«Λόγοι διδακτοί Πνεύματος» (1Κορ.2:13)

Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού

TΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ

(Σκεύη προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον) 

«Το στερεόν όμως θεμέλιον του Θεού μένει, έχον την σφραγίδα ταύτην· Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού, καί· Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου. Εν μεγάλη δε οικία δεν είναι μόνον σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα, και άλλα μεν προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον. Εάν λοιπόν καθαρίση τις εαυτόν από τούτων, θέλει είσθαι σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν» (2Τιμ.2:19-21).

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο ρόλος της εκκλησίας είναι να ευαγγελίζεται τους μη πιστούς να καταφύγουν στον Χριστόν για να σωθούν από την κόλαση αλλά και να προτρέπει τους πιστούς να κάνουν κατά πάντα το θέλημα του Θεού, ώστε να γίνουν άνθρωποι ευλογίας σε άλλους και να παρασταθούν τέλειοι ενώπιον του βήματος του Χριστού (Κολ.1:22· 2Κορ.5:10). Το παρόν άρθρον επικεντρώνεται στο δεύτερο σημείο. Εθεώρησα, λοιπόν, αναγκαίον να εστιάσω το μήνυμά μου στα εδάφια 2Τιμ.2:19-21, τα οποία μας εξηγούν ότι πρέπει προς τούτο να γίνουμε «σκεύη τιμίας χρήσεως, ηγιασμένα και εύχρηστα εις τον δεσπότην, ητοιμασμένα εις παν έργον αγαθόν».

Στο εδάφιο 2Τιμ.2:19, ο απόστολος Παύλος ομιλεί με ένα γραφικό και εντυπωσιακό τρόπο για το «στερεό θεμέλιο» του χριστιανισμού. Η Βίβλος λέγει: «διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός» (1Κορ.3:11). Αλλού ο απόστολος λέγει: «εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού» (Εφεσ.2:20). Έτσι, το θεμέλιον είναι ο Ιησούς Χριστός, στον Οποίον στηρίζεται η εκκλησία του Θεού και οι ελπίδες των ανθρώπων Του, καθώς είναι γραμμένο στον Ησα.28:16: «διά τούτο ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ιδού, θέτω εν τη Σιών θεμέλιον, λίθον, λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές· ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή» (ή δεν θα βιασθεί μήπως αισχυνθεί).

Η έννοια των υπό μελέτην εδαφίων

Η λέξη «θεμέλιον» – στα πλαίσια των χωρίων που μελετούμε – όπως φαίνεται και από προηγούμενα εδάφια, δεν είναι άλλο παρά η αλήθεια της αναστάσεως των πιστών, από την οποίαν ορισμένοι άνθρωποι είχαν εκτραπεί. Δεν ηρνούντο την ανάσταση των νεκρών αλλά είχαν αλλοιώσει τη σωστή διδασκαλία. Το γεγονός της αναστάσεως μένει όπως διακηρύτετται από τη Βίβλο. Σχετικά με την ανάσταση, είναι γραμμένο: «και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού ότι ανέστησε τον Χριστόν……… αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (1Κορ.15:14-17). Η απόδειξη της σπουδαιότητoς της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού βρίσκεται στο ακόλουθο εδάφιο: «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι Ο ΘΕΟΣ ΑΝΕΣΤΗΣΕΝ ΑΥΤΟΝ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, ΘΕΛΕΙΣ ΣΩΘΗ» (Ρωμ.10:9). Κανένας δεν μπορεί να σωθεί εκτός αν πιστεύσει με την καρδιά του ότι «ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών». Γι’αυτό η ανάσταση είναι το στερεό θεμέλιο της χριστιανικής πίστεως. Η αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτου που πρόδωσε τον Ιησού από έναν άλλον απόστολον πραγματοποιήθηκε για έναν μόνο λόγο: «να γείνη μεθ’ ημών μάρτυς της αναστάσεως αυτού» (Πράξ.1:22). Η ανάσταση αποτελεί απόδειξη της δικαιώσεώς μας όπως ο Παύλος έγραψε ότι ο Χριστός «…παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ.4:25). Παραμένει, συνεπώς, ως «στερεό θεμέλιο» επάνω στο οποίο υπάρχει μια σφραγίδα που φέρει δύο επιγραφές:

1. «Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού,» καί·
2. «Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου».

Αυτή η σφραγίδα σημαίνει, με άλλους Βιβλικούς όρους:

• «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών» (Ιωάν.10:14), και
• «αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή» (1Πετ.1:15). Ή, εμφαντικότερα, «…και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» (Αποκ.22:11).

Η μελέτη αυτή χωρίζεται σε δύο μέρη στα οποία θα εξετασθούν οι δύο επιγραφές της σφραγίδος:

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΣΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

Η σημασία της επιγραφής :

«Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού» εκφράζει βεβαιότητα και παρηγορία, καθότι ο Κύριος γνωρίζει καλά εκείνους που Του ανήκουν. Σημαίνει, επίσης, κατ’ επέκταση, ότι από εκείνους που ο Πατέρας Θεός Τού έδωκε, τους εφύλαξε, και ουδείς εξ αυτών απωλέσθη ειμή ο υιός της απωλείας (Ιωάν.17:12). Λέγει, επίσης, με έναν έμμεσο τρόπο, ότι ο Κύριος γνωρίζει και εκείνους που δεν είναι δικοί του… Όσον αφορά εκείνους που είναι δικοί του, όχι μόνον τους γνωρίζει αλλά Αυτός επίσης τους συστήνει και τους φανερώνει στις συνειδήσεις άλλων ανθρώπων. Τους κάνει επιστολή που αναγνωρίζεται και που διαβάζεται από όλους τους ανθρώπους (2Κορ.3:2).

Πρόγνωση του Θεού, προορισμός, κλήση και δόξα

Από πότε ο Θεός γνωρίζει εκείνους που ανήκουν σ’Αυτόν; Η απάντηση είναι σαφής στη Αγία Γραφή: «από καταβολής κόσμου», για να είναι άγιοι και άμωμοι ενώπιον Του (Εφεσ.1:4). Εκείνους που προεγνώρισε από καταβολής κόσμου, ο Ίδιος επίσης τους προόρισε να είναι σύμμορφοι της εικόνος του Υιού Του! Επιπλέον, τους εκάλεσε, και τους εδικαίωσε και τους εδόξασε (Ρωμ.8:29-30). Και τώρα, ας εξετάσουμε την…

Παρηγορία της πρώτης επιγραφής

Ο Κύριος Ιησούς γνωρίζει απολύτως καλά εκείνους που είναι δικοί Του και δεν θα τους χάσει. Εις τούτο έγκειται η μακαριότητα της αιωνίου σωτηρίας και ασφαλείας, όχι επί τη βάσει των έργων, αλλά επί τη βάσει της αναλλοίωτης βουλής του Θεού. Είναι, συγχρόνως, μια φοβερή επιγραφή που δείχνει ότι κανένας δεν μπορεί να εξαπατήσει τον Θεόν. Αν και η πίστη μερικών μπορεί να ανατραπεί, το θεμέλιον του Θεού στέκει βέβαιο. Οι εκλεκτοί του Θεού οδηγούνται υπό του Πνεύματος και το Πνεύμα τους οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν. Οι εκλεκτοί του Θεού σφραγίζονται και η σφραγίδα τίθεται επάνω στους εκλεκτούς Του, προκειμένου να διακρίνονται ότι ανήκουν σ’Αυτόν και ότι είναι σταθεροί και αυθεντικοί.

Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου κεφ.17, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, προσευχόμενος στον Πατέρα του, επαναλαμβάνει επτά φορές τη φράση, «εκείνους τους οποίους μοι έδωκας», παρακαλώντας Τον για την προστασία και την αιώνια ασφάλειά τους. Ο Ιησούς προσεύχεται στον Πατέρα του να τους φυλάξει από το κακό και από τον πονηρόν. Λέγει, επίσης, στον Πατέρα του ότι εφύλαξε όλους εκείνους που ο Πατέρας Του «έδωκε» και ότι κανένας από αυτούς δεν απωλέσθη ειμή ο υιός της απωλείας. Συνεπώς, τόσον ο Ιησούς Χριστός όσον και ο Πατέρας Του φυλάττουν τους πιστούς! Έχουμε, επομένως, μια απόλυτη διαβεβαίωση για την ασφάλειά μας. Ο Θεός γνωρίζει την καρδιά μας! Και πρέπει σαφώς να δηλωθεί ότι ο Πατέρας «δεν δίδει» ψεύτικα δώρα ή υποκριτές στον Υιόν Του! (Δείτε επίσης Ιωάν.6:37-47)

Τί οι λέξεις «βεβαιότης» και «ασφάλεια» σημαίνουν; Μήπως σημαίνουν ότι όλες οι προειδοποιήσεις και οι νουθεσίες της Βίβλου, παραδείγματος χάριν «αγρυπνείτε», «προσέχετε» κ.λπ. δίνονται μάταια; Κατ’ουδένα τρόπο! Οι προειδοποιήσεις ισχύουν για όλους αλλά κυρίως για εκείνους που παίζουν με την αμαρτία. Η εκκλησία δεν κινδυνεύει μόνον από ψευδοπροφήτες, πεπλανημένες διδασκαλίες ή και ερμηνείες αλλά κινδυνεύει πολύ από τους ανθρώπους εκείνους που την κάνουν να κοιμάται λέγοντας «ειρήνη, ειρήνη», ενώ δεν υπάρχει ούτε ασφάλεια ούτε ειρήνη (Ιερ.6:14· 8:11). Ναι, από ανθρώπους που παρηγορούν πάντοτε τους ακροατές τους χωρίς να κάνουν άγιες προειδοποιήσεις για να τους γλυτώσουν από την κόλαση! Τέτοιοι εργάτες καλοπιάνουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να «αισθάνονται καλά»… Εάν δεν προειδοποιείτε τα παιδιά σας και τα αδέλφια σας για τους κινδύνους που διατρέχουν, δεν τα αγαπάτε.

Κύρια χαρακτηριστικά των γνησίων Χριστιανών

Αν και ο Θεός γνωρίζει με απόλυτο τρόπο εκείνους που είναι δικοί του, μας έχει δώσει τη δυνατότητα, μέχρις ενός ορισμένου ορίου, να διακρίνουμε «μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν και του μη δουλεύοντος αυτόν» (Μαλ.3:18). Ας ιδούμε μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά εκείνων που ανήκουν στον Ιησούν Χριστόν:

• Εκείνοι που πιστεύουν με την καρδιά τους ότι ο Χριστός γεννήθηκε από «την παρθένο Μαρία» και ότι «ο Θεός ανέστησε τον Χριστόν εκ των νεκρών»·
• Εκείνοι που ομολογούν ότι ο Χριστός ήλθε εν σαρκί, δηλαδή είναι o αληθινός Θεός (1Ιωάν.4:3)·
• Εκείνοι που είναι αναγεννημένοι (Ιωάν.3:5) και κάμνουν καρπούς αξίους μετανοίας (Ματ.3:8· Λουκ.3:8)·
• Εκείνοι που Τον αγαπούν με όλη την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμη και το νουν τους (Λουκ.10:27)·
• Εκείνοι που ζητούν πρώτον τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του (Ματ.6:33)·
• Εκείνοι που είναι ταπεινοί, μετανοούν, ομολογούν και απορρίπτουν την αμαρτία τους·
• Εκείνοι που ζητούν, απευθείας, τη συγχώρεση από τον Πατέρα εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού και δέχονται την ποινήν της αμαρτίας τους ή τον θερισμόν της αμαρτωλής σποράς ή την παιδεία του Θεού τους (Λευιτ.26:41· Λουκ.23:41)·
• Εκείνοι που μένουν στους λόγους Του (Ιωάν.8:31) και έχουν τον λόγον του Θεού ως αποκλειστικόν οδηγόν τους για τα λόγια τους, τη διδασκαλία τους και τη συμπεριφορά τους·
• Εκείνοι στην καρδιά των οποίων ο Θεός έχει βάλει τους νόμους Του στο πνεύμα τους και τους έχει γράψει στην καρδιά τους (Εβρ.8:10)·
• Εκείνοι που έχουν συγχωρητικό πνεύμα (Ματ.6:12) και είναι πιστοί και στο ολίγο (Λουκ.16:10)·
• Εκείνοι που διακρίνουν τη φωνή του Χριστού, που οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, που λαμβάνουν τον σταυρόν τους και Τον ακολουθούν (Ιωάν.10:4· Ρωμ.8:14) και που έχουν καταστρέψει τις γέφυρες επιστροφής προς τον κόσμο·
• Εκείνοι που έχουν αναγεννηθεί από τον Θεόν δεν αμαρτάνουν, διότι το σπέρμα Του μένει μέσα τους και δεν μπορούν να αμαρτάνουν, επειδή έχουν αναγεννηθεί υπό του Θεού (1Ιωάν.3:9)·
• Εκείνοι που Τον υπηρετούν (Μαλ.3:18) και φυλάττουν εαυτούς, ώστε ο πονηρός δεν τους αγγίζει (1Ιωάν.5:18).

Με άλλα λόγια, εκείνοι που έχουν δεχτεί να γίνουν ό,τι ο Κύριος τους θέλει να γίνουν!

Το καλό έδαφος

Ας εξετάσουμε λεπτομερέστερα το σημείο της γνησιότητας: Στην παραβολή του σπορέα – την οποίαν δεν μπορούμε να εξετάσουμε τώρα λεπτομερώς – ήταν το μόνο καλό έδαφος, η τετάρτη κατηγορία ανθρώπων, η οποία παρήγαγε καρπό! Για τις πρώτες δύο κατηγορίες, η εικόνα είναι σαφής ευθύς εξαρχής: Χάνονται! ΑΛΛΑ τι γίνεται με τους ανθρώπους της τρίτης κατηγορίας (Ματ.13:22), που περιλαμβάνει ανθρώπους που δέχονται τον σπόρον μεταξύ των ακανθών, οι οποίοι ακούουν τον λόγον και η μέριμνα του κόσμου και η απάτη του πλούτου συμπνίγουν τον λόγον και γίνονται άκαρποι; Τί η λέξη «συμπνίγει» σημαίνει; Ποιά είναι η συνέπεια όταν γίνεται άκαρπος; Έχει αυτή η δήλωση του Κυρίου κάποια σχέση με μια άλλη παρόμοια δήλωση Του, η οποία λέγει: «Παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματ.7:19· Ματ.3:10 και Λουκ.3:9) ή με εκείνην: «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη πλειότερον καρπόν (Ιωάν.15:2). Πού μπορούμε να τους ταξινομήσουμε; Σε εκείνους που σώζονται ή σε εκείνους που χάνονται; Κρίνετε εσείς!

Πόσο δύσκολο είναι, εντούτοις, να διακρίνεις εκείνους που ανήκουν στις δύο ενδιάμεσες κατηγορίες! Πρώτον, εκείνοι που δέχονται τον λόγον μετά χαράς αλλά δεν έχουν ρίζα μέσα τους και αντέχουν μόνον για λίγο καιρό. Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ υμών· αλλά εξήλθον διά να φανερωθώσιν ότι δεν είναι πάντες εξ ημών» (1Ιωάν.2:19). Ο ένας τύπος ανθρώπου εγκαταλείπει αλλ’ο άλλος μένει. Γιατί; Επειδή ευθύς εξαρχής είχε καλές και ειλικρινείς προθέσεις! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Θεός τον υιοθέτησε και ανέλαβε την ευθύνη να τον προστατεύσει και να τον φροντίσει, ώστε η πίστη του να μη εκλείψει! Δεύτερον, εκείνοι που ακούνε τον λόγον αλλά οι μέριμνες αυτού του κόσμου, η απάτη του πλούτου και οι επιθυμίες των άλλων πραγμάτων εισέρχονται και συπνίγουν τον λόγον και ο λόγος γίνεται άκαρπος. Και οι δύο μοιάζουν προσωρινά με τα φυτά του καλού εδάφους! Η γνώση ή η ιστορική πίστη των αγίων πραγμάτων υπάρχει αλλά η αληθινή πνευματική εμπειρία και ο καρπός λείπουν! Οι άνθρωποι της τρίτης κατηγορίας μπορεί να παραμείνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους μέσα στις τοπικές κοινότητές τους για διαφόρους λόγους αλλά ο υλισμός και οι κοσμικές μέριμνες συμπίγουν τον λόγον του Θεού στην καρδιά τους και παραμένουν, στην πραγματικότητα, άκαρποι. Μπορεί να συμμετέχουν στη λατρεία, να υψώνουν και να κτυπούν τα χέρια τους, να γλωσσολαλούν, μπορεί να έχουν ενεργό ζωή στην εκκλησία και να είναι ακόμη και πρεσβύτεροι και διάκονοι! Τι πρόκειται να συμβεί σε αυτές τις δύο κατηγορίες, όταν ο Θεός δεν είναι στην καρδιά τους;

Ο ακτιβισμός και οι λατρευτικές τους συνήθειες δεν αποτελούν καρποφορία. Ο προφήτης Ησαΐας λέγει: «Με ζητούσιν όμως καθ’ ημέραν και επιθυμούσι να μανθάνωσι τας οδούς μου, ως έθνος το οποίον έκαμε δικαιοσύνην και δεν εγκατέλιπε την κρίσιν του Θεού αυτού· ζητούσι παρ’ εμού κρίσεις δικαιοσύνης· επιθυμούσι να πλησιάζωσιν εις τον Θεόν» (Ησα.58:2). Και ο προφήτης Εζεκιήλ ολοκληρώνει αυτήν την εικόνα λέγοντας, «Και ιδού, συ είσαι προς αυτούς ως ερωτικόν άσμα ανθρώπου ηδυφώνου και παίζοντος όργανα καλώς, διότι ακούουσι τους λόγους σου αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς» (Εζεκ.33:32). Βλέπουν και ακούουν αλλά δεν θέλουν να καταλάβουν με την καρδιά τους και να επιστρέψουν και να θεραπευθούν (Ησα.6:10). Μοιάζουν με τα γυναικάρια που πάντοτε μαθαίνουν και δεν μπορούν να έλθουν ποτέ σε επίγνωση της αληθείας (2Τιμ.3:6-7).

Χάριτι Θεού, εντούτοις, κανένας από αυτούς δεν ανήκει εκ των προτέρων σε μια ορισμένη κατηγορία… Χάρις στο έλεος και στη χάρη του Θεού, η κατάστασή τους δεν είναι αμετάκλητη, εάν μετανοήσουν! Κανένας από αυτούς δεν είναι απόλυτα «προορισμένος». Εάν διακρίνουν την κατάστασή τους, μπορούν να καθαριστούν από κάθε αμαρτία μέσω της μετανοίας και της πίστεως στο αίμα του Ιησού και μπορούν να γίνουν, όπως διαβάσαμε στα υπό εξέταση εδάφια σκεύη τιμίας χρήσεως, ηγιασμένα και εύχρηστα εις τον δεσπότην, ητοιμασμένα εις παν έργον αγαθόν! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο λόγος του Θεού προτρέπει εκείνους των οποίων η πνευματική κατάσταση είναι σε κίνδυνο και έχουν ξεχάσει ότι καθαρίστηκαν από τις παλαιές αμαρτίες τους, να μετανοήσουν… Ο απόστολος Πέτρος προτρέπει τέτοιους χριστιανούς να γίνουν επιμελείς και να καταστήσουν την κλήση και την εκλογή τους βέβαιες… (2Πέτ.1:8-10). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον υπάρχει κλήση από τον Θεόν για…

Πλήρη παράδοση της καρδιάς στο θέλημα του Θεού

Η Βίβλος λέγει: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμ.12:1-2). Έτσι, για εκείνους που δεν έχουν ακόμα παραστήσει τα σώματά τους θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική τους λατρεία, δεν θα υπάρξει καμία προοδευτική μεταμόρφωση δια της ανακαινίσεως του νοός των· η υπηρεσία τους στον Θεόν δεν θα είναι ποτέ λογική αλλά θα παραμείνει μη λογική! Εάν κάποιος δεν συμμορφώνεται προς αυτές τις οδηγίες, ποιός θα είναι ο αντίκτυπος στη σωτηρία του λόγω της ανυπακοής του; Δεν ξεύρω, μόνον ο Θεός ξεύρει! Υπάρχει, εντούτοις, ένα πράγμα που ξεύρω: Είναι πολύ επικίνδυνο να αντιστέκεται κανείς στο θέλημα και στις παραινέσεις του Θεού! Ο Θεός είναι πυρ καταναλίσκον!

Θα επιθυμούσα να κλείσω αυτό το σημείο επί της χριστιανικής γνησιότητος αναφερόμενος σε έναν όρον που έχει τεθεί από τον ίδιον τον Κύριο μας Ιησούν Χριστόν και ο οποίος είναι:

Όχι σταυρός, όχι μαθητής

Μήπως είναι αρκετόν να ανήκει κανείς σε ένα χριστιανικό κράτος ή να είναι γραμμένο στην ταυτότητά του ή να προέρχεται από χριστιανούς γονείς ή να υψώσει το χέρι του όταν γίνει κάποια πρόσκληση από τον άμβωνα για να θεωρηθεί χριστιανός; Εκείνοι που καλούν τέτοιους ανθρώπους χριστιανούς βασίζουν συχνά τον ισχυρισμόν τους στο εδάφιο: «Πας όστις πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, εκ του Θεού εγεννήθη, και πας όστις αγαπά τον γεννήσαντα αγαπά και τον γεννηθέντα εξ αυτού» (1Ιωάν.5:1), καθώς επίσης και σε ορισμένα άλλα εδάφια, όπως Ιωάννης 3:16· 5:24· 6:47. Πολύ απλό! Μπορεί να είναι αληθινό αλλά μπορεί να μην είναι αληθινό! Εντούτοις, τί σημαίνει αυτό το εδάφιο; Στον Ματθαίον 16:24 διαβάζομε: «Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού· Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού και ας με ακολουθή» (επίσης Μάρκ.8:34 και Λουκ.9:23 με μικροδιαφορές). Στου Λουκά 14:26-27 διαβάζομε δύο φορές: «… Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΗΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ.» Η τελευταία έκφραση είναι πολύ σαφής: Έτσι, όχι σταυρός, όχι μαθητής! Επίσης, ο Κύριος Ιησούς είπε: «και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού» (Mατ.10:38). Κανείς δεν μπορεί να είναι μαθητής Του και άξιός Του, εάν δεν απαρνηθεί τον εαυτόν του και δεν σηκώσει τον σταυρόν του. Η αμαρτία δεν πρέπει να έχει πλέον οποιαδήποτε θέση. Οι προτεραιότητες πρέπει ριζικά να αλλάξουν. Πεθαίνει ως προς την αμαρτία και πεθαίνει και προς τον εαυτόν του. Μήπως αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατό να μην είσαι μαθητής και να είσαι συγχρόνως αληθινός χριστιανός; Μπορεί αυτό να κληθεί κανονική χριστιανική ζωή; Είναι αυτοί οι δύο όροι συμβατοί; Είναι δυνατόν να είσαι αληθινός Χριστιανός χωρίς καθαρή καρδιά και συντετριμμένο πνεύμα (Ψαλ.34:18· 51:17), χωρίς πιστότητα καρδιάς και θέλουσα ψυχή; (1Χρον.28:9). Μόνον οι αληθινοί Χριστιανοί, των οποίων η καρδιά είναι ταπεινή, προσανατολισμένη εντελώς στον Χριστόν και που ζουν για τον Χριστόν και το θέλημά Του είναι ή μπορούν να γίνουν αληθινοί λατρευτές. Είναι ποτέ δυνατόν να γίνεις ένας αληθινός λατρευτής χωρίς να υιοθετήσεις το πνεύμα του ασώτου υιού που είπε: «…Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου»; (Λουκ.15:21). Φοβούμαι ότι υπάρχουν ορισμένοι «χριστιανοί» που δεν λατρεύουν τον Θεόν αλλά λατρεύουν τη λατρεία, ειδικά όταν η μουσική είναι έντονα ρυθμική! Μόνον ο Θεός γνωρίζει την καρδιά τους!

Θα σε εξεμέσω εκ του στόματός μου

Τί γίνεται με τους χλιαρούς Χριστιανούς; Τέτοιοι άνθρωποι θα εξεμεσθούν από το στόμα του Θεού σύμφωνα με Αποκ.3:14-19! «… ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου………» Τί σημαίνει η έκφραση, «θα σε εξεμέσω εκ του στόματός μου»; Σημαίνει σωτηρία, ασφάλεια και βεβαιότητα ή ΑΠΟΡΡΙΨΗ; Τί πρόκειται να συμβεί εάν δεν γίνεις ζηλωτής και δεν μετανοήσεις; Ας ιδούμε…

Το εσωτερικό έργον του Θεού μεσα στους εκλεκτούς Του

Ο Θεός έχει δώσει στους εκλεκτούς Του καρδίαν μίαν και οδόν μίαν, διά να Τον φοβούνται πάντοτε και έχει κάμει διαθήκην αιώνιον προς αυτούς, ότι δεν θα αποστρέψει απ’ οπίσω αυτών, διά να αγαθοποιεί αυτούς· και ότι θα δώσει τον φόβον Του στις καρδιές τους, διά να μη αποστατήσουν απ’ Αυτού (Ιερ.32:39-41). Θα περιτέμει Κύριος ο Θεός την καρδίαν τους και την καρδίαν του σπέρματός τους, διά να αγαπούν Κύριον τον Θεόν τους εξ όλης της καρδίας τους και εξ όλης της ψυχής τους, διά να ζουν (Δευτ.30:6). Ο Θεός συστήνει τους εκλεκτούς Του στη συνείδηση των ανθρώπων (2Κορ.4:2 και 2Κορ.5:11). Ο Θεός τους έχει υποσχεθεί ότι θα τους δοθεί η δυνατότητα να διακρίνουν μεταξύ δικαίου και αδίκου, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν και του μη δουλεύοντος Αυτόν (Μαλ.3:18).

Συμπέρασμα: «Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού». Τους ευλογεί και τα παιδιά Του «γνωρίζονται από τον καρπόν τους» (Ματ.12:33 και Λουκ.6:44). Μια από τις καλύτερες αποδείξεις του γνησίου πνευματικού καρπού είναι η γνησιότητα της πίστης μας όταν δοκιμάζεται από τη φωτιά της δοκιμασίας και εκδηλώνει δοξολογία, τιμή, και δόξα (1Πέτ.1:6-7). Τώρα ας εξετάσουμε…

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΣΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

Η δεύτερη επιγραφή λέγει, «Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου». Εκείνοι που γνωρίζουν τον Θεόν ή επί το ορθότερον, που είναι γνωστοί στον Θεόν (Ιωάν.10:14) καλούνται να απομακρυνθούν από πάσαν αδικίαν, καθαρίζοντες τους εαυτούς τους από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού (2Κορ.7:1 επίσης Ψαλ.34:14· 3:2· Εφε.5:4· 5:11· 1Πέτ.1:15-16· Ησα.52:11). Η απομάκρυνση από την αδικία αποτελεί απόδειξη γνησιότητας!

Όλοι εκείνοι που ονομάζουν το όνομα του Κυρίου πρέπει να απομακρυνθούν τόσον απ’τη δογματική ανομία, την πλάνη ή την αίρεση, όσον και από κάθε αδικία συμπεριφοράς. Επίσης, σημαίνει ότι όλοι οι πιστοί πρέπει να απομακρυνθούν από αδίκους ανθρώπους, από άτομα είτε κακών αρχών είτε πρακτικών ή και από τα δύο, και να μην έχουν καμία κοινωνία μαζί τους. Εντούτοις, είτε απομακρυνθούμε είτε όχι από παράνομα άτομα, εάν εμείς προσωπικά δεν απομακρυνθούμε από την αδικία θα θερίσουμε τις συνέπειες της αμαρτίας μας και θα είμαστε άχρηστοι για την εκκλησία του Θεού! Εάν φέρουμε το όνομα του Χριστού, πρέπει να απομακρυνθούμε από πάσης ανομίας, αλλιώς θα μας απορρίψει και θα μας ειπεί εκείνη τη μεγάλη ημέρα, «…ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματ.7:23)

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να εξετάσουμε και να εννοήσουμε τι η λέξη αδικία ή ανομία σημαίνει. Αδικία σημαίνει έλλειψη δικαιοσύνης ή τιμιότητος. Η Αγία Γραφή λέγει ότι, «Πάσα αδικία είναι αμαρτία· και είναι αμαρτία ουχί θανάσιμος» (1Ιωάν.5:17). Κάθε αμαρτία, εντούτοις, είναι, κατά γενική ομολογία, μια αδικία ή καλύτερα μια πράξη αδικίας είτε κατά του Θεού είτε κατά του ανθρώπου ή και κατά των δύο. Έτσι, άδικος ή άνομος είναι εκείνος που διαπράττει την αδικία ή την ανομία. Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, αλλά σύμφωνα με τη Γραφή άδικος ή άνομος είναι εκείνος που μένει στις πράξεις της αδικίας ή στις πράξεις της ανομίας. Άνθρωπος που διέπραξε αμαρτία αλλά έχει μετανοήσει για την αμαρτία του και την έχει απορρίψει δεν πρέπει να θεωρείται ως άδικος ή άνομος. Αδικίες δυνατόν να διαπραχθούν είτε κατά του Θεού είτε κατά του ανθρώπου. Ας εξετάσουμε αρχικά την περίπτωση της αδικίας κατά του Θεού… 

Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την αγάπη και την αξιοπιστία του Θεού

Στην πραγματικότητα, αδικία προς τον Θεόν είναι μόνον η έλλειψη εμπιστοσύνης ή πίστεως προς Αυτόν. «…όστις δεν πιστεύει εις τον Θεόν (εις τα λόγια Του), έκαμεν αυτόν ψεύστην…» Ατιμάζει τον Θεόν! Διαπράττει πράξη αδικίας σχετικά με την φιλαλήθειάν Του, την αγαθότητά Του και την αγάπη Του για τον άνθρωπον! Απιστία προς τον Θεόν ισοδυναμεί με αδικία και πίστη ή εμπιστοσύνη σ’Αυτόν ισοδυναμεί με δικαιοσύνη. Αντίθετα, η πίστη στις εντολές ή στις υποσχέσεις του Θεού και η εμπιστοσύνη στον χαρακτήρα Του λογίζονται ως δικαιοσύνη. Εάν πιστεύουμε τα λόγια Του, τότε κάνομε μια πράξη δικαιοσύνης και τον τιμάμε! Αυτό είναι το πνεύμα των λόγων της Βίβλου: «Και επίστευσεν εις τον Κύριον· και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην» (Γέν.15:6) Επιπλέον, κάνουμε δικαιοσύνη λέγοντας την αλήθεια στον Θεόν και στους εαυτούς μας για τις αμαρτίες μας και αναγνωρίζοντας την αμαρτωλή φύση μας. Ας εξετάσουμε τώρα μερικά…

Παραδείγματα αδικιών προς τους συνανθρώπους μας

Ως τέτοια θα μπορούσαμε ν’αναφέρουμε μερικά από τα ακόλουθα βασικά: Την έλλειψη σεβασμού και τιμής στους γονείς, τον φόνο, τη μοιχεία, την κλοπή και τα ψέματα ή την ψευδομαρτυρία (Ex.20:1-17). Σε αυτές τις βασικές, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τις εξής:

• Το να κρίνεις αδίκως και να μεροληπτείς κρυφά ή φανερά (Δευτ.24:17· Ψαλ.82:2· Ιώβ 13:10· Λευιτ.19:15· Ιάκ.2:4). Ζύγια διάφορα, μέτρα διάφορα, είναι αμφότερα βδέλυγμα εις τον Κύριον (Παρ.20:10)·
• Το να διαστρέφεις την αλήθεια και να καλείς το κακό καλό και το καλό κακό …! (Ησα.5:20)·
• Το να δέχεσαι ευχαρίστως κατηγορίες εναντίον άλλων ανθρώπων, δογματικών αποχρώσεων, εκκλησιών ή πρεσβυτέρων·
• Το να αμφιβάλεις για την αξιοπιστία τιμίων ανθρώπων·
• Το να μην ανοίγεις το στόμα σου υπέρ του αφώνου και να μη προειδοποιείς εκείνους που κατευθύνονται προς στον όλεθρο (Παρ.31: 8)·
• Το να αφαιρείς την ελευθερία λόγου και να απαγορεύεις οιονδήποτε πραγματικό διάλογο που οδηγεί στην αλήθεια και στη διαφάνεια·
• Το να ζης εγωιστικα, ενδιαφερόμενος για το συμφέρον σου ή και μόνον για την αξιοπρέπειά σου ενώπιον των ανθρώπων·
• Το να ενεργείς αυθαίρετα μέσα στην οικογένειά σου, στην εκκλησία σου, στην εργασία σου, στην υπηρεσία σου·
• Το να διαπράττεις αδικία σε κάποιον ή σε μια μειονότητα χάριν των πολλών ή της πλειοψηφίας εκτός αν το πρόσωπο που υφίσταται την αδικία δέχεται αυτήν υπέρ των άλλων όπως έκαμε ο Κύριος μας…

Συμπέρασμα:

Εάν ένας Χριστιανός και πολύ περισσότερο εάν ένας χριστιανός εργάτης διάγει ζωή που δεν είναι αξία του Ευαγγέλιου και της υψηλής χριστιανικής κλήσης του και αμαρτάνει, οι αμαρτίες του δεν μπορούν «να καούν», με άλλα λόγια να συγχωρηθούν και εκείνος να σωθεί ως διά πυρός (1Κορ.3:15), εκτός αν οι αμαρτίες του ομολογηθούν και απορριφθούν. Μόνον λανθασμένες διδασκαλίες και άχρηστες εκκλησιαστικές δραστηριότητες μπορούν να καούν. Οι αμαρτίες πρέπει να ομολογηθούν και να απορριφθούν ολόψυχα, προκειμένου να συγχωρηθούν. Εάν ένας Χριστιανός λέγει ψέματα ή υπερβάλλει τα πράγματα ή ελαχιστοποιεί τα πράγματα ή κάνει αμαρτωλούς συμβιβασμούς· εάν δίνει υποσχέσεις κατ’ιδίαν ή δημόσια και δεν τις τηρεί (Ψαλ.15:4)· εάν ενεργεί σαν διπλωμάτης παρά ως Χριστιανός· εάν σκέπτεται ένα πράγμα, λέγει ένα άλλο πράγμα και κάνει ένα τρίτο πράγμα (Ψαλ.17:3)· εάν δεν είναι άνθρωπος αρχών και αξιών αλλά άνθρωπος σκοπιμοτήτων· εάν πλήττει με τη γλώσσα του τους συνανθρώπους του (Ματ.24:49) και έχει τάση να κακολογεί· εάν δεν αντιστέκεται στην αμαρτία μέχρις αίματος, αγωνιζόμενος κατά της αμαρτίας· εάν επιδιώκει άνομα κέρδη· εάν κατακυριεύει εκείνους που του εμπιστεύτηκε ο Θεός (1Πέτ.5:3)· εάν ευρίσκει ή εφευρίσκει τρόπους να δικαιολογείται και να δικαιώνει τον εαυτόν του· εάν αποδίδει την ευθύνη της κακής συμπεριφοράς του στα σφάλματα άλλων ανθρώπων (π.χ. Εσύ με έκανες να αμαρτήσω), κ.λπ. Και, τί πρόκειται να συμβεί εάν ένα αμετανόητο πνεύμα τον κατέχει; Αυτός δεν πρόκειται να ιδεί τις αμαρτίες του να καίγονται και αυτός να σώζεται ως διά πυρός. Ο Χριστός «… θέλει αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (Ματ.24:51). Εάν όμως εκείνος ο άνθρωπος ομολογεί τις αμαρτίες του και τις απορρίπτει, είναι ΕΝΤΑΞΕΙ!

Η ρίζα της αμαρτίας

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τη ρίζα ορισμένων αμαρτιών, γενικά, θα ανακαλύψουμε ότι οι αμαρτίες που μόλις αναφέραμε και πολλές άλλες οφείλονται, στην πραγματικότητα, στην απιστία ή στην έλλειψη πίστεως.

Ας αναφέρομε μερικά παραδείγματα:

• Εκείνος που λέγει ένα ψέμα, λέγει το ψέμα, προκειμένου να προστατευθεί φυσικώς ή να προστατεύσει την αξιοπρέπειά του από τις συνέπειες μιας κακής πράξεως ή για να καλύψει το προηγούμενο ψέμα. Καταφεύγει σε ένα ψέμα και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το ψέμα. Γιατί; Εάν επίστευε ότι ο Θεός θα τιμούσε τη φιλαλήθειά του και θα εύρισκε τρόπο να τον προστατεύσει ή εάν μισούσε το ψέμα γνωρίζων τις δυσμενείς συνέπειες στην πνευματική του ζωή ή στην αιωνιότητα, δεν θα είχε ειπεί το ψέμα. Επομένως, τα ψέματα είναι προϊόν απιστίας.
• Κάποιος διαπράττει μια κλοπή. Γιατί; Προκειμένου να καλύψει μια αληθινή ανάγκη ή μια φανταστική ανάγκη ή για να ικανοποιήσει τη φιλοχρηματία του ή κάποια άλλη σφοδρά επιθυμία του. Εάν επίστευε ότι ο Θεός τον αγαπά και ότι – αναμφιβόλως – φροντίζει για όλες τις ανάγκες του και ότι δεν θα τον άφηνε ή δεν θα τον εγκατέλειπε, θα άπλωνε το χέρι του για να πάρει κάτι που δεν του ανήκε; Επομένως, οι κλοπές είναι προϊόν απιστίας. Ας ιδούμε τώρα ποιές είναι οι…

Πρακτικές συνέπειες της πίστεως και της υπακοής

Η πρώτη πρακτική συνέπεια της αληθινής σωτηρίας είναι να απομακρυνθεί από την αμαρτία και η δεύτερη συνέπεια είναι να συνεχίσει να απομακρύνεται από την αμαρτία! «… Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας……… Διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν. Όθεν ο αθετών ταύτα δεν αθετεί άνθρωπον, αλλά τον Θεόν, όστις και έδωκε το Πνεύμα αυτού το Άγιον εις ημάς» (1Θεσ.4:2-8). Η τρίτη πρακτική συνέπεια είναι ότι ο Θεός δίνει το Πνεύμα το Άγιον εις τους πειθαρχούντας εις Αυτόν (Ac.5: 32), εκπληρώνει τις άγιες επιθυμίες τους για την πνευματική πρόοδό τους και τη χρησιμότητά τους, οι οποίες γίνονται φανερές! Ο άνθρωπος, προκειμένου να προχωρήσει πνευματικά στη δικαιοσύνη και να καρποφορήσει εις αγιασμόν, πρέπει να συνεχίσει να επιστρέφει στον Θεόν με όλη την καρδιά του παραστήνων τον εαυτόν του στον Θεόν «θυσίαν ζώσαν» καθώς είναι γραμμένο στον Νέον Νόμον του Θεού. Ναι, να προοδεύει πνευματικά με μιά ‘άπαξ και διά παντός’ παραχώρηση στον Θεόν και με μια σταθερή καθημερινή ανακαίνιση του νοός του! Και αλλού λέγει: «…ούτω τώρα παραστήσατε τα μέλη σας δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν…» (Ρωμ.6:19-23). Όταν τηρείται αυτός ο όρος και συνεχίζει να τηρείται, τότε ο άνθρωπος, τότε μόνον, γίνεται «σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν». Έτσι, εκτός από τη σωτηρία τους, ο Θεός καθιστά τους δικούς Του χρήσιμους στο έργον του Θεού.

Οι θρησκευτικές ή οι εκκλησιαστκές δραστηριότητες είναι καλές και αξιέπαινες αλλά εκείνο που μετρά ενώπιον του Θεού δεν είναι τι κάνουμε για τον Θεόν αλλά τι κάνουμε με τον Θεόν και ιδιαιτέρως αυτό που είμαστε για τον Θεόν. Είναι ποτέ δυνατόν ο Θεός να λάβει υπόψη τι κάνουμε ενώ ζούμε μεσα στην αμαρτία; Ή όταν υπάρχει αμαρτία, η οποία δεν ομολογείται και δεν εγκαταλείπεται ή όταν ξέρουμε ότι ο αδελφός μας έχει κάτι δικαιολογημένα εναντίον μας; Η Βίβλος λέγει, «Η δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; …» (1Κορ.6:9) και ότι «… εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματ.5:20). Τώρα, ας εξετάσουμε την φράση…

Σκεύη τιμής και σκεύη ατιμίας και η λανθασμένη ερμηνεία τους

Το εδάφιο 20, ομιλεί για σκεύη «προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον». Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι οι αληθινοί πιστοί είναι οστράκινα σκεύη – είτε λάμπουν σαν το χρυσάφι ή το ασήμι είτε όχι – και ότι έχουν τον θείον θησαυρόν μέσα τους, ώστε η υπερβολή της δυνάμεως είναι του Θεού και ουχί εξ αυτών (2Κορ.4:7). Επιπλέον, πρέπει να ειπωθεί ότι ο Θεός, ο θείος αγγειοπλάστης, έχει εξουσία επάνω στον πηλό, λόγω του κυριαρχικού Του δικαιώματος, από το ίδιο κομμάτι να κάνει ένα σκεύος προς τιμήν και ένα άλλο προς ατιμίαν! Η λέξη «προς άτιμον» δεν σημαίνει «απόρριψη» αλλά καταλληλότητα για ορισμένη κοινή χρήση. Δεν σημαίνει «άχρηστον».

Πολλοί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται αυτό το εδάφιο ως σημαίνον καθαρισμόν της εκκλησίας. Αναμφιβόλως αυτό θα μπορούσε να εφαρμοστεί όσον αφορά τον καθαρισμόν της Εκκλησίας από πλάνους ή κακούς εργάτες αλλά αναφέρεται κυρίως στον προσωπικόν καθαρισμόν: «Εάν λοιπόν καθαρίση τις ΕΑΥΤΟΝ από τούτων…». Δεν λέγει να «καθαρίσει ή εξυγιάνει την εκκλησία» αλλά «εάν καθαρίση ΕΑΥΤΟΝ». Εκείνος ο άνθρωπος πρέπει να απομακρυνθεί από παντός είδους αδικία. Τότε και μόνον τότε, μπορεί να γίνει σκεύος τιμής! Φυσικά, εάν μια εκκλησία ατιμάζεται από ανθρώπους που ετεροδιδασκαλούν και που διάγουν αμαρτωλή ζωή ή ζουν ατάκτως και η εκκλησία μολύνεται από διεστραμμένες, επικατάρατες πλάνες σχετικά με την περί πίστεως διδασκαλίαν και καθαρισθεί από τέτοιους ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εκείνη η εκκλησία θα γίνει σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν… Ο Θεός θα τιμήσει εκείνη την εκκλησία… Αυτή η αρχή ισχύει επίσης για κράτη και κυβερνήσεις… Ας εξετάσουμε το σημείο αυτό προσεκτικά:

A) Σκεύη προς τιμίαν χρήσιν:

Σε ένα μεγάλο σπίτι, λέγει ο Παύλος – ο οποίος συγκρίνει την εκκλησία του ζώντος Θεού, που είναι ο στύλος και εδραίωμα της αληθείας (1Τιμ.3:15) με ένα μεγάλο σπίτι – υπάρχουν ποικίλα σκεύη διαφορετικής ύλης και για διαφορετικές χρήσεις, μερικά μεγάλης αξίας για τιμητικές χρήσεις και μερικά μικρότερης αξίας για μη τιμητικές, για πιό ταπεινές καθημερινές χρήσεις. Η λέξη «σκεύη» αντιστοιχεί σε μας τους «πιστούς». Μερικά σκεύη είναι από χρυσάφι ή ασήμι ή από πορσελάνη ή από κρύσταλλο, τα οποία προορίζονται να χρησιμοποιηθούν σε δεξιώσεις ή σε συμπόσια και μερικά είναι πήλινα ή ξύλινα ή πλαστικά για καθημερινή κοινή χρήση. Εάν ο πρωθυπουργός ή ο βασιλεύς της χώρας σας σας επισκευθεί, δεν θα χρησιμοποιήσετε πλαστικά πιάτα ή φλυτζάνια αλλά τα καλύτερα και πολυτιμότερα σκεύη που έχετε, προκειμένου να τον υπηρετήσετε και να τον τιμήσετε. Έτσι, υπάρχουν στις τοπικές εκκλησίες πιστοί, οι οποίοι μπορούν να συγκριθούν με χρυσάφι και ασήμι εξαιτίας της τελειότητάς τους. Είναι γεμάτοι από ταλέντα, χαρίσματα και ικανότητες, με διπλώματα και διδακτορικά σε επιστήμες ή στη θεολογία, με ευφυΐα, με ευγλωττία, με γνώση πολλών γλωσσών, ίσως με πολλά χρήματα και είναι ευγενούς καταγωγής! Ακτινοβολούν όπως το ασήμι η ο χρυσός και η παρουσία τους στην εκκλησία παρέχει φήμη και λαμπρότητα. Εάν αυτά τα πρόσωπα έχουν την απαραίτητη αγνότητα, τόσον διδασκαλίας όσον και ζωής ως επίσης και σταθερότητα είναι αληθινά «σκεύη» χρυσού και αργύρου, προορισμένα για τιμητική υπηρεσία και προς τιμήν του Χριστού! ΑΛΛΑ τί θα πρέπει να ειπούμε γι’αυτούς εάν, παρ’όλα τα ταλέντα, τα χαρίσματα, τα διπλώματά τους κ.λπ. η διδασκαλία τους ή και η ζωή τους ή η συμπεριφορά τους δεν είναι καθαρές ή άξιες εγκωμίων; Τι εάν ισχυρίζονται ότι πληρούνται με Άγιον Πνεύμα αλλά τα πράγματα που λυπούν το Άγιον Πνεύμα δεν τους λυπούν; Δεν μπορούν, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, να υπηρετήσουν τον Κύριον παρά τα ταλέντα τους, τα χαρίσματά τους, τις δραστηριότητές τους κ.λπ.…. «Οι οφθαλμοί μου θέλουσιν είσθαι επί τους πιστούς της γης, διά να συγκατοικώσι μετ’ εμού· ο περιπατών εν οδώ αμώμω, ούτος θέλει με υπηρετεί.» (Ψαλ.101:6)

B) Σκεύη προς άτιμον χρήσιν:

Στις τοπικές εκκλησίες υπάρχουν πρόσωπα χωρίς φήμη, χωρίς φανερά ταλέντα και χαρίσματα, χωρίς ευγλωττία, χωρίς χρήματα, χωρίς διπλώματα, χωρίς γνώση ξένων γλωσσών, ταπεινής προέλευσης και κατάστασης, χωρίς υψηλή κοινωνική θέση και χωρίς μεγάλο όνομα κ.λπ. Μερικοί απ’ αυτούς είναι μάλιστα και φτωχοί πολιτικοί ή οικονομικοί πρόσφυγες. Μοιάζουν με σκεύη φτιαγμένα από ξύλο ή πηλό! ΕΑΝ είναι καθαροί και αγαπούν το Κύριο με όλη την καρδιά τους, τι είναι αυτοί; Δεν είναι σκεύη αγιασμένα που τιμούν τον Ουράνιον Διδασκαλόν τους, προετοιμασμένα για κάθε καλό έργο; Εντούτοις, εάν τέτοια σκεύη δεν έχουν καθαρή ζωή και είναι κακού χαρακτήρος, μήπως είναι χρήσιμα, κατάλληλα για την χρήση του Δεσπότου; Φυσικά όχι, εκτός αν καθαρισθούν.

ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΕΥΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι ένας πιστός δεν μπορεί να γίνει σκεύος προς χρήσιν τιμίαν, κατάλληλος για την υπηρεσίαν του Κυρίου Του, εκτός εάν καθαρίζεται από γνωστές αμαρτίες του και από την ανομίαν των αγίων πραγμάτων (Ex.28:38). Κάθε σκεύος πρέπει να είναι καθαρό, προκειμένου να είναι χρήσιμο! Προσέξατε, παρακαλώ, σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 6:3 ότι ακόμη και εκείνοι που διακονούν εις τραπέζας πρέπει να είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας… Ο αγιασμός στην καρδιά είναι η μόνη και καλύτερη προετοιμασία για κάθε καλόν έργον. Εάν το δέντρο είναι καλό, τότε και ο καρπός του θα είναι καλός (Ματ.12:33).

Πρέπει να δηλωθεί σαφώς ότι η καθαρότης είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Βάζετε φρέσκο καθαρό νερό να πιείτε μέσα σε ένα βρώμικο σκεύος, έστω κι αν αυτό είναι χρυσό ή ασημένιο που ακτινοβολεί; Ο Θεός λέγει, επαναλαμβάνω το προαναφερθέν εδάφιο, «Οι οφθαλμοί μου θέλουσιν είσθαι επί τους πιστούς της γης, διά να συγκατοικώσι μετ’ εμού· ο περιπατών εν οδώ αμώμω, ούτος θέλει με υπηρετεί.» (Ψαλ.101:6). Όταν η Βίβλος λέγει «ο περιπατών εν οδώ αμώμω, ούτος θέλει με υπηρετεί» δεν σημαίνει «αναμαρτησία» αλλά πιστό περπάτημα υπακοής όσον αφορά τη μετάνοια και την πίστη και την εμπιστοσύνη στον Θεόν· σημαίνει αγνότητα, ταπείνωση, συντριβή καρδίας. Με λίγα λόγια, τέλεια αγάπη για την αλήθεια και για πνευματική διαφάνεια! Ο Θεός από την πλευράν Του, σε όλους εκείνους που ευθετούν την οδόν τους τους δείχνει τη σωτηρία Του (Ψαλ.50:23) και σε όλους εκείνους που αποχωρίζουν το τίμιον από του αχρείου, τους κάνει ως το στόμα Του (Ιερ.15:19).

Έτσι, το μυστικό είναι η ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ καρδιάς και ζωής! «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν» (Ματ.5:8). Άνθρωποι που ζουν ατάκτως και στην αμαρτία, που δεν σέβονται τους άλλους, που μεροληπτούν, που είναι γεμάτοι από κρυμμένη υπερηφάνεια ή αλαζονεία, που ζουν στην πικρία, που δεν έχουν συγχωρητικό πνεύμα, που είναι φιλοχρήματοι, με σαρκικές επιθυμίες, με καταλαλιά, με βία, με επιπολαιότητα, με ασυνέπεια κ.λπ., έχουν οι άνθρωποι αυτοί σχέση με την καθαρότητα; Άνθρωποι που δεν σέβονται ούτε τους εαυτούς τους ούτε τις υποσχέσεις τους, άνθρωποι που λένε πάντα «ναι» και κάνουν σχεδόν πάντα «όχι» μπορούν να χρησιμοποιηθούν αληθώς από τον Κύριον; Άνθρωποι που είναι αυταρχικοί και ενεργούν με αυθαιρεσία, που δεν δέχονται την κριτική είτε φανερά είτε στην καρδιά τους, οι οποίοι στερούν την ελευθερία λόγου των συνανθρώπων τους και απαγορεύουν παντός είδους ανοικτού διαλόγου, που δεν δίνουν ποτέ πραγματική προσοχή σε αυτό που τους λένε, είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να χρησιμοποιηθούν αληθινά από τον Θεόν; Άνθρωποι που είναι ανθρωπάρεσκοι και που τελικά δυσαρεστούν τους πάντας και προ πάντων τον Κύριον και Σωτήρα τους, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεόν; Άνθρωποι που φοβούνται τους ανθρώπους αλλά που δεν φοβούνται τον Θεόν, μπορούν να υπηρετήσουν αληθινά τον Θεόν; «Η περιτομή είναι ουδέν, και η ακροβυστία είναι ουδέν, αλλ’ η τήρησις των εντολών του Θεού» (1Κορ.7:19). Ο χρυσός ή ο άργυρος ή το ξύλο ή ο πηλός δεν είναι τίποτα αλλά το να καθαρίζουμε τους εαυτούς μας από κάθε γνωστή αμαρτία αυτό είναι που έχει σημασία! Τότε και μόνον τότε, θα είμαστε χρήσιμοι στον Κύριόν μας! «Ο προσφέρων θυσίαν αινέσεως, ούτος με δοξάζει· και εις τον ευθετούντα την οδόν αυτού θέλω δείξει την σωτηρίαν του Θεού» (Ψαλ.50:23)

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΟΣ

ΕΑΝ ο άνθρωπος γνωρίζει όλα αυτά αλλά δεν τα έχει βάλει σε εφαρμογή τούτο οφείλεται στο ότι ο φόβος του Θεού δεν είναι στην καρδιά του. Δεν τρέμει τον λόγον Του. Δεν φοβάται πραγματικά τον λόγον Του και δεν τον επηρεάζει εις βάθος (Ησα.66:2). Δεν ζη με φόβο ότι θα χάσει την αιώνια ζωή και θα πάει στην κόλαση. Δεν φοβάται τις συνέπειες της αδιαφορίας, της αμαρτίας και της ανταρσίας. Μόνον ο φόβος του Θεού μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από το κακό: «Διά χάριτος και αληθείας καθαρίζεται η ανομία· και διά του φόβου του Κυρίου εκκλίνουσιν οι άνθρωποι από του κακού» (Παρ.16:6). Γνωρίζετε κάποιον που δεν απομακρύνεται από την αμαρτία του; Ο φόβος του Θεού δεν είναι μέσα του ή μέσα της! Δεν έχει λάβει ποτέ σοβαρά υπόψη τη στιγμή που θα κληθεί να δώσει λόγον στον Θεόν. Ας προσευχηθεί, ώστε ο Κύριος των δυνάμεων να αγιασθεί στη συνείδησή του και Αυτός να είναι ο φόβος του και ο Αυτός να είναι ο τρόμος του (Ησα.8:12-13). Ας αφήσει τον φόβον του Θεού να γίνει η σοφία του. Ας φοβηθεί τον Θεόν και ας τηρεί τις εντολές Του, γιατί αυτό είναι το παν του ανθρώπου αλλά και γιατί ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν (Εκκλ.12:13-14). Εάν συμμορφωθεί προς το θέλημα του Θεού, τότε όταν εμφανιστεί ενώπιον του Θεού, θα είναι «…πλήρης καρπών δικαιοσύνης των διά του Ιησού Χριστού εις δόξαν και έπαινον Θεού» (Φιλιπ.1:11). Ας μη αποθαρρυνόμεθα λόγω των πνευματικών απαιτήσεων του Θεού. Εκείνος που μας καλεί σ΄αυτήν την αγία ζωή Αυτός και θα το κάνει. Ας Του ειπούμε με όλη μας την καρδιά: Γενηθήτω το θελημά Σου στη ζωή μου! Αμήν!

Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ

baltatzis@skynet.be

jean.baltatzis@gmail.com

http://wordstaughtbythespirit.com