόν, όπως ήμουν. Εγνώριζε ότι Του είχα δώσει με παιδική απλότητα, ειλικρίνεια και τιμιότητα παν ό,τι ήμουν και ό,τι είχα. Δεν είχα κρατήσει ένα «κλειδί» για τον εαυτόν μου «απλώς σε περίπτωση που…». Με συγχώρησε και με έσωσε για τώρα και για την αιωνιότητα! Από εκείνη την ημέρα «οργάνωσε» πολλές δοκιμασίες και θλίψεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω φανταστεί αλλά και εσχεδίασε και πραγματοποίησε τέτοιες ευλογίες, τόσον υλικές και πνευματικές, που υπερέβαιναν κατά πολύ την ικανότητα της φαντασίας μου! Ταπεινώθηκα στη ζωή μου όχι τόσον από τις αποτυχίες μου όσον από τις ευλογίες που μου χάρισε με το έλεος και τη χάρη Του! Το μόνο πράγμα του έκανα από την ημέρα της επιστροφής μου ήταν να μελετώ τον λόγον Του και να προσπαθώ με όλη την καρδιά μου και ειλικρινά να τον εφαρμόσω στη ζωή μου μου εν φόβω Θεού. Οι λέξεις κλειδιά μου ήταν: «Γιάννη, μετανόει αληθινά μέσα στην καρδιά σου για τις αποτυχίες σου και τις ελλείψεις σου». Είθε να ήξευρα πως Εκείνος με βλέπει αλλά, ανεξάρτητα από αυτήν την ευχή μου, προσπαθώ και θα συνεχίσω να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, ώστε να είμαι ευάρεστος σ’Αυτόν.

Το έργο του Χριστού επί του σταυρού

Το κεντρικό μήνυμα της Βίβλου είναι ο λυτρωτικός θάνατός Του Χριστού επί του σταυρού και η ανάστασή Του. Η Βίβλος λέγει ότι «απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης διά της εκ νεκρών αναστάσεως, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ.1:4). Απέθανε στη θέση μας, ώστε να μπορούμε να σωθούμε από την κρίση του Θεού. Η ανάστασή Του αποτελεί τη σφραγίδα της επιδοκιμασίας του Θεού ότι ο Χριστός επλήρωσε με το αίμα Του τις αμαρτίες μας. Η ανάστασή Του ήταν η απόδειξη της δικαιώσεώς μας, η οποία μας ελογίσθη, της συμφιλιώσεώς μας και της ειρήνης μας με τον Θεόν. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα ακόλουθα εδάφια: «… εις τους οποίους μέλλει να λογισθή, τους πιστεύοντας εις τον αναστήσαντα εκ νεκρών Ιησούν τον Κύριον ημών, όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών. Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού.» (Ρωμ.4:23-5:2).

Όταν ο Ιησούς ήταν στο σταυρό, έκραξε: «ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ»: Το έργο της σωτηρίας μας που είχε έλθει να κάμει είχε τελειώσει με την προσφορά του εαυτού Του (Ησα.53:12· Ιωάν.10:11· Ρωμ.5:6), σύμφωνα με τις οδηγίες του Πατέρα του. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, φανερώθηκαν η δικαιοσύνη του Θεού και η αγάπη Του για μας: «Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν· δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν.» (Ψαλ.85:10). Στον σταυρό, φανερώθηκαν η αυστηρότης, η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού… Ο σταυρός του Ιησού Χριστού έγινε ο τόπος της συναντήσεως και συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Θεόν. Η αποστολή Χριστού ολοκληρώθηκε! Η αποστολή του ήταν να σώσει εκείνους που δεν ήταν άξιοι (τους αδύνατους, τους αμαρτωλούς και ακόμη και τους εχθρούς Του, όπως εσείς και εγώ), υπό τον όρον ότι θα μετανοούμε ειλικρινά και θα πιστεύουμε σ’Αυτόν. Η ποινή της αμαρτίας πληρώθηκε πλήρως, ο δε άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει δεκτός από τον Θεόν. Πόσο θλιβερόν είναι να βλέπεις ανθρώπους να προσπαθούν «να σώσουν τους εαυτούς τους» με τα καλά έργα τους! Προσπαθούν να κάμουν ό,τι έχει ήδη γίνει, ενώ η σωτηρία τους εξαρτάται από εκείνο που ο Ιησούς έχει κάνει! Προσπαθούν να ανοίξουν ανοικτή πόρτα! Η συγχώρηση χορηγείται μόνο βάσει της θυσίας Χριστού στο σταυρό και αποτελεί το θαύμα της θείας χάριτός Του.

Ο θάνατος του Ιησού Χριστού δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός ενός κοινού ανθρώπου. Ήταν ο θάνατος ενός ορισμένου ανθρώπου σε μια ορισμένη περίοδο της ιστορίας, αποφασισμένος εκ των προτέρων, προτού να δημιουργηθεί ο κόσμος, για τη σωτηρία του κόσμου, πραγματοποιήθηκε δε όταν εκπληρώθηκε ο χρόνος! «και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλιπ.2:8). Ήταν …το Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου (Αποκ..13:8) για τη σωτηρία μας. Η δόξα μιας τέτοιας σωτηρίας ανήκει «Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού» (Αποκ.1:5). Όλα εκπληρώθηκαν σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές! Έτσι, απεδείχθη ότι «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης» (2Τιμ.3:16).

Εάν συσταυρωθήκαμε με τον Ιησού διά της πίστεως, τότε είμαστε νεκροί ως προς τον κόσμον το δε χρέος μας δεν υπάρχει άλλο! Δεν μπορείτε να πείτε σε ένα νεκρόν άνθρωπον: Οφείλεις ή δεν οφείλεις. Έχει εκφύγει από τον ΝΟΜΟΝ και έχει περάσει σε έναν άλλον κόσμον, όπου ο ΝΟΜΟΣ δεν μπορεί να τον ακολουθήσει. Ο Θεός εξήλειψε « το καθ’ ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού· και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού.» (Κολ.2:14-15). Είναι ένα ευχάριστο μήνυμα για όλους εκείνους που έχουν απογοητευθεί από τους εαυτούς τους. Ο νόμος με εθανάτωσε και με υπεχρέωσε να καταφύγω στον Χριστόν. Δεν πρέπει, επομένως, να στρέφουμε τα μάτια μας στους εαυτούς μας αλλά πρέπει να προσηλώνουμε το βλέμμα μας στον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεώς μας, στον Κύριον μας Ιησούν Χριστόν! Τώρα, όντας νέα κτίσματα, θέλει να ζήσουμε γι’Αυτόν. 

Η Ανάσταση του Χριστού και τα αιώνια αποτελέσματά της

Μόνον ένας άνθρωπος έχει ποτέ νικήσει τον θάνατον… Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Ζει και σύντομα μιά ημέρα κάθε αληθινός πιστός θα ζήσει με Αυτόν για πάντα! Ο θάνατος δεν έχει πλέον τον τελευταίον λόγον. Η ήττα του Σατανά προφητεύθηκε από την αυγή της ανθρωπότητος! Στη Γένεση 3:15 είναι γραμμένο: «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Το σχέδιο του ελέους και της χάριτος Θεού του συνελήφθησαν πριν από την αιωνιότητα. Παρά τις δυσκολίες, την ανθρώπινη εχθρότητα, την αιματοχυσία διά μέσου των αιώνων, την αποστασία κ.λπ. τίποτα δεν μπόρεσε να σταματήσει τον Θεόν από την εκπλήρωση των σχεδίων Του. Η ανάσταση του Ιησού Χριστού δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Προβλέφθηκε από τους προφήτες (Ψαλ.16:10· Πράξ.1:22) και από τον ίδιον τον Ιησούν! (Ματ.20:19· Μάρκ.9:9· 14:28· Ιωάν.2:19-22). Έτσι, η Παλαιά Διαθήκη και τα λόγια του Ιησού εκπληρώθηκαν (Λουκ.24:45-46) και αποτέλεσαν την απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού! (Ψαλ.2:7· Πραξ.13:33· Ρωμ.1:4). Η Βίβλος μας λέγει ότι εμφανίστηκε μετά την ανάστασή Του στη Μαρία τη Μαγδαληνή, σε ορισμένες άλλες γυναίκες, στους αποστόλους και σε πολλούς άλλους πιστούς, ακόμη και στον Παύλο που εδίωξε την εκκλησία Χριστού! Επιπλέον, η ανάσταση του Κυρίου μας βεβαιώθηκε από αγγέλους (Ματ.28:5-7· Λουκ.24:4-7), από τους αποστόλους (Πράξ.1:22· 2:32· 3:15· 4:33), ακόμη και από τους εχθρούς Του (Ματ.28:11-15). Η ανάστασή Του ακολουθήθηκε από την εξύψωσή Του (Πράξ.4:10-11· Ρωμ.8:34· Εφεσ.1:20· Φιλιπ.2:9-10). Έδωσε, κατ’αυτόν τον τρόπον, πολλές αλάνθαστες αποδείξεις! Ναι, ο «… Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών.» (Ρωμ.8:34)

Εάν Χριστός δεν είχε σταυρωθεί και αναστηθεί από τους νεκρούς, οι αμαρτίες μας δεν θα μπορούσαν να έχουν συγχωρηθεί (1Κορ.15:17) και ο Θεός δεν θα μπορούσε να μας δικαιώσει (Ρωμ.4:25· 8:34). Το έργον του Χριστού επί του σταυρού και η ανάστασή Του είναι η βάση της ζωντανής ελπίδας μας και για την ανάστασή μας (1Κορ.15:19· 1Πέτ.1:3). Έτσι, μπορούμε να κηρύττουμε τα Καλά Νέα με θάρρος και παρρησία. Δεν πρέπει δε να ξεχάσουμε ότι θα έλθει πάλι να παραλάβει εκείνους που Του ανήκουν! Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχάσουμε ότι το έργον του Χριστού έχει πολύ πιό ευρέα και εκτεταμένα αποτελέσματα: «και δι’ αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι’ αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς.» (Κολ.1:20).

Το Πάσχα γιορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού. Το μήνυμα του Πάσχα είναι μήνυμα ελπίδας και νίκης κατά του θανάτου, διότι υπενθυμίζει ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα από τη σταύρωσή Του. Το Πάσχα συμβολίζει την αγάπη του Θεού και την βεβαιότητα ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη. Δεν υπάρχει Πάσχα χωρίς τον Ιησούν! Οι μη πιστεύοντες θεωρούν τον θάνατον και την ανάσταση του Ιησού ως ανοησία· οι πιστεύοντες Τον δέχονται ως αλήθεια και λαμβάνουν τη σωτηρία διά της χάριτος του Θεού. Και ας μη ξεχνούμε ποτέ εκείνο που είναι γραμμένο στην κατά πάντα αξιόπιστον Αγία Γραφήν: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού.» (Ιωάν.3:36).

Η είδηση ότι ήταν ζωντανός δεν έπρεπε να είχεν εκπλήξει τους αποστόλους. Πολλές φορές είχε προφητεύσει τη σταύρωση και την ανάστασή Του. Πράγματι, επανειλημμένως τους είπε ότι θα πήγαινε στην Ιερουσαλήμ, θα πέθαινε και θα αναστηνόταν. Ο Ιησούς «…παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών.» (Ρωμ.4:25). Μέσω του θανάτου Του, η ποινή των αμαρτιών μας πληρώθηκε:

• «Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών…» (Γαλ.3:13), και
• «…τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού.»

Μέσω της αναστάσεώς Του μας δίνεται ζωντανή ελπίδα, και η απόδειξη ότι οι υποσχέσεις του είναι αληθινές (1Πέτ.1:3-5). Χωρίς ένα ζωντανό Σωτήρα, δεν υπάρχει ελπίδα: «αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· …» (1Κορ.15:17). Ζει! «…εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν…» (Αποκ.1:17-18).

Εάν αυτό δεν είναι νίκη, τί μπορεί τότε να κληθεί νίκη;

Το έργον του Θεού ήταν το προϊόν της αγάπης Του για μας

Το έργον της σωτηρίας μας ήταν το προϊόν της μεγάλης αγάπης του Θεού για μας: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν.3:16). Ο Υιός Του εκκένωσε εαυτόν από τις τιμές και τις εξουσίες στον ουρανό (Φιλιπ.2:6-11), προκειμένου να μας σώσει. Χαθήκαμε και δεν ξέραμε τι κάναμε. Ο Ιησούς «…εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός.» (Φιλιπ.2:6-11).

Μπορούμε, επομένως, να καταλάβουμε την απύθμενη και άνευ όρων αγάπη του Θεού. Εάν η δικαιοσύνη του Θεού εφαρμοζότανε… θα είχαμε συνετελεσθεί, αλλ’όμως δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού (Θρήν.3:22). Ας προσέξουμε μια μεγάλη αλήθεια: Δεν λέγεται ποτέ ότι ο Θεός συμφιλιώθηκε με τον άνθρωπο αλλά ότι ο άνθρωπος συμφιλιώθηκε με τον Θεόν! Ο Θεός αγαπούσε πάντα τον άνθρωπο και ήθελε να είναι φίλος του. Μας συγχώρησε με το έλεός Του· μας έσωσε με τη χάρη Του· μας αναγέννησε με το Άγιον Πνεύμα Του· μας έδωσε δύναμη κατά της αμαρτίας και των παθών μας· πρόσθεσε πνευματικά χαρίσματα στη ζωή μας· μας έδωσε νέα ζωή και αιώνια ζωή! Η αγάπη Του μας «… προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού …» (Ρωμ.8:29). Προς το παρόν, «…τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.» (1Ιωάν.3:2). Και πολύ περισσότερο: «…Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού, εις αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας…» (Αποκ.1:5).

Αξίζαμε μια τέτοια συμπονετική μεταχείρηση; Όχι, απολύτως όχι! Ο Θεός κατέδειξε την αγάπη Tου: «…ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών……… διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών……… Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού·» (Ρωμ.5:6-10). Αυτό είναι το πιό ευχάριστο και ενθαρρυντικό μήνυμα για όλους εκείνους που έχουν απελπιστεί από τους εαυτούς τους. Στην Ρωμαίους 3:23-24 είναι γραμμένο, «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού». Συνεπώς, ας πάρουμε θάρρος, γιατί «Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού…» (Ρωμ.8:1).

Ο Παύλος «πούλησε» τα πάντα, όλα τα προνόμιά του, προκειμένου «να αγοράσει» το πολύτιμο «μαργαριτάρι», το οποίο ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο Παύλος εκαυχάτο στον σταυρόν του Χριστού επειδή ο Χριστός είχε υποφέρει και τον είχε αντικαταστήσει στον σταυρόν· επειδή είχε συμφιλιωθεί με τον Θεόν· επειδή ήταν εξαγορασμένος από τη σκλαβιά της αμαρτίας· επειδή μπορούσε τώρα να ζήσει αγία ζωή. Ο Παύλος είχε τη δύναμη να αντισταθεί στην αμαρτία και να σταθεί εναντίον των πανουργιών του Σατανά και να μπορεί να κάνει τα πάντα μέσω του Χριστού που τον ενδυνάμωνε (Φιλιπ.4:13). Ο Σατανάς είχε νικηθεί και κριθεί ο δε Παύλος είχε μεταφερθεί από την εξουσία του Σατανά, από το σκοτάδι στο θαυμάσιο φως του Χριστού και στη γλυκιά εξουσία της χάριτος του Χριστού. Ο Θεός κατά χάριν είχε γράψει τον νόμον Του στην καρδιά του (Εβρ.10:16 και 8:10). Ηξερε ότι είχε αιώνιον ζωή επειδή το όνομά του είχε γράφεί στο βιβλίο του Αμνού και επειδή θα βασίλευε μ’Αυτόν, κ.λπ.! Καυχώμεθα εμείς σε όλα αυτά τα πράγματα;

Εάν μπορούσαμε να αποκτήσουμε τη δικαίωσή μας μέσω του Νόμου του Μωυσέως ή με τα καλά μας έργα, τότε ο Χριστός σταυρώθηκε εις μάτην. Δια πίστεως και μετανοίας έχω συσταυρωθεί με τον Χριστόν και τώρα ζω με τον Χριστόν και για τον Χριστόν. Η θυσία επί του σταυρού, το αίμα του Χριστού, είναι η μόνη ελπίδα μου. Όταν ήμασταν στη χειρότερη κατάστασή μας, ο Ιησούς έδωσε τη ζωή Του για να μας σώσει.

Συμπέρασμα: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών» (1Πέτ.1:3). Εάν αυτό δεν είναι νίκη, τι είναι τότε αληθινή νίκη; Η νίκη Του είναι επίσης νίκη μας! Μπορούμε να απολαύσουμε αυτήν την νίκη στην προσωπική ζωή μας μόνον ΕΑΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΣ να περιπατούμε σύμφωνα με τις οδηγίες που μας δίνονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως εδάφιο 12:11: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» Πρέπει να κάνουμε, διά της πίστεως, δική μας τη νίκη του Ιησού στον Γολγοθά, ώστε να μπορούμε να νικούμε. Ο μεγάλος εχθρός μας έχει νικηθεί. Ο σταυρός είναι το μόνο όπλο εναντίον του Σατανά! Δεν πρέπει ποτέ να μετακινηθούμε από τη θέση μας και από τα προνόμιά μας εν Χριστώ. 

H συμφιλίωση και οι προϋποθέσεις της

Ο σκοπός του Θεού ήταν, πρώτον, να μας συμφιλιώσει με τον Εαυτόν Του και να έχουμε την ειρήνη με Αυτόν και δεύτερον, για να συμφιλιώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους! Αυτή είναι η έννοια των εδαφίων:

• Εφεσ.2:16: «και να συνδιαλλάξη αμφοτέρους εις εν σώμα προς τον Θεόν διά του σταυρού, θανατώσας δι’ αυτού την έχθραν», και
• Εφεσ.4:1-3: «Σας παρακαλώ λοιπόν εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως, καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης»!

Εάν ο Θεός δεν έχει τη συγκατάθεσή μας, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τον σκοπόν Του και το έργον Του μέσα μας. Εκείνοι που χάνονται ή έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους ή έχουν γίνει αποστάτες είναι απαραίτητον να καταφύγουν στη θυσία Χριστού. Εάν ποτέ κατανοήσουμε τη σημασία της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού, δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε απ’αυτήν την αλήθεια! Ο σταυρός του Χριστού δεν αφήνει οποιαδήποτε θέση για προσωπική μας ή για θρησκευτική ή για δογματική υπερηφάνεια. Δυστυχώς, ο Πλάνος προσπαθεί να στρέψει την προσοχή μας σε πράγματα που, αν και βιβλικά, είναι μικρής σπουδαιότητας και μας κάνουν να χάσουμε από τα μάτια μας την αλήθεια του σταυρού του Χριστού. Ο σταυρός και η υπεροψία μας δεν μπορούν να συνυπάρξουν, ακριβώς όπως το φως με το σκότος. Κανείς δεν μπορεί να ειπεί ότι είναι «αγιώτερος» από τον άλλον: Εάν εγώ άξιζα έναν σταυρό και εσείς αξίζατε έναν σταυρό, ποιά είναι, λοιπόν, η διαφορά μεταξύ μας; Εάν δεν υπάρχει καμία διαφορά, τούτο σημαίνει ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει θέμα ανωτερότητος μεταξύ μας. Ο σταυρός αποτελεί, επίσης, τη λύση σε όλα τα φυλετικά προβλήματα! Είθε ο Κύριος να μας δώσει τέτοια καρδιά και να μας βοηθήσει να υιοθετήσουμε την κατάλληλη ταπεινή στάση ενώπιον Θεού και ανθρώπων! Επιπλέον, το γεγονός ότι εξαγοραστήκαμε με τη θυσία Χριστού, τούτο σημαίνει ότι δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας: «Ή δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού» (1Κορ.6:19-20). Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις: η αλήθεια, η ταπείνωση και η παραχώρηση.

Το κήρυγμα του θανάτου του Χριστού και της αναστάσεώς Του

Ο απόστολος Παύλος, ισχυρίζετο ότι ο Χριστός δεν τον έστειλε να βαφτίζει, αλλά να κηρύττει το Ευαγγέλιο, όχι με σοφία λόγου (όχι με ανθρώπινες σκέψεις, ιδέες ή θεωρίες), για να μη ματαιωθεί ο σταυρός Χριστού (1Κορ.1:17). Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του πριν από το θάνατο και την ανάστασή Του ό,τι επρόκειτο να συμβεί… Οι απόστολοι, όταν κατάλαβαν την έννοια και τη σημασία του θανάτου και της αναστάσεως του Ιησού, δεν άλλαξαν ποτέ το θέμα του κηρύγματός τους και της διδασκαλίας τους. Η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού δεν αποτελούν θεωρίες αλλά ιστορικά γεγονότα. Ο θάνατος και η ανάστασή Του είναι τα κεντρικά σημεία του Ευαγγελίου τα οποία διακηρύττωνται εντόνως στις επιστολές των αποστόλων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον «…μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού… » και γι’αυτό «…χάρις μεγάλη ήτο επί πάντας αυτούς…» (Πράξ.4:33). Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός όχι μόνο είχε μιλήσει για την ανάστασή Του αλλά είχε ταυτίσει την «ανάστασή» Του με τον Εαυτόν Του: Ο Ιησούς είπε στη Μάρθα, «…Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει» (Ιωάν.11:25). Δεδομένου ότι η δικαιοσύνη του και η αγάπη Θεού του φανερώθηκαν στον σταυρόν του Χριστού, πρέπει και εμείς να έχουμε τον σταυρόν και την ανάστασή Του ως κεντρικό θέμα του κηρύγματός μας, αλλά με τον κατάλληλο τρόπο: Να κηρύττωμε το ευαγγέλιον, ουχί εν σοφία λόγου, διά να μη ματαιωθή ο σταυρός του Χριστού. Η ευγλωττία δεν πρέπει να καθιστά τον σταυρόν του Χριστού μάταιον. Για τους κοσμικούς ανθρώπους ο σταυρός είναι ένα παράδοξο, ή μάλλον πρέπει να ειπώ «μωρία» (1Κορ.1:18) αλλά για τον Χριστιανόν, όλη η έννοια «της θρησκείας του» και ζωής του περιλαμβάνεται στον σταυρόν. Ο σταυρός Χριστού και η ανάστασή του είναι το στερεό θεμέλιο για τη χαρά και την ειρήνη του. Δυστυχώς, «…ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού.» (1Κορ.1:18). Ο Ιησούς έχει γίνει η γέφυρα συμφιλίωσής μας! Κάποιος είπε: «Δεν είμαστε διπλωμάτες, αλλά προφήτες και το μήνυμά μας δεν είναι ένας συμβιβασμός, αλλά ένα τελεσίγραφο.»

Εάν ξεχνάμε ή παραμελούμε να δώσουμε το μήνυμα του σταυρού, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε πλάνη και σε παραμόρφωση της αληθείας. Ο Παύλος ήξευρε ότι, δυστυχώς, εξ αιτίας του κηρύγματος του σταυρού, θα υφίστατο διωγμούς (Γαλ.5:11). Αρνήθηκε σθεναρώς να κάνει ό,τι ‘αρέσκει εις την σάρκα’ δεχόμενος την περιτομή για να μην υποστεί διωγμούς. Όταν πήγε στην Αθήνα, οι Αθηναίοι τον χλεύασαν (Πράξ.17:18, 32). Ακόμα και όταν δικαζόταν ενώπιον βασιλέων ομίλησε για την ανάσταση των νεκρών, των δικαίων και των αδίκων (Πράξ.24:15). Αυτό ισχύει και για μάς όταν μιλάμε για την ανάσταση του Ιησού ως επίσης και για τη δική μας μελλοντική ανάσταση…

Εχθροί του σταυρού

Ο Παύλος έκλαιγε καθώς έβλεπε ότι ορισμένοι άνθρωποι περπατούσαν με τέτοιο τρόπο που τους καθιστούσε εχθρούς του σταυρού: «Διότι περιπατούσι πολλοί, τους οποίους σας έλεγον πολλάκις, τώρα δε και κλαίων λέγω, ότι είναι οι εχθροί του σταυρού του Χριστού, των οποίων το τέλος είναι απώλεια, των οποίων ο Θεός είναι η κοιλία, και η δόξα αυτών είναι εν τη αισχύνη αυτών, οίτινες φρονούσι τα επίγεια.» (Φιλιπ.3:18-19). Εχθροί του σταυρού; Ναι, εχθροί του σταυρού επειδή ο Θεός τους ήταν η κοιλιά τους και η δόξα τους ήταν στην αισχύνη τους και διότι φρονούσαν τα επίγεια… (εδ.19 και Ρωμ.16:18). Οι διάφορες θρησκείες, το Ισλάμ, ο Βουδισμός κ.λπ. είναι, πράγματι, εχθροί του σταυρού! Οι χειρότεροι εχθροί του σταυρού είναι, εντούτοις, εκείνοι που επαγγέλλονται τους χριστιανούς αλλά που φοβούνται και ντρέπονται να πάρουν φανερή θέση υπέρ του Χριστού· εκείνοι που δίνουν την ψήφον τους υπέρ του Βαραββά και παραδίδουν τον Χριστόν για να σταυρωθεί…· εκείνοι που για πολιτικούς λόγους (για να αλιεύσουν μερικούς ψήφους), ή για κάποιο οικονομικό ή κοινωνικό όφελος εξισώνουν τη διδασκαλία και την αποστολή του μεγάλου Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού (Τίτ.2:13) με εκείνη του Μωάμεθ ή του Βούδα κ.λπ.· εκείνοι που αφαιρούν τη Βίβλο από τα χριστιανικά ξενοδοχεία για να μη… προσβάλλουν τους ισλαμιστές πελάτες τους· εκείνοι που εμποδίζουν τη διανομή της Καινής Διαθήκης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια κ.λπ., κ.λπ. Ομοίως, εχθροί του σταυρού είναι οι εργάτες του Ευαγγέλιου που αφαιρούν από «το Ευαγγέλιό τους» τον σταυρόν του Χριστού, το αίμα του Χριστού, τα «δικαιώματα» του Θεού από τη ζωή τους και από τη ζωή των άλλων πιστών! Ναι, εκείνοι των οποίων η θρησκεία δεν είναι παρά ένα σαφώς απλό τελετουργικό αναμεμιγμένο με πεπλανημένες παραδόσεις· εκείνοι που χρησιμοποιούν μόνο μέρος των λόγων του Χριστού και αποφεύγουν να μιλήσουν για μετάνοια, για την κόλαση και να καταδικάσουν την αμαρτία· και εκείνοι που αναμιγνύουν τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, την κοινωνιολογία και δίνουν ψευτοασφάλεια, ψευτοπαρηγορίες και λόγια κολακευτικά και απατηλά (Ησα.30:10), για να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται ευχάριστα… διότι γαργαλίζονται την ακοήν (2Τιμ.4:3). Είθε ο Κύριος να μας αποτρέψει από τέτοια πράγματα εγκαίρως, πριν είναι πάρα πολύ αργά. Ο Παύλος ήξευρε πολύ καλά ότι κάθε διδασκαλία που δεν ήταν εμπεδωμένη στον σταυρόν του Ιησού θα εξέτρεπε τους ανθρώπους από την ορθήν οδόν. Πόσον λυπηρόν είναι να βλέπει κανείς στις ημέρες μας ο σταυρός του Χριστού, η ανάστασή Του και το πολύτιμο αίμα του Ιησού για την άφεση των αμαρτιών μας και γενικά για την απολύτρωσή μας να κηρύττωνται τόσον σπάνια!

Εντιλαμβανόμαστε ότι οι εχθροί του σταυρού, για τους οποίους ο Παύλος μιλούσε, ήταν «Χριστιανοί», μη απορρίπτοντες μεν με τα λόγια τον σταυρόν του Χριστού αλλά ζώντες με τρόπον, ο οποίος έδειχνε ότι ήταν εχθροί του καθαρού Ευαγγελίου, πιθανότατα, με τους ακόλουθους τρόπους: α) με ανήθικη ζωή, β) με καρδιά που δεν είχε ποτέ αναγεννηθεί αληθινά από το Άγιον Πνεύμα και γ) επειδή ζούσαν τη ζωή τους ανεχόμενοι γνωστή αμαρτία! Ο Παύλος έκλαιγε γι’αυτούς! Εμείς κλαίμε;

Πολλή ζημία γίνεται στην αληθινή θρησκεία λόγω τέτοιων «Χριστιανών». Σήμερα, μερικοί κατηγορούνται ως ομοφυλόφιλοι ή ανήθικοι, μερικοί ως φιλάργυροι, μερικοί ως δικτάτορες, μερικοί ως συμπεριφερόμενοι σαν κοσμικοί διπλωμάτες χωρίς ειλικρίνεια, μερικοί ως διδάσκαλοι πλανών, μερικοί ότι ‘νερώνουν’ τον λόγον του Θεού είτε για να τον καταστήσουν «ελκυστικότερο» είτε για να μη θεωρηθούν ως «φανατικοί οπαδοί» αλλά για να φαίνονται ως άνθρωποι «ευρέος πνεύματος», κ.λπ. Λόγω τέτοιων ανθρώπων το Ευαγγέλιο του Κυρίου και Σωτήρος μας βλασφημείται!

Ποιός είναι ο Νικητής και ποιός ο ηττημένος εχθρός;

Ο νικητής είναι ο Χριστός και ο ηττημένος είναι ο Σατανάς. Αυτή η νίκη Του δεν ήταν για τον ΕΑΥΤΟΝ Του αλλά για μας… Για σας και για μένα! Για σας και για μένα, έτσι ώστε οι αμαρτίες μας να μπορούν να συγχωρηθούν και να μπορούμε να έχουμε αιώνια ζωή. Ο Ιησούς είπε: «Και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν.» (Ιωάν.12:32). Και αυτό έγινε, προκειμένου να μας αποκαταστήσει στην προτέρα θέση της δόξης και τιμής μας πριν από την πτώση του ανθρωπίνου γένους στην αμαρτία. Η νίκη Του έγινε νίκη μας! Η ημέρα της αναστάσεως μας περιμένει… όταν θα εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών μας και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον (Αποκ.21:4). Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μας βεβαίωσε ότι ο άρχων του κόσμου τούτου, ο Σατανάς, «δεν είχε ουδέν εν Αυτώ» (Ιωάν.14:30). Ο Πέτρος λέγει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός «αμαρτίαν δεν έκαμεν» (1Πέτ.2:22). Ο Παύλος λέγει «τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν» (2Κορ.5:21) και ο Ιωάννης λέγει ότι «αμαρτία εν αυτώ δεν υπάρχει» (1Ιωάν.3:5). Τότε ήταν, στις ημέρες του θανάτου και της αναστάσεώς Του, που η κρίση αυτού του κόσμου έλαβε χώρα και τότε ήταν που ο άρχων του κόσμου τουτου εξεβλήθη (Ιωάν.12:31). Το Άγιον Πνεύμα επιβεβαίωσε μέσω του αποστόλου Παύλου, στην 2Θεσ.2:8, ότι όταν αποκαλυφθεί ο άνομος, «…ο Κύριος θέλει απολέσει με το πνεύμα του στόματος αυτού και θέλει εξαφανίσει με την επιφάνειαν της παρουσίας αυτού·»

Ο Ιησούς, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος Tου, και Αυτός παρομοίως ‘μετέλαβεν από σαρκός και αίματος, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν’ (Εβρ.2:14-15). Και πάλι ενημερωθήκαμε μέσω των χειλέων του αποστόλου Ιωάννου ότι διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου (1Ιωάν.3:8). Πάλιν, ο ίδιος απόστολος μας ενημέρωσε προφητικά ότι ο διάβολος, ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θα βασανίζονται ημέραν και νύκτα στους αιώνες των αιώνων. (Αποκ.20:10). Εάν αυτό που ο Κύριος επέτυχε δεν είναι μεγάλη νίκη, τότε τί είναι νίκη;

Η κατάστασή μας, το έλεος Του και η χάρη Του

Η Βίβλος λέγει: «Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς, και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα· μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν» (1Κορ.15:3-6).          Ο Ιησούς έκανε ό,τι έκανε για μας ενώ ήμασταν ασθενείς, ασεβείς, αμαρτωλοί, ακόμη και εχθροί Του. Ναι, ενώ ήμασταν νεκροί εξ αιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών μας, ο Θεός όμως πλούσιος σε έλεος, μας εζωοποίησε, λόγω της πολλής αγάπης Του, με την οποίαν μας αγάπησε και μας εζωοποίησεν μετά του Χριστού, μας συνανέστησε και μας συνεκάθισε στα επουράνια διά του Ιησού Χριστού, για να δείξει στους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού διά της προς εμάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού. Διότι κατά χάριν είμαστε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από εμάς, Θεού το δώρον, όχι από τα έργα μας για να μη καυχηθεί κανείς (Εφεσ.2:1-9).

Ο προφήτης Ησαΐας είπε: «Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.» (Ησα.53:4-6). Επιπλέον, όταν ο Ιησούς ήταν στον σταυρόν προσευχήθηκε για τους εχθρούς του: «…Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι…» (Λουκ.23:34). Εάν ο θάνατος και η ανάστασή Του καθώς επίσης και το συγχωρητικό Του πνεύμα δεν είναι μια πρωτοφανής νίκη, τότε τί είναι αληθινή νίκη;

Επίσης, υπάρχει κάτι άλλο που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε. Και αυτό είναι ότι «Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.» (Εβρ.4:14-16). Ο Ιησούς πειράσθηκε κατά πάντα, όπως εμείς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Τούτο δίνει, όμως, σ’εμάς, τα φτωχά ανθρώπινα όντα, τη δυνατότητα να προσερχόμεθα με παρρησία στο θρόνο της χάριτος για να λαμβάνουμε έλεος και βρίσκουμε χάρη στην ώρα της ανάγκης. Εάν αυτό δεν είναι μια ασύγκριτη νίκη, τότε τί είναι αληθινή νίκη;

Συνέπειες:

Για τον Ιησού και για ολόκληρο τον κόσμο

Οι συνέπειες για τον Ιησού, τον Κύριόν μας που υπάκουσε μέχρι τέλους, ήταν ο Θεός να Τον υπερυψώσει και να Του δώσει όνομα το υπέρ παν όνομα, ‘διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός’ (Φιλιπ.2:9-11). Η βασιλεία Του εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· θα κατασυντρίψει και θα συντελέσει όλες τις βασιλείες, αυτή δε θα διαμένει στους αιώνες (Δαν.2:44). Όλοι οι λαοί, τα έθνη και οι γλώσσες θα Τον υπηρετήσουν. Η εξουσία Του θα είναι εξουσία αιώνιος, η οποία δεν θα παρέλθει (Δαν.7:14).

Για εμάς τους πιστούς

Οι συνέπειες για εμάς θα είναι πέραν πάσης φαντασίας, υπό τον όρο ότι υπερνικούμε τον Σατανάν με το αίμα του Αμνού, με τον λόγον της μαρτυρίας μας, και ότι δεν αγαπάμε τη ζωή μας μέχρι θανάτου (Αποκ.12:11). Ναι, εάν η μετάνοια μας είναι γνήσια και η πίστη μας χωρίς υποκρισία, τότε ο Θεός θα μας χαρίσει σωτηρία και νίκη. Ο Χριστός μπορεί να σώσει εντελώς εκείνους που προσέρχονται στον Θεόν δι’ Αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύει υπέρ αυτών (Εβρ.7:25). Όταν η Βίβλος λέει «εντελώς» σημαίνει «εντελώς». Καμία κατάκριση αλλά νίκη κατά της αμαρτίας, νίκη κατά των αδυναμιών μας, νίκη κατά της σαρκός και νίκη κατά του Πονηρού!

Αλλά πώς αυτός ο θρίαμβος επιτεύχθηκε; Με την έκχυση του αίματός Του! Με το αίμα Του μέσα στο οποίο δεν κυκλοφορούσε ίχνος αμαρτίας … Η θαυματουργική Του γέννηση και η ανάστασή Του είναι ,συνεπώς, οι δύο πυλώνες της χριστιανικής πίστεώς μας. Κάθε πραγματικός χριστιανός πρέπει να δεχθή με απλή και ειλικρινή πίστη αυτά τα δύο μεγάλα «θαύματα», προκειμένου να θεωρηθεί αληθής πιστός! Εκείνος που πιστεύει στην ανάσταση του Ιησού και δεν πιστεύει στην εκ της παρθένου Μαρίας γέννησή Του διά της επεμβάσεως του Αγίου Πνεύματος και τανάπαλιν πλανάται. Βρίσκεται σε μοιραία πλάνη ! ! ! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο θάνατος και ο Σατανάς δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν στον τάφο. «Τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ’ αυτού.» (Πράξ.2:24). Κατεφρονήθη απερρίφθη, ετραυματίσθη, επτύσθη αλλά δεν εθεώρησε όλα αυτά ως εμπόδιο. Εξήλθε νικών και διά να νικήση (Αποκ.6:2). Έλαβε σάρκα και οστά όπως εμείς, έλαβε το σχήμα του ανθρώπου, και υπήκουσε μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού (Φιλιπ.2:8). Κι’εμείς μπορούμε να γίνουμε νικητές και υπερνικητές, εάν κάνουμε κατάλληλη χρήση του αίματός Του, εάν χρησιμοποιούμε κατάλληλα τον Άγιον λόγον Του, εάν διακηρύττουμε τον λόγον Του και εάν Τον μιμούμεθα στην απόφασή Του να κάνει το θέλημα του Θεού, ό,τι και αν στοιχίσει… Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνουμε νικητές, εκτός αν μάθουμε να αντιστεκόμαστε μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας (Εβρ.12:4). Εκείνοι που έχουν αυτιά ας ακούουν… Εάν κάποιος αποπλανηθεί, ας επιστρέψει στην πρώτη του αγάπη, για να γίνει νικητής…

Ο Θεός μας έχει δώσει πολλές και θαυμάσιες υποσχέσεις. Μια από τις πολυτιμότερες και πιό σημαντικές υποσχέσεις είναι ότι θα έχουμε, μόλις δικαιωθούμε διά της πίστεως, «…ΕΙΡΗΝΗ με τον Θεόν διά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Ρωμ.5:1). Οι υποσχέσεις Του θα γίνουν δικές μας εάν δεν είμαστε νωθροί αλλά μιμηταί εκείνων που τις κληρονομούν διά πίστεως και μακροθυμίας (Εβρ.6:12) και εάν δεν ζούμε για τους εαυτούς μας αλλά για Εκείνον που απέθανε και ανέστη (2Κορ.5:15). Θα μας δοθεί, επίσης, εξουσία να πατούμε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και τίποτε δεν θα μπορεί να μας βλάψει (Λουκ.10:19).

Τίποτα, απολύτως τίποτα, δεν θα είναι σε θέση να μας χωρίσει από την αγάπη Χριστού! Είτε δοκιμασία είτε κίνδυνος είτε διωγμός είτε πείνα είτε γυμνότης είτε κίνδυνος είτε μάχαιρα! Σε όλα αυτά τα πράγματα θα είμαστε περισσότερο από νικητές μέσω Εκείνου που μας αγάπησε (Ρωμ.8:35-37). Θα υπερνικήσουμε τον Πονηρό (1Ιωάν.2:13) επειδή μεγαλύτερος είναι Εκείνος που είναι μέσα μας παρά εκείνος που είναι εν τω κόσμω (1Ιωάν.4:4) αλλά και κυρίως επειδή πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι αληθώς ο Υιός του Θεού (1Ιωάν.5:5). Εις τον νικώντα ο Χριστός θα του δώσει ιμάτια λευκά· δεν θα εξαλείψει το όνομα αυτού από το βιβλίο της ζωής και θα ομολογήσει το όνομα του ενώπιον του Πατρός Του και ενώπιον των αγγέλων Του (Αποκ.3:5). Θα τον κάμει στύλον στον ναόν του Θεού Του, και δεν θα εξέλθει πλέον έξω. Θα του δώσει να καθήσει μαζί Του στον θρόνον Του (Αποκ.3:21). Ο Χριστός επιβεβαιώνει: «Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός.» (Αποκ.21:7). Αυτά αποτελούν, επίσης, υπόσχεση και εγγύηση της αναστάσεως όλων των πραγματικών πιστών (Ρωμ.8:11· 1Κορ.6:14· Φιλιπ.3:21· 1Ιωάν.3:2). Καθώς Εκείνος ζη, και εκείνοι επίσης θα ζήσουν.

Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας:

• Έχουμε λάβει τον Χριστόν ως προσωπικόν Σωτήρα μας και ως Κύριον της ζωής μας; Είμαστε τώρα παιδιά Θεού; «…Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού» (Ιωάν.1:12).
• Έχουμε απελευθερωθεί από την εξουσία της αμαρτίας; Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί που πιστεύουν ειλικρινά ότι οι αμαρτίες τους συγχωρούνται αλλά έχουν μεγάλη δυσκολία να πιστεύσουν ότι έχουν απελευθερωθεί από τη δύναμη ή τη σκλαβιά της αμαρτίας. Ζουν την εμπειρία των κεφαλαίων 6 και 7 της επιστολής προς Ρωμαίους αλλά όχι του κεφαλαίου 8 ως νικητές. Ο Θεός, όχι μόνο συγχωρεί τις αμαρτίες μας αλλά και μας καθαρίζει και μας ελευθερώνει από κακές συνήθειες και πάθη μας, που έχουν γίνει δεύτερη φύση μας (1Ιωάν.1:9)!!! Ο Θεός μπορεί να σώσει εντελώς! Μιά ζωή «πάνω-κάτω» δεν είναι μια κανονική χριστιανική ζωή!
• Θέλουμε να είμαστε νικητές; Εάν ναί, πρέπει να αρνηθούμε τους εαυτούς μας, να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να Τον ακολουθούμε (Μαρκ.10:21). Εάν όχι, δεν είμαστε άξιοι ΑΥΤΟΥ (Ματ.10:38· Ματ.16:24). Ας μη ξεχάσουμε ποτέ εκείνο που ο Κύριός μας εδίδαξε προς πάντας τους ακροατάς Του: «…Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ας με ακολουθή……… Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.» (Λουκ.9:23, 14:27). Έχουμε δώσει τα πάντα στον Χριστόν ο Οποίος έχει δώσει τα πάντα για μας; Ο Χριστός έκανε τα πάντα για μάς. Τώρα όλα εξαρτώνται από μάς. Ζούμε με μια σταθερή και αυθόρμητη μετάνοια και διακηρύττουμε μετάνοια; (Λουκ.24:47)
• Έχουμε λάβει το χρίσμα του Πνεύματος; Το Άγιον Πνεύμα ερμηνεύει τον λόγον Του Θεού και μας δίνει το χρίσμα Του, ώστε να μη έχουμε ανάγκη να μας διδάσκει κανείς (1Ιωάν.2:27)· μας δίνει δύναμη κατά της αμαρτίας και μας οδηγεί σωστά· μας παρέχει χαρίσματα για να μας καταστήσει ικανούς για την υπηρεσία. Εντούτοις, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι ο Θεός δίνει το Άγιον Πνεύμα Του και γεμίζει την καρδιά εκείνων που Τον υπακούνε (Πράξ.5:32). Ο Θεός εκχέει το Πνεύμα Του στον άνθρωπον και τον κάνει να εννοεί τα λόγια Του υπό τον όρον ότι ο άνθρωπος δέχεται τους ελέγχους Του (Παρ.1:23), δηλαδή δέχεται και υπακούει στις επιπλήξεις Του. Το Άγιον Πνεύμα οδηγεί σε όλη την αλήθεια – ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ – (2Θεσ.2:10-12), μεσιτεύει υπερ αυτών, τους παρηγορεί και τους βοηθεί στις δύσκολες στιγμές της ζωής.
• Εάν είμαστε αδύνατοι και σκοντάφτουμε, ας αποβλέπουμε στον Αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεώς μας (Εβρ.12:2). Ας μη αποθαρρυνόμαστε από τις αντιξοότητες της ζωής· ο Θεός είναι πιστός και δεν θα επιτρέψει να πειρασθούμε πάνω από τη δύναμή μας αλλά μετά του πειρασμού θα δώσει επίσης και τρόπον διαφυγής, ώστε να μπορούμε να τον υποφέρουμε (1Κορ.10:13). Ας μη αποθαρρυνόμεθα όταν ο Σατανάς προσπαθεί να μας κοσκινίσει σαν το στάρι. Ο Κύριός μας έχει προσευχηθεί για μας και η προσευχή Του ισχύει πάντα, ώστε η πίστη μας να μην εκλείψει (Λουκ.22:31-32). Ας υποταχθούμε στον Θεόν και ας αντισταθούμε στον Διάβολον και θα φύγει από μάς (Ιάκ.4:7).
• Έχουμε καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τις θλίψεις μας είναι να αναθέσουμε στον Κύριον την οδόν μας και να περιμένουμε Εκείνος να ενεργήσει; (Ψαλ.37:5). Ας προσευχόμεθα, ώστε ο Θεός να μας καταστήσει σοφούς στο αγαθό, και απλούς στο κακό και ο Θεός της ειρήνης θα συντρίψει ταχέως τον Σατανάν υπό τους πόδας μας (Ρωμ.16:19-20). Τότε θα ιδούμε τη νίκη του Ιησού και θα ζήσουμε και θα απολαύσουμε τα προνόμια και τη δύναμη του σταυρού και της αναστάσεώς Του Χριστού! Τότε θα είμαστε σε θέση να επαναλάβουμε με τον Παύλο, «Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμον» (Γαλ.6:14). Τέλος, ας μη ξεχνούμε ότι «…πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, διά να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (2Κορ.5:10).

Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ας είναι με όλους μας. Αμήν.

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com